Larry Niven - De splinter in gods oog

‘Tja. Nou, tot ziens dan maar, Kelley. En pas op dat die Nabil je geen mes tussen de ribben steekt. Ik zal je straks weer nodig hebben op Nieuw-Schotland.’

‘Jawel, meneer. En weest u zelf ook maar voorzichtig, kap’tein. De Markies zal me vermoorden, als er iets met u gebeurt. Dat heeft hij me zelf gezegd, voordat we het Hof van Crucis verlieten.’ Kutuzov schraapte luid zijn keel. ‘Onze gasten moeten thans onmiddellijk vertrekken,’ kondigde hij aan. ‘Met onze laatste gelukwensen.’ Begeleid door een koor van vaarwels verlieten Rod en Sally de salon. Sommige van die afscheidskreten klonken overdreven luidruchtig. Het feest zou kennelijk nog een hele tijd doorgaan.

De koerierssloep Hermes was maar een klein vaartuig. Haar woonruimte was niet veel groter dan die van de grote sloep van de MacArthur, hoewel ze over het geheel genomen veel groter was. Achter het leefgedeelte bestond ze uit brandstoftanks en motoren, en verder niet veel meer dan een aantal kruip-door-sluip-door-gangetjes ten behoeve van reparatiewerkzaamheden en inspecties. Nauwelijks waren ze aan boord of ze vertrokken al.

Je kon niet veel doen aan boord van zo’n klein schip, en de zware acceleratie maakte het werken trouwens toch zo goed als onmogelijk. De onderofficier van de Medische Dienst onderzocht zijn passagiers om de acht uur om zich ervan te vergewissen dat ze die drie gees van de Hermes verdragen konden, en hechtte zijn goedkeuring aan Rods verzoek de reis sneller te doen verlopen door de acceleratie op te voeren tot drie en een halve gee. Onder dat gewicht was het beste wat je kon doen, zoveel mogelijk te slapen en de geestelijke activiteiten tot het voeren van een lichte conversatie te beperken.

Toen ze het Alderson-punt bereikten, hing Murchesons Oog reusachtig groot achter hen. Een ogenblik later was het Oog nog slechts een helderrode ster tegen de achtergrond van de Kolenzak, met een klein geel spikkeltje erin.

Zodra de Hermes in een baan rond Nieuw-Schotland gekomen was, werden ze met spoed aan boord van een landingsvaartuigje gebracht. Sally had maar nauwelijks tijd om afscheid te nemen van de bemanning van de sloep, en toen werden ze vastgegespt.

‘BEZOEKERS VAN BOORD, PASSAGIERS GEREED VOOR LANDING.’

Er klonken een paar holle, dreunende geluiden toen de luchtsluizen gesloten werden. ‘Klaar, meneer?’ riep de piloot naar achteren.

‘Jawel —’

De raketmotoren sloegen aan. Het was bepaald geen soepele landing; daarvoor had de piloot te veel haast. Ze vielen omlaag door de atmosfeer, en vlak onder hen zagen ze de steile rotswanden en de spuitende geysers van Nieuw-Schotland. Toen ze bij de stad kwamen was hun snelheid nog altijd veel te groot, en zag de piloot zich genoodzaakt er tweemaal omheen te cirkelen; daarna zakte het vaartuig langzaam omlaag, bleef even in de lucht hangen, en kwam toen neer op de landingsplaats op het het dak van de Admiraliteit.

Daar is oom Ben!’ riep Sally. Ze rende naar voren en wierp zich in zijn armen.

Henjamin Bright Fowler was tachtig standaardjaren oud, en dat was hem ook aan te zien; vroeger, toen er nog geen regeneratie-therapie bestond, zou men geschat hebben dat hij vijftig was en zich in intellectueel opzicht in zijn bloeitijd bevond. Wat dit laatste betreft zouden ze het bij het rechte eind gehad hebben.

Hij was een meter vierenzeventig lang en woog negentig kilo: een gezette man met een klein postuur, bijna kaal, met een kransje grijzend donker haar rond een glimmende schedel. Behalve in het allerkoudste weer droeg hij nooit een hoed, en doorgaans vergat hij die zelfs dan. Senator Fowler was nogal opvallend gekleed in een flodderige broek, ilie neerhing boven een paar glimmend gepoetste, zachtleren laarzen. Het bovenste deel van zijn lichaam was gehuld in een tot op kniehoogte vallende en erg verfomfaaide kameelharen jas. Zijn kleren waren erg duur, maar werden nooit behoorlijk onderhouden. Zijn dromerige ogen, die de neiging hadden te tranen, en zijn slordige verschijning maakten hem niet tot een bijster imposante figuur, en zijn politieke vijanden hadden meer dan eens de vergissing begaan zijn bekwaamheden naar zijn uiterlijk te beoordelen.

