Larry Niven - De splinter in gods oog

‘Duurt het lang?’ vroeg Jock.

Hardy glimlachte flauwtjes. ‘Nee. Nou, tot ziens dan maar.’

‘Auf Wiedersehen,’ zei Jock.

‘Auf Wiedersehen.’ Met een verwonderd gezicht verliet David Hardy de kajuit. Waar hadden ze dat nou weer geleerd?

De kooien waren verkeerd geproportioneerd, en te hard, en hielden geen rekening met de individuele verschillen die er tussen de Splinters bestonden. Jock liet haar bovenlichaam ronddraaien en maakte op een bepaalde manier een wuivend gebaar met haar onderste rechterarm, waarmee ze haar misnoegen over de situatie te kennen gaf, maar tevens haar verrassing dat een en ander niet nóg erger was. ‘Kennelijk nagemaakt van iets dat voor het gebruik van een Bruine bestemd was.’ De toon van haar stem duidde op een niet door rechtstreekse waarneming, maar door deductie verkregen kennis. De stem schakelde over op een toonschaal voor conversatiegebruik. ‘Ik wou maar dat we een eigen Bruine hadden kunnen meebrengen.’

Charlie: ‘Ik ook. Maar ze zouden ons geen Bruine toegestaan hebben. Dat weet ik zeker.’ Ze begon aan een nieuwe gedachte, maar de Meester onderbrak haar.

Iwan: ‘Bevond de menselijke Meester zich onder degenen die op ons stonden te wachten?’

Jock: ‘Nee. (Een vloek)! Al zó lang heb ik geprobeerd hem te bestuderen, en nog nooit heb ik hem ontmoet, of zelfs maar zijn stem gehoord. Ik weet niet beter of hij zou een commissie kunnen zijn, of een Meester die onderworpen is aan het gezag van weer andere menswezens. Maar ik durf er veel van mijn anatomie onder verwedden dat het een menswezen is.’

Iwan: ‘Je zult geen poging ondernemen met de Meester van de Lenin in contact te komen. En als we hem mochten ontmoeten, zal je niet zijn Fyunch(klik) worden. We weten wat er met de Fyunch(klik)ken van menswezens gebeurt.’

Het was niet nodig hierop te antwoorden. De Meester wist dat hij ge-koord, was, en derhalve gehoorzaamd zou worden. Hij ging naar zijn hooi, en keek er met weerzin naar.

Er klonken alarmsignalen, en stemmen van menswezens kwamen uit luidsprekers.

‘Bereidt u voor op Gekke Gerrit-aandrijving. Laatste waarschuwing,’ vertaalde een van de Bemiddelaars. Ze gingen in hun kooien liggen. l>oor het schip weerklonk een signaal dat nog luider was dan het vorige.

En toen gebeurde er iets afschuwelijks.

‘Rod! Rod, kijk de Splinters eens!’

‘Huh?’ Blaine worstelde om weer de beheersing over zijn verraderlijke lichaam terug te krijgen. Bewustwording was al moeilijk; concentratie was helemaal onmogelijk. Hij keek Sally aan, en volgde toen haar blik naar het beeldscherm van de intercom.

De Splinters waren ten prooi aan een soort stuiptrekkingen. Ze waren op drift geraakt uit hun kooien, en de Ambassadeur zweefde in complete verwarring door de kajuit rond. Hij botste tegen een van de wanden aan, kaatste terug en zweefde vervolgens naar de andere kant van de kajuit. De twee Bemiddelaars keken naar hem; ze waren niet bij machte iets te doen en verkeerden zelf in moeilijkheden. Een van hen stak voorzichtig een hand uit naar de Meester, maar verloor haar greep op zijn vacht. Hulpeloos zweefden ze met zijn drieën door het vertrek. Jock was de eerste die zich aan een handvat wist te verankeren. Ze maakte fluitende en snuivende geluiden. Nu zweefde Charlie naar de Meester toe. Met haar linkerarm wist ze zijn vacht beet te grijpen, waarna Jock, zich met beide rechterhanden aan de wand vasthoudend, haar linkerarm uitstak totdat Charlie zich eraan vast wist te grijpen. Moeizaam zwoegend wisten ze hun kooien weer te bereiken, waarna Jock Iwan vastgespte. Troosteloos lagen ze daar, fluitende en klikkende geluiden makend.

‘Moeten we ze niet gaan helpen?’ vroeg Sally.

Rod boog en strekte zijn ledematen, nam een getal in gedachten, en trok de vierkantswortel daaruit. Daarna probeerde hij twee integralen, en ook dat lukte. Zijn brein begon zich voldoende te herstellen om aandacht te kunnen schenken aan Sally en de Splinters. ‘Nee. We zouden toch niets voor ze kunnen doen — er is nog nooit iets vastgesteld van een blijvend effect, een paar uitzonderingen daargelaten die eenvoudig krankzinnig worden en nooit meer tot de werkelijkheid terugkeren.’

