Larry Niven - De splinter in gods oog

De ruimtematroos was klaar met het uit elkaar snijden van het mechanisme en borg de stukken weg in de daarvoor gereedstaande doos. Hij goot er vloeibaar plastic omheen en sloot het deksel hermetisch af. ‘Ik heb buiten een stalen kist staan, meneer. Ik zal nu eerst even de boel daarin vast gaan lassen.’

‘Mooi zo. Ga je gang,’ zei Blaine tegen hem. ‘Ik zal hem straks wel komen inspecteren.’ Toen de matroos de kajuit verlaten had, draaide hij zich om naar Sally. ‘Weet je, het was me eigenlijk niet opgevallen, maar Horvath heeft gelijk. Je bént inderdaad nog voorzichtiger dan ik. Hoe komt dat?’

Ze haalde haar schouders op. ‘Let maar niet op mij.’

‘Goed, dan niet.’

‘Kijk, daar heb je Buckmans protoster,’ zei ze. Ze knipte de lichten uit, nam hem toen bij de hand en trok hem mee naar de patrijspoort. ‘Ik kan er nooit genoeg van krijgen daarnaar te kijken.’ Het duurde enkele ogenblikken voordat hun ogen zich aangepast hadden en de Kolenzak zich begon af te tekenen als wat méér dan alleen maar een eindeloze duisternis. Toen werden de rode tinten zichtbaar, en een kleine werveling van rood tegen een zwarte achtergrond. Ze stonden heel dicht naast elkaar. Dat deden ze de laatste tijd vaak, en Rod vond dat erg plezierig. Hij liet zijn vingers langs haar rugge-graat omhoog trippelen, om haar vervolgens zachtjes onder haar rechteroor te kriebelen.

‘Je zult het die ambassadeurs nu al spoedig moeten vertellen,’ zei ze. ‘Heb je al bedacht wat je hun zeggen zult?’

‘Zo ongeveer wel, ja. Het was misschien beter geweest, ze er een beetje op voor te bereiden, maar — nou ja, het is misschien veiliger, het op de manier van de admiraal te doen.’

‘Ik betwijfel of het veel verschil uitmaakt. Het zal prettig zijn weer terug te zijn daarginds, waar zoveel meer sterren aan de hemel staan. Ik vraag me af — Rod, wat denk jij dat die ambassadeurs voor types zullen zijn?’

‘Geen flauw idee. We zullen het gauw genoeg weten, denk ik. Maar je praat te veel.’

‘Zegt m’n oom Ben ook altijd.’

Het bleef lange tijd stil.

‘Houdt u gereed. Ze komen aan boord.’

‘OPENT DE LUIKEN VAN HET HANGARDEK. KABELGASTEN NAAR VOREN.’

‘KLAAR OM TE TAKELEN.’

De kleine sloep werd naar binnen getakeld in de gapende muil van de Lenin. Buiten hing nog een ander bootje te wachten met de bagage van de Splinters aan boord. Alles, zelfs de drukpakken die de Splintertjes aan boord van de kleine sloep gedragen hadden, was in een apart bootje overgebracht. Met een doffe bons kwam de sloep met de passagiers op het stalen dek neer. ‘Bemanning, atten-tie.’‘Mariniers, presenteert… geweer!’

De luchtsluis ging open, en een compleet koor van bootsmansfluitjes blies ‘aan booord’. Er verscheen een bruin en wit gezicht. Toen nog een. Pas toen de beide Bemiddelaars buiten de sloep stonden, kwam de derde Splinter naar buiten.

Het was geheel wit, met zijdeachtige plukjes bij de oksels, en grijze haren rond de snuit en hier en daar verspreid over het bovenlichaam. ‘Een van de oudere Meesters,’ fluisterde Blaine Sally toe. Ze knikte. Kosmische stralen hadden dezelfde uitwerking op de haarzakjes van Splintertjes als op die van mensen.

Horvath schreed langs de rij van Mariniers en afgevaardigden naar voren. ‘Welkom aan boord,’ zei hij. ‘Ik ben erg blij u te zien — dit is een historisch ogenblik.’

‘Voor allebei onze rassen, hopen we,’ antwoordde de voorste Bemiddelaar.

‘Welkom aan boord, ook namens de Marine,’ zei Rod. ‘Nogmaals excuses voor de quarantainemaatregelen, maar —’

‘Het hindert niet,’ zei een van de Splinters. ‘Ik heet Jock. En dit is Charlie.’ Ze wees naar de andere Bemiddelaar. ‘Die namen dienen slechts voor het gemak; jullie zouden onze werkelijke namen niet kunnen uitspreken.’ Ze draaide zich om naar de witte Meester en maakte een reeks tjilpende geluiden, eindigend met ‘kapitein Roderick Blaine en minister Anthony Horvath,’ en wendde zich vervolgens weer tot de mensen. ‘Heer Minister Horvath, mag ik u de Ambassadeur voorstellen. Hij verzoekt u hem Iwan te willen noemen.’ Rod boog. Hij had nog nooit van aangezicht tot aangezicht met een Splinter gestaan, en hij voelde een sterke neiging in zich opkomen zijn hand uit te steken en over die vacht te aaien. Het was een mannelijke Witte.

