Ira Levin - Żony Ze Stepford

W poniedziałek zadzwoni do dr Francher, pójdzie do niej i położy się na skórzanej kanapie. Trochę sobie popłacze i spróbuje znów być szczęśliwa.

Mężczyźni czekali już na nią na rogu Fox Hollow Lane.

Przyspieszyła kroku.

Frank stał w oświetlonych drzwiach domu Bobbie. Mężczyźni rozmawiali z nią. Odwrócili się do niej, gdy powoli szła ścieżką.

Frank uśmiechnął się!

– Zgodziła się. Chętnie to zrobi, jeśli to p-polep-szy twoje samopoczucie.

Latarkę dała mężczyźnie w zielonej koszuli. Miał szeroką, zniszczoną twarz o grubych rysach.

– Poczekamy tu – powiedział, zdejmując z jej ramion kożuch.

– Ona nie musi tego… – zaczęła.

– Proszę pójść – powiedział. – Później mogłyby panią znów ogarnąć wątpliwości. Frank wyszedł na ganek.

– Jest w kuchni – oznajmił.

Weszła do domu. Natychmiast ogarnęło ją ciepło. Z góry dochodził hałas głośnej muzyki rockowej.

Poszła korytarzem, rozprostowując bolące dłonie.

Bobbie stała w kuchni, w czerwonych spodniach i fartuchu z dużą stokrotką.

– Cześć, Joanno – powiedziała i uśmiechnęła się. Piękna Bobbie z dużym biustem. Nie, to nie był robot.

– Cześć – powiedziała. Oparła się o framugę drzwi.

– Przykro mi, że jesteś w takim stanie – powiedziała Bobbie.

– Przykro mi, że w nim jestem.

– Nie mam nic przeciwko temu, żeby się odrobinę skaleczyć w palec. Jeśli to ci pomoże się pozbierać.

Podeszła do stołu. Poruszyła się płynnie, pewnie i z wdziękiem. Otworzyła szufladę.

– Bobbie… – powiedziała Joanna. Zamknęła oczy i ponownie je otworzyła. – Czy ty naprawdę jesteś Bobbie? – spytała.

– Oczywiście, że tak – odpowieziała Bobbie z nożem w ręku. Podeszła do zlewu. – Chodź tutaj – powiedziała. – Stamtąd nic nie zobaczysz.

Muzyka stała się znacznie głośniejsza.

– Co się tam dzieje na górze? – spytała Joanna.

– Nie wiem – powiedziała Bobbie. – Dave jest tam z chłopcami. Podejdź tu, bo nic nie zobaczysz. Nóż był duży i ostro zakończony.

– Utniesz tym sobie całą rękę – powiedziała Joanna.

– Będę ostrożna – powiedziała z uśmiechem Bobbie. – No, chodź. – Skinęła na nią, trzymając duży nóż.

Joanna odsunęła się od framugi drzwi i weszła do nieskazitelnie czystej kuchni, tak nietypowej dla Bobbie.

Zatrzymała się. Muzyka ma zagłuszyć mój krzyk, pomyślała. Ona nie zatnie się w palec, tylko…

– No, chodź – nalegała stojąca przy zlewie Bobbie, kiwając na nią i trzymając w ręku ostry nóż.

To nie jest katastrofalne, pani doktor? Myślenie, że są robotami, a nie kobietami? Myślenie, że Bobbie mnie zabije? Czy aby na pewno może mi pani pomóc?

– Nie musisz tego robić – powiedziała do Bobbie.

– Uspokoisz się wówczas – odrzekła.

– Po Nowym Roku idę do psychiatry. To mnie powinno uspokoić. Przynajmniej mam taką nadzieją.

– No, chodź – powiedziała Bobbie. – Mężczyźni już czekają.

Joanna podeszła do stojącej przy zlewie, trzymającej w ręku nóż Bobbie, która wyglądała tak normalnie – cera, oczy, włosy, ręce, wznoszący się i opadający pod fartuchem biust – że nie mogła być robotem, po prostu nie mogła i tyle.

Mężczyźni stali na ganku z rękami w kieszeniach, wypuszczając na zimnie kłęby pary z ust. Frank przytupywał w rytm głośnej muzyki.

– Czemu to tak długo trwa? – spytał Frank. Wynn i Frank wzruszyli ramionami. Muzyka nadal grzmiała.

– Zadzwonię do Waltera i powiem mu, że ją znaleźliśmy – powiedział Wynn i wszedł do domu.

– Weź kluczyki do samochodu Dave,a – zawołał za nim Frank.

