Larry Niven - De splinter in gods oog

‘Dan zal ik u nu alleen laten,’ zei Hardy. ‘Kunnen we misschien — heeft u iets nodig? Is de Ambassadeur in orde?’

‘Hij maakt het naar omstandigheden redelijk goed. Dank u voor uw bezorgdheid.’

Hardy vertrok, en de Splinters gingen weer terug naar hun kooien. Ze tjilpten en floten.

‘Zo,’ zei Rod, ‘dat hebben we ook alweer gehad. Ik kan me een heleboel interessantere bezigheden voorstellen dan een stelletje Splinters gade te slaan die liggen te praten in ’n taal die ik niet versta.’ En we hebben nog tijd genoeg om de Splinters te bestuderen, dacht Sally. Wonder boven wonder hebben we momenteel geen van beiden plichten die ons roepen — en wij hebben wél privacy. ‘Ja, ik ook,’ zei ze zedig.

Ondanks de kubieke kilometers laaiend geel vuur die haar omringden, heerste er toch een uitstekende stemming aan boord van de Lenin. Kutuzov liet de teugels van zijn waakzaamheid een beetje vieren, en stond de bemanning voor het eerst sinds de vernietiging van de MacArthur toe weer normale wachtdiensten te doen. Het schip bevond zich diep in het inwendige van een zon, maar ze had voldoende brandstof en geen problemen waarvan de oplossing niet in het Handboek te vinden was, en waar de Marine geen raad mee wist. Zelfs de wetenschappers vergaten hun teleurstelling over het feit dat ze het buitenaardse zonnestelsel thans verlieten zonder antwoord op al hun vragen gekregen te hebben: ze gingen naar huis.

De eerste avond na de Sprong gaf Kutuzov een dineetje. Het was een nogal formele aangelegenheid, en de meesten van de gasten amuseerden zich niet erg; de tafelgesprekken van de admiraal beperkten zich tot beroepskwesties. Hij trok zich echter al vroeg terug, en daarna kwam er een veel geanimeerder fuifje op gang.

Rod en Sally bleven nog drie uur lang van de partij. Iedereen wilde over Splinters praten, en Rod bemerkte tot zijn verbazing dat hij daar nu over kon praten met nog slechts een zweempje van de doffe pijn die hij vroeger gevoeld had wanneer hij aan de buitenaardse wezens dacht. Sally’s geestdrift was op zichzelf al voldoende om hem daaroverheen te helpen — en ze scheen zich trouwens al evenveel zorgen te maken over hém als over de buitenaardse wezens. Ze was er zelfs urenlang mee bezig geweest Mikhailovs gala-uniform te vermaken, zodat het hem nu bijna paste.

Nadat ze het fuifje verlaten hadden, werden noch de Splinters, noch de Splinterplaneet ter sprake gebracht gedurende de uren die ze daarna nog samen doorbrachten alvorens ze zich naar hun afzonderlijke kajuiten begaven.

Het schip vorderde gestadig. Ten slotte begon het geel daar buiten het Veld eerst in oranje, en daarna in vuurrood te veranderen, en gaven de instrumenten van de Lenin aan dat haar Veld heter was dan de fotosfeer die haar omringde. Zowel wetenschappers als bemanningsleden keken vol spanning naar de beeldschermen, en toen de eerste sterren zichtbaar werden tegen een roodzwarte achtergrond vierde iedereen dit heugelijke feit door erop te drinken. Zelfs de admiraal deed daaraan mee en zijn gezicht vertoonde een brede en logge grijns. Kort daarop kreeg de officier van de verbindingsdienst contact met een wachtende tanker. Ook lag er een kleine, zeer snelle koerierssloep te wachten, bemand door uitsluitend jonge mannen in een volmaakte lichaamsconditie. Kutuzov dicteerde zijn rapport en stuurde twee van zijn cadetten ermee weg, waarna de sloep er met een acceleratie van drie gees pijlsnel vandoor ging naar het Alderson-punt, vanwaar hij de Sprong zou maken naar het Nieuw-Caledoniëstelsel, om daar de tijding te gaan brengen van het eerste contact tussen de mensheid en een buitenaardse beschaving.

