Ira Levin - Żony Ze Stepford

Co pani mówi, pani Ockrey.

Cofnęła się jeszcze poprzez reklamy starych fil-

jego zastępcą, a Robert Swnner Jr z Gwendofyn Lane – sekretarzem-skarbnikiem. Celem stowarzyszenia, jak mówi pan Coba, są spotkania towarzyskie: poker, rozmowy męskie, wspólne zainteresowania i rozwijanie umiejętności. Organizowanie stowarzyszeń to zainteresowania rodzinne państwa Cobów. Pani Coba była jedną ze współzałożycielek miejscowego Klubu Kobiet, mimo że ostatnio wycofała się z działalności, podobnie jak panie Anderson i Swnner. Pozostali członkowie Stowarzyszenia Mężczyzn to Claude Axhelm, Peter J. Duwicki, Frank Ferretti, Steen Margolies, Ike Mazzard, Frank Rodden-berry, James /. Scofield, Herbert Sundersen i Martin /. Weiner. Panowie zainteresowani szczegółami powinni…

Przeskoczyła dwa kolejne tomy i teraz przewracała strony poszczególnych Kronik szukając Informacji o przybyszach w stałej rubryce na stronie drugiej,

“… .Pan Ferretdjest inżynierem w laboratorium rozwoju systemów, w korporacji CompuTech."

“…Pan Sumner, który jest specjalistą od barwników i tworzyw sztucznych, ostatnio przeniósł się do Ameri-Chem-Willis, gdzie prowadzi badania nad polimerami winylu."

“Informacje o przybyszach", “Informacje o przybyszach"…Zatrzymywała się wówczas, gdy natrafiała na nazwisko któregoś z członku Klubu, powtarzając sobie w kółko, że miała rację, miała rację.

“… .Pan Duwicki, znany wśród przyjaciół jako Wiek, pracuje w Instatronie, w wydziale obwodów scalonych."

“…Pan Weiner pracuje w Sono-Traku, który wyodrębnił się z Instatronu."

“… .Pan Margolies pracuje w Reed & Saundersprzy produkcji urządzeń stabilizujących."

Stawiała tomy na miejscu, wyciągając następne i kładąc je na stół.

“… .Pan Roddenberry jest szefem w laboratorium opracowania systemów w CompuTech."

“…Pan Sundersen projektuje sensory optyczne dla korporacji Ulitz Opncs."

I wreszcie znalazła.

Przeczytała cały artykuł.

“Nowymi sąsiadami na Anvil Road są państwo Coba; ich synowie to Dale Jr, lat cztery i Darren, lat dwa. Państwo Coba przyjechali tu z Anaheim, w Kalifami, gdzie mieszkali sześć lat. – Jak dotąd, podoba nam się ta okolica – powiedziała pani Coba. – Nie wiem, jak będziemy się czuć, gdy nadejdzie zima. Nie jesteśmy przyzwyczajeni do niskich temperatur

Państwo Coba oboje uczęszczali do Uniwersytetu Kalifami w Los Angeles, a pan Coba pracę dyplomową pisał w Kalifornijskim Instytucie Technologii Przez ostatnie sześć lat pracował w Disneylandzie, przy animacji mówiących postaci prezydentów, które były przedstawione w sierpniowym numerze National Ceographic. Jego hobby to polowanie i gra na pianinie. Pani Coba, która specjalizowała się w językach obcych, obecnie w wolnych chwilach tłumaczy klasyczną powieść norweską “Córki komandora".

Praca pana Coby w Stepford nie będzie zapewne tak fascynująca jak w Disneylandzie; zaangażował się do działu badań i rozwoju w Bumham-Massey-Microtech"

Zachichotała.

Badania i rozwój! Nie będzie zapewne tak fascynująca!

Chichotała i chichotała.

Nie mogła przestać.

Nie chciała!

Śmiała się stojąc u patrząc na “Informacje o przybyszach" umiejscowione w porządnej kolumnie. Nie będzie zapewne tak fascynująca! Boże drogi w niebie!

Zamknęła ze śmiechem opasły brązowy tom, podniosła go wraz z drugim leżącym pod spodem i wstawiła na miejsce, na dolnej półce.

– Pani Eberhart? – zawołała z góry pani Austrian. – Jest za pięć szósta. Zamykamy, Na miłość Boską, przestań się śmiać.

– Skończyłam! – zawołała. – Właśnie odkładam wszystko na miejsce.

– Proszę je tylko poukładać według kolejności.

– Dobrze! – zawołała.

