Larry Niven - De splinter in gods oog

‘Eigenlijk niet.’

‘Ik wel. Ik vind het raadselachtig.’

Horvath haalde zijn schouders op en boog zich toen naar voren om hun beiden opnieuw een glas cognac in te schenken. Het had geen zin er zuinig mee te zijn, als ze het straks toch achter moesten laten. ‘Waarschijnlijk zijn ze van mening dat hun sexleven ons niet aangaat. Hebben wij hun soms zoveel details omtrent het ónze verschaft?’

‘Toch wel. Een heleboel zelfs. Ik heb een lang en gelukkig huwelijksleven achter de rug,’ zei aalmoezenier Hardy. ‘Ik mag dan wel geen expert zijn op het gebied van wat er voor een gelukkig liefdeleven komt kijken, maar ik weet er genoeg van af om de Splinters er alles van te hebben kunnen vertellen wat zij ooit over dat onderwerp zullen hoeven weten. Ik heb niets voor hen verborgen gehouden, en ik heb begrepen dat Sally Fowler dat ook niet gedaan heeft. Per slot van rekening zijn het buitenaardse wezens — je kunt bepaald niet zeggen dat we wellustige verlangens bij hen wakker roepen.’ Hardy grinnikte. Horvath ook. ‘Daar heeft u gelijk in, doctor.’ Hij knikte nadenkend. ‘Vertel me eens, David — waarom stond de admiraal erop, die lijken te vernietigen na afloop van de plechtigheid?’

‘Nou, ik zou gedacht hebben dat — ach ja. Natuurlijk. En niemand protesteerde ertegen. We wilden niet, dat buitenaardse wezens sectie zou den verrichten op onze kameraden.’

‘Precies. We hebben niets te verbergen; het is alleen maar dat onze gevoelens in opstand komen bij het idee dat vreemde wezens onze doden zullen opensnijden. Dat is tenminste één ding waarover de Tsaar en ik het eens zouden kunnen zijn. Maar nu moet je me eens vertellen, David, zouden de Splinters er misschien soortgelijke gevoelens op na kunnen houden voor wat reprodukties van henzelf betreft?’ Hardy dacht daar een ogenblik over na. ‘Het is niet onmogelijk, dat weet je ook wel. Een heleboel menselijke samenlevingen hebben een zelfde standpunt ingenomen met betrekking tot, laten we zeggen foto’s. Bij vele is dit nog steeds het geval.’ Hij nipte weer aan zijn cognac. ‘Anthony, tóch geloof ik dat eenvoudig niet. Ik kan er geen betere verklaring voor geven, maar toch geloof ik niet dat je het bij het rechte eind hebt. Wat wij nodig hebben, is een lang gesprek met een antropoloog.’

‘Die vervloekte admiraal wilde haar niet aan boord van dit vaartuig laten,’ gromde Horvath, maar hij dwong zich zijn woede snel te vergeten. ‘Ik durf wedden dat ze nog steeds ziedend is.’

Sally was niet ziedend. Ze had haar woordenschat al een poosje eerder uitgeput. Terwijl Hardy en Horvath en de anderen zich lustig te goed deden aan het onderzoeken van de buitenaardse geschenken, moest zij zich tevredenstellen met hologrammen en gedicteerde rapporten. En nu slaagde ze er niet in zich daarop te concentreren. Ze kwam tot de ontdekking dat ze dezelfde alinea al vijfmaal opnieuw gelezen had, en smeet het rapport door de kajuit. De duivel hale Rod Blaine. Hij had het recht niet haar zo onheus te bejegenen. En hij had er ook geen recht op dat ze nu over hem zat te piekeren.

Er werd op de deur van haar kajuit geklopt. Snel deed ze open. ‘Ja — O. Hallo, meneer Renner.’

‘Verwachtte u misschien iemand anders?’ vroeg Renner schalks. ‘Uw gezicht zakte een hele kilometer, toen u zag dat ik het was. Niet erg vleiend voor me.’

‘Het spijt me. Nee, ik verwachtte niemand anders. Zei u iets?’

‘Nee.’

‘Ik dacht anders — meneer Renner, ik zou gezworen hebben dat u daarnet iets over “uitsterven” zei.’

‘Wil het nogal vlotten met uw werk?’ vroeg Renner. Hij keek haar kajuit rond. Haar anders zo ordelijke schrijftafel lag bezaaid met papieren, diagrammen en computer-printouts. Een van Horvaths verslagen lag op de stalen vloer bij een van de wanden. Renner verwrong zijn lippen tot iets wat een halve grijns zou hebben kunnen zijn. Sally volgde zijn blik en bloosde. ‘Niet erg, nee,’ gaf ze toe. Renner had haar tevoren verteld dat hij een bezoek aan Rods kajuit ging brengen, en nu wachtte ze erop dat hij iets zeggen zou. En wachtte. Ten slotte gaf ze het op. ‘Nou, goed dan. Ik kan geen stuk werk gedaan krijgen, en hoe gaat ’t met hem?’