‘Bij de Splinters is dat niet het geval,’ zei Sally beslist. ‘Ze hebben doelbewust gehandeld, alleen ging het ze niet erg goed af. Wij hebben ons veel vlugger hersteld dan zij.’

‘Prettig, eens iets te ontdekken waarin wij beter zijn dan de Splinters.

Hardy zal zo wel weer terugkomen — alleen zal hij er wat langer voor nodig hebben dan wij. Hij is nu eenmaal een stuk ouder.’

‘ACCELERATIE-WAARSCHUWING, BEREIDT U VOOR OP EEN ACCELERATIE VAN ÉÉN ZWAARTEKRACHT. DIT IS EEN ACCELERATIE-WAARSCHUWING.’

Een van de Bemiddelaars tjilpte iets en de Meester antwoordde. Sally bleef hen een poosje gadeslaan. ‘Je hebt gelijk, zo te zien. Ze schijnen er niet al te erg aan toe te zijn, maar de Meester trekt nog steeds een beetje met zijn ledematen af en toe.’

Er klonk een signaal. Er voer een schok door de Lenin, en ze kregen hun normale gewicht terug. Ze waren weer baas over hun lichamen, en op weg naar huis. Rod en Sally keken elkaar aan en glimlachten tevreden. Naar huis.

‘Wat had je trouwens gedacht voor die Meester te kunnen doen?’ vroeg Rod.

Met een hulpeloos gebaar haalde ze haar schouders op. ‘Niets, neem ik aan. Ze zijn zo anders. En — Rod, wat zou jij doen als je als Keizerlijk Ambassadeur uitgezonden werd naar een ander ras, en ze sloten je op in een kleine kajuit met in elk compartiment niet één, maar twéé camera’s die je bespiedden?’

‘Ik zit er al een tijdje op te wachten dat ze die verdomde dingen aan gruzelementen zullen slaan. Ze hebben ze natuurlijk allang gezien. We hebben ze niet proberen te verbergen. Maar als ze er al iets over gezegd hebben tegen Hardy, moeten we dat net gemist hebben.’

‘Ik betwijfel dat ze dat gedaan hebben. Zo aan hun gedragingen te zien schijnen ze er geen hinder van te hebben. Privacy “behoort niet tot de behoeften van onze soort”, heeft die Charlie gezegd.’ Sally huiverde. ‘Dat noem ik pas goed “anders zijn”.’

Er klonk het geluid van een zoemer, en Rod draaide zich automatisch om naar de deur van zijn kajuit, voordat hij besefte dat het geluid over de intercom gekomen was. Een van de Splinters liep voorzichtig naar de andere kant van de kajuit en opende de deur. Hardy kwam binnen. ‘Alles in orde?’ vroeg hij voorzichtig.

‘U had ons wel eens mogen waarschuwen,’ zei Jock. Het klonk niet verwijtend; ze stelde eenvoudig een feit vast. ‘Heeft de Gekke Gerrit-aandrijving een zelfde uitwerking op menswezens?’

‘Hoe dan?’ vroeg Hardy onschuldig.

‘Verwarring. Duizeligheid. Onvermogen je ergens op te concentreren. Geen beheersing over de spieren. Misselijkheid. De wens om dood te gaan.’

Hardy keek verbaasd. Waarschijnlijk was hij dat ook, dacht Rod. De aalmoezenier zou de Splinters bijvoorbeeld ook nooit gadeslaan zonder hun eerlijk te zeggen dat hij het deed, ondanks het feit dat er gedurende iedere wacht wel een half dozijn paar ogen naar de beeldschermen zat te staren. ‘Bij mensen is er ook sprake van een bepaalde uitwerking, ja,’ hoorden ze Hardy’s stem zeggen. ‘Hoewel niet zo krachtig als u beschrijft. De Aandrijving heeft verwarring ten gevolge, en een algemene verstoring van het concentratievermogen, maar dat gaat spoedig voorbij. We wisten niet hoe jullie erop zouden reageren, maar in onze hele geschiedenis hebben zich slechts zelden gevallen voorgedaan van een uitwerking die niet ongedaan gemaakt kon worden, en die waren allemaal van, uh, psychologische aard.’

‘Zo,’ zei Charlie. ‘Doctor Hardy, ik hoop dat u ons zult willen excuseren, maar we voelen ons nog niet goed genoeg voor een gesprek. Over een paar uur misschien. En de volgende keer dat jullie je Gekke Gerrit-machine aanzetten zullen we uw raad opvolgen en ervoor zorgen vastgegespt in onze kooien te liggen en te slapen.’