Larry Niven - De splinter in gods oog

‘Je houdt nu onmiddellijk op met hem te bestuderen. Kijk weer vóór je.’

‘Nee! We moeten dit type menswezen leren kennen! Dit is de kaste die ze uitkiezen om het bevel over hun oorlogsschepen te voeren!’

‘Draai je om.’

‘U mag dan al een Meester zijn, maar u bent niet mijn Meester.’

‘Gehoorzaam,’ zei Iwan. Iwan was niet gewend te moeten redetwisten. Hij was er niet goed in.

Charlie wel. Terwijl Jock, aan innerlijke tweestrijd ten prooi, zenuwachtig gebaarde en stotterde, schakelde Charlie over op een oeroude, halfvergeten taal, niet zozeer ter wille van de geheimhouding, dan wel om Jock eraan te herinneren, hoevéél ze geheim dienden te houden. ‘Als we de beschikking hadden over een groot aantal Bemiddelaars, zou het risico aanvaardbaar zijn, maar als je nu krankzinnig zou worden, zou de door ons te volgen politiek door Iwan en mij alleen beslist worden. En daarbij zou jouw Meester dan niet vertegenwoordigd zijn.’

‘Maar de gevaren die onze wereld bedreigen —’

‘Bedenk eens, hoe het je zusters vergaan is. Sally Fowlers Bemiddelaar loopt nu alle Meesters te vertellen dat de wereld volmaakt gemaakt zou kunnen worden, als ze hun voortplanting maar zouden willen beteugelen. Horace Bury’s Bemiddelaar —’

‘Als we er achter zouden kunnen komen —’

’ — is nergens te vinden. Hij stuurt brieven naar de machtigste Meesters, met een verzoek om aanbiedingen voor het geval hij mocht besluiten van Meester te veranderen, en hen wijzend op de waarde van de inlichtingen waarover alleen hij beschikt. Jonathon Whitbreads Bemiddelaar pleegde verraad aan haar Meester, en doodde haar eigen Fyunch(klik)!’ Charlie wierp even een snelle zijdelingse blik op Iwan. De Meester hield hen in de gaten, maar verstaan kon hij hen niet. Charlie schakelde weer over op hun gemeenschappelijke taal. ‘De Bemiddelaar van Kapitein Heer Blaine is Gekke Gerrit geworden. Daar was je zelf bij. En Gavin Potters Bemiddelaar is óók al Gekke Gerrit. Sinclairs Bemiddelaar is weliswaar nog bruikbaar voor de samenleving, maar volkomen krankzinnig.’

‘Het is de waarheid,’ zei de Witte. ‘We hebben haar de leiding gegeven over een project voor het ontwikkelen van beschermende krachtvelden zoals die waarover de menswezens beschikken. Ze kan verwonderlijk goed samenwerken met Bruinen, en hanteert zelf gereedschappen zelfs. Maar te oordelen naar de manier waarop ze tegen haar Meester en de Bemiddelaars die haar zusters zijn praat, zou je zeggen dat haar parië-tale hersenkwab beschadigd was.’

Jock ging met een plof zitten en keek vóór zich.

‘Kijk naar wat er gebeurd is,’ vervolgde Charlie. ‘Alleen Horst Staleys Bemiddelaar is naar rationele maatstaven nog bij haar volle verstand te noemen. Je mag je met geen enkel menswezen vereenzelvigen. Dit kan toch niet moeilijk voor je zijn. Er kan bij ons geen sprake zijn van enig geëvolueerd instinct ons met menswezens te vereenzelvigen!’ Jock schakelde weer over op de taal van het Laat-Trojaanse Tijdperk. ‘Maar we zijn hier helemaal alléén. Wiens Fyunch(klik) moet ik dan zijn, Iwan?’

‘Je zult niémands Fyunch(klik) zijn,’ verklaarde Iwan kort en bondig. Hij had alleen maar die verandering van taal gehoord, waardoor een en ander voor hem verborgen gebleven was. Charlie zei verder niets.

Blij dat dat voorbij is, wat het dan ook geweest mag zijn, dacht Hardy. Het gesprek tussen de Splinters had slechts een halve minuut geduurd, maar er moest een heleboel informatie uitgewisseld zijn — en die was van een sterk emotionele aard geweest. Daar was David zeker van, al kon hij tot nog toe slechts enkele zinnetjes herkennen van welke Splintertaal dan ook. Dat er een heleboel talen bestonden die nog heden ten dage gebruikt werden, daarover had hij pas onlangs zekerheid gekregen.

