Larry Niven - De splinter in gods oog

‘Wat voor gevolgen heeft dit voor ons?’ wilde Staley weten. ‘Waar moeten we nu naar toe?’

‘Naar een neutrale plek. Naar het Kasteel.’

‘Het Kasteel?’ schreeuwde Horst. ‘Maar dat is het terrein van je Meester!’ Zijn hand bevond zich weer heel erg dicht bij zijn pistool. ‘Nee. Denk je nu heus dat de anderen mijn Meester zóveel zeggenschap over jullie zouden toestaan? De Bemiddelaars die jullie ontmoet hebben behoorden allemaal tot mijn familie, maar het Kasteel zelf behoort aan een steriele mannelijke nemer van besluiten toe. Een Bewaarder.’

Staley keek wantrouwig. ‘En wat doen we als we daar eenmaal zijn?’ De Splinter haalde de schouders op. ‘Afwachten, en kijken wie het wint. Als koning Peter het wint, zal hij jullie terugsturen naar de Lenin. Misschien zal deze oorlog ertoe bijdragen het Keizerrijk ervan te overtuigen dat het maar beter is ons met rust te laten. Misschien dat jullie ons zelfs kunnen helpen.’ De Splinter maakte een gebaar van afschuw. ‘Ons hélpen. Pfuh. Hij is zelf óók Gekke Gerrit. Er zal nóóit een eind komen aan de Cyclussen.’

‘Wacht eens even,’ zei Staley nijdig. ‘Ik speel niet mee, verdomme. Waar is die Meester van je?’

‘Nee!’ schreeuwde de Splinter. ‘Horst, voor zó iets kan ik je geen medewerking verlenen. Trouwens, je zou nooit langs die Krijgers komen. Het zijn geweldige soldaten, Horst, veel beter dan jullie Mariniers; en wat zijn jullie? Drie jonge officiertjes met verdomd weinig ervaring en een handjevol wapens uit een oud museum.’

Staley keek omlaag. Voor hen doemde de Kasteelstad op. Hij zag de ruimtehaven, een open plek te midden van vele, maar grijs, en niet groen. Daarachter lag het Kasteel, een torenspits met een balkonnetje eromheen. Zo klein als het was, viel het toch op te midden van de industriële lelijkheid van dat onafzienbare stadspanorama. Er bevond zich communicatieapparatuur in hun bagage. Toen Renner en de anderen vertrokken waren had de eerste stuurman alles in het Kasteel achtergelaten behalve hun aantekeningen en documenten. Hij had niet verteld waarom hij dat gedaan had, maar nu wisten ze het: hij had de Splinters in de waan willen laten dat ze terug zouden komen. Misschien waren er zelfs voldoende onderdelen om een goede zender te kunnen bouwen. Iets waarmee ze de Lenin zouden kunnen bereiken. ‘Kunnen we in de straat voor het Kasteel landen?’ vroeg Staley. ‘In de straat?’ De Splinter knipperde even met de ogen. ‘Och, waarom ook niet? Als Charlie het ermee eens is tenminste. Dit is haar vliegtuig.’ Whitbreads Splinter bracht een aantal trillers voort. Als antwoord kwam er een aantal brom- en klikgeluiden uit de cockpit. ‘Ben je er zeker van dat we in het Kasteel veilig zullen zijn?’ vroeg Staley. ‘Whitbread, vertrouw jij de Splinters?’

‘Deze vertrouw ik. Maar het is mogelijk dat ik een beetje bevooroordeeld ben. Hor — uh, meneer Staley. U zult op uw eigen oordeel af moeten gaan.’

‘Charlie zegt dat het Kasteel leegstaat en dat het verbod tegen de aanwezigheid van Krijgers in Kasteelstad nog altijd van kracht is,’ zei Whitbreads Splinter. ‘En ze zegt ook dat koning Peter aan de winnende hand is, maar ze krijgt alleen maar berichten van haar eigen kant door.’

‘Is ze bereid naast het Kasteel te landen?’ vroeg Staley weer. ‘Waarom niet? Maar we zullen eerst een keer laag over de straat moeten vliegen om de Bruinen te waarschuwen dat ze omhoog moeten kijken.’ Opnieuw bracht de Splinter een triller ten gehore. Het grommende motorgeluid stierf weg tot een gefluister. Er spreidden zich weer vleugels uit, en het vliegtuig dook lager, bijna loodrecht naar beneden vallend om vlak boven de grond met een ruk weer rechtgetrokken te worden. Het scheerde langs het Kasteel, zodat ze de balkons duidelijk konden zien. Er was verkeer beneden hen, en Staley zag een Witte op het hoge trottoir tegenover het Kasteel. Snel glipte de Meester een gebouw binnen.

