Larry Niven - De splinter in gods oog

‘Nee, nee, het is alleen maar een beetje verschaald en smakeloos,’ zei een van de twee Bemiddelaars. Het was onmogelijk die twee uit elkaar te houden. ‘En dan is daar nog de kwestie van die extra zuurstof. Ik denk wel dat we die nodig zullen hebben.’

‘Vanwege de zwaartekracht?’

‘Inderdaad.’ De Splinter keek omhoog naar de zon en kneep zijn ogen dicht. ‘En ook zullen we donkere brillen nodig hebben.’

‘Komt voor elkaar.’ Ze bereikten het eind van de rijen Mariniers van de erewacht. Hardy bleef voor Merrill staan en maakte een buiging.’ De beide Bemiddelaars deden insgelijks, in een volmaakte imitatie. De Witte bleef nog een ogenblik rechtop staan en boog toen eveneens, maar niet zo diep als de anderen.

Doctor Horvath stond al klaar. ‘Prins Stefan Merrill, Onderkoning van Zijne Keizerlijke Majesteit voor de Trans-Kolenzak-Sector,’ kondigde Horvath aan. ‘Uwe Hoogheid, mag ik u voorstellen, de Ambassadeur van Splinter Alpha. Hij wordt Iwan genoemd.’ Merrill maakte een formele buiging en maakte toen een gebaar naar Benjamin Fowler. ‘Dit is senator Benjamin Bright Fowler, Voorzitter van de Buitengewone Keizerlijke Commissie. Senator Fowler is gevolmachtigd om namens de Keizer met u in gesprek te treden, en hij heeft een boodschap voor u van Zijne Majesteit.’ De Splinters bogen opnieuw.

Senator Fowler had zijn bediende toegestaan hem voor deze gelegenheid naar behoren te kleden; uiteindelijk zou de mensheid in al haar miljarden opnamen van deze ontmoeting te zien krijgen. Hij droeg een donkere tuniek met als enige decoratie een kleine stralende zon van goud op de linkerkant van zijn borst; zijn sjerp was splinternieuw, zijn broek zat hem als gegoten en de pijpen ervan verdwenen in glimmend gepoetste laarzen, zo zacht als handschoenenleer. Hij had een zwarte wandelstok met besneden gouden knop in de hand, die hij onder zijn linkerarm stak toen Rod Blaine hem een perkamentvel aanreikte. Fowler las voor op de toon die hij speciaal voor officiële toespraken bewaarde; tijdens debatten placht hij vurig en hartstochtelijk te spreken, maar zijn officiële toespraken waren altijd stijf en vormelijk. En deze maakte daar geen uitzondering op.

‘Ik, Leonidas de Negende, bij de Gratie Gods Keizer der Mensheid, begroet u, vertegenwoordigers der Splinterbeschaving, en heet u welkom. Al duizend jaren lang heeft de mensheid naar broeders in de kosmos gezocht. Reeds gedurende onze hele geschiedenis hebben wij van hen gedroomd…’ De boodschap was lang en formeel, en de Splinters hoorden haar zwijgend aan. Aan hun linkerkant bevond zich een groepje menswezens die elkaar verdrongen en druk onder elkaar fluisterden, en sommigen van hen hadden spits toelopende instrumenten bij zich, die de Splinters herkenden als slecht ontworpen tri-vee-camera’s. Er was een zee van camera’s en er waren veel te veel menswezens; waarom hadden de menswezens er zovelen voor nodig om zo’n simpele taak te verrichten?

Fowler was klaar met het voorlezen van zijn boodschap. Hij volgde de blikken van de Splinters zonder zijn hoofd om te draaien. ‘De heren van de pers,’ mompelde hij. ‘We zullen ervoor proberen te zorgen, dat ze u niet lastig vallen.’ Daarna hield hij het perkamentvel omhoog zodat iedereen het Keizerlijk Zegel zien kon, en vervolgens overhandigde hij het aan de Splinters.

‘Ze verwachten kennelijk een antwoord. Dit is een van die “formele” gelegenheden, waarvoor Hardy ons gewaarschuwd heeft. Ik heb er geen idee van, wat ik zeggen moet. Jij misschien?’ Jock: ‘Nee. Maar we zullen wel iets moeten zeggen.’ Nu sprak de Meester. ‘Wat hebben ze tegen ons gezegd?’

‘Ik zou het kunnen vertalen, maar het zou zinloos zijn. Ze hebben ons verwelkomd namens hun Keizer, die blijkbaar een soort boven-Meester is. Die kleine dikke is Bemiddelaar voor die Keizer.’

