Larry Niven - De splinter in gods oog

‘Wát is ongelofelijk?’ vroeg Horvath geduldig. ‘Die Stenen Bijenkorf was steenkoud; geen spoor van uitstraling.’

‘Ja.’ De ervaring had Horvath geleerd dat je meer te weten kwam door Buckman niet te haasten.

‘I.aten we aannemen dat de rest van de asteroïden dat ook is. Ik voor mij ben daarvan overtuigd. Die banen zijn volmaakt — hoe ver je ze ook vooruit of achteruit projecteert, botsen zullen ze nóóit. Die dingen zouden zich daar best al een ongelofelijk lange tijd kunnen bevinden.’

In zichzelf mompelend liep Horvath weg. Hoe oud zou die beschaving op die asteroïden eigenlijk wel zijn? Buckman dacht in stellaire levensduren! Geen wonder dat die Stenen Bijenkorf stralingsvrij was geweest: de Splinters behoefden nooit correcties in de banen van die asteroïden aan te brengen. Ze brachten ze eenvoudig in één keer op de plaats waar ze ze hebben wilden —

Nou, dacht hij, het wordt tijd dat ik maar weer eens naar het geschenkenschip terugga. Het zal nu niet lang meer duren of we moeten het achterlaten — ik vraag me af of Blaine nog vorderingen maakt? Rod en Sally waren op dat moment in gesprek met de admiraal. Hun plaats van ontmoeting was de brug: naar Rods beste weten had buiten dc admiraal en zijn hofmeester nog nooit iemand de binnenkant van Kutuzovs kajuit te zien gekregen. Misschien zelfs ook de admiraal zelf niet; hij was immers eeuwig en altijd op de brug, naar zijn beeldschermen starend als een televisieverslaafde, op de loer naar tekenen van verraad van de zijde van de Splinters.

‘Het is jammer,’ zei Kutuzov. ‘Dat schip zou erg waardevol zijn. Maar we kunnen niet riskeren het aan boord te nemen. De mechanismen — wie weet waar die voor dienen? En met Splinters hier aan boord om ze te benutten?’ Kutuzov huiverde.

‘Jawel, meneer,’ gaf Rod hem op minzame toon gelijk. Hij twijfelde eraan dat het geschenkenschip werkelijk een gevaar vertegenwoordigde, maar het was waar dat het mechanismen bevatte waar zelfs Sinclair niets van begreep. ‘Ik dacht eigenlijk aan een stuk of wat van die andere voorwerpen. Zoals die beeldjes bijvoorbeeld, waar aalmoezenier Hardy zo weg van is. We zouden alles in plastic kunnen gieten, vervolgens de hele zaak binnenin geaarde stalen containers vast kunnen lassen, en die buiten aan de romp vastsjorren, binnen het Veld. Als de Splinters over iets beschikken waarmee ze ons na al dié voorzorgsmaatregelen toch nog schade kunnen berokkenen, dan is het misschien maar beter dat we helemaal niet naar huis teruggaan.’

‘Hmm.’ De admiraal streek langs zijn baard. ‘Volgens u zijn deze voorwerpen waardevol?’

‘Ja, meneer.’ Voor Kutuzov betekende het woord ‘waardevol’ iets heel anders dan voor Sally of Horvath. ‘Hoe meer we omtrent de technologie van de Splinters te weten komen, des te nauwkeuriger zullen Cargill en ik hun dreiging kunnen schatten, meneer.’

‘Da. Kapitein, ik wens uw eerlijke mening. Wat denkt u van Splinters?’ Sally had moeite zich te beheersen. Ze vroeg zich af wat Rod hierop zeggen zou. Hij ontpopte zich de laatste tijd als een absoluut genie in het manipuleren van de admiraal.

Rod haalde zijn schouders op. ‘Ik kan het zowel met dr. Horvath als met u eens zijn, meneer. ‘Toen Kutuzov grote ogen opzette, haastte Rod zich eraan toe te voegen, ‘Ze zouden het grootste potentiële gevaar kunnen zijn dat de mensheid ooit geconfronteerd heeft, óf het grootste potentiële buitenkansje dat ons ooit ten deel gevallen is. Of beide. Maar in beide gevallen geldt, dat hoe meer we omtrent hen te weten komen, hoe beter het is — mits we ons hoeden tegen de gevaren, natuurlijk.’

