Larry Niven - De splinter in gods oog

Sally: ‘Nou — zoals je weet is er geslachtsverkeer tussen een man en een vrouw voor nodig om een baby te maken, net al bij jullie — ik heb jullie tamelijk grondig bestudeerd…’

‘Misschien niet grondig genoeg,’ merkte Hardy op. ‘Blijkbaar niet, nee,’ zei Sally. ‘Ssst.’

Splinter: ‘Pillen? Hoe werken die dan? Op basis van hormonen?’

Sally: ‘Inderdaad, ja.’

Splinter: ‘Maar een fatsoenlijke vrouw gebruikt die zeker niet.’

Sally: ‘Nee.’

Splinter: ‘Wanneer ga jij trouwen?’

Sally: ‘Wanneer ik de juiste man gevonden heb… Het kan zijn dat ik hem al gevonden heb.’

Er grinnikte iemand. Sally keek om zich heen en zag Rod schijnheilig kijken alsof het hem allemaal niet aanging, Hardy gemoedelijk glimlachen, en Renner openlijk grijnzen. Ze keek de eerste stuurman vernietigend aan, maar hij weigerde halsstarrig in zwarte rook op te gaan.

Splinter: ‘Waarom trouw je dan niet met hem?’

Sally: ‘Ik wil niets overhaasts doen. “Trouw in haast, en berouw het op je gemak”, luidt het gezegde. Ik kan trouwen wanneer ik maar wil. Nou ja, binnen de komende vijf jaar dan. Als ik dan nog niet getrouwd ben, zal ik zo iets als een ouwe juffrouw zijn.’

Splinter: ‘Ouwe juffrouw?’

Sally: ‘De mensen zouden het vreemd vinden. En als een Splinter nu eens geen kinderen wil, wat dan?’

Splinter: ‘Dan onthouden we ons eenvoudig van geslachtsverkeer.’ Er klonk een aantal klikkende geluiden, en toen werd het beeldscherm weer donker.

‘De letterlijke waarheid,’ zei ze peinzend. ‘ “Dan onthouden we ons eenvoudig van geslachtsverkeer.” En-dat doen ze dan ook niet, maar niet uit vrije verkiezing.’

‘Werkelijk?’ David Hardy klonk verwonderd. ‘In samenhang met die vraag is dat antwoord in hoge mate misleidend…’

‘Ze wenste er niet verder over te praten,’ zei Sally nadrukkelijk. ‘En dat is ook geen wonder. Ik heb haar gewoon verkeerd begrepen, dat is alles.’

‘Ik heb mijn Splinter anders nóóit verkeerd begrepen,’ zei Renner. ‘En af en toe begreep zij mij maar al te goed…’

‘Dat was de dag dat we naar Splinter Alpha gingen. Jullie kenden elkaar toen al maanden,’ zei Renner peinzend. ‘Eerwaarde, wat denkt u ervan?’

‘Als ik u goed begrijp, hetzelfde als u.’

‘Waar zinspeelt u eigenlijk op, menéér Renner? Laten we erover ophouden, zei ik.’ Vrouwe Sandra was duidelijk vertoornd. Rod zette zich schrap voor wat er komen ging: een ijzige koude, of een ontploffing, of misschien wel allebei.

‘Ik zinspeel er niet op, Sally,’ zei Renner, plotseling een besluit nemend, ‘maar ik zég het gewoon. Jouw Splinter heeft tegen je gelogen. Opzettelijk, en met voorbedachte rade.’

‘Onzin. Ze was gewoon een beetje verlegen —’

Hardy schudde zachtjes het hoofd. Deze kleine hoofdbeweging was voldoende om Sally het zwijgen op te leggen. ‘Als ik het goed heb,’ zei David, ‘kan ik me maar één gelegenheid herinneren, waarbij ik een Splinter ooit in verlegenheid heb gezien. Dat was in dat Museum van ze. En daar gedroegen ze zich allemaal eender — en hun gedrag was op geen stukken na te vergelijken met dat van jouw Fyunch(klik) zoëven, Sally. Ik ben bang dat het heel waarschijnlijk is dat Kevin gelijk heeft.’

‘En wat was de reden dan?’ bleef Sally koppig volhouden. ‘Waarom zou mijn — mijn zuster, bijna — waarom zou die tegen me liegen? Over zo iets?’

Iedereen zweeg. Sally knikte zelfgenoegzaam. Tegen aalmoezenier Hardy kon ze niet snauwen; niet omdat ze zoveel eerbied voor zijn ambt had, maar omdat ze hem persoonlijk respecteerde. Maar Renner, dat was wéér wat anders. ‘Als u een antwoord op die vraag weet te vinden, hoor ik het nog wel, menéér Renner.’