‘Hij is als een zak vol gebroken glas.’

‘Oh.’ Ze was uit het veld geslagen.

‘Hij heeft per slot van rekening zijn schip verloren. Nogal logisch dat hij er beroerd aan toe is. Hoor eens, laat u door niemand ooit wijsmaken dat het verliezen van een schip te vergelijken is met het verlies van je vrouw, want dat is het niet. Het is veel eerder te vergelijken met het voor je ogen zien vernietigen van je thuisplaneet.’

‘Is — Kan ik iets doen om te helpen, denkt u?’

Renner staarde haar aan. ‘Jullie zullen uitsterven, let op mijn woorden. Natúúrlijk kunt u iets doen. God nog aan toe, u zou naar hem toe kunnen gaan en zijn hand vasthouden. Of gewoon bij hem gaan zitten. Als hij door kan gaan met naar die wand te staren terwijl ú bij hem in de kajuit bent, nou, dan moeten ze hem ergens geraakt hebben tijdens dat vuurgevecht.’

‘Geraakt? Maar hij was toch niet gewond —’

‘Nee, natuurlijk niet. Ik bedoel maar, dan moet hij — Ach, laat maar zitten. Hoor eens, gaat u nou maar gewoon bij hem aankloppen, hè?’ Kevin manoevreerde haar de gang in, en voordat ze wist wat er gebeurde, had hij haar al voortgeduwd naar het eind daarvan. Toen ze verbaasd naar hem opkeek, wees Renner naar de deur. ‘Ik ga een borrel nemen,’ zei hij, en verdween.

Wel heb ik ooit, dacht ze. Nu zijn we al zover dat koopvaardijkapiteins de aristocratie komen vertellen hoe ze beleefd tegen elkaar moeten zijn… Het had geen zin hier op de gang te blijven staan. Ze klopte aan.

‘Binnen.’

Sally ging vlug naar binnen. ‘Daag,’ zei ze. Goeie hemel. Wat ziet hij eruit. En dat flodderige uniform — daar moet nodig iets aan gedaan worden. ‘Heb je ’t druk?’

‘Nee. Ik zat net na te denken over iets wat meneer Renner tegen me zei. Wist je dat Kevin Renner diep in z’n hart eigenlijk wel degelijk in het Keizerrijk gelooft?’

Ze keek om zich heen naar een stoel. Het had geen zin te wachten tot hij haar er een zou aanbieden. Ze ging zitten. ‘Nou, hij is toch marineofficier, of niet soms?’

‘O ja, hij ondersteunt het Keizerrijk natuurlijk wel, anders zou hij geen aanstelling als officier geaccepteerd hebben — maar wat ik bedoel is, dat hij werkelijk gelooft dat we weten wat we doen. Verbazingwekkend, gewoon.’

‘Wéten we dat dan niet?’ vroeg ze ietwat onzeker. ‘Want als dat niet zo is, verkeert de hele mensheid in groot gevaar.’

‘Vroeger dacht ik dat ik het wist,’ zei Rod. Hee, dit was eigenlijk te gek. Er moesten toch wel een heleboel onderwerpen zijn waarover je met het enige meisje binnen een afstand van tien parsecs kon praten, voordat je aan een discussie over politieke theorie toe was. ‘Je ziet er leuk uit. Hoe speel je het klaar? Je moet alles kwijtgeraakt zijn.’

‘Nee, ik had mijn reisspullen bij me. De kleren die ik meegenomen had naar de Splinter, herinner je je nog?’ Toen moest ze lachen, ze kon er niets aan doen. ‘Rod, heb je er wel enig idee van hoe gek je eruitziet in dat uniform van kapitein Mikhailov? Jullie hebben nou ook letterlijk geen énkele afmeting met elkaar gemeen. Hee! Stop! Ga nou niet wéér zitten kniezen, Rod Blaine.’ Ze trok een gezicht. Het duurde een ogenblik, maar ze wist dat ze het pleit gewonnen had toen Rod een blik omlaag wierp op de enorme plooien die hij bij elkaar getrokken en weggestopt had om de tuniek wat minder op een tent te doen lijken. Er kwam een aarzelende grijns op zijn gezicht. ‘Ik zal wel niet in aanmerking komen voor die lijst in de Times van best geklede mannen aan het Hof, hè?’

‘Nee.’ Ze zwegen weer allebei, terwijl zij probeerde te bedenken wat ze nu weer eens zeggen zou. Verdorie, waarom is het toch zo moeilijk met hem te praten? Oom Ben zegt altijd dat ik veel te veel praat, en hier zit ik nu, en weet niets te bedenken. ‘Wat had meneer Renner tegen je gezegd?’