Larry Niven - De splinter in gods oog

Er viel een korte stilte.

‘O,’ zei Sally. ‘Ja, natuurlijk. Als de Splinters admiraal Kutuzov nooit te zien krijgen, of kapitein Mikhailov — of wie dan ook van de bemanning van de Lenin — hoe zouden ze hen dan tot onverschillig wat kunnen bepraten? Meneer Bury, u veronderstelt toch zeker niet dat ze de bemanning van de MacArthur tot muiterij zouden kunnen overhalen?’ Bury haalde zijn schouders op. ‘Met alle respect, vrouwe, maar heeft u er wel eens aan gedacht wat de Splinters iemand kunnen aanbieden? Meer rijkdom dan er in het hele Keizerrijk bestaat. Er zijn wel mannen omgekocht voor véél minder dan dat —’ Ja, en daar kan jij van meepraten, dacht Sally.

‘Als het zulke geweldenaars zijn, waarom hebben ze dat dan allang niet gedaan?’ Kevin Renners stem klonk spottend en grensde aan onbeleefdheid. Aangezien hij zijn dienst bij de Marine er tóch op had zitten zodra ze weer op Nieuw-Schotland terug zouden zijn, kon hij zich iedere handeling veroorloven waarmee hij zich geen formele aanklacht op de hals zou halen.

‘Misschien hebben ze het nog niet nodig gevonden,’ zei Bury. ‘Het is waarschijnlijker dat ze het niet kunnen,’ antwoordde Renner schamper. ‘En als ze werkelijk gedachten kunnen lezen, dan kennen ze nu al onze geheimen al. Ze zijn in aanraking geweest met Sinclair, die alles repareren kan wat er bij de Marine maar bestaat, en ze hadden een speciale Fyunch(klik) toegewezen aan Heer Blaine, die op de hoogte moet zijn van alle politieke geheimen —’

‘Ze zijn nooit rechtstreeks in aanraking met kapitein Blaine geweest,’ bracht Bury hem in herinnering.

‘Maar ze hebben lang genoeg over juffrouw Fowler kunnen beschikken.’ Renner grinnikte over een of ander binnenpretje. ‘En zij weet beslist meer van de keizerlijke politiek af dan de meesten van ons. Meneer Bury, de Splinters zijn knap, maar zó knap zijn ze nu ook weer niet, noch in het overreden van mensen, noch in het gedachtenlezen.’

‘Ik ben geneigd het met meneer Renner eens te zijn.’ zei Hardy. ‘Hoewel de door juffrouw Fowler geopperde voorzorgsmaatregelen beslist wenselijk zijn. Beperk het contact met de buitenaardse wezens tot een klein aantal speciaal daarvoor uitgezochte personen: mijzelf, bijvoorbeeld. Ik betwijfel dat ze me zouden kunnen omkopen, maar ook al zouden ze dat kunnen, ik bezit geen bevoegdheid tot het geven van bevelen. En meneer Bury, als hij daarvoor voelt. Maar niet doctor Horvath, zou ik willen voorstellen, of enige andere geleerde die toegang heeft tot ingewikkelde apparatuur, en ook geen matrozen of Mariniers, behalve dan onder toezicht, hetzij rechtstreeks, hetzij door middel van de intercom. Het zal misschien onplezierig zijn voor de Splinters, maar volgens mij is er op die manier weinig kans op gevaar voor de Lenin.’

‘Um. Nou, wat zegt u daarvan, meneer Bury?’ vroeg Kutuzov. ‘Maar — ik zeg u, ze zijn gevaarlijk! Hun technologische vaardigheden grenzen aan het ongelofelijke. Allah zij ons genadig, wie zal zeggen wat ze niet allemaal kunnen maken van onschuldige voorwerpen?

Wapens, communicatieapparatuur, dingen om mee te kunnen ontsnappen —’ Bury’s kalme gedrag was bezig als sneeuw voor de zon te verdwijnen, en hij worstelde om zich te beheersen. ‘Ik trek mijn voorstel, meneer Bury bij de Splinters toe te laten, terug,’ zei Hardy nadrukkelijk. ‘Ik betwijfel of ze die ervaring zouden overleven. Mijn excuses, excellentie.’

Bury mompelde iets in het Arabisch. Te laat besefte hij dat Hardy tevens een taalgeleerde was.

‘O, vast en zeker niet,’ zei Hardy met een glimlach. ‘Daarvoor kén ik mijn afstamming veel te goed.’

‘Ik zie wel, admiraal,’ zei Bury, ‘dat ik niet overtuigend genoeg gesproken heb. Dat betreur ik, want ditmaal heb ik nu eens geen andere motieven dan het welzijn van het Keizerrijk. Als ik alleen maar op winst uit was — welnu, de handelsmogelijkheden en de rijkdommen die er aan de Splinters verdiend kunnen worden zijn me beslist niet ontgaan. Maar ik beschouw hen als het grootste gevaar dat de mensheid ooit geconfronteerd heeft.’

‘Da,’ zei Kutuzov op besliste toon. ‘Daarover zijn wij het wellicht met elkaar eens, mits we er één woord aan toevoegen: potentiéél gevaar, excellentie. Wat wij hier overwegen is hoe wij minste risico lopen, en als er geen risico voor Lenin aan verbonden is ben ik thans van mening dat minste risico is, die ambassadeurs mee te nemen onder door aalmoezenier Hardy voorgestelde voorwaarden. Doctor Horvath: bent u het hiermee eens?’

