Larry Niven - De splinter in gods oog

Buckman had zich beziggehouden met het bestuderen van de gegevens die de Splinters over Murchesons Oog en de Kolenzak verzameld hadden. ‘Uitstekend werk! Er zijn wel een paar dingen bij die ik voor mezelf nog eens wil nagaan, en ook ben ik er niet zeker van of sommige van hun veronderstellingen wel helemaal juist zijn… maar die verdomde Kutuzov wil me geen toestemming geven, de telescopen van de Lenin daarvoor te gebruiken.’

‘Buckman, is het mogelijk dat de Splinters intelligenter zijn dan wij?’

‘Tja, degenen met wie ik te maken heb gehad, waren pienterder dan de meeste mensen die ik ken. Neem m’n zwager bijvoorbeeld… Maar je bedoelt zeker over het algemeen genomen, hè?’ Buckman krabde nadenkend aan zijn kin. ‘Ze zouden best pienterder kunnen zijn dan ik. Ze hebben een aantal verdomd knappe prestaties geleverd. Maar ze zijn bekrompener in hun denken dan ze zelf wel beseffen. In al die tijd van een miljoen jaren hebben ze maar twee sterren van dichtbij kunnen onderzoeken.’

Buckman hield er een beperkte definitie van intelligentie op na. Bury gaf het al spoedig op, te proberen Buckman te waarschuwen voor het gevaar dat er van de zijde van de Splinters dreigde. Buckman zou óók wel denken dat Bury krankzinnig was; maar Buckman dacht nu eenmaal dat iederéén krankzinnig was.

Maar toch: Allah zij gedankt voor de aanwezigheid van Buckman. De andere wetenschapsmensen waren vriendelijk genoeg tegen hem, maar met uitzondering van Buckman was er slechts één ding dat ze van Bury verlangden: een analyse van de mogelijkheden om met de Splinters handel te drijven. Die kon Bury hun geven in tien woorden: Neem ze te grazen voordat ze ons te grazen nemen! Zelfs Kutuzov vond dat oordeel nogal voorbarig.

De admiraal hoorde hem beleefd genoeg aan, en Bury dacht dat hij hem ervan overtuigd had dat de ambassadeurs van de Splinter achtergelaten dienden te worden, en dat alleen een idioot als Horvath een vijand aan boord zou halen van het enige schip dat het Keizerrijk voor de buitenaardse wezens kon waarschuwen; maar zelfs daarvan was hij niet zeker.

Alles bij elkaar was dit een prachtige gelegenheid voor Horace Bury om geduld te leren oefenen. Als zijn geduld zo nu en dan scheuren begon te vertonen, wist alleen Nabil daarvan; en Nabil verbaasde zich allang nergens meer over.

Er hing een schilderij van de Keizer in de officierssalon van de Lenin. Leonidas IX staarde langs de volle lengte van de lange stalen tafel, en aan weerszijden van zijn beeltenis waren keizerlijke vlaggen en strijd-banieren gedrapeerd. Overal hingen schilderijen van ruimteslagen uit de geschiedenis van zowel het Eerste als het Tweede Keizerrijk langs de wanden, en in één van de hoeken brandde een kaars voor een icoon van de Heilige Katharina. Er was zelfs een speciaal ventilatiesysteem om ervoor te zorgen dat die kaars ook in vrije val bleef branden. David Hardy kon er niets aan doen, maar hij moest altijd glimlachen wanneer hij die icoon zag. De gedachte aan een dergelijk beeld aan boord van een schip met zo’n naam was amusant; hij veronderstelde dat Kutuzov óf niet bekend was met de geschiedenis van het communisme — het was per slot van rekening allemaal al heel lang geleden — óf dat zijn Russische nationalistische sympathieën sterker waren. Waarschijnlijk was het eerste het geval, aangezien Lenin voor de meeste inwoners van het Keizerrijk slechts de naam was van een held uit het verleden, een man van wie ze wel de legende, maar niet de details kenden. Zo waren er velen: Caesar, Iwan de Verschrikkelijke, Napoleon, Churchill, Stalin, Washington, Jefferson, Trotski, allemaal tijdgenoten, min of meer (behalve voor zorgvuldige geschiedkundigen). De geschiedenis van voor het atoomtijdperk heeft de neiging zich te comprimeren, wanneer je haar van ver genoeg beziet.

