Larry Niven - De splinter in gods oog

‘Nou, ze weten in elk geval verdomd goed waar we zijn,’ grauwde Staley. Hij maakte zijn helm los van zijn riem en verbond de draden met zijn radio. Vervolgens zette hij de helm op. ‘ Lenin, hier Staley, Lenin, Lenin, Lenin, hier cadet Staley. Over.’

‘Meneer Staley, waar zit je, verdomme?’ Het was kapitein Blaine. ‘Kap’tein! God zij gedankt! Kap’tein, we houden ons schuil in — Een ogenblik, meneer.’ De Splinters stonden tegen elkaar te tjilpen. Whitbreads Splinter probeerde iets tegen hem te zeggen, maar Staley hoorde het niet. Al wat hij hoorde was een Splinter die sprak met de stem van Whitbread — Kap’tein Blaine. Meneer, waar krijgt u uw Ierse Mist vandaan? Over.’

‘Staley, laat die komedie achterwege en breng verslag uit. Over.’

‘Neem me niet kwalijk, meneer, maar ik moet het werkelijk weten. U zult begrijpen waarom ik dit vraag. Waar krijgt u uw Ierse Mist vandaan? Over.’

‘Staley! Ik heb genoeg van je verdomde grapjes!’

Horst zette de helm af. ‘Het is de kapitein niet,’ zei hij. ‘Het is een Splinter met de stem van de kapitein. Een van die van jou?’ vroeg hij Whitbreads Splinter.

‘Waarschijnlijk wel. Dat was een stomme streek. Jouw eigen Fyunch(klik) zou wel beter geweten hebben. En dat betekent dat ze niet al te gewillig is om mijn Meester te helpen.’

‘Deze tent is niet te verdedigen,’ zei Staley. Hij keek de vestibule rond. Die was ongeveer tien bij dertig meter en bevatte geen stuk meubilair. Ook de tapijten en de schilderijen die de wanden gesierd hadden waren verdwenen. ‘Naar boven,’ zei Horst. ‘Daar maken we een betere kans.’ Hij ging hen voor, terug naar de verdieping waarop zich de woonvertrekken bevonden, en ze namen posities in aan het eind van de gang, vanwaar ze het trapgat en de lift konden bestrijken. ‘Wat nu?’ vroeg Whitbread.

‘Nu wachten we verder af,’ zeiden de Splinters allebei tegelijk. Er ging een lang uur voorbij.

Eensklaps stierven de geluiden van het verkeer weg. Het duurde wel een minuut voordat dit tot hen doordrong, maar toen was het ineens heel duidelijk merkbaar. Buiten bewoog zich niets meer. ‘Ik zal eens even gaan kijken,’ zei Staley. Hij ging een kamer binnen en keek voorzichtig uit het raam, ervoor zorgend opzij van het raam te blijven om zich niet bloot te geven.

Beneden op straat zag hij demonen bewegen. Bliksemsnel zigzaggend kwamen ze aangerend, om vervolgens plotseling hun wapens op te heffen en in het verlengde van de straat te vuren. Horst draaide zich om en zag hoe een andere groep zich oploste, in de schaduwen dekking zoekend; een derde van hun aantal bleef dood op straat achter. Het geluid van de strijd drong door het dikke vensterglas door tot in het gebouw.

‘Wat is er gaande, Horst?’ riep Whitbread. ‘Het lijkt wel of ik hoor schieten.’

‘Hoor je ook. Twee groepen Krijgers zijn met elkaar slaags. Om ons?’

‘Natuurlijk,’ antwoordde Whitbreads Splinter. ‘Je begrijpt zeker wel wat dat zeggen wil?’ Haar stem klonk erg gelaten en berustend. Toen hij niet antwoordde, riep ze weer: ‘Dat betekent dat de menswezens niet terugkomen. Ze zijn vertrokken.’

‘Dat kan ik niet geloven!’ riep Staley uit. ‘De Admiraal zou ons nooit hier achterlaten! Hij zou het tegen deze hele verdomde planeet opnemen —’

‘Nee, dat zou hij niet, Horst,’ zei Whitbread. ‘Je weet hoe zijn opdracht luidt.’

Horst schudde het hoofd, maar hij wist dat Whitbread het bij het rechte eind had. Hij riep: ‘Splinter van Whitbread! Kom hier en vertel me wie bij welke kant hoort.’

‘Nee.’

Horst keek om. ‘Wat nee? Ik moet weten op wie ik schieten moet.’

‘Ik wil niet dat er op me geschoten wordt.’

Whitbreads Splinter was dus een lafaard! ‘Ze hebben op mij toch ook niet geschoten, is ’t wel? Je hoeft er alleen maar voor te zorgen dat ze je niet zien.’

