Larry Niven - De splinter in gods oog

‘Kelley is nog aan boord van de Lenin. Ik denk wel dat hij bij me zal willen blijven.’ En daarmee verliest de Marine alwéér ’n goeie kracht, dacht hij.

‘Kélley? Hoe maakt die ouwe schooier het?’

‘Hij maakt het uitstekend.’

‘Blij dat te horen. Je vader heeft me nog verzocht naar hem te informeren, bedenk ik me daar opeens. Weet je dat die ouwe Marinier net zo oud is als ik? Ik kan me herinneren hem al in uniform gezien te hebben toen jouw vader nog pas ’n Luitenant was, en dat is al verdómd lang geleden.’

‘Waar is Sally eigenlijk gebleven?’ Toen Rod uit kamer 675 gekomen was, had ze daar niet meer gestaan. Hij had dat allang best gevonden; met die dikke bundel ontslagpapieren in zijn tuniek was hij niet in de stemming geweest om te praten.

‘Die is gaan winkelen om kleren te kopen natuurlijk. Dat zul jij niet hoeven te doen. Een van mijn mensen heeft je maten opgezocht in je dossier bij de Marine en voor een paar kostuums voor je gezorgd. Ze liggen al op je te wachten in het Paleis.’

‘Ben — je zet er nogal haast achter, Ben,’ zei Rod voorzichtig.

‘Moet ik wel. Tegen de tijd dat de Lenin arriveert moeten wc een aantal antwoorden klaar hebben. Ondertussen dien jij de politieke situatie hier te bestuderen. Dat houdt allemaal verband met elkaar. Het KOM wil handelsbetrekkingen, liever vandaag dan morgen. De Liga voor Menselijkheid wil een cultureel uitwisselingsprogramma, idem dito. Armstrong wenst zijn vloot tegen de buitenwerelders te laten optreden, maar maakt zich zorgen over het eventuele gevaar van de Splinters. Dat probleem dient eerst opgelost te worden wil Merrill door kunnen gaan met de herovering van de Trans-Kolenzak. De effectenbeurzen zijn overal onzeker en schrikachtig, van hier tot en met Sparta — men vraagt zich af wat voor uitwerking de technologie van de Splinters op de economie zal hebben? Welke hoog genoteerde bedrijven zullen erdoor geruïneerd worden? En wie zal er rijk door worden? En de oplossing van al die dekselse vraagstukken ligt in onze handen, jongen. Wij zijn het, die de gedragslijnen moeten bepalen. ‘Oef.’ De volle betekenis daarvan begon nu pas tot hem door te dringen. ‘En Sally dan? En de rest van de Commissie?’

‘Doe niet zo dom. Jij en ik zijn de Commissie. En Sally zal doen wat nodig is.’

‘Wat u van haar verlangt, bedoelt u. Ik zou daar maar niet al te zeker van zijn, als ik u was — ze heeft een eigen willetje.’

‘Zou ik dat niet weten, denk je? Ik heb lang genoeg met haar onder één dak gewoond om ervan mee te kunnen praten. Verrek, jij bent zelf ook eigenzinnig. Ik verwacht niet jou de wet te zullen kunnen voorschrijven.’

Daar ben je tot nu toe anders aardig mee bezig geweest, dacht Rod. ‘Dat van die Commissie kun je toch zeker wel raden, nietwaar?’ vroeg Ben op de man af. ‘Het Parlement maakt zich de laatste tijd nogal druk over de Keizerlijke onschendbaarheid. Nou, als er iéts onder die onschendbaarheid valt, dan is het wel het nemen van beslissingen inzake defensie tegen buitenaardse wezens. Maar als die vredelievend blijken te zijn, dan wil het Parlement wat te zeggen hebben over de handelsafspraken. De Keizer peinst er niet over het Splintervraagstuk in handen van de regering te leggen, zolang we nog niet zeker weten wat we tegenover ons hebben. Maar vanuit Sparta kan hij er geen toezicht op houden. En ook kan hij niet zelf hierheen komen — tjonge, zou me dat even ’n problemen geven in de Hoofdstad. Het Parlement zou hem niet kunnen verhinderen de boel aan kroonprins Lysander over te dragen, maar die jongen is nog te jong. Dus hij zat op ’n dood punt. Het persoonlijke gezag van Zijne Majesteit is één ding, maar het benoemen van vertegenwoordigers met Keizerlijke bevoegdheden is een heel ander verhaal. Verrek, zelf wens ik óók dat de Keizerlijke macht in handen van niemand anders berust dan in die van de Keizerlijke Familie zelf. Eén man, één familie, zal nooit te veel persoonlijke macht kunnen uitoefenen, hoeveel macht ze in theorie ook mogen hebben, maar als je hun toestaat vertegenwoordigers te benoemen, wordt dat een heel andere kwestie.’

‘En wat denkt u van Merrill? Het is ten slotte zijn sector.’

‘Wat ik van hem denk? Voor hem gelden dezelfde bezwaren als voor alle anderen. Meer nog, zelfs. De taak van een Onderkoning is tamelijk nauwkeurig omschreven. De handelwijze ten opzichte van buitenaardse wezens niet. Nu is Merrill niet iemand wie de macht naar het hoofd zou stijgen, en die proberen zou hier een eigen Keizerrijkje te stichten, maar één ding leert de geschiedenis ons verdomd duidelijk, en dat is dat je daarvoor op moet passen. En dus was een Commissie de enige mogelijkheid, want het Parlement voelt er niets voor één enkele man zoveel macht te geven, zelfs mij niet. Ze hebben me voorzitter gemaakt, omdat ik de nodige stemmen achter me heb staan. En ze hebben m’n nichtje benoemd — mijn broer was nog populairder dan ik, ze vonden dat er een vrouw in de Commissie hoorde te zitten, en daar hadden we Sally, die net op de Splinterplaneet was geweest. Prachtig. Maar ik kan hier niet te lang blijven, Rod. Toch zal iemand dat moeten. En dat ben jij.’

‘Dat zag ik al aankomen. Waarom ik?’

‘Jij was de aangewezen persoon daarvoor. Ten eerste had ik toch al de steun van je ouwe heer nodig om goedkeuring voor die Commissie te krijgen. Ten tweede is de Markies momenteel nogal populair, want hij heeft goed werk geleverd door zijn sector te consolideren, en hij heeft een goed oorlogsverleden. En ten derde behoren jullie zelf zowat tot de Keizerlijke Familie. Jij komt in aanmerking voor de Troon —’

‘Ik sta zo ongeveer op de achtentwintigste plaats. Het zoontje van mijn zuster heeft betere aanspraken dan ik.’

‘Kan zijn, maar op die manier blijven de voorrechten dicht bij huis, daar gaat het om. Je geniet het vertrouwen van de adel. De baronnen zijn op je vader gesteld. Het gewone volk ook, en niemand zal denken dat jij hier koninkje wilt gaan spelen, want dan zou je het Hof van Crucis verliezen. Dus het probleem is nu een paar plaatselijke stromannen te vinden die er wel wat voor voelen tot baron verheven te worden, en die achter jou zullen staan wanneer ik straks weer vertrokken ben. Voordat je ooit naar huis kunt gaan zul je een plaatsvervanger moeten zien te vinden, maar dat speel je wel klaar. Ik heb het ook klaargespeeld.’ Fowler glimlachte voldaan.

Het Paleis doemde voor hen op. Bij de ingang stonden wachtposten in kilts en ceremoniële uniformen, maar de officier die hun geloofsbrieven met zijn lijst van verwachte bezoekers vergeleek alvorens hen de hekken binnen te laten, was een Marinier.

‘We zullen ons moeten haasten,’ zei senator Fowler terwijl ze langs de cirkelvormige oprit naar het uit vuurrode en gele stoeptreden bestaande bordes reden. ‘Rod, als die Splinters een gevaar voor ons blijken te zijn, zou jij dan in staat zijn Kutuzov eropaf te sturen met een slag-vloot?’

‘Hoe bedoelt u, meneer?’

‘Je hebt me best verstaan. Wat valt er te grijnzen?’

‘Een zelfde gesprek heb ik destijds eens met een van mijn officieren gehad voordat ik hem naar Splinter Alpha liet gaan. Alleen bevond ik me toen in uw plaats. Jawel, meneer. Ik zou het niet graag doen, maar ik zou er wel degelijk toe in staat zijn. En ik kan u daar zo snel antwoord op geven omdat ik dat onderweg al voor mezelf uitgemaakt heb, want anders had ik u moeten vertellen met uw Commissie naar de duivel te lopen.’ Hij zweeg een ogenblik. ‘Maar Sally zou het niét kunnen.’

‘Zou ik ook niet van haar verwachten. Maar ze zou er zich ook niet tegen verzetten. Nee, hetzelfde bewijsmateriaal dat jou of mij ertoe brengen zou iets dergelijks te gelasten, zou haar ertoe bewegen zich uit de Commissie terug te trekken. Moet je horen, ik heb die rapporten bestudeerd tot ik er doof en blind van werd, en ik kan niet veel vinden dat niet in de haak is — op een paar dingen na. Dat verhaal over die cadetten van je, bijvoorbeeld. Ik heb er moeite mee dat te slikken.’