‘Als dat de enige manier is waarop we ze mee kunnen nemen, ja. Ik vind het beschamend, ze zo te behandelen —’

‘Bah. Kapitein Blaine. Bent ú het hiermee eens?’ Blaine wreef langs de rug van zijn neus. ‘Jawel, meneer. Door hen mee te nemen lopen we inderdaad het minste risico — als de Splinters een gevaar voor ons betekenen, kunnen we dat in ieder geval niet bewijzen, en misschien worden we wat wijzer van die ambassadeurs.’

‘Vrouwe?’

‘Ik sta achter doctor Horvath —’

‘Dank u.’ Kutuzov keek alsof hij op een citroen zoog. Zijn gezicht trok zich samen tot een bijna smartelijke uitdrukking. ‘Kapitein Mikhailov: U treft voorbereidingen voor afzondering van Splinters. Zogenaamd vanwege risico van epidemie, maar u zorgt ervoor dat ze niet kunnen ontsnappen. Kapitein Blaine: U stelt Splinters ervan in kennis dat we hun ambassadeurs aan boord zullen nemen, maar het is mogelijk dat ze niet zullen willen komen, wanneer ze horen welke beperkingen we ons genoodzaakt zien hun op te leggen. Geen gereedschappen. Geen wapens. Bagage wordt geïnspecteerd en verzegeld, en staat gedurende reis niet tot hun beschikking. Geen miniatuurtjes of andere wezens van de lagere kasten, alleen maar ambassadeurs. Welke redenen u hun daarvoor opgeeft moet u zelf maar weten, maar die voorwaarden zijn niet voor verandering vatbaar.’ Met een ruk stond hij op. ‘Admiraal, hoe zit het met dat geschenkenschip?’ vroeg Horvath nog. ‘Kunnen we dat ook niet —’ Zijn stem stierf weg, want er was niemand tot wie hij zijn woorden richten kon. De admiraal had reeds met grote stappen de salon verlaten.

Kutuzov noemde het het Alderson-punt. De ontheemden van de MacArthur hadden de neiging het het Gekke Gerrit-punt te noemen, en sommigen van de bemanningsleden van de Lenin begonnen die gewoonte van hen over te nemen. Het lag boven het baanvlak van het Splinterstelsel en het was meestal moeilijk te vinden. Ditmaal zou het echter geen problemen opleveren.

‘Als u gewoon de koers van dat Splinterschip doortrekt tot waar hij een rechte lijn tussen de Splinter en Murchesons Oog doorsnijdt, bent u er dicht genoeg bij, meneer,’ zei Renner tegen kapitein Mikhailov. ‘Is astrogatie van Splinterwezens dan zó accuraat?’ vroeg Mikhailov ongelovig.

‘Ja. Het is om uit je vel te springen, maar ze presteren het. U kunt uitgaan van een constante acceleratie.’

‘Er is ook nog een ander schip van de Splinter onderweg naar dat punt,’ zei Kutuzov. Hij reikte langs kapitein Mikhailov heen om de knoppen van het beeldscherm te bedienen, en voor hun ogen verschenen koers-gegevens op het scherm. ‘Maar het zal hier pas arriveren als wij allang vertrokken zijn.’

‘ ’n Schip met brandstof,’ zei Renner op besliste toon. ‘En ik durf er alles onder te verwedden wat u maar wilt, dat dat schip dat die ambassadeurs aan boord heeft licht, doorschijnend, en zó kennelijk ongevaarlijk is, dat niemand het ergens van zou kunnen verdenken, meneer.’

‘Zelfs ik niet, wilt u zeggen,’ zei Kutuzov. Voor zover Renner zien kon gingen die woorden niet vergezeld van een glimlach. ‘Dank u, meneer Renner. Gaat u maar door met kapitein Mikhailov te assisteren.’ Ze hadden de Trojaanse asteroïden inmiddels achter zich gelaten. Er was geen wetenschapper aan boord die zich niet van de telescopen van de Lenin wenste te bedienen om die asteroïden te bestuderen, en de admiraal had er geen bezwaar tegen gehad. Of hij op het laatste ogenblik nog een aanval vanaf de asteroïden vreesde, of de wens van de burgers deelde alles omtrent Splinters te weten te komen was niet duidelijk, maar in ieder geval kregen Buckman en de anderen hun kans. Buckman verloor echter al spoedig alle belangstelling. De asteroïden waren door en door geciviliseerd en hun banen waren langs kunstmatige weg verkregen. Voor hem waren ze volkomen waardeloos. De anderen deelden die mening niet. Die keken naar de lichtjes van de fusie-aandrijvingen van de Splinters, maten de neutrino-uitstralingen van krachtstations op, zagen lichtvlekken die een donker spectrum rond de groene band van het chlorofyl vertoonden, en vroegen zich af wat dat te betekenen had. Er moesten zich daar reusachtige akkers onder koepels bevinden — dat was de enig mogelijke conclusie. En iedere steenklomp die groot genoeg was om waarneembaar te zijn vertoonde die enkele, karakteristieke krater die er het doorslaggevend bewijs van vormde dat zo’n asteroïde daarheen verplaatst was. Slechts éénmaal leefde Buckmans belangstelling weer wat op. Hij had zich, om Horvath een plezier te doen, beziggehouden met het bestuderen van de banen van de asteroïden. Plotseling kregen zijn ogen een si arende blik. Toen begon hij koortsachtig instructies aan de computer te geven, om vervolgens de resultaten gade te slaan. ‘Ongelofelijk.’