‘Geen demonen te zien,’ zei Staley. ‘Heeft een van jullie soms Krijgers gezien?’

‘Nee.’

‘Nee.’

‘Ik ook niet.’

Het vliegtuig maakte een scherpe bocht en zakte toen weer omlaag. Whitbread staarde met grote ogen naar de voorbijflitsende harde betonnen muren van wolkenkrabbers. Ze keken uit naar Witten — en naar Krijgers — maar zagen geen van beiden.

Het vliegtuig minderde vaart en vloog nu evenwijdig aan de grond, op een hoogte van twee meter. Ze zweefden naar het Kasteel toe als een zeemeeuw over het water. Staley zette zich schrap bij het raam en wachtte af. Wagens kwamen recht op hen af en ontweken hen op het laatste moment.

Ze zouden het Kasteel raken, besefte hij plotseling. Wilde die Bruine soms proberen zich toegang te verschaffen door dwars door die muur heen te rammen, precies zoals de sloep bij de MacArthur gedaan had? I Iet toestel kwam met een schok op de grond neer en steigerde, tegengehouden door het geweld van remmen en de tegendruk van straalmotoren. Vlak onder de muur van het Kasteel kwam het tot stilstand. ‘Hier, steek even met me over, Potter.’ Staley nam de röntgenlaser van hem over. ‘En nu eruit.’ Hij kreeg de deur niet open en gebaarde naar de Splinter.

Ze gooide de deur wijd open. Er was twee meter speling tussen de punt van de vleugel en de muur, zodat ze dus alles bij elkaar zo’n vijfentwintig meter moesten afleggen. Toen ze nog eens keken, was die vleugel van het toestel op de een of andere manier eensklaps weggevouwen. De Splinter sprong op straat.

De drie mensen renden haar achterna, Whitbread met het magische zwaard in zijn linkerhand. De deur kon wel eens afgesloten zijn, maar daartegen zou hij nooit bestand zijn.

De deur was inderdaad op slot. Whitbread hief het zwaard op om erop in te houwen, maar zijn Splinter beduidde hem achteruit te gaan. Ze onderzocht een tweetal in de deur ingebouwde ronde schijven, pakte er met elk van haar beide rechterhanden een beet, en terwijl ze ze ronddraaide duwde ze met haar linkerarm een hefboom opzij. Soepel en geruisloos gleed de deur open. ‘Dat was bedoeld om menswezens buiten te houden,’ zei ze.

De vestibule was leeg. ‘Kunnen we die verdomde deur op de een of andere manier barricaderen?’ vroeg Staley. Zijn stem klonk hol, en hij zag dat de stoffering en het meubilair uit het vertrek verdwenen waren. Toen hij geen antwoord kreeg, duwde Staley Potter de röntgenlaser in de handen. ‘Blijf hier op wacht. Als er iemand naar binnen komt, zullen de Splinters je moeten vertellen of het een vijand is. Kom mee, Whitbread.’ Hij draaide zich om en rende naar de trap. Whitbread volgde hem met tegenzin. Horst stormde in grote haast de trappen op, zodat Whitbread buiten adem was toen ze de verdieping bereikten waarop zich hun kamers bevonden. ‘Heb je soms iets tegen liften?’ wilde Whitbread weten. ‘Meneer?’

Maar Staley antwoordde niet. De deur van Renners kamer stond open en Horst rende naar binnen. ‘Godverdomme!’

‘Wat is er?’ hijgde Whitbread. Hij ging eveneens het vertrek binnen. De kamer was leeg. Zelfs de bedden waren weggehaald. Van de uitrustingsstukken die Renner achtergelaten had was geen spoor te bekennen. ‘Ik had gehoopt hier iets te vinden waarmee ik de Lenin zou kunnen oproepen,’ gromde Staley. ‘Help me eens zoeken.’ Ze zochten, maar vonden niets. Op iedere verdieping hetzelfde liedje: alles wat aan de muren bevestigd was geweest, de bedden, het meubilair, alles was weggehaald. Het Kasteel was slechts een leeg omhulsel. Ze gingen weer terug naar beneden, naar de vestibule. ‘Zijn we hierr alleen?’ vroeg Gavin Potter.

‘Ja,’ antwoordde Staley. ‘En we zullen hier verrekt gauw de hongerdood sterven, als er ons tenminste niets ergers overkomt. Ze hebben alles leeggehaald.’

De beide Splinters haalden de schouders op. ‘Dat verbaast me eigenlijk wel een beetje,’ zei Whitbreads Splinter. De twee Splinters tjilpten een ogenblik tegen elkaar. ‘Zij weten ook al niet waarom dat is. Het ziet ernaar uit dat het gebouw niet meer gebruikt zal worden —’