Larry Niven - De splinter in gods oog

‘Is dat werkelijk de manier waarop jij over de Kapitein praat?’ vroeg Staley aan Whitbread.

‘Ik weiger daarop te antwoorden, aangezien dat eventueel ten gevolge zou kunnen hebben dat ik in de massa-omvormer geworpen word,’ zei Whitbread. ‘En we komen trouwens aan een bocht in de muur…’

‘Hier is het ongeveer, meneer Staley,’ zei Whitbreads Splinter. ‘Er ligt een weg aan de andere kant.’

‘Achteruit allemaal.’ Horst hief het raketlanceerwapen op en vuurde. Bij de tweede explosie scheen er licht door de muur naar buiten. Ook langs de bovenkant flitsten lichten op. Sommige daarvan schenen naar buiten op de akkers en gaven gewassen te zien, die tot aan de muur groeiden. ‘Oké, nu snel erdoorheen,’ beval Staley. Ze klommen door het gat en bevonden zich op een snelweg. Wagens en grotere vehikels suisden op luttele centimeters afstand rakelings langs hen heen terwijl ze zich plat tegen de muur aandrukten. De drie Splinters stapten onverschrokken de weg op.

Whitbread slaakte een uitroep en probeerde zijn Fyunch(klik) te grijpen. Ze schudde hem ongeduldig van zich af en slenterde de weg over. Wagens misten haar op een haar na, de Splinters behendig ontwijkend zonder vaart te minderen.

Aan de overkant gekomen zwaaiden de Bruin-en-wit-gestreepten met hun linkerarmen in een gebaar dat aan duidelijkheid niets te wensen overliet: Schiet op!

Er stroomde eensklaps licht door het gat in de muur. Er bevond zich daar iets op de akker die ze zojuist achter zich gelaten hadden. Staley stuurde de anderen de weg over, draaide zich om en vuurde door het gat. De raket explodeerde honderd meter verderop, en het licht ging uit.

Whitbread en Potter staken de verkeersweg over. Staley laadde het laatste projectiel in het raketlanceerwapen, maar vuurde nog niet. Er kwam voorlopig nog niets door het gat achter hem aan. Hij stapte de weg op en begon over te steken. Het verkeer suisde langs hem heen. De aandrang om het op een lopen te zetten en de wagens te ontwijken was overweldigend, maar hij bleef langzaam lopen met een constante snelheid. Een voorbijschietende vrachtwagen veroorzaakte een tijdelijke orkaan om hem heen, gevolgd door nog andere. Na wat wel een mensenleven leek bereikte hij levend de overkant.

Er waren geen trottoirs. Ze zaten nog steeds in het verkeer, ineengedoken tegen een grauwe, betonachtige muur.

Whitbreads Splinter stapte de weg weer op en gaf een zonderling teken met alle drie haar armen. Een langwerpige, rechthoekige vrachtwagen stopte met een gekrijs van remmen. Ze tjilpte tegen de chauffeurs, en de beide Bruinen stapten onmiddellijk uit, begaven zich naar de achterkant van de vrachtwagen en begonnen kisten uit de laadruimte te tillen. Het verkeer stroomde voorbij zonder ook maar enigszins vaart te minderen.

‘Zo is het wel voldoende,’ zei Whitbreads Splinter monter. ‘De Krijgers zullen spoedig hier zijn om een onderzoek in te stellen naar dat gat in de muur —’

Het menselijke drietal stapte gauw in. De Bruine die al vanaf het museum geduldig achter hen aan gesjokt had, klom op de chauffeurszitplaats aan de rechterkant. Whitbreads Splinter maakte aanstalten om de andere chauffeurszetel te beklimmen, maar Charlie tjilpte iets tegen haar. De beide Bruin-en-wit-gestreepten wisselden een hele reeks fluitende en tjirpende geluiden uit en Charlie gebaarde heftig. Ten slotte klom Whitbreads Splinter in de laadruimte en trok de beide deuren achter zich dicht. Terwijl ze dat deed zagen ze de oorspronkelijke chauffeurs langzaam de weg aflopen, zich van de vrachtwagen verwijderend.

‘Waar gaan die naar toe?’ vroeg Staley.

‘Nee, vertel ons liever eerst eens waarover jullie zoëven zo tekeergingen?’ wilde Whitbread weten.

‘Niet allemaal tegelijk, heren,’ begon Whitbreads Splinter. De vrachtwagen zette zich in beweging. Hij schokte hevig en de motor en de banden zoemden luid. Ook de geluiden van ontelbare andere voertuigen drongen tot hen door.

