Ira Levin - Żony Ze Stepford

– A gdybym nie zaproponowała, to czy ty byś zaproponował?

– Czy zdajesz sobie sprawę, co mówisz? Chcę, żebyś przemyślała to, co ci powiedziałem. Nie możesz tak bez namysłu rozbijać naszego życia. To nierozsądne. – Odwrócił się i wyszedł z kuchni.

Stała z ręką przy czole i zamkniętymi oczyma. Pozostała tak przez chwilę, a potem opuściła rękę, otworzyła oczy i potrząsnęła głową. Podeszła do lodówki, otworzyła i wyciągnęła przykrytą miskę i mięso w folii.

Siedział przy biurku, pisząc coś w żółtym bloczku. Z popielniczki unosiła się w kierunku lampy smużka dymu. Spojrzał na nią i zdjął okulary.

– W porządku – powiedziała. – Porozmawiam z kimś, ale będzie to kobieta.

– Dobrze. To dobry pomysł.

– A ty jutro wpłacisz zadatek na dom?

– Tak, chyba, żeby coś z nim było nie w porządku.

– Nie będzie. To dobry dom, ma tylko sześć lat i czystą hipotekę.

– Dobrze – powiedział. Stała przyglądając mu się.

– Czy chciałbyś, żebym się zmieniła?

– Nie. Chciałbym tylko, żebyś od czasu do czasu używała szminki. To niewielka zmiana. A i ja chciałbym się zmienić, na przykład stracić parę kilogramów.

Odrzuciła włosy do tylu.

– Idę na dół popracować trochę w ciemni. Pete jeszcze nie śpi. Zwrócisz na niego uwagę?

– Jasne – odpowiedział z uśmiechem. Spojrzała na niego i odeszła.

Zadzwoniła do Departamentu Zdrowia, skąd odesłano ją do Towarzystwa Medycznego, gdzie podano jej nazwiska i telefony pięciu kobiet-psychiatrów. Dwie zamieszkałe najbliżej, w Easbridge, miały wszystko zajęte do połowy stycznia, ale trzecia z Sheffield, leżącego na północ od Norwood, mogła ją przyjąć w sobotę o drugiej – pani dr Margaret Fancher. Przez telefon wydawała się bardzo sympatyczna.

Skończyła pisać kartki świąteczne i szyć kostium Pete'a, kupiła zabawki i książki dla Pete'a i Kim oraz butelkę szampana dla Bobbie i Dave'a. W mieście zdobyła złotą klamrę do pasa dla Waltera i postanowiła przetrząsnąć wszystkie antykwariaty na Route Nine w poszukiwaniu starych dokumentów prawnych, ale zamiast tego kupiła mu brązową wełnianą marynarkę.

Nadeszły pierwsze kartki świąteczne: od jej rodziców, od współpracowników Waltera, od McCormicków, Chamalianów i van Santów. Ustawiła je wszystkie w salonie na półce z książkami.

Z agencji nadszedł czek na sto dwadzieścia pięć dolarów.

W piątek po południu, mimo pięciocentymetro-wego śniegu, który padał cały czas, wzięła Pete'a i Kim do samochodu i pojechała do Bobbie.

Bobbie przywitała ich bardzo miło, a Adam, Ken-ny i psy – z wielkim hałasem. Bobbie przygotowała czekoladę na gorąco, a Joanna zaniosła ją na ławy do salonu.

– Uważaj na stopień! – powiedziała Bobbie. – Rano wypastowałam podłogę.

– Zauważyłam.

Siedziała w kuchni, obserwując Bobbie. Była piękna, kształtna. Właśnie zaczęła czyścić piecyk papierowym ręcznikiem oraz płynem do czyszczenia w aerozolu.

– Co ty ze sobą zrobiłaś, na miłość boską? – spytała.

– Nie jem tyle, co przedtem – powiedziała Bobbie. – No i trochę ćwiczę.

– Zrzuciłaś z pięć kilo!

– Nie, tylko jedno albo półtora, ale noszę pas elastyczny.

– Bobbie, powiesz mi wreszcie, co się wydarzyło w zeszły weekend?

– Nic się nie wydarzyło. Zostaliśmy w domu.

– Paliłaś albo brałaś coś? Chodzi mi o narkotyki.

– Coś ty, nie wygłupiaj się.

– Bobbie, przecież ty już nie jesteś sobą. Czy tego nie widzisz? Jesteś taka jak one!

– Naprawdę, Joanno, to nonsens. Oczywiście, że jestem sobą. Po prostu zdałam sobie sprawę, jak bardzo byłam nieporządna i zbyt pobłażliwa dla siebie, a teraz po prostu sumiennie wypełniam swoje obowiązki, tak jak Dave wypełnia swoje.

– Wiem, wiem – powiedziała.- A co on na to?

– Jest bardzo szczęśliwy.

– Założę się, że tak.

– len płyn jest naprawdę świetny. Używasz go?

Jeszcze nie zwariowałam, pomyślała. Nie zwariowałam.

Jonny i dwaj chłopcy lepili bałwana przed domem naprzeciwko. Zostawiła Pete'a i Kim w samochodzie i podeszła do Jonny’ego, żeby się przywitać.

