Larry Niven - De splinter in gods oog

‘Hè?’ Blaine fronste zijn voorhoofd. Er verscheen weer een sprankje leven in zijn ogen. Renner hield de adem in.

‘Ja, maar Kevin, wat is er dan fout gegaan? Als de Kaboutertjes kans gezien hebben bij die bootjes te komen, dan zouden ze ze ook góéd verbouwd hebben. Trouwens, er zou ook bedieningsapparatuur zijn; ze zouden je niet tot landen dwingen.’

Renner haalde zijn schouders op. ‘Kunt ú de bedieningspanelen van de Splinters met één oogopslag doorgronden? Ik niet, en ik betwijfel of de cadetten dat konden. Maar de Kaboutertjes zouden het wel van hen verwachten. Kap’tein, misschien waren die bootjes nog niet klaar, of waren ze beschadigd tijdens een vuurgevecht.’

‘Misschien —’

‘Misschien zovéél. Misschien waren ze speciaal voor Kaboutertjes ontworpen. Dan zullen die jongens zich erin hebben moeten persen en ’n dozijn speciaal voor Splinters gebouwde veiligheidsstoelen eruit hebben moeten slopen, of zo iets dergelijks. En veel tijd hadden ze niet, want die torpedo’s zouden na drie minuten ontploffen.’

‘Die godverdomde torpedo’s! Als iemand op het idee gekomen was om ze te inspecteren, zouden we waarschijnlijk ontdekt hebben dat de omhulsels ervan vol Kaboutertjes zaten, compleet met een kudde ratten!’

Renner knikte. ‘Maar wie zou eraan gedacht hebben dat te doen?’

‘Ik had daaraan moeten denken.’

‘Waarom?’ vroeg Renner, en hij meende het oprecht. ‘Schipper, er is —’

‘Ik bén geen schipper.’

Aha! dacht Renner. ‘Goed, meneer. Maar dat doet nog altijd niets af aan het feit dat geen man in de hele Marine op het idee gekomen zou zijn daar te gaan zoeken. Zelf heb ik er ook niet aan gedacht. De Tsaar was immers tevreden met de door u gevolgde ontsmettingsprocedure? Iederéén was gerustgesteld. Wat schiet u er verdomme mee op uzelf de schuld te geven voor een fout die we allemaal begaan hebben?’ Blaine keek op en verwonderde zich over het feit dat het gezicht van de eerste stuurman ietwat rood aangelopen was. Waarom maakt hij zich zo druk? ‘Er is nóg iets,’ zei Rod. ‘Laten we aannemen dat die reddingsbootjes naar behoren verbouwd waren. En veronderstel dan eens dat de jongens wel degelijk een geslaagde landing uitgevoerd hebben, en dat de Splinters tegen ons gelogen hebben.’

‘Daar heb ik ook al aan gedacht,’ zei Renner. ‘Gelooft ú dat?’

‘Nee. Maar ik wou toch dat ik ervan overtuigd kon zijn.’

‘Dat zóu u ook zijn, als u de Splinters zo goed kende als ik ze ken.

Overtuig uzelf ervan. Bestudeert u de beschikbare gegevens over hen. We hebben er een massa aan boord van dit schip, en u hebt er alle tijd voor. U móét zorgen dat u het een en ander omtrent het doen en laten van Splinters te weten komt, want u bent de grootste expert die de Marine op het gebied daarvan heeft.’

‘Ik?’ Rod lachte. ‘Kevin, ik ben expert op geen énkel gebied. Het eerste dat me straks te doen staat als we weer thuis zijn, is een krijgsraad ervan te overtuigen —’

‘Ach, lik me krijgsraad,’ zei Renner ongeduldig. ‘Nee wérkelijk, kap’tein, zit u hier nou heus te piekeren over die formaliteit? God nog aan toe!’

‘En waarover zou ik volgens u dan moeten piekeren, luitenant Renner?’ Kevin,grijnsde. Beter een geërgerde Blaine dan een Blaine die er zo aan toe was als daarnet. ‘Och, over waarom Sally vanmiddag zo sip kijkt, bijvoorbeeld — als u het mij vraagt is ze gekwetst omdat u boos op haar bent. En over wat u straks denkt te zeggen wanneer Kutuzov en Horvath het met elkaar gaan uitknokken over die kwestie van de ambassadeurs. En over revoluties en afscheidingsbewegingen op koloniale planeten, of over de prijs van iridium, of de inflatie van de kroon —’

‘Renner, hou nou in godsnaam op!’