Weer klonk het geluid van Whitbreads stem: ‘Horst, als je zelfs maar een óóg om de hoek gestoken hebt, zou de eerste de beste Krijger het met gemak uit je hoofd geschoten kunnen hebben. Het is blijkbaar nog niet zover dat iemand je dood wil hebben. Ze hebben immers nog geen gebruik gemaakt van artillerie, waar of niet? Maar mij zouden ze wél doodschieten.’

‘Ach, laat maar. Charlie! Kom hier, en —’

‘Nee, ik doe het niet.’

Horst vloekte niet eens. Het waren misschien geen lafaards, maar het waren nu eenmaal Bruin-en-wit-gestreepten. Zou zijn eigen Splinter wél naar hem toe gekomen zijn?

De demonen hadden allemaal dekking gezocht: achter geparkeerde of in de steek gelaten wagens, in portalen en achter uitsteeksels langs de zijkanten van een der gebouwen. Met de flitsende snelheid van huis-vliegen renden ze van de ene dekking naar de andere. Maar telkens wanneer een Krijger vuurde, stierf er een Krijger. Er was tot dusverre betrekkelijk weinig geschoten, maar toch was twee derde van de zich binnen zijn gezichtsveld bevindende Krijgers dood. Whitbreads Splinter had gelijk gehad voor wat hun trefzekerheid betrof. Die was onmenselijk accuraat.

Bijna pal onder Horsts raam lag een dode Krijger wiens beide rechterarmen afgereten waren. Een levende wachtte tot er even een onderbreking kwam, schoot te voorschijn om wat dichter bij het Kasteel in dekking te gaan — en de gevallen Krijger kwam eensklaps tot leven. Wat daarna gebeurde ging zo snel dat het voor het oog niet te volgen was: dat wapen dat met een boog door de lucht vloog toen de beide Krijgers op elkaar stootten als twee cirkelzagen die even later weer uit elkaar vlogen als gebroken poppen, nog krampachtig schoppend en bloed naar alle kanten sproeiend.

Van beneden kwam een daverende dreun. Toen klonken er geluiden in het trapgat. Hoeven tikten op marmeren traptreden. De Splinters tjilpten tegen elkaar. Charlie liet een luide fluittoon horen, en even later opnieuw. Er kwam antwoord van beneden, en toen hoorden ze een stem die het volmaakte Anglisch van David Hardy sprak. ‘Jullie worden niet mishandeld. Geef je onmiddellijk over.’

‘We hebben het verloren,’ zei Charlie. ‘De soldaten van mijn Meester. Wat wil je doen, Horst?’ Bij wijze van antwoord hurkte Staley in een hoek neer met het röntgen-wapen op het trapgat gericht. Met heftige gebaren beduidde hij de beide andere cadetten eveneens dekking te zoeken. Er verscheen een bruin en wit gestreepte Splinter om de hoek; ze kwam de gang in en bleef staan. Ze had de stem van aalmoezenier Hardy, maar niet diens manier van doen. Alleen maar dat perfecte Anglisch en dat diepe stemgeluid. De Splinter was ongewapend. ‘Kom nu, wees redelijk. Jullie schip is vertrokken. Jullie officieren denken dat jullie dood zijn. Wij hebben geen reden om jullie iets te doen. Laat jullie vrienden geen zinloze dood behoeven te sterven. Kom te voorschijn en aanvaard onze vriendschap.’

‘Loop naar de hel.’

‘Wat denken jullie hiermee te winnen? Wij wensen jullie alleen maar het goede toe —’

Beneden knalden schoten. Het geluid ervan echode door de lege vertrekken en gangen van het Kasteel. De Bemiddelaar met Hardy’s stem maakte fluitende en klakkende geluiden tegen de andere Splinters. ‘Wat zegt ze?’ wilde Staley weten. Hij keek om zich heen: Whitbreads Splinter zat als verstijfd ineengedoken tegen de muur. ‘Jezus, wat zullen we nou weer hebben?’

‘Laat haar met rust!’ schreeuwde Whitbread. Hij verliet zijn post, ging naast de Splinter staan en legde zijn arm om haar schouders. ‘Wat moeten we doen?’

Het krijgsrumoer kwam dichterbij, en plotseling waren er twee demonen in de gang. Met één enkele, soepele beweging mikte en vuurde Staley, en een van de Krijgers zakte in elkaar. Hij begon de dodelijke straal in de richting van de andere te laten zwenken. De Krijger vuurde, en Staley werd tegen de tegenoverliggende muur van de gang aan gekwakt. Er sprongen nog meer demonen de gang in. Er volgde een lange vuurstoot, die Staley gedurende een seconde overeind hield. Zijn lichaam werd als het ware gekauwd door vele draketanden; hij sloeg tegen de grond en bleef roerloos liggen.