– O! Witam! – powiedział. – Ma pani dla mnie jakieś pieniądze?

– Jeszcze nie – odrzekła, zasłaniając twarz przed dużymi płatkami śniegu. – Jonny, nie mogę pogodzić się z tym, że tak bardzo zmieniła się twoja matka.

– Rzeczywiście – powiedział i kiwnął głową zasapany.

– Nie mogę tego zrozumieć.

– Ani ja – powiedział, – Już nie krzyczy na nas, robi gorące śniadania… – Spojrzał w stronę domu i ściągnął w zamyśleniu brwi. Do twarzy przylepione miał płatki śniegu. – Mam nadzieję, że tak zostanie – powiedział. – Ale założę się, że nie.

Dr Fancher była drobną kobietą, około pięćdziesiątki, z twarzyczką elfa i kłębami siwiejących, ciemnych włosów. Miała ostry, lekko zadarty nos i śmiejące się szaroniebieskie oczy. Była w ciemnoniebieskiej sukience, miała złotą spinkę z wygrawerowanym chińskim symbolem Yang i Yin oraz obrączkę ślubną. Jej gabinet był wesoły, meble w stylu Chippendale, reprodukcje Paula Klee i pasiaste firanki, które pod wpływem słońca i śniegu wydawały się całkiem przezroczyste. Była tam brązowa, skórzana kanapa z obitym ceratą podgłówkiem. Jednak Joanna wolała usiąść na krześle, stojącym naprzeciwko mahoniowego biurka, na którym leżało mnóstwo porozrzucanych karteczek.

– Przyszłam tu na prośbę męża – powiedziała. – Na początku września sprowadziliśmy się do Step-ford, a ja chcę jak najszybciej wyprowadzić się stamtąd. Już daliśmy zadatek na dom w Eastbridge, ale tylko dlatego, że ja nalegałam. Mąż uważa, że jestem nierozsądna.

Opowiedziała Dr Francher, dlaczego chce się przeprowadzić. O kobietach ze Stepford i o tym, jak Charmaine, a następnie Bobbie upodobniły się do nich.

– Była pani kiedykolwiek w Stepford? – spytała.

– Tylko raz. Słyszałam, że warto je zwiedzić. Słyszałam również, że jest tam raczej zamknięta, niekomunikatywna społeczność.

– I tak jest, proszę mi wierzyć.

Dr Francher słyszała o mieście w Teksasie, gdzie w pewnym momencie bardzo spadł wskaźnik przestępczości.

– To stało się zapewne za sprawą litu – powiedziała. – Był na ten temat artykuł w jednym z czasopism.

– Razem z Bobbie napisałyśmy do Departamentu Zdrowia, ale odpowiedzieli, że w okolicy Stepford nie występują żadne związki chemiczne, które mogłyby w jakikolwiek sposób oddziaływać na mieszkańców. Pewnie pomyśleli, że to jakieś wariatki. Wówczas wydawało mi się, że Bobbie była przewrażliwiona. Pomogłam jej napisać list, ale tylko dlatego, że mnie o to prosiła… – mówiła niepewnie, rozcierając dłonie.

Dr Francher milczała.

– Zaczęłam podejrzewać,… – powiedziała Joanna. – Boże, “podejrzewać", to brzmi tak… – zaczęła kurczowo wykręcać palce.

Dr Francher spytała:

– Co pani zaczęła podejrzewać? Rozplotła ręce i wytarła o spódnicę.

– Zaczęłam podejrzewać, że za tym stoją mężczyźni.

Lekarka nie uśmiechnęła się ani nie wyglądała na zaskoczoną.

– Jacy mężczyźni? – spytała. Joanna popatrzyła na ręce.

– Mój mąż, mężowie Bobbie i Charmaine. Wszyscy – dokończyła.

Opowiedziała o Stowarzyszeniu Mężczyzn.

– Pewnej nocy parę miesięcy temu robiłam zdjęcia w Centrum. Tam, gdzie są te sklepiki w stylu kolonialnym. Nad nimi góruje ten budynek. Okna były otwarte i czuć było zapach jakiegoś lekarstwa czy chemikaliów. Nagle poopuszczali żaluzje, może zauważyli, że tam stałam. Widział mnie policjant. Zatrzymał się, by ze mną porozmawiać. – Pochyliła się do przodu. – Na Route Ninę są różne dziwne pojemniki przemysłowe – powiedziała – a wielu mężczyzn, którzy są na wysokich stanowiskach, mieszka w Stepford i należy do Stowarzyszenia. Coś tam się dzieje co noc i nie wydaje mi się, aby to było tylko robienie zabawek dla ubogich dzieci, gra w pokera czy bilard. Poza tym istnieje w Stepford przedsiębiorstwo AmeriChem-Willis i Stevenson Biochemical. Przecież mogliby tam w Stowarzyszeniu coś preparować, o czym nie wiedziałby Departament Zdrowia… – Usiadła głębiej w krześle, opierając ręce o przykryte spódnicą uda i nie patrząc na dr Francher.