Larry Niven - De splinter in gods oog

‘Maak dat iemand anders wijs,’ zei Staley. ‘Jullie móéten over apparatuur voor communicatie met ruimtevaartuigen beschikken, en het elektromagnetische spectrum bevat maar een beperkt aantal golflengten.’

‘Dat is waar. Maar bij ons blijft niets ongebruikt. Als we iets nodig hebben, wordt het door de Bruinen voor ons geconstrueerd. En zodra het niet meer nodig is, gebruiken ze de onderdelen om er iets anders van te bouwen. Wat jij nodig hebt is iets waarmee je de Lenin moet kunnen bereiken zonder dat iemand erachter komt dat je dat gedaan hebt.’

‘Dat risico neem ik maar op de koop toe. Als wij erin slagen de Admiraal te waarschuwen, zorgt hij er wel voor dat het schip veilig naar huis komt.’ Daar was Horst van overtuigd. Al was de Lenin dan maar alleen, het was al meer gebeurd dat slagschepen van de Presidentsklasse hele vijandelijke vloten verslagen hadden. Tegen Splinters zonder Veld zou ze onoverwinnelijk zijn. Hij vroeg zich af hoe hij ooit iets anders had kunnen geloven. Ginds in dat museum hadden ze de beschikking over elektronische onderdelen gehad, en met behulp daarvan zouden ze wellicht een of ander soort zender in elkaar hebben kunnen knutselen. Nu was het te laat; waarom had hij toch naar de Splinter geluisterd?

Bijna een uurlang reden ze door. In krampachtige houdingen zaten de cadetten in het donker tussen de harde dozen geperst. Staley voelde hoe zijn keel zich toekneep en was bang om nog wat te zeggen, want een brok in zijn keel zou zijn angsten aan de anderen verraden, en hij wilde hun niet laten merken dat hij al net zo bang was als zij. Hij wou maar dat er iets gebeurde, een gevecht, het gaf niet wat — Een paar maal achtereen stopte de vrachtwagen, om vervolgens weer door te rijden. Een aantal schokken, een bocht en toen stonden ze stil. Ze wachtten af. De schuifdeur werd opengetrokken en daar stond Charlie, in een omlijsting van licht.

‘Maak geen beweging,’ zei ze. Achter haar stonden drie Krijgers met hun wapens in de aanslag. Nee, het waren er minstens vier. Horst Staley gaf grommend uiting aan de haatgevoelens die in hem opwelden. Ze waren verraden! Hij greep naar zijn pistool, maar zijn benarde positie verhinderde hem het uit de holster te trekken. ‘Nee, Horst, niet doen!’ schreeuwde Whitbreads Splinter. Ze tjilpte iets. Charlie gaf neuriënd en tongklakkend antwoord. ‘Doe geen ondoordachte dingen,’ zei Whitbreads Splinter. ‘Charlie heeft een vliegtuig gerekwireerd. Die Krijgers zijn van de eigenaar. Ze zullen niet tussenbeide komen zolang we maar regelrecht van hier naar het vliegtuig gaan.’

‘Maar wie zijn ze?’ wilde Staley weten. Hij verslapte zijn greep op het pistool niet. Ze hadden geen schijn van kans — de Krijgers waren op hun hoede en klaar om tot de aanval over te gaan, en ze zagen er dodelijk en geoefend uit.

‘Heb ik je toch al gezegd,’ zei Whitbreads Splinter. ‘Ze zijn een lijfwacht. Die houden alle Meesters erop na. Bijna allen, tenminste. Stap nu langzaam en voorzichtig uit en blijf met je handen uit de buurt van jullie wapens. Geef ze niet de indruk dat jullie wel eens zouden kunnen proberen hun Meester aan te vallen. Als ze dat denken, is het met ons allemaal gedaan.’

Staley schatte zijn kansen. Die waren niet zo best. ‘Oké,’ zei hij. ‘Doe wat ze zegt.’ Langzaam klom hij uit de vrachtwagen omlaag. Ze bevonden zich in een bagageloods. De Krijgers stonden er ongedwongen bij, losjes vooroverleunend op de buitenkanten van hun brede, hoornige voeten. Het had iets van een karatehouding weg, vond Staley. Uit zijn ooghoek zag hij iets bewegen bij de muur. Er waren daar minstens nóg twee Krijgers, verdekt opgesteld. De Krijgers hielden hen nauwlettend in de gaten, zich aansluitend achter die vreemde optocht van een Bemiddelaar, drie mensen, nog een Bemiddelaar en een Bruine. Ze hielden hun wapens, zonder deze bepaald op iemand te richten, in de aanslag en ze verspreidden zich een beetje, ervoor zorgend zich nooit op een kluitje te bevinden. ‘Zal gindse nemerr van besluiten je Meesterr nie opbellen zodrra we strraks weg zijn?’ vroeg Potter.