– I proszę zgasić światło.

– Jawohl!

Odłożyła tomy na miejsce w mniej więcej właściwej kolejności.

– O Boże! – powiedziała chichocząc. – Zapewne!

Wzięła płaszcz i torebkę, wyłączyła światło i poszła na górę, skąd zaglądała do niej pani Austrian.

– Nic dziwnego!

– Znalazła pani to, czego szukała? – spytała pani Austrian.

– O tak – powiedziała, próbując się powstrzymać od śmiechu. – Dziękuję pani bardzo, jest pani źródłem wiedzy, pani i ta biblioteka. Dziękuję. Dobranoc.

– Dobranoc – odpowiedziała pani Austrian.

Poszła do apteki, bo teraz naprawdę potrzebowała czegoś na uspokojenie. Aptekę również zamykano; w środku panował półmrok i poza Cornellami nikogo już w niej nie było. Wręczyła receptę panu Cor-nellowi, który ją przeczytał i powiedział:

– Zaraz pani dam. – I poszedł na zaplecze.

Popatrzyła na wiszące grzebienie i uśmiechnęła się. Odwróciła się, bo szczęknęło za nią szkło.

Pani Cornell stała w zaciemnionej części apteki, po drugiej stronie lady. Przecierała coś szmatką, czyściła półkę i stawiała coś na miejsce, stukając szkłem. Była wysoką blondynką o długich nogach i z dużym biustem. Tak ładna, jak na przykład dziewczyna lke'a Mazzarda. Znów zdjęła coś z półki, wytarła, postawiła to coś na miejsce, stukając szkłem; ponownie coś zdjęła z półki i…

– Dzień dobry – powiedziała Joanna. Pani Cornell odwróciła głowę.

– Pani Eberhart – powiedziała z uśmiechem. – Witam. Co u pani?

– Wszystko bardzo dobrze – odpowiedziała Joanna. – A u pani?

– Dziękuję, wszystko w porządku.

Wytarła to, co trzymała w dłoni, potem półkę, postawiła coś na niej; szczęk szkła; ponownie coś zdjęła z półki, wytarła i…

– Robi to pani bardzo dobrze – powiedziała Joanna.

– Tylko ścieram kurze – powiedziała pani Cornell, wycierając półkę.

Z zaplecza dochodził stukot maszyny do pisania.

– Czy pani zna Orędzie Gettysburskie?

– Obawiam się, że nie – powiedziała wycierając coś.

– Przecież każdy to zna – powiedziała Joanna. – Siedem lat temu osiemdziesiąt,…

– Tb znam, ale nie znam dalszego ciągu – powiedziała pani Cornell. Postawiła coś na półkę. Dzwonienie szkła, zdjęła coś ponownie i wytarła.

– Nie szkodzi, nie musi pani znać – powiedziała Joanna. – A zna pani “Mała świnka poszła do sklepu"?

– Oczywiście – powiedziała wycierając półkę.

– Płaci pani? – spytał pan Cornell, trzymając w wyciągniętej dłoni słoiczek z białą przykrywką.

– Tak – powiedziała biorąc go do ręki. – Ma pan odrobinę wody? Chciałabym wziąć jedną od razu.

Kiwnął głową i wyszedł na zaplecze.

Stojąc ze słoiczkiem, zaczęła się trząść. Za jej plecami zadzwoniło szkło. Zdjęła przykrywkę i wyciągnęła kłębuszek waty. W środku były białe tabletki; wzięła jedną do ręki, włożyła watkę na miejsce i wcisnęła z powrotem przykrywkę. Za nią zadzwoniło szkło.

Pan Cornell wyszedł, niosąc wodę w papierowym kubeczku.

– Dziękuję – powiedziała. Włożyła tabletkę do ust, popiła wodą i połknęła.

Pan Cornell pisał na bloczku. Miał na czubku głowy białą łysinę, przypominającą schowanego pod skałą ślimaka; starał się ją zasłonić, zaczesując rzadkimi, ciemnymi włosami. Wypiła wodę do końca, postawiła kubek i włożyła słoiczek do torebki. Szkło zadzwoniło za jej plecami.

Pan Cornell podsunął jej bloczek i z uśmiechem podał swój długopis. Był brzydki, miał małe oczka i bardzo cofniętą brodę.

Wzięła długopis.

– Ma pan śliczną żonę – powiedziała, podpisując się na bloczku. – Jest ładna, uczynna i posłuszna panu; szczęściarz z pana. – Podała mu długopis.