Kevins grijns verbreedde zich. ‘- of hoe u me weg kunt werken uit uw kajuit. Kap’tein, u moet ’t zó bekijken. Laten we eens aannemen dat een krijgsraad u schuldig zou bevinden aan nalatigheid. Nou, dan kunnen ze u hoogstens veroordelen tot een functie aan wal. Goed, ze poten u dus achter een schrijftafel aan wal. Nou, dan bedankt u voor de eer en neemt uw ontslag — het is nog altijd zo, dat u straks tóch de Twaalfde Markies van Crucis wordt.’

‘Ja. En wat zou dat?’

‘Wat zóu dat?’ Plotseling werd Renner kwaad. Er kwam een frons op zijn voorhoofd en zijn ene hand balde zich tot een vuist. ‘Wat zóu dat? Hoor eens, kap’tein, ik ben maar ’n doodgewone schipper ter koopvaardij. Ik heb voor een paar jaar bij de Marine getekend omdat dit in onze familie zo de gewoonte is — misschien dal we bij ons thuis niet zo door en door imperialistisch zijn in ons denken als jullie ginds in de Hoofdstad, maar wij dragen ons steentje bij en we verwachten van jullie met al jullie privileges dat jullie óók jullie plicht zullen doen!’

‘Tja —’ Blaine keek schaapachtig; hij was een beetje in verlegenheid gebracht door deze plotselinge uitbarsting van Renner. ‘En wat ziet ú dan eigenlijk als mijn plicht?’

‘Nou, wat denkt u? U bent de enige aristocraat in het hele keizerrijk die iets van Splinters af weet, en nu vraagt u mij wat u moet doen? Kap’tein, ik verwacht dat u aan de slag zult gaan, dat verwacht ik. Meneer. Het Keizerrijk dient een redelijke politiek te ontwikkelen met betrekking tot de Splinters en de Marine heeft grote invloed. U mag niet toestaan dat de Marine voor het bepalen van haar standpunt haar oor bij Kutuzov te luisteren legt! U zou kunnen beginnen met eens uw gedachten te laten gaan over die ambassadeurs van de Splinterplaneet, die de admiraal hier wil laten stranden door hen te ontlopen.’

‘Nee maar. U trekt zich dit alles werkelijk nogal aan, hè?’ Renner grinnikte. ‘Och ja, een beetje wel misschien. Hoor eens, u heeft altijd genoeg. Praat u eens met Sally over de Splinters. Leest u die rapporten eens na, die we van Splinter Alpha naar boven gestuurd hebben. Neem ze goed in u op, zodat u, als de admiraal u straks om advies vraagt, beslagen ten ijs kunt komen met een stelletje zinvolle argumenten. We móéten die ambassadeurs met ons meenemen naar huis Rod trok een vies gezicht. Nu weer Splinters aan boord van een ander schip. Grote God —

‘En houdt u nu eens op met zo te denken,’ zei Renner. ‘Aan boord van de Lenin zullen ze de kans niet krijgen te ontsnappen en zich overal door het hele schip voort te planten. Daarvoor zouden ze trouwens geen tijd genoeg hebben. Gebruik uw verstand, meneer. Naar u zal de admiraal wel willen luisteren. Horvath kan geen goed bij de Tsaar doen; die zal alles van de hand wijzen wat de doctor hem voorstelt, maar naar ú luistert hij wel…’

Rod schudde ongeduldig het hoofd. ‘U praat alsof mijn oordeel ook maar iets waard zou zijn. Alle bewijzen zijn daartegen.’

‘Goeie God. U zit wel góéd in de put, hè? Weet u hoe uw officieren en manschappen over u denken? Heeft u daar wel enig idee van? Verrek, kap’tein, het is dank zij kerels zoals u dat ik de aristocratie verdragen kan —’ Kevin zweeg plotseling, in verlegenheid gebracht doordat hij meer gezegd had dan zijn bedoeling was geweest. ‘Hoor eens, de Tsaar móét u naar uw mening vragen. Hij hoeft uw raad niet op te volgen, en ook die van Horvath niet, maar wel is hij verplicht u beiden daarom te vragen. Dat staat in de officiële instructies voor de expeditie —’

‘Hoe weet ú dat, verdomme?’

‘Kap’tein, mijn afdeling had tot taak de logboeken en de orderboeken van de MacArthur in veiligheid te brengen, weet u nog wel? Nou, er stond geen “GEHEIM” op.’

‘O nee? Wis en waarachtig wel, verdomme.’

‘Nou ja, het kan zijn dat de verlichting slecht was en ik die stempels niet gezien heb. Trouwens, ik moest me er toch zeker van vergewissen dat ik de goeie boeken te pakken had, nietwaar? Hoe dan ook, doctor Horvath weet alles van dat voorschrift af. En hij zal erop staan krijgsraad te houden voordat Kutuzov straks een definitieve beslissing neemt over die kwestie van de ambassadeurs.’