Larry Niven - De splinter in gods oog

Kutuzov drukte op een knop in de armleuning van zijn stoel. ‘Kapitein Mikhailov, breng alles in gereedheid voor vertrek naar Alderson-toe-gangspunt, alstublieft. Acceleratie anderhalf gee, kapitein.’

‘Tot uw orders, meneer.’

‘U bent dus vastbesloten u als een dwaze idioot te gedragen,’ raasde Horvath. ‘Blaine, kunt ú hem niet tot andere gedachten brengen?’

‘Ik ben vastbesloten mijn opdracht uit te voeren, doctor,’ zei Kutuzov nadrukkelijk. Als hij zich al iets van Horvaths dreigementen aantrok, liet hij daar niets van blijken. De Admiraal wendde zich thans tot Rod. ‘Kapitein, ik sta open voor uw advies. Maar ik zal niets ondernemen dat veiligheid van dit schip in gevaar kan brengen, en ik kan geen verder persoonlijk contact met Splinters toestaan. U heeft suggesties, kapitein Heer Blaine?’

Rod had deze woordenwisseling zonder belangstelling aangehoord en zijn gedachten volgden elkaar snel en in grote verwarring op. Wat had ik kunnen doen? vroeg hij zich onophoudelijk af. Er was niets anders dat hem enig belang inboezemde. De Admiraal vroeg dan wel om zijn advies, maar dat was alleen maar uit beleefdheid. Rod voerde niet langer het bevel over een schip en hij had geen taken meer te verrichten. Zijn schip was verlorengegaan, zijn carrière was afgelopen — Maar hij had er ook niets aan vol zelfmedelijden te gaan zitten piekeren. ‘Ik geloof wel, meneer, dat we moeten proberen de vriendschap van de Splinters niet te verspelen. We mogen niet voor de regering besluiten…’

‘Wilt u zeggen dat ik dat doe?’ wilde Kutuzov weten.

‘Nee, meneer. Maar het is waarschijnlijk dat het Keizerrijk handel zal willen drijven met de Splinterplaneet. En zoals doctor Horvath al zei, hebben ze tot dusverre niets vijandigs gedaan.’

‘En wat er met uw cadetten gebeurd is dan?’

Rod slikte moeilijk. ‘Ik weet het niet, meneer. Mischien is Potter of Whitbread de macht over hun reddingsbootje kwijtgeraakt en heeft Staley getracht hen te redden. Dat zou net iets voor hém zijn —’ Kutuzov keek bedenkelijk. ‘Drie reddingsbootjes, kapitein. Alle drie gaan ze dampkring binnen, en alle drie verbranden ze.’ Hij keek naar de beeldschermen om hem heen. Er werd net een sloep naar binnen getakeld op het hangardek, waar hij door Mariniers volgespoten zou worden met gifgas. In zijn vlaggeschip zouden geen buitenaardse wezens vrij rondlopen, daar zou hij wel voor zorgen! ‘Wat zou u tegen Splinters willen zeggen, doctor?’

‘Ik zal niet tegen ze zeggen wat ik graag tegen ze zou willen zeggen, admiraal,’ zei Horvath nadrukkelijk. ‘Ik zal bij dat epidemieverhaal van u blijven. Dat is trouwens niet ver van de waarheid, nietwaar? Een epidemie van miniatuurtjes. Maar, admiraal, we moeten de mogelijkheid openlaten voor een terugkeer met een nieuwe expeditie.’

‘Dan zullen ze weten dat u tegen ze liegt,’ zei Kutuzov botweg. ‘Blaine, wat vindt u daarvan? Is het beter Splinters uitleg te geven die ze niet zullen geloven?’

Verdomme, snapt hij dan niet dat ik niet meer aan Splinters denken wil? Of aan wat dan ook? Wat heeft hij aan mijn advies? Advies van een man die zijn schip verloren heeft — ‘Admiraal, ik zie niet in waarom het kwaad zou kunnen minister Horvath met de Splinters te laten praten.’ Rod legde opzettelijk de nadruk op dat ‘minister’; niet alleen was Horvath een vooraanstaande Minister in de Raad, maar hij had machtige connecties bij de Liga voor Menselijkheid en bovendien de nodige invloed in het Keizerlijk Genootschap van Handelslieden. Die combinatie had bijna evenveel in de melk te brokken als de Marine. ‘Iemand zal met ze moeten praten, het doet er niet veel toe wie. Er is geen man aan boord die tegen zijn Fyunch(klik) zou kunnen liegen.’

‘Goed dan. Da. Kapitein Mikhailov, geef communicatieafdeling opdracht ambassadeursschip van Splinterwezens op te roepen. Doctor Horvath zal met ze praten.’