De tanker had post aan boord en nieuws van bijna een jaar. Er waren inmiddels nog meer opstanden geweest in de sector. Een voormalige kolonie had een bondgenootschap aangegaan met een stelsel van gewapende buitenwerelders en zich tegen het gezag van het Keizerrijk verzet. Nieuw-Chicago was bezet door het Leger, en hoewel de economie weer op gang was gebracht, was een groot deel van de bevolking verbolgen over de keizerlijke bevoogding. De inflatie van de kroon was onder controle. Hare Keizerlijke Majesteit had het leven geschonken aan een zoon, Alexander, zodat kroonprins Lysander thans niet langer de enige waarborg was voor de instandhouding van het huidige Keizerlijke geslacht. Ook dit diende gevierd te worden, en het feest nam zulke afmetingen aan dat Mikhailov zich genoodzaakt zag manschappen van de MacArthur te lenen om zijn schip mee te bemannen. De sloep keerde terug met nog meer via maserstralen uitgezonden berichten, die ze al vooruitzonden nog voordat ze zelfs maar in de buurt van de Lenin waren. In de Sectorhoofdstad was iedereen wild van enthousiasme, en de Onderkoning maakte plannen om de ambassadeurs van de Splinter een galaontvangst te bereiden. Minister van Oorlog Armstrong seinde een gematigd ‘bravo’ en wel duizend vragen. Er was ook een boodschap bij voor Rod Blaine. Hij kwam dit te weten toen hij naar Kutuzovs kajuit ontboden werd door de Marinier die de Admiraal tot ordonnans diende.

‘Nou, daar heb je het dan waarschijnlijk,’ zei Rod tegen Sally.’ “Plaats Blaine onder arrest, in afwachting van zijn dagvaarding door de krijgsraad.” ’

‘Zeg toch niet zulke dwaze dingen.’ Ze glimlachte hem bemoedigend toe. ‘Ik wacht hier tot je terugkomt.’

‘Als ze me tenminste nog ooit naar mijn kajuit terug laten gaan.’ Hij draaide zich om naar de Marinier. ‘Ga maar voor, Ivanov.’ Toen hij in de kajuit van de admiraal binnengelaten werd, wachtte hem een hele schok. Rod had een kaal vertrek verwacht, functioneel en koud; in plaats daarvan zag hij een verbijsterende verscheidenheid van kleuren, oosterse tapijten, wandkleden, de onvermijdelijke icoon en beeltenis van de Keizer; maar er was nog veel meer. Er stonden zelfs in leer gebonden boeken op een plank boven Kutuzovs schrijftafel. De admiraal maakte een uitnodigend gebaar in de richting van een van Sparta afkomstige, rozehouten stoel. ‘Wilt u thee?’ vroeg hij. ‘Nou — graag, meneer.’

‘Twee glazen thee, Keemun.’ De hofmeester schonk de thee uit een zilveren, in de vorm van een oude Russische samovar uitgevoerde thermosfles, en serveerde die in kristallen glazen.

‘Je kunt wel gaan. Kapitein Blaine, ik heb orders ontvangen met betrekking tot u.’

‘Ja, meneer,’ zei Rod. Hij had toch minstens even kunnen wachten totdat ik van mijn thee had kunnen genieten.

‘U gaat dit schip verlaten. Zodra sloep langszij komt gaat u aan boord voor terugkeer naar Nieuw-Caledonië onder maximum door scheepsarts goedgekeurde acceleratie.’

‘Jawel, meneer — hebben ze zó’n haast me voor een krijgsraad te slepen?’

Kutuzov keek verwonderd. ‘Krijgsraad? Dat geloof ik niet, kapitein. Zeker, er zal een formeel onderzoek ingesteld worden. Dat is volgens voorschriften. Maar het zou me verbazen als raad van onderzoek u in staat van beschuldiging zou stellen.’

Kutuzov draaide zich om naar zijn weelderig met houtsnijwerk versierde schrijftafel. Er lag een berichtenbandje op het glanzend gepolitoerde oppervlak. ‘Dit is voor u. Het is gekenmerkt “persoonlijk en dringend”, en zal ongetwijfeld alles verklaren.’ Rod nam het bandje aan en keek er nieuwsgierig naar. ‘Het is natuurlijk in speciale code voor bevelvoerende officieren,’ zei de admiraal. ‘Mijn secretaris zal u helpen, als u wilt.’

‘Dank u.’

De admiraal maakte gebruik van de intercom om een luitenant te ontbieden, die decoderingsbandjes in het codeapparaat liet glijden. Met een ratelend geluid begon de machine een dunne papierstrook voort te brengen.

‘Anders nog iets van uw dienst, admiraal?’ vroeg de luitenant. ‘Nee. Kapitein, ik laat u nu alleen, dan kunt u op uw gemak uw boodschap lezen. Goede morgen.’

Admiraal en luitenant verlieten de kajuit, terwijl het codeapparaat doorging met zijn gestotter. De papierstrook wurmde zich verder uit de ingewanden van de machine naar buiten. Rod scheurde haar af, en las met stijgende verbazing.