De salon begon vol te stromen naarmate de wetenschapsmensen en de officieren binnenkwamen en gingen zitten. Twee zitplaatsen werden door Mariniers vrijgehouden: de plaats aan het hoofd van de tafel en de stoel onmiddellijk rechts daarvan, hoewel Horvath geprobeerd had die zitplaats voor zich op te eisen. De Minister van Wetenschappen haalde zijn schouders op toen de Marinier daar bezwaren tegen maakte in een stortvloed van Russische woorden, begaf zich naar het andere eind van de tafel, waar hij een bioloog van zijn plaats verjoeg, verdreef vervolgens ook nog een andere wetenschapper van de stoel aan zijn rechterkant, en nodigde David Hardy uit om daar plaats te nemen. Als de admiraal prestigespelletjes wilde spelen, mocht hij dat gerust, maar Anthony Horvath was op dat gebied óók geen beginneling. Hij keek toe terwijl de anderen binnenkwamen. Cargill, Sinclair en Renner kwamen gezamenlijk binnen. Daarna Sally Fowler en kapitein Blaine — eigenlijk raar, dacht Horvath, dat Blaine nu een volle ruimte binnen kon komen zonder enige vorm van ceremonieel. Een Marinier wees hun plaatsen links van het hoofd van de tafel aan, maar Rod en Sally verkozen in het midden te gaan zitten. Hij kan het zich permitteren, dacht Horvath. Hij heeft zijn positie aan zijn geboorte te danken. Welnu, dat zal mijn zoon straks ook hebben. Mijn werk tijdens deze expeditie moet voldoende zijn om me op de eerstvolgende erelijst geplaatst te krijgen… ‘Attentie!’

De officieren stonden op, evenals de meesten van de wetenschappers. Horvath dacht een ogenblik na, en stond toen ook op. Hij keek naar de deur, in de verwachting de admiraal te zullen zien, maar het was alleen kapitein Mikhailov die binnenkwam, Dat grapje krijgen we dus twee keer, dacht Horvath.

Maar de admiraal was hem te slim af. Net toen Mikhailov zijn stoel bereikte kwam hij binnen en mompelde, ‘Ga maar door, heren,’ zo snel dat de sergeant van de Mariniers niet de kans kreeg hem aan te kondigen. Als iemand Kutuzov onheus wilde bejegenen, zou hij daarvoor een andere gelegenheid moeten zien te vinden.

‘Luitenant Borman zal voorlezen uit instructies voor expeditie,’ zei Kutuzov op koude toon.

‘ “Artikel Twaalf. Krijgsraad. Paragraaf Eén. De Bevelvoerende Vice-Admiraal zal het advies van de wetenschappelijke medewerkers en de hoogste officieren van de MacArthur inwinnen, behalve in gevallen waarin uitstel naar het oordeel van de Admiraal, en naar het zijne alleen, de veiligheid van het slagschip Lenin in gevaar zou kunnen brengen.

Paragraaf Twee. Indien de wetenschappelijke leider van deze expeditie over enigerlei aangelegenheid met de Bevelvoerende Vice-Admiraal van mening mocht verschillen, zal hij het recht hebben om het houden van een formele krijgsraad te verzoeken ten einde de Admiraal van advies te dienen. Verder zal de wetenschappelijke leider het recht hebben —” ’

‘Dat is voldoende, luitenant Borman,’ zei Kutuzov. ‘Overeenkomstig deze instructies en op formeel verzoek van Minister van Wetenschappen Horvath is deze Krijgsraad hier thans bijeen om advies uit te brengen over onderwerp van buitenaardse wezens die om passage naar Keizerrijk verzocht hebben. Van het hier behandelde zal akte opgemaakt worden. Minister Horvath, het woord is aan u, als u dat wenst.’ Asjemenou, dacht Sally. Er hangt hier net zo’n sfeer als in het koor van de Sint-Pieter in Nieuw-Rome tijdens de hoogmis. Al die formaliteiten moesten zeker dienen om eenieder die het niet met Kutuzov eens was te intimideren.

‘Dank u, admiraal,’ zei Horvath beleefd. ‘Met het oog op het feit dat dit wel eens een lange zitting zou kunnen worden — per slot van rekening, meneer, betreft deze discussie iets wat wel eens het belangrijkste besluit zou kunnen blijken te zijn dat een van ons ooit nemen zal — lijkt het me geen slecht idee verversingen te laten aanrukken. Zouden uw mensen ons van koffie kunnen voorzien, kapitein Mikhailov?’ Kutuzov fronste de wenkbrauwen, maar er was geen reden dit verzoek af te wijzen. Het had tevens ten gevolge dat de ijzige atmosfeer in het vertrek enigszins ontdooide. De bedrijvig rondlopende hofmeesters en de geur van koffie en thee deden de sfeer van ijzige formaliteit grotendeels verdampen, precies zoals Horvaths bedoeling was geweest. ‘Dank u.’ Horvath keek stralend om zich heen. ‘En nu ter zake. Zoals u weet hebben de Splinters ons verzocht drie ambassadeurs met ons mee te willen nemen naar het Keizerrijk. Deze ambassadeurs zullen, naar ik verneem, volledige bevoegdheid bezitten om de Splinterbeschaving te vertegenwoordigen, vriendschaps- en handelsverdragen te ondertekenen, hun goedkeuring te hechten aan coöperatieve wetenschappelijke ondernemingen — ik behoef nauwelijks verder te gaan. De voordelen die eraan verbonden zijn hen aan de Onderkoning voor te stellen, liggen immers voor de hand. Zijn we het daarover eens?’ Er klonk een gemompel van instemming. Kutuzov zat stijf rechtop; zijn donkere ogen hadden zich tot spleetjes vernauwd onder zijn borstelige wenkbrauwen, en zijn gezicht was een masker, geboetseerd uit roodachtige klei.