‘Aha. Eindelijk hebben we iemand gevonden waarmee we communiceren kunnen. Spreek haar toe.’

‘Maar hij heeft niets gezegd!’

‘Zeg dan ook niets terug.’

‘Wij zijn erg dankbaar voor de welkomstgroet van uw Keizer. Wij zijn van mening dat deze eerste ontmoeting tussen twee intelligente rassen een historische gebeurtenis zal blijken te zijn, misschien wel de belangrijkste gebeurtenis van ons aller geschiedenis. Wij zijn er verlangend naar met handeldrijven te beginnen, tot wederzijds voordeel van de Splinters zowel als de Mensheid.’

‘Nu klink je precies als Horvath.’

‘Natuurlijk. Het waren zijn woorden. Hij heeft die vaak gebruikt voordat de menswezens het minder belangrijke van hun twee schepen vernietigden. We moeten te weten komen waarom ze dat gedaan hebben.’

‘Je zult het hun niet vragen, totdat we meer van deze menswezens afweten.’

De Splinters stonden met hun ogen te knipperen in een stilte, die pijnlijk lang begon te duren. Ze hadden kennelijk verder niets te zeggen. ‘U zult ongetwijfeld vermoeid zijn van uw reis,’ zei Merrill. ‘Voordat de parade begint, zult u zeker wel wat willen uitrusten in uw vertrekken.’ Toen de Splinters hier geen antwoord op gaven, maakte Merrill een licht handgebaar. Het muziekkorps begon aan een mars en de Splinters werden naar een lift gebracht.

‘We zullen jullie eerst eens even buiten het bereik van die verdomde persmensen brengen,’ mopperde Fowler. ‘Het is onmogelijk iets uit te richten in een goudviskom.’ Hij draaide zich om en glimlachte voor de camera’s. De anderen volgden zijn voorbeeld, en ze glimlachten nog steeds toen de deuren dicht gingen voor de neuzen van de verslaggevers die naar voren waren komen rennen toen ze zagen dat de Splinters weggingen.

Voor zover ze zien konden waren er geen camera’s in de kamers om hen te bespioneren, en de deuren hadden sloten aan de binnenkant. Er waren een heleboel kamers, allemaal met heel hoge plafonds. Er waren drie kamers met voorwerpen erin, waarvan de menswezens dachten dat het bedden voor Splinters waren, en aan elk van die kamers grensde een kamer met een afvoer voor afvalprodukten en een wasgelegenheid. In weer een ander vertrek bevonden zich een koelkast, vlam- en microgolfovens, grote voedselvoorraden waaronder ook de voorraden die de Splinters zelf meegebracht hadden, eetgerei, en uitrustingsstukken die ze niet konden thuisbrengen. Nog weer een ander vertrek, het grootste van allemaal, bevatte een grote, glimmend geboende houten tafel en stoelen voor Splinters zowel als voor menswezens.

Ze liepen rond door de reusachtige ruimten.

‘Een tri-vee-scherm,’ riep Jock uit. Hij draaide aan de knoppen, en er verscheen een beeld. Ze zagen zichzelf, zoals ze daar naar de boodschap vjan de Keizer hadden staan luisteren. Andere kanalen gaven het zelfde te zien, of menswezens die over de komst van de Splinters praatten, of —

Een groot menswezen in een los om hem heen hangend gewaad stond te schreeuwen. Zijn toon en gebaren duidden op grote woede.

‘Duivels zijn het! Ze dienen vernietigd te worden! De Legioenen van Hem zullen ten strijde trekken tegen de Legioenen van de Hel!’

Het schreeuwende menswezen verdween plotseling, en nu werd zijn plaats ingenomen door een ander menswezen, eveneens in een loshangend gewaad, maar dit menswezen schreeuwde niet. Het sprak op kalme toon.

‘U heeft zojuist geluisterd naar de man, die zichzelf de Stem van Hem noemt. Het is natuurlijk overbodig dat ik u dit vertel, maar sprekend uit naam van de Kerk kan ik u verzekeren dat de Splinters noch engelen, noch duivels zijn; alleen maar intelligente wezens die veel met ons gemeen hebben. Mochten zij al een gevaar voor de mensheid betekenen, dan is dat toch beslist geen geestelijk gevaar, en zullen de dienaren van Zijne Majesteit ruimschoots op hun taak berekend zijn er het hoofd aan te bieden.’

‘Kardinaal Randolph, heeft de Kerk al een beslissing genomen over de, eh, status van de Splinters? Met andere woorden, hun plaats in de theologie van —’