Larry Niven - De splinter in gods oog

‘Dat was niet nodig geweest,’ zei Potter.

‘Maar daardoor schonk je meer aandacht aan wat ik zei, waar of niet? Vooruit, loop door; we verspillen kostbare tijd.’

‘Een ogenblik,’ zei Staley. Hij sprak zachtjes, maar in de nachtelijke stilte konden ze hem allemaal duidelijk horen. ‘We gaan dus op zoek naar deze koning Peter, die ons misschien verslag zal laten uitbrengen aan de Lenin, maar misschien ook niet. Daar neem ik geen genoegen mee. We móéten de Kapitein vertellen wat we weten.’

‘En hoe stel je je voor dat te doen?’ vroeg Whitbreads Splinter. ‘Ik zeg je, wij zullen je daar niet bij helpen, en zonder onze hulp kun je het niet doen. Ik hoop dat je niet iets doms in gedachten hebt, zoals ons met de dood te bedreigen? Als ik daar bang voor was, denk je dan dat ik nu hier zou zijn?’

‘Maar —’

‘Horst, laat het tot die militaire hersens van je doordringen dat het énige dat de Lenin momenteel in leven houdt, is dat mijn Meester en koning Peter het erover eens zijn haar te laten leven! Mijn Meester wil dat de Lenin naar huis terugkeert met doctor Horvath en meneer Bury aan boord. Als we jullie goed geanalyseerd hebben, zal er een grote overredingskracht van hen uitgaan. Ze zullen vrije handel en vreedzame betrekkingen met ons bepleiten —’

‘Jae,’ zei Potter nadenkend. ‘En zonderr die waarrschuwende boodschap van ons zal niemand zich daarrtegen verrzetten… waarrom prraat die koning Peterr eigenlijk nie zélf mee de Lenin?’ Charlie en Whitbreads Splinter tjilpten tegen elkaar. Het was Charlie die antwoordde. ‘Omdat hij er niet zeker van is dat het Keizerrijk niet met een grote strijdmacht zou terugkeren om de Splinterwerelden te vernietigen, als jullie eenmaal de waarheid kennen. En totdat hij daar zeker van is…’

‘Hoe denkt hij in godsnaam zekerheid over dat soort dingen te krijgen door met óns te praten?’ wilde Staley weten. ‘Ik ben er zélf niet zeker van. Als Zijne Majesteit het me nu, op dit ogenblik, zou vragen, weet ik niet wat ik hem adviseren zou — God nog aan toe, wij zijn maar drie cadetten, afkomstig van één enkele slagkruiser. We kunnen onmogelijk namens het hele Keizerrijk spreken.’

‘Zouden we het eigenlijk wel kunnen?’ vroeg Whitbread. ‘Ik begin me af te vragen of het Keizerrijk wel bij machte zou zijn jullie te vernietigen…’

‘Jezus, Whitbread,’ protesteerde Staley.

‘Nee, ik méén het. Tegen de tijd dat de Lenin terugkeert en verslag uitbrengt aan Sparta, hebben zij het Veld.’ Hij richtte zich tot de Splinters. ‘Waar of niet?’

De beide Splinters haalden de schouders op. Ze maakten allebei precies hetzelfde gebaar — en dat leek precies op het schouderophalen van Whitbread. ‘Nu dat ze weten dat het bestaat, zullen de Constructeurs eraan gaan werken,’ zei Whitbreads Splinter. ‘Maar zelfs zonder dat hebben we de nodige ervaring op het gebied van ruimteoorlogen. Maar laten we nu doorlopen! Godallemachtig, jullie hebben er geen idee van hoe dicht we op dit moment al aan de rand van een oorlog staan! Als mijn Meester denkt dat jullie dit alles misschien al aan de Lenin doorgegeven hebben, zal ze het bevel geven een aanval op het schip te doen. En als koning Peter er niet van overtuigd is dat er een manier bestaat om te bewerkstelligen dat jullie ons met rust zullen laten, zal hij misschien het bevel tot die aanval geven.’

‘En als we nie opschieten zal de Admierraal wellicht al mee de Lenin op weg trrug zijn naarr Nieuw-Caledonië,’ voegde Potter eraan toe. ‘Meneerr Staley, we hebben geen enkele keus. We moeten Charlies Meesterr zien te vinden voorr de and’rre Meesterrs óns vinden. Zo eenvoudig ligt de zaak.’

‘En wat zeg jij, Jonathon?’ vroeg Staley.

