Arthur Clarke - Burza słoneczna

— Wielu ludzi wyrażało zaskoczenie, że Konsorcjum Windy Kosmicznej wybrało Australię jako miejsce stacji kotwicznej pierwszej na świecie Windy Kosmicznej. Powszechny mit głosi, że windę trzeba zakotwiczyć na równiku. No cóż, im bliżej równika, tym lepiej, ale nie musi się znajdować dokładnie na nim, trzydzieści dwa stopnie na południe to wystarczająco blisko. A pod wieloma innymi względami to idealne miejsce. Tu, na oceanie, istnieje bardzo małe prawdopodobieństwo uderzeń piorunów czy wystąpienia innych niepożądanych zjawisk klimatycznych. Australia jest jednym z najbardziej stabilnych miejsc na Ziemi, zarówno pod względem geologicznym, jak i politycznym. I jesteśmy tylko o krok od pięknego miasta, jakim jest Perth, które oczekuje, że obejmie rolę centrum nowej sieci transportowej łączącej Ziemię z przestrzenią kosmiczną…

I tak dalej. Kiedyś Bud powiedział Bisesie, że tak jest zawsze podczas uruchamiania projektów kosmicznych: mieszanina bredni i zachwytu. Na ziemi zawsze były wojny o wpływy i polityka populistyczna, ale dziś kabel z kosmosu miał naprawdę zostać opuszczony nad głowami tego odszykowanego tłumu; dziś, w świetle słonecznym, miało znaleźć swoje ukoronowanie osiągnięcie techniczne, które w czasie gdy Bisesa była dzieckiem, wydawałoby się tylko snem.

Oczywiście Winda stanowiła zaledwie początek. Plany na przyszłość były oszołamiające. Na asteroidach będzie można wydobywać metale, minerały, a nawet wodę, a elektrownie słoneczne wielkości Manhattanu będą montowane na orbicie. Właśnie miała się zacząć nowa rewolucja przemysłowa, a mając do dyspozycji energię swobodną krążącą w przestrzeni kosmicznej, możliwości rozwoju cywilizacji nie miały granic. Ale przemysł ciężki, który wyrządził tyle szkód w przeszłości, w tym górnictwo i produkcja energii, miał teraz zostać przeniesiony poza obręb planety. Tym razem Ziemia zostanie zachowana dla swego właściwego celu: będzie stanowić dom dla najbardziej złożonego ekosystemu, jaki znamy.

Tarcza, pierwszy wielki projekt techniki astronautycznej, została zniszczona, chociaż jej fragmenty zawsze będą otoczone opieką w ziemskich muzeach. Ale wiara we własne siły, jaką przyniosło powodzenie tego przedsięwzięcia, nie poszła na marne.

Jednak w przestrzeni kosmicznej chodziło nie tylko o elektrownie i kopalnie. Burza słoneczna odkryła przed ludzkością nowe światy. Ślady życia na Marsie, uśpionego od miliarda lat, teraz odnajdywano wszędzie na tej planecie. A nowa Wenus oczekiwała na przybycie człowieka. Prawie cała dusząca pokrywa atmosfery została zdmuchnięta przez burzę. To, co pozostało, było sterylnie czyste i powoli stygło, i jak twierdzili niektórzy naukowcy, planeta ta będzie mogła w końcu stać się prawdziwą siostrą Ziemi.

Oczywiście poza odmienionymi planetami znajdowały się gwiazdy i kryły się jeszcze większe tajemnice.

Ale w tym momencie, w chwili kluczowej dla historii rodzaju ludzkiego, stożkowata stacja kotwiczna przypomniała Bisesie ziggurat, który kiedyś odwiedziła na Mirze, w starożytnym Babilonie, przywróconym do istnienia dzięki technice kształtowania czasu, którą dysponowali Pierworodni. Tamten ziggurat był prototypem biblijnej Wieży Babel, metafory nieposkromionej pychy ludzi, którzy rzucili wyzwanie bogom.

Siobhan przyglądała się jej z uwagą.

— O czym tak rozmyślasz?

— Zastanawiałam się, czy ktokolwiek z tu obecnych myśli o zigguracie w Babilonie. Jakoś w to wątpię.

— Mir zawsze jest w tobie, prawda?

Bisesa wzruszyła ramionami. Siobhan ścisnęła ją za ramię.

— Miałaś rację, wiesz? To znaczy jeśli chodzi o Pierworodnych. Potwierdziły to Oczy, które znaleźliśmy w punktach Lagrange’a koło Jowisza. Więc co sądzisz teraz o tym wszystkim? Pierworodni sprawili, że Słońce rozbłysło po to, aby spalić planetę — i obserwowali to. Kim są, sadystami?

Bisesa uśmiechnęła się.

— Nigdy nie musiałaś zabić myszy? Nigdy nie słyszałaś, jak zabijają słonie w rezerwatach dzikich zwierząt w Afryce? Za każdym razem czujesz ukłucie w sercu, a jednak to robisz.

Siobhan skinęła głową.

— I nie odwracasz się tyłem.

— Nie. Nie odwracasz się.

— Istnieje wśród nich konflikt — chłodno powiedziała Siobhan. — Ale próbowali nas wytępić. I żal niczego nie zmienia.

— Nie zmienia.

— I to nie oznacza, że nie powinniśmy ich powstrzymać przed kolejną próbą. — Siobhan pochyliła się w stronę Bisesy i powiedziała łagodnie: — Już ich szukamy. Po drugiej stronie Księżyca zainstalowano nