Larry Niven - De splinter in gods oog

Het gezelschap loste zich op in een kaleidoscoop van kleine groepjes, met Rod en Sally als middelpunt. Men liet de grote tafel van de salon in het dek wegzakken om voor meer ruimte te zorgen, terwijl de hofmeesters rondgingen met koffie en thee.

‘U staat mij natuurlijk wel toe dat ik u mijn felicitaties aanbied,’ zei Bury minzaam tegen hen. ‘En ik hoop dat u niet zult denken dat ik probeer u om te kopen, wanneer ik u een huwelijksgeschenk stuur.’

‘Hoe zou iemand zo iets kunnen denken?’ vroeg Sally op onschuldige toon. ‘Dank u wel, meneer Bury.’ Als haar eerste opmerking misschien een beetje dubbelzinnig geklonken had, dan werd dat toch tenietgedaan door haar warme glimlach. Sally was bepaald niet gecharmeerd van Bury’s reputatie, maar gedurende de tijd dat zij hem gekend had was hij in elk geval zeer hoffelijk en innemend geweest; kon hij die waanzinnige angst van hem voor Splinters maar te boven komen! Na een poosje slaagde Rod erin zich los te maken uit het midden van de groep. In een hoek van het vertrek vond hij dr. Horvath. ‘U hebt me de hele avond al ontweken, doctor,’ zei Rod op vriendelijke toon.

‘Ik zou graag willen weten waarom.’

Horvath probeerde te glimlachen, maar besefte dat het hem niet al te best afging. Zijn wenkbrauwen trokken zich een ogenblik samen, maar ontspanden zich weer toen hij een besluit nam. ‘Ik zie niet in waarom ik niet eerlijk tegen u zou zijn, Blaine. Ik wilde u niet mee hebben op deze expeditie. U weet waarom. Maar goed, uw meneer Renner heeft me ervan weten te overtuigen dat u destijds niet anders gehandeld zou kunnen hebben met die verkenner. We hebben zo onze verschillen van mening gehad, maar over het algemeen genomen kan ik niet anders dan mijn goedkeuring uitspreken over de manier waarop u het bevel gevoerd hebt. En gezien uw positie en uw ervaring was het onvermijdelijk dat men u een zetel in de Commissie zou geven.’

‘Ik had het anders niet verwacht,’ antwoordde Rod. ‘Maar achteraf en vanuit het standpunt van Sparta bekeken zult u wel gelijk hebben, ja. Is dat wat u ergert?’

‘Nee,’ zei Horvath oprecht. ‘Zoals ik al zei was het onvermijdelijk, en ik sta mezelf niet toe me te ergeren aan natuurwetten. Maar ik had zelf een zetel in die Commissie verwacht, Blaine. Ik was ten slotte de wetenschappelijke leider van deze expeditie. Ik heb moeten knokken voor ieder beetje informatie, dat we hebben weten te bemachtigen. Bij God, als ze twee zetels aan leden van de expeditie toekennen, dan heb ik daar één van verdiend.’

‘En Sally dus niet, vindt u,’ zei Rod koeltjes.

‘Ze heeft zich erg verdienstelijk gemaakt,’ zei Horvath. ‘En ze is charmant en pienter, en ik kan natuurlijk nauwelijks van u verwachten dat u daar objectief tegenover zult staan — maar zeg nu eens eerlijk, Blaine, stelt u haar bekwaamheid wérkelijk op één lijn met de mijne?’ De frons verdween van Rods gezicht. Hij grijnsde breed en moest bijna hardop lachen. Horvaths professionele naijver was noch komisch, noch zielig. Hij was alleen maar onvermijdelijk; even onvermijdelijk als zijn opvatting dat deze aanstelling betekende dat men zijn bekwaamheid als man van de wetenschap in twijfel trok. ‘U kunt gerust zijn, doctor,’ zei Rod. ‘Sally is al evenmin vanwege haar wetenschappelijke deskundigheid voor deze Commissie gekozen als ik dat ben. Het ging de Keizer hierbij niet om bekwaamheid, maar om het dienen van belangen.’ Bijna had hij ‘om trouw’ gezegd, en dat zou geen goede zet geweest zijn. ‘In zekere zin kunt u het feit, dat u niet onmiddellijk’ — hij legde de nadruk op dat woord — ‘gekozen bent, als een compliment beschouwen.’

Horvaths wenkbrauwen schoten omhoog. ‘Pardon?’

‘U bent een man van de wetenschap, doctor. Uw hele opleiding, en eigenlijk uw hele levensfilosofie berust op objectiviteit, nietwaar?’

‘Min of meer wel, ja,’ gaf Horvath toe. ‘Hoewel, sinds ik het laboratorium goedendag gezegd heb —’

‘Hebt u moeten vechten om budgets erdoor te krijgen, ja. Maar zelfs dan nog heeft u zich alleen maar met politiek bemoeid om gedaan te krijgen dat uw collega’s de dingen konden doen die u zelf gedaan zou hebben als u geen administratieve functie gehad had.’

‘Nou — ja, zo is het. Dank u. Slechts weinigen schijnen dat te beseffen.’

‘En bijgevolg zou u het probleem van de Splintertjes op dezelfde manier benaderen. Objectief. Zonder politieke overwegingen. Maar dat kon wel eens minder goed zijn voor het Keizerrijk. Niet dat het u aan trouw zou ontbreken, doctor, maar van Sally en mij wéét Zijne Majesteit dat het Keizerrijk voor ons op de eerste plaats komt. Wij zijn vanaf onze geboorte daarin geïndoctrineerd. Waar het om de belangen van het Keizerrijk gaat, zouden wij zelfs geen wetenschappelijke objectiviteit kunnen vóórwenden.’ En als dat zijn veren niet glad strijkt, kan hij naar de hel lopen.

Het had echter wel degelijk geholpen. Horvath was er nog steeds niet gelukkig mee, en het lag voor de hand dat hij zijn pogingen om een zetel in de Commissie te bemachtigen niet zou opgeven; maar hij glimlachte tenminste, en wenste Rod en Sally een gelukkig huwelijk. Rod excuseerde zich en ging terug naar Sally, met het gevoel iets bereikt te hebben.

‘Maar kunnen we de Splinters niet eens goedendag zeggen?’ hoorde hij haar pleiten. ‘Rod, kun jij hem niet vermurwen?’

Rod wierp de admiraal een machteloze blik toe.

‘Vrouwe,’ zei Kutuzov nadrukkelijk, ‘het spijt me, u te moeten teleurstellen. Wanneer Splinters op Nieuw-Schotland arriveren, zullen ze uw probleem zijn, en niet het mijne, en dan mag u mij vertellen hoe ik ze behandelen moet. Maar tot op dat tijdstip ben ik verantwoordelijk voor Splinters, en ik ben niet van plan af te wijken van gedragslijn die wij overeengekomen zijn voordat ze aan boord kwamen. Als u boodschap voor ze hebt, kan doctor Hardy die overbrengen.’ Wat zou hij doen als Rod en ik hem gelastten, ons bij hen toe te laten? dacht ze. In onze hoedanigheid van Gevolmachtigden? Maar dan krijgen we een scène, en Rod schijnt van mening te zijn dat de admiraal een nogal nuttig en bruikbaar iemand is. Trouwens, misschien zal Rod het niet eens willen doen, zelfs al vraag ik het hem. Niet drammen. ‘Het is nu ook weer niet zo, dat deze Splinters speciale vrienden van ons zijn,’ bracht Hardy haar in herinnering. ‘Ze hebben maar zó weinig contact met mensen gehad dat ik ze zélfs nauwelijks ken. Maar ik weet zeker dat daar verandering in zal komen als we eenmaal op Nieuw-Schotland zijn.’ Hardy glimlachte en bracht het gesprek op een ander onderwerp. ‘Ik vertrouw erop dat u uw belofte zult houden, en met het huwelijk zult wachten tot de Lenin arriveert.’

‘Maar ik sta er juist op dat ú ons trouwt,’ zei Sally vlug. ‘We zullen dus wel op u móéten wachten!’

‘Dank u.’ Hardy wilde nog iets zeggen, maar op dat moment kwam Kelley doelbewust door de salon op hen toegelopen en salueerde. ‘Kap’tein, ik heb uw spullen aan boord van de Hermes laten brengen en die van Vrouwe Sally ook, en er stond wél “met de meeste spoed” in die orders.’

‘Daar heb je mijn geweten,’ lachte Rod. ‘Maar hij heeft gelijk. Sally, we moesten ons maar gereed gaan maken.’ Hij kreunde. ‘Na dat diner zal het ’n zware opgave zijn een acceleratie van drie gees te doorstaan —’

‘Ik moet ook weg,’ zei Kutuzov. ‘Ik heb nog een aantal spoedberichten aan Hermes mee te geven.’ Hij grijnsde wat onbeholpen. ‘Vaarwel, vrouwe. En u ook, kapitein. Het ga u goed. U bent een goed officier geweest.’

‘Nou — dank u wel, meneer.’ Rod keek de salon rond, totdat hij Bury in het oog kreeg, die zich op dat moment aan de andere kant van het vertrek bevond. ‘Kelley, de Admiraal neemt de verantwoordelijkheid —’

‘Als u het goedvindt, blijft sergeant Kelley leiding houden over detachement Mariniers dat hem bewaakt,’ zei Kutuzov. ‘Vanzelfsprekend, meneer. Kelley, wees verdomd goed op je hoede zodra jullie op Nieuw-Schotland aankomen. Hij zou wel eens kunnen proberen te ontsnappen. Misschien ook niet; ik heb er geen idee van wat hem daar te wachten staat, maar de instructies laten aan duidelijkheid niets te wensen over: hij dient in hechtenis te blijven. Hij zal misschien proberen een van je mannen om te kopen —’ Kelley snoof. ‘Ik zou het niet proberen als ik hem was.’