‘Umm. Kapitein, ik hecht waarde aan uw mening. Als ik toestemming geef, neemt u dan persoonlijk verantwoording op u voor neutraliseren van ieder gevaar dat voorwerpen die uit schip gehaald worden zouden kunnen opleveren? En ik verlang méér dan gehoorzaamheid. Ik eis uw medewerking en uw woord dat u geen risico’s zult nemen.’ Dat zal me niet erg populair maken bij Horvath, dacht Rod. In het begin zal de Minister van Wetenschappen blij zijn dat hij úberhaupt iets nemen mag, maar het zal niet lang duren of hij zal iets willen hebben waar ik niet zeker van kan zijn. ‘Jawel, meneer. Ik zal er nu meteen heengaan en er persoonlijk op toezien. Uh — ik zal juffrouw Fowler daarbij nodig hebben.’

Kutuzovs ogen vernauwden zich. ‘Bah. U bent verantwoordelijk voor haar veiligheid.’

‘Dat spreekt vanzelf.’

‘Goed, ga uw gang. U kunt gaan.’ Terwijl Rod en Sally de brug verlieten, keek luitenant Borman verwonderd naar zijn admiraal. Hij vroeg zich af of hij een grijns op zijn gezicht had gezien. Als er op dat ogenblik een officier van hogere rang dan Blaine aanwezig was geweest, zou Kutuzov er misschien een verklaring voor hebben gegeven, maar het was tegen zijn principes, tegenover Borman opmerkingen te maken over een kapitein — en toekomstige markies. Maar als hij dat wel gedaan had, zou hij ongeveer het volgende gezegd hebben: ‘Het is gevaar voor juffrouw Fowler waard, Blaine aan het werk te houden. Wanneer hij niet piekert, is hij goed officier.’ Kutuzov mocht dan nooit zijn brug verlaten, maar de zorg voor het moreel van zijn officieren maakte deel uit van zijn plicht; en zoals alles wat met plicht te maken had, vatte hij ook dit ernstig op.

Het kwam natuurlijk al onmiddellijk tot conflicten. Horvath wilde alles hebben, en ging van de veronderstelling uit dat Rod de admiraal alleen maar zoet had willen houden met mooie woorden; toen hij tot de ontdekking kwam dat Blaine zijn belofte ernstig opvatte, was het uit met de liefde. Hij schommelde tussen uitzinnige woede en tranen, toen Blaines matrozen het geschenkenschip begonnen te slopen en uiterst tere constructies los begonnen te rukken — soms in het wilde weg snijdend met hun snijbranders om de mogelijkheid te niet te doen dat de Splinters misschien zouden hebben kunnen voorzien wat de menswezens doen zouden — om ze vervolgens in plastic containers te verpakken.

Voor Rod was het een periode dat hij weer eens nuttig bezig kon zijn; en ditmaal hield Sally hem gezelschap. Wanneer ze niet werkten, konden ze urenlang met elkaar praten. En ze konden cognac drinken, en aalmoezenier Hardy uitnodigen bij hen te komen zitten. Rod begon iets omtrent antropologie te leren, terwijl hij Sally en Hardy met elkaar hoorde debatteren over theoretische kleinigheden op het gebied van de culturele ontwikkeling.

Naarmate ze dichter bij het Gekke Gerrit-punt kwamen, begon Horvath bijna radeloos te worden. ‘U bent al net zo erg als de admiraal, Blaine,’ zei hij beschuldigend, terwijl hij met lede ogen toezag hoe een monteur een snijbrander hanteerde om een mechanisme open te branden dat deel uitmaakte van alweer zo’n magische koffiemachine, en dat diende om het ingewikkelde veld op te wekken waardoor de moleculaire structuur veranderd werd. ‘We hébben er al zo een aan boord van de Lenin. Wat kan een tweede voor kwaad doen?’

‘Ja, maar die we al hebben is niet ontworpen door Splinters die wisten dat hij aan boord van het slagschip gebracht zou worden,’ antwoordde Sally. ‘En deze is anders…’

‘Alles wat de Splinters maken is anders,’ snauwde Horvath. ‘U bent de ergste van het hele stel — bij God, u bent nog voorzichtiger dan Blaine. Ik had gedacht dat ú toch wel beter wist.’

Ze glimlachte zedig, en wierp kruis of munt. ‘U moest hem daar ook maar opensnijden,’ zei ze tegen de monteur.

‘Jawel, juffrouw.’ De matroos verplaatste de vlam van zijn snijbrander naar een ander punt en begon opnieuw.

‘Bah.’ Horvath liep met grote stappen weg om David Hardy te gaan zoeken. De aalmoezenier had de rol van vredestichter op zich genomen, en dat was maar goed ook; zonder hem zou er aan het onderlinge contact aan boord van de sloep reeds binnen enkele uren een eind gekomen zijn.