‘U vraagt om advies? Meneer?’ Whitbreads Splinter klakte afkeurend met de tong. Jonathon Whitbread wierp haar een geërgerde blik toe, maar toen grinnikte hij. ‘Ja, meneer. Ik ben het met Gavin eens. Wat kunnen we anders doen? We kunnen het niet tegen een hele planeet opnemen, en met wat er hier om ons heen te vinden valt zullen we beslist geen apparatuur voor een beveiligde communicatie kunnen bouwen.’ Staley liet zijn wapen zakken. ‘Goed. Laten we dan maar verder gaan.’ Hij keek naar het kleine groepje dat onder zijn bevel stond. ‘We zijn anders wel ’n verdomd zielig stelletje, om voor ambassadeurs van het menselijk ras te moeten doorgaan.’

Dwars door de donkere akkers togen ze op weg naar de helder verlichte stad die daar achter lag.

Er bevond zich een drie meter hoge muur rondom de stad (vogelgefluit). Hij zou van steen hebben kunnen zijn of van hard plastic; de structuur ervan viel moeilijk te onderscheiden in het roodachtig zwarte licht van Murchesons Oog. Erachter konden ze grote rechthoekige gebouwen zien. Geel verlichte vensters verrezen boven hun hoofden. ‘De poorten zullen bewaakt zijn,’ zei Whitbreads Splinter. ‘Daar ben ik van overtuigd,’ mompelde Staley. ‘Woont de Bewaarder hier ook?’

‘Ja. Bij het eindstation van de ondergrondse spoorbaan. Bewaarders mogen er geen eigen landbouwgrond op na houden. De verleiding, een dergelijke zelfstandigheid uit te buiten, zou zelfs voor een steriel mannelijk wezen wel eens te groot kunnen zijn.’

‘Maar hoe leg je het aan Bewaarder te wórden?’ vroeg Whitbread. ‘Je hebt het voortdurend over onderlinge concurrentie tussen Meesters, maar hóé beconcurreren ze elkaar dan?’

‘God nog aan toe, Whitbread!’ ontplofte Staley. ‘Hoor eens even, laten we liever eens kijken wat we aan die muur kunnen doen!’

‘We zullen erdoorheen moeten,’ zei Whitbreads Splinter. Ze tjilpte een ogenblik tegen Charlie. ‘Er zijn alarmsystemen en er zullen Krijgers op wacht staan.’

‘Kunnen we er niet overheen?’

‘Dan zou je door een röntgenlaserstraal heen moeten, Horst.’

‘Allemachtig. Waar zijn ze zo bang voor?’

‘Voedselrelletjes.’

‘Goed, we gaan er dus doorheen. Is er ergens een plaats die beter is dan andere plekken?’

De Splinter haalde de schouders op op de manier van Whitbread. ‘Een halve kilometer verderop misschien. Er is daar een snelweg.’ Ze liepen langs de muur. ‘Nou, hoe beconcurreren ze elkaar?’ drong Whitbread aan. ‘We hebben toch niets beters om over te praten.’ Staley mompelde nijdig, maar bleef vlak bij om het ook te kunnen horen.

‘Hoe beconcurreren jullie elkaar?’ vroeg Whitbreads Splinter. ‘Door bekwaamheid. Wij drijven óók handel, weet je. Meneer Bury zou verbaasd staan als hij wist hoe geslepen sommige van onze Handelslieden zijn. Gedeeltelijk komt het hierop neer dat Meesters verantwoordelijkheden kopen — dat wil zeggen, ze tonen aan dat ze een bepaalde taak aankunnen. Ze halen andere machtige gevers van bevelen ertoe over hen te steunen. Het onderhandelen daarover geschiedt door Bemiddelaars. Er worden contracten — beloften van te verlenen diensten, en dat soort dingen — opgesteld en gepubliceerd. En sommige gevers van bevelen werken op hun beurt weer voor anderen, moet je weten. Ze doen dat nooit rechtstreeks. Maar ze voeren een of andere taak uit, die ze op zich genomen hebben, en voor de te hanteren richtlijnen raadplegen ze dan een Meester die meer macht heeft dan zij. Een Meester wint aan prestige en gezag wanneer andere gevers van bevelen haar om raad beginnen te vragen. En haar dochters helpen natuurlijk ook mee.’

‘Klinkt nogal ingewikkeld,’ zei Potter. ‘Ik kan me geen tijdperrk of plaats in de menselijke geschiedenis bedenken, die hierrmee overreenkomt.’

‘Het is ook ingewikkeld,’ gaf Whitbreads Splinter toe. ‘Hoe kan het ook anders? Hoe kan een nemer van besluiten anders dan onafhankelijk zijn? Daardoor is kapitein Blaines Fyunch(klik) krankzinnig geworden, weet je. Hier was jullie kapitein de absolute Heer en Meester van dat schip van jullie — maar telkens wanneer die onbekende aan boord van de Lenin een kwakend geluid liet horen, wipte kapitein Blaine op zijn brug rond als een kikker.’