De beeldschermen lichtten op en vertoonden een half grijnzend, bruin en wit gezicht. Rod trok een gezicht van afschuw en wierp toen een snelle blik omhoog om zich ervan te vergewissen dat de apparatuur voor het uitzenden van zijn eigen beeld niet aanstond. De Splinter keek Horvath aan. ‘Fyunch(klik).’

‘Ah. Ik had al gehoopt dat ik jou te spreken zou krijgen. We gaan nu vertrekken. We kunnen niet anders.’

De Splinter veranderde niet van gelaatsuitdrukking. ‘Zo iets hadden we al begrepen, maar we zijn erg bedroefd, Anthony. We hebben nog zoveel te bespreken, handelsovereenkomsten, het pachten van steunpunten in jullie Keizerrijk —’

‘Ja, dat is zo, maar we zijn niet bevoegd om verdragen of handelsovereenkomsten te ondertekenen,’ wierp Horvath tegen. ‘Heus, we hebben wel degelijk een heleboel tot stand gebracht, en we móéten nu weg. Er was een epidemie aan boord van de MacArthur, iets dat voor onze doktoren nieuw was en waarvan noch de besmettingshaard, noch de bacillendrager ons bekend is. En aangezien dit schip voor ons de enige mogelijkheid betekent om naar huis terug te kunnen keren, is de Ad — zijn onze nemers van besluiten van oordeel dat het maar beter is naar huis te reizen nu we nog over een volledige bemanning voor de astrogatie beschikken. Maar we komen terug!’

‘Kom je zelf ook terug?’ vroeg de Splinter.

‘Als het maar enigszins mogelijk is wel, ja. Ik zou het erg graag willen.’ Op dat punt kostte het hem geen moeite oprecht te klinken. ‘Jullie zullen welkom zijn. Alle menswezens zijn hier welkom. We stellen ons veel voor van handelsbetrekkingen tussen onze beide rassen, Anthony. Er is veel dat wij van elkaar zullen kunnen leren. We hebben ook nog een aantal geschenken voor jullie — kunnen jullie die niet meenemen aan boord van jullie schip?’

‘Nee maar, dank je wel — ik —’ Horvath keek naar Kutuzov. De Admiraal stond op ontploffen. Hij schudde verwoed van nee. ‘Dat zou niet verstandig zijn,’ zei Horvath verdrietig. ‘Totdat we weten wat die epidemie veroorzaakt heeft, is het maar het beste dat we niets aan boord nemen waaraan we niet al eerder blootgesteld zijn geweest.

Het spijt me heel erg.’

‘Mij ook, Anthony. Het is ons opgevallen dat jullie Constructeurs — hoe kan ik dit tactvol zeggen? — in vele opzichten niet zo ver zijn als die van ons. Niet voldoende gespecialiseerd misschien. Door onze geschenken hadden we gedacht dit gedeeltelijk te verhelpen.’

‘Ik — excuseer me een ogenblik,’ zei Horvath. Hij wendde zich tot Kutuzov, na de microfoon uitgeschakeld te hebben. ‘Admiraal, een dergelijk buitenkansje kunt u eenvoudig niet weigeren! Dit zou wel eens de belangrijkste gebeurtenis in de geschiedenis van het Keizerrijk kunnen zijn!’

De Admiraal knikte langzaam. Zijn donkere ogen vernauwden zich. ‘Is tevens waar dat Splinters in bezit van Langston-veld en Alderson-aandrijving wel eens grootste gevaar in geschiedenis van menselijk ras zouden kunnen zijn, minister Horvath.’

‘Daar ben ik me van bewust,’ snauwde Horvath. Hij zette de microfoon weer aan. ‘Ik vrees dat —’

De Splinter viel hem in de rede. ‘Anthony, wil je onze geschenken niet eens bekijken? Jullie kunnen er foto’s van nemen en ze goed genoeg leren kennen om ze later te kunnen namaken. Voor personen die op de Splinterplaneet zelf geweest zijn kan dat toch zeker geen gevaar opleveren?’

Horvath dacht verwoed na. Hij móést die dingen hebben! De microfoon was weer uitgeschakeld, en Horvath keek de Admiraal met een flauwe glimlach aan. ‘Hij heeft gelijk, weet u. Kunnen we ze niet aan boord van de grote sloep laten brengen?’

Kutuzov keek alsof hij zure melk proefde, maar toen knikte hij. Opgelucht wendde Horvath zich weer tot de Splinter. ‘Wel bedankt voor je aanbod. Als jullie de geschenken aan boord van de grote sloep brengen, zullen we ze tijdens de thuisreis bestuderen en dan kunnen jullie zowel de geschenken als de sloep, die wij jullie als geschenk aanbieden, over tweeëneenhalve week bij het Gekke Gerrit-punt komen ophalen.’