Parking przed Centrum Handlowym był przepełniony, ale udało jej się znaleźć dobre miejsce w pobliżu wejścia. Dzięki temu oraz wspaniałemu ciepłu i słodkiemu, wilgotnemu zapachowi, które ją otoczyły, kiedy wysiadła z samochodu, poczuła się mniej przygnębiona zakupami, jakie musiała zrobić. Ale tylko trochę mniej przygnębiona.

Ze sklepu wyszła pani Austrian trzymając w ręku papierową torebkę. Szła w jej stronę, utykając i podpierając się laską, a na jej bladej twarzy pojawił się przyjazny uśmiech. Czy to było do niej?

– Dzień dobry pani Hendry – przywitała ją pani Austrian.

Coś takiego, a jednak toleruje się tu czarnych.

– Dzień dobry – odpowiedziała.

– Ten marzec jest wyjątkowo łagodny, prawda?

– lak – powiedziała. – A zapowiadał się znacznie chłodniejszy.

Pani Austrian zatrzymała się i popatrzyła na nią.

– Już dawno nie była pani w bibliotece. Mam nadzieję, że nie przerzuciła się pani na telewizję.

– O nie, ja na pewno nie – zapewniła z uśmiechem. – Pracowałam.

– Nad następną książeczką?

– Tak.

– To dobrze. Proszę mi dać znać, jak tylko zostanie wydana. Zamówimy jeden egzemplarz.

– Dziękuję – powiedziała. – Niedługo przyjdę do biblioteki, już prawie ją skończyłam.

– Życzę pani miłego dnia – pożegnała ją z uśmiechem pani Austrian i poszła dalej, podpierając się laską.

A więc jeden egzemplarz miała już sprzedany.

Może była przewrażliwiona? Może pani Austrian była również oschła wobec białych, którzy sprowadzili się tu niedawno.

Weszła do sklepu przez automatyczne drzwi i znalazła pusty wózek. Przejścia były, jak zwykle w sobotę rano, zatłoczone.

Szła szybko, biorąc z półek to, czego potrzebowała, i odpowiednio manewrując wózkiem.

– Przepraszam. Przepraszam bardzo.

Nadal jej przeszkadzało to, że w powolny i ospały sposób robiły zakupy, posuwając się naprzód jak gdyby to nie męczyło. Do jakiego stopnia być białym? Nawet w wózkach miały wszystko porządnie poukładane! Mogłaby kupić cały sklep, nim one uporały się z jedną półką.

Podeszła do niej Joanna Eberhart. Wyglądała świetnie w obcisłym jasnoniebieskim płaszczu. Miała ładną sylwetkę i z zaczesanymi owalnie na boki ciemnymi włosami wyglądała piękniej, niż ją sobie Ruthan-ne zapamiętała. Szła powoli i uważnie rozglądała się po półkach.

– Witaj, Joanno – powiedziała Ruthanne. Joanna zatrzymała się i spojrzała na nią brązowymi oczyma, w oprawie gęstych rzęs.

– Ruthanne – powiedziała i uśmiechnęła się. – Witam, jak się masz? Miała pełne czerwone usta i idealną bladoróżową cerę.

– Dziękuję, dobrze – odpowiedziała Ruthanne z uśmiechem. Natomiast nie muszę nawet pytać, jak ty się czujesz. Wyglądasz wspaniale.

– Dziękuję – powiedziała Joanna. – Ostatnio zaczęłam bardziej o siebie dbać.

– To widać – powiedziała Ruthanne.

– Przepraszam, że nie zadzwoniłam do ciebie.

– Nie szkodzi.

Ruthanne ustawiła swój wózek naprzeciw wózka Joanny, żeby zrobić przejście dla innych.

– Zamierzałam – powiedziała Joanna – ale miałam w domu tyle pracy. Wieszjak to jest.

– W porządku. Ja też byłam zajęta. Już prawie skończyłam książeczkę. Jeszcze tylko główny rysunek i kuka mniejszych.

– Gratuluję – powiedziała Joanna.

– Dzięki. A co ty robiłaś? Zrobiłaś jakieś ciekawe zdjęcia?

– Nie. Nie zajmuję się teraz zbytnio fotografowaniem.

– Naprawdę? – spytała Ruthanne.

– Nie miałam wielkiego talentu i marnowałam zbyt wiele czasu, który mogłam poświęcić na pożyteczniejsze rzeczy. Zadzwonię do ciebie, kiedy uporam się z robotą – powiedziała z uśmiechem Joanna.

– Co robisz oprócz prac domowych?