De Splinters tjilpten tegen elkaar. De Krijgers schenen er niet de minste aandacht aan te schenken. ‘Charlie zegt van wel. Ze zal zowel mijn Meester als koning Peter verwittigen, ja. Maar het levert ons een vliegtuig op, en dat is de hoofdzaak, waar of niet?’

Het persoonlijke vliegtuig van de nemer van besluiten was een gestroomlijnd, wigvormig ding, dat bediend en onderhouden werd door verscheidene Bruinen. Charlie tjilpte tegen hen, en ze begonnen zitplaatsen te verwijderen en metaal te verbuigen, werkend met een bijna oogverblindende snelheid. Er renden verscheidene miniatuurtjes in het vliegtuig rond. Staley vloekte toen hij hen zag, maar hij deed het zachtjes, hopend dat de Splinters niet zouden weten waarom hij dat deed. Ze stonden naast het vliegtuig te wachten en al die tijd hielden de Krijgers hen in de gaten.

‘Ik vind dit lichtelijk ongeloofwaardig,’ zei Whitbread. ‘Wéét die eigenaar dan niet dat we voortvluchtig zijn?’

Whitbreads Splinter knikte. ‘Ja, maar we zijn niet zijn vluchtelingen. Hij beheerst slechts de bagageafdeling van het vliegveld (vogelgefluit). Hij zou er niet over piekeren zich de rechten van mijn Meester toe te eigenen. Hij heeft ook met de beheerder van het vliegveld gesproken, en beiden zijn het erover eens dat ze hier geen gevecht tussen mijn Meester en koning Peter willen hebben en dat het maar het beste is ons zo snel mogelijk hier kwijt te raken.

‘Vrreemderr schepsels dan jullie zou ’k me nooit hebben kunnen voorrstellen,’ zei Potter, ’k Begrrijp nie, dat ’n derrgelijke anarrchie nie uit-drraait op —’ Hij zweeg verlegen.

‘Daar draait het ook op uit,’ zei Whitbreads Splinter. ‘Gezien onze speciale eigenschappen kan dat ook niet anders. Maar industrieel feodalisme werkt beter dan sommige andere oplossingen die we geprobeerd hebben.’

De Bruinen wenkten. Toen ze in het vliegtuig klommen zagen ze achter aan stuurboordzijde één enkele, aan de contouren van een Splinter aangepaste ligstoel. De Bruine die Charlie al die tijd vergezeld had nam daarop plaats. Ervóór bevonden zich twee op mensen berekende zitplaatsen, en daarvoor nog een, met een stoel voor een Splinter ernaast. Charlie en een andere Bruine begaven zich door het voor goederenvervoer bestemde gedeelte naar voren, naar de ruimte voor de piloot. Potter en Staley zaten zwijgend naast elkaar, de andere twee zetels voor Whitbread en zijn Splinter overlatend. Een en ander deed de cadet denken aan een ander, plezieriger vliegtochtje, dat nog niet zo lang geleden had plaatsgehad.

Het vliegtuig ontplooide een ongelofelijk groot vleugeloppervlak. Langzaam steeg het op, rechtstandig. Beneden hen werden hectaren stad allengs kleiner, terwijl er aan de horizon weer nieuwe vierkante kilometers stadslichten opdoemden. Ze vlogen over de lichten van die onafzienbare, zich eindeloos ver uitstrekkende stad heen, de onmetelijke, duistere uitgestrektheid van het bouwland ver achter zich latend. Staley tuurde door het raampje naar buiten en meende, links in de verte, de rand van de stad te kunnen zien: daarachter was niets dan een duistere vlakte. Nóg meer akkers.

‘Je zegt dat iedere Meester er Krijgers op na houdt,’ zei Whitbread.

‘Waarom hebben we die dan nooit eerder gezien?’

‘Er zijn geen Krijgers in Kasteelstad,’ zei de Splinter met kennelijke trots.

‘Helemaal geen?’

‘Geen enkele. Overal elders begeeft iedere grondbezitter of belangrijke beheerder zich slechts op straat met een lijfwacht. Zelfs de nog niet volwassen nemer van besluiten wordt bewaakt door de soldaten van zijn moeder. Maar het is aan die Krijgers veel te duidelijk te zien wat ze zijn. Mijn Meester en de andere nemers van besluiten die iets met jullie en dit Gekke Gerrit-idee uit te staan hadden, wisten de anderen in Kasteelstad ertoe over te halen ze uit de stad te verwijderen, opdat jullie niet te weten zouden komen hoe oorlogszuchtig we eigenlijk wel zijn.’