‘Ja, goed hoor.’ Renners gelaatsuitdrukking deed hem eigenaardig veel op Buckman lijken: Bury zou die uitdrukking terstond herkend hebben. Hij had haar nauwelijks gehoord.

Ze keerden de glinsterende balzaal de rug toe, zo gauw ze dat met fatsoen konden doen. Achter hen speelde een gekostumeerd orkestje walsen, terwijl de Splinters voorgesteld werden aan een schijnbaar eindeloze rij gasten. Er waren provinciale baronnen, fractieleiders van het Parlement, Handelslieden, mensen met connecties op het bureau van de chef van het protocol, en de nodige ongenode gasten. Iedereen wilde de Splinters zien.

Rod nam Sally bij de hand en samen liepen ze door de verlaten gangen van het Paleis naar hun verblijven. Achter hen stierven de tonen van een eeuwenoude wals met een hol geluid weg. ‘Ze hebben maar zo kort te leven en wij verspillen hun lijd met — met dat,’ mopperde Sally. ‘Rod, het is niet billijk!’

‘Dat hoort nou eenmaal bij hun opdracht, lieveling. Wat zouden ze ermee opschieten overeenstemming met ons te bereiken, als wij de baronnen niet in het gareel kunnen houden? Zelfs met de Troon achter ons is het toch maar veiliger dat we het politieke spelletje spelen. Niet alleen voor ons, maar ook voor hen.’

‘Je zal wel gelijk hebben.’ Ze hield hem staande en leunde tegen zijn schouder. De Man met de Kap stond hoog aan de nachtelijke hemel, zich zwart aftekenend tegen de sterren, en keek hen aan door de stenen bogen. Op het binnenplein beneden hen klonk het klaterende geluid van een fontein. Een lange tijd bleven ze zo in die verlaten gang staan. ‘Ik hou toch zo van je,’ fluisterde ze. ‘Hoe kun je me verdragen?’

‘O, dat is geen zware opgave.’ Hij boog zich voorover om haar te zoenen, maar zag ervan af toen ze er niet op reageerde. ‘Rod, ik geneer me toch zo… hoe kan ik Kevin ooit m’n excuses aanbieden?’

‘Excuses aanbieden aan Kevin? Je maakt zeker grapjes. Heb je hém ooit iemand zijn excuses zien aanbieden? Vergeet het gewoon maar. Praat gewoon alsof er niets gebeurd is de volgende keer dat je hem ziet.’

‘Maar hij had gelijk — en jij wist het, waar of niet? Je hebt dat destijds al geweten!’

Zachtjes dwong hij haar verder te lopen. Hun voetstappen echoden door de gangen. Zelfs in het zwakke licht flonkerden de rotswanden in alle kleuren van de regenboog, toen ze erlangs liepen. Toen blokkeerde een muur het uitzicht op de smeulende blik van de Man met de Kap, en kwamen ze bij de trap.

‘Ik had er een vermoeden van, destijds. Gewoon op grond van de rapporten en de kortstondige betrekkingen met mijn eigen Splinter. Nadat je weg was vanmiddag, ben ik een en ander nog eens nagegaan. Ze hebben tegen je gelogen.’

‘Maar, waaróm, Rod? Ik begrijp het niet —’ Zwijgend klommen ze weer een trap op.

‘Het antwoord daarop zal je niet prettig vinden om te horen,’ zei Rod, terwijl ze hun verdieping bereikten. ‘Ze was een Bemiddelaar. En Bemiddelaars vertegenwoordigen Meesters. Ze had opdracht tegen je te liegen.’

‘Maar waaróm? Wat voor rédenen zouden ze in godsnaam kunnen hebben om voor ons te verbergen dat ze steriel zijn?’

‘Ik wou maar dat ik het wist.’ Of dat ik het niét wist, dacht hij. Maar het had geen zin het Sally te vertellen zolang hij er nog niet helemaal zeker van was. ‘Trek het je niet zo aan, lieveling. Wij hebben ook tegen hén gelogen.’

Ze bereikten de deur van zijn vertrekken en hij drukte zijn hand tegen het identiteitsplaatje. De deur zwaaide open en het eerste wat ze zagen was Kelley, die daar met losgeknoopte tuniek lui onderuit lag in een gemakkelijke stoel. De Marinier sprong overeind. ‘Goeie God, Kelley. Ik heb je toch gezegd dat je niet voor me op moest blijven. Ga naar bed, man.’

‘Ik heb een belangrijke boodschap voor u, heer. Senator Fowler komt zo dadelijk hier. Hij laat u vragen op hem te wachten. Hij wilde er zeker van zijn dat u de boodschap kreeg, heer.’

‘Ja.’ Rods stem klonk zuur. ‘Oké. Ik heb het gehoord. Dank je wel.’