‘Daar komen de Onderkoning en de Gevolmachtigden,’ zei Hardy. ‘En daar beginnen de muziekkorpsen ook al te spelen. Nu zult u kunnen zien hoe het bij een parade toegaat.’

Het scheen Rod toe dat zelfs de rotsgrond onder het Paleis beefde van het lawaai. Met donderend geroffel stapten honderd tamboers voorbij, en achter hen schetterde een fanfarekorps een of andere mars, die zelfs in de tijd van het Co-Dominium al eeuwenoud was geweest. De tamboer-majoor stak zijn staf omhoog, en de groep begon onder beleefd applaus heen en weer te marcheren voor de tribune. Dirigeerstokjes werden door meisjes hoog in de lucht gegooid, en wentelden om en om.

‘De Ambassadeur vraagt of dit Krijgers zijn,’ schreeuwde Charlie boven het geraas uit.

Rod barstte bijna in lachen uit, maar wist zijn stem zorgvuldig in bedwang te houden. ‘Nee. Dit is het muziekkorps van de John Muir School — een jeugdgroep. Sommigen van hen zullen misschien inderdaad krijgers worden, straks wanneer ze ouder zijn, en sommigen zullen boeren worden, of constructeurs, of —’

‘Dank u.’ De Splinters tjilpten onder elkaar.

Niet dat we geen militairen te zien zullen krijgen, dacht Rod. Aangezien deze ontvangst gegarandeerd de grootste tri-vee-kijkdichtheid zou opleveren die ooit in de geschiedenis van het Keizerrijk vertoond was, zou Merrill beslist niet de kans voorbij laten gaan de kijkers iets van de gepantserde vuist te laten zien. Misschien dat toekomstige rebellen zich dan wel tweemaal zouden bedenken. Maar veel militair materieel was er tot dusverre niet ten toon gespreid, en ze hadden meer meisjes met bloemen te zien gekregen dan Mariniers en soldaten. Er kwam geen eind aan de parade. Iedere provinciale baron, gilde, maatschappij, stad, school en loge — allemaal wilden ze pronken, en allemaal wilden ze een stukje van de publiciteit, en Fowler had gezegd: laat ze allemaal maar komen.

Het muziekkorps van de John Muir-School werd gevolgd door een half bataljon Schotse Hooglanders van de planeet Covenant met kilts, nóg meer trommels, en jankende doedelzakken. De wilde muziek werkte Rod op de zenuwen, maar hij hield zich zorgvuldig in bedwang; hoewel Covenant helemaal aan de andere kant van de Kolenzak lag waren de Hooglanders natuurlijk nogal populair op Nieuw-Schotland, en alle Nieuwschotlanders hielden van doedelzakmuziek, of gaven voor dat te doen.

De Hooglanders droegen zwaarden en pieken, en hadden beremutsen op, die wel een meter hoog waren. Helder gekleurde Schots geruite mantels golfden van hun schouders naar achteren. Er ging geen zichtbare dreiging van hen uit, maar de reputatie van de Covenanters was op zichzelf al dreiging genoeg; geen leger van de tot nu toe bekende werelden zou graag met hen slaags raken wanneer ze die mooie ceremoniële tenu’s aflegden en gevechtskleding en pantsers aantrokken; en Covenant was door en door trouw aan het Keizerrijk.

‘Zijn dit Krijgers?’ vroeg Charlie.

‘Ja. Ze maken deel uit van onderkoning Merrills ceremoniële garde,’ schreeuwde Rod terug. Hij ging in de houding staan toen er een vaan-delwacht voorbij marcheerde, en moest een sterke opwelling bedwingen zijn hand op te heffen in een militair saluut. In plaats daarvan nam hij zijn hoed af.

De parade duurde voort: een met bloemen bedekte praalwagen van een of andere baronie op.Nieuw-Ierland; praalwagens van handwerkersgilden; daarna opnieuw soldaten, Friedlanders ditmaal, die ietwat stijf en onbeholpen marcheerden omdat het artilleristen en tanksoldaten waren, en ze hun voertuigen niet bij zich hadden. Alweer een waarschuwing aan de provincies wat Zijne Majesteit allemaal tegen zijn vijanden in het veld kon brengen.

‘Wat denken de Splinters van dit alles?’ vroeg Merrill vanuit zijn mondhoek, terwijl hij de vlag van alweer zo’n barionale prachtwagen groette.

‘Dat is moeilijk te zeggen,’ antwoordde senator Fowler.

‘Wat er meer op aankomt, is wat ze er in de provincies van zullen denken,’ zei Armstrong. ‘Voor een heleboel van die lui is deze show net zoveel waard als een bezoek van een slagkruiser. En ’t is veel goedkoper ook.’