‘De erewacht zal u naar uw verblijven geleiden,’ zei Rod. ‘Ik hoop dat ze groot genoeg zullen zijn; het zijn twee aangrenzende kajuiten.’ Vier officieren hadden die vloekend moeten ontruimen; de gevolgen daarvan hadden zich voortgeplant door de hele Marinehiërarchie aan boord, eindigend bij een jonge luitenant, die zijn intrek had moeten nemen in de wapenkamer bij de cadetten van de Lenin. ‘Eén kajuit is voldoende,’ zei Charlie bedaard. ‘Wij hebben geen privacy nodig. Het behoort niet tot de behoeften van onze soort.’ Charlies stem kwam Rod ergens bekend voor, en die gedachte liet hem niet los.

De Splinters bogen alle drie tegelijk, in een volmaakte imitatie van het gedrag aan het Hof; Rod vroeg zich af waar ze dat geleerd hadden. Hij boog terug, evenals Horvath en de andere aanwezigen op het hangardek, en vervolgens leidden de Mariniers hen weg. Een tweede sectie Mariniers sloot zich achter bij de optocht aan. Aalmoezenier Hardy zou hen opwachten in hun kajuiten. ‘Een mannetje,’ zei Sally peinzend.

‘Ja, dat is interessant. De Bemiddelaars noemden hem “de Ambassadeur”, hoewel de Splinters destijds lieten doorschemeren dat ze alle drie gelijke bevoegdheden hadden. Ze gaven ons te verstaan dat er overeenstemming tussen die drie voor nodig is om verdragen te kunnen ondertekenen —’

‘Misschien dat die Bemiddelaars niet zijn éigen Bemiddelaars zijn,’ zei Sally. ‘Ik zal het ze vragen — ik weet zeker dat ik daar wel een kans voor krijg. Rod, kan ik écht niet met hen meegaan? Nu meteen?’ Hij grinnikte. ‘Je komt heus wel aan de beurt. Momenteel is het Hardy’s beurt; gun hem dat nou maar.’

Het hangardek ontruimde zich nu snel. Er was geen enkel bemanningslid van de Lenin bij een en ander tegenwoordig geweest, en ook niet in de sloepen die het schip van de Splinters tegemoet gegaan waren. Thans werd de bagagesloep naar binnen getakeld, vastgesjord en hermetisch verzegeld.

‘ATTENTIE IEDEREEN, IEDEREEN OP ZIJN PLAATS VOOR DE SPRONG, BEREIDT U VOOR OP ALDERSON-AANDRIJVING. IEDEREEN OP ZIJN PLAATS VOOR DE SPRONG.’

‘Hij laat er geen gras over groeien, hè?’ zei Sally. ‘Nee, zeg dat wel. We zullen ons moeten haasten.’ Hij nam haar bij de hand en trok haar mee naar zijn kajuit, terwijl de rotatie van de Lenin al begon af te nemen naar een toestand van gewichtloosheid. ‘Ik vermoed dat die Splinters het best zonder die rotatie hadden kunnen stellen,’ zei Rod, toen ze de deur van zijn kajuit bereikten. ‘Maar zo is de admiraal nu eenmaal: als je iets doet, doe het dan goed —’

‘BEREIDT U VOOR OP ALDERSON-AANDRIJVING. IEDEREEN OP ZIJN PLAATS VOOR DE SPRONG.’

‘Vooruit, schiet op,’ drong Rod aan. ‘We hebben nog net tijd om de kajuit van de Splinters aan te zetten op de intercom.’ Hij draaide aan de knoppen totdat het verblijf van de Splinters op het beeldscherm verscheen.

Ze zagen aalmoezenier Hardy en hoordem hem zeggen: ‘En als u soms iets nodig mocht hebben, zijn er te allen tijde ordonnansen buiten uw deur op post, en door middel van die knop en die schakelaar daar staat u rechtstreeks in verbinding met mijn kajuit. Ik ben uw officiële gastheer tijdens deze reis.’

Signalen weergalmden door het schip. Er kwam een verontruste frons op Hardy’s gezicht. ‘Ik ga nu naar mijn eigen kajuit — u zult er waarschijnlijk de voorkeur aan geven alleen te zijn tijdens de Alderson-overgang. En ik raad u aan in uw kooien te gaan liggen en daar te blijven totdat de overgang achter de rug is.’ Hij wist zich nog net bijtijds in te houden, voordat hij nog méér had kunnen zeggen. Zijn instructies lieten aan duidelijkheid niets te wensen over: de Splinters mochten niets te weten komen totdat ze zich buiten hun eigen zonnestelsel bevonden.