Whitbread zat tussen een aantal harde plastic dozen ingeklemd, die hem ongeveer evenveel ruimte lieten als in een lijkkist. Hij werd er op onaangename wijze door herinnerd aan de situatie waarin hij zich bevond. De anderen hadden al even weinig bewegingsvrijheid, en Jonathon vroeg zich af of de overeenkomst ook bij hen opgekomen was. Zijn neus bevond zich op slechts centimeters afstand van het dak. ‘De Bruinen zullen naar het dichtstbijzijnde wagenpark gaan en melden dat hun voertuig door een Bemiddelaar gerekwireerd is,’ zei Whitbreads Splinter. ‘En dat dispuut ging erover wie voorin zou gaan zitten bij de Bruine. Ik heb aan het kortste eind getrokken.’

‘Waarom moest daarover geredetwist worden?’ wilde Staley weten. ‘Vertrouwen jullie elkaar niet?’

‘Ik vertrouw Charlie. Maar zij vertrouwt mij eigenlijk niet — ik bedoel maar, hoe zou ze dat ook kunnen? Ik heb mijn eigen Meester in de steek gelaten. Voor wat haar betreft ben ik Gekke Gerrit. En dus vindt ze het maar beter een en ander zelf te regelen.’

‘Maar waar gaan we heen?’ vroeg Staley.

‘Naar het gebied van koning Peter. Langs de kortst mogelijke weg.’

‘We kunnen niet lang in dit voertuig blijven,’ zei Staley. ‘Als die Bruinen eenmaal verslag uitgebracht hebben zullen ze ernaar uitkijken — jullie hebben toch zeker politie en een of andere methode om een gestolen vrachtwagen op te sporen? Er komt hier toch zeker wel criminaliteit voor, of niet soms?’

‘Ja, maar niet wat jullie daaronder verstaan. Er zijn eigenlijk geen wetten — maar in plaats daarvan zijn er gevers van bevelen die jurisdictie hebben over vermiste eigendommen en die de vrachtwagen voor de eigenaar terug zullen vinden tegen betaling van een bepaald bedrag. Maar het zal mijn Meester enige tijd kosten met hen te onderhandelen. Ze zal namelijk eerst moeten aantonen dat ik krankzinnig geworden ben.’

‘Er is hier zeker nergens een ruimtehaven?’ vroeg Whitbread.

‘Daar zouden we toch geen gebruik van kunnen maken,’ zei Staley vierkant.

Ze luisterden een poosje naar het gezoem van het verkeer om hen heen. Toen zei Potter: ‘Daarr heb ik ook al aan gedacht, ’n Rruimteschip valt te veel op. Als ’t zenden van ’n boodschap al ’n aanval op de Lenin ten gevolge zou hebben, kunnen we op onze vingerrs natellen dat ze ons ook nie zouden toestaan zelf trrug te keerr’n.’

‘Ja, hoe kómen we terug naar huis?’ vroeg Whitbread zich hardop af.

Maar meteen wenste hij dat hij die vraag niet gesteld had.

‘Tis ’t ouwe liedje,’ zei Potter op ongelukkige toon. ‘We weten meerr dan geoorrloofd is. En wat we weten is belangrrijkerr dan onze levens, is ’t nie zo, meneerr Staley?’

‘Zo is het.’

‘Wat blijven jullie toch zeuren?’ zei Whitbreads stem vanuit het duister. Het duurde een ogenblik voordat het tot hen doordrong dat het de Splinter was die sprak. ‘Koning Peter zal jullie misschien laten leven. En wie weet staat hij jullie wel toe naar de Lenin terug te keren. Als hij ervan overtuigd is dat dat het beste is, kan hij daarvoor zorgen. Maar zonder zijn hulp zullen jullie geen boodschap naar dat slagschip sturen; zet dat liever uit je hoofd.’

‘O, nee?’ zei Staley. En met stemverheffing voegde hij eraan toe: ‘Knoop dit goed in je oren. Jullie zijn eerlijk tegen ons geweest — dat geloof ik tenminste. Welnu, ik zal ook eerlijk tegen jullie zijn: als ik ook maar één mogelijkheid zie om een bericht uit te zenden, dan zal ik het doen ook, en een knappe jongen die me tegenhoudt.’

‘En wat d’rr daarrna mee ons gebeurrt, is in Gods hand,’ voegde Potter eraan toe.

Ze luisterden weer naar het gegons van het verkeer. ‘Je zult er de kans niet toe krijgen, Horst,’ zei Whitbreads Splinter weer. ‘Er is geen enkel dreigement dat Charlie of mij ertoe zou kunnen bewegen een Bruine de apparatuur te laten vervaardigen die je daarvoor nodig zou hebben. En zelfs al zou je er een kunnen vinden, dan zou je toch niet met zo’n zendapparaat van ons kunnen omgaan — zelfs ik zou een mij vreemd apparaat niet kunnen bedienen zonder de hulp van een Bruine. Het is trouwens heel goed mogelijk dat de juiste communicatieapparatuur daarvoor op deze planeet niet eens bestadt.’