Hij drukte Sally plat in een soort berenomhelzing, terwijl zij hem op het voorhoofd zoende. Sally was langer dan haar oom, en ze voelde de verleiding in zich opkomen hem bovenop zijn kale kruin te zoenen, maar ze wist wel beter. Benjamin Fowler mocht dan zijn uiterlijk verwaarlozen en kwaad worden als iemand hem daarop wees, maar in feite was zijn kaalheid een beetje een teer punt bij hem. Toch weigerde hij hardnekkig er door kosmetische chirurgen iets aan le laten doen. ‘Oom Ben, wat ben ik blij u te zien!’ Sally maakte zich los uit zijn greep, voordat hij haar een gekneusde rib bezorgen kon. Toen zei ze met geveinsde boosheid: ‘U hebt u weer eens met de indeling van mijn leven bemoeid! Wist u soms, dat dat radiogram ten gevolge zou hebben dat Rod me ten huwelijk vroeg?’

Senator Fowler keek verwonderd. ‘Wil je daarmee zeggen dat hij dat nog niet gedaan had?’ Hij deed net alsof hij Rod met microscopische zorgvuldigheid bekeek. ‘Hij ziet er anders normaal genoeg uit. Moet aan inwendige kwetsuren te wijten zijn. Hoe maak je het, Rod? Je ziet er goed uit, jongen.’ Hij klemde Rods hand in de zijne. Zijn greep had voldoende kracht om pijn te doen. Met zijn linkerhand trok Fowler zijn zakcomputer van onder de slordige plooien van zijn dikke jas te voorschijn. ‘Sorry dat ik jullie opjaag, kinderen, maar we zijn al laat. Vooruit, kom mee —’ Hij draaide zich om en draafde naar de lift, zodat er voor hen niets anders op zat dan hem te volgen. Ze gingen twaalf verdiepingen omlaag en Fowler ging hen voor door een doolhof van gangen. Voor een deur stonden Mariniers op wacht. ‘Naar binnen, hier naar binnen,’ spoorde de Senator hem aan. ‘Je kunt al die admiraals en kapiteins niet op je laten wachten. Vooruit, Rod, schiet op!’

De Mariniers salueerden en Rod groette afwezig terug. Hij ging naar binnen en keek verbijsterd om zich heen: een groot vertrek met een donkere houten lambrizering en een enorme marmeren tafel over de hele breedte. Achter die tafel zaten vijf Kapiteins en twee Admiraals. Aan een kleinere schrijftafel zat een Officier van de Juridische Diensl en verder waren er nog een stenograaf en een paar klerken. Zodra Rod binnentrad sprak een dreunende stem, ‘Deze Raad van Onderzoek is thans in zitting. Treed naar voren om de eed af te leggen, en geef uw naam.’

‘Uh?’

‘Uw naam, kapitein,’ snauwde de Admiraal die in het midden zat. Rod kende hem niet; hij kende slechts de helft van de officieren die zich in het vertrek bevonden. ‘U wéét uw naam toch wel, neem ik aan?’

‘Jawel, meneer — eh, admiraal, men had mij niet verteld dat ik regelrecht voor een Raad van Onderzoek gebracht zou worden.’

‘Dan weet u het nu. En geeft u nu alstublieft uw naam.’ ‘Roderick Harold, Heer Blaine, Kapitein bij de Keizerlijke Ruimte-Marine; voormalig gezagvoerder van ZMRS MacArthur.’

‘Dank u.’

Ze vuurden vragen op hem af. ‘Kapitein, wanneer bemerkte u voor het eerst dat de buitenaardse miniatuurwezens het vermogen bezaten gereedschappen te hanteren en nuttige werkzaamheden te verrichten?’

‘Kapitein, beschrijft u alstublieft de procedure, die u voor het steriliseren van het schip gevolgd heeft.’

‘Kapitein, hebben de buitenaardse wezens die zich buiten het schip bevonden er naar uw mening ooit van geweten dat er miniatuurwezens vrij ronddwaalden door uw schip?’ Hij beantwoordde hun vragen zo goed hij kon. Af en toe gebeurde het dat een officier een vraag stelde, om daarop van een ander te horen te krijgen, ‘Dat staat in het rapport, verdomme. Heb je dan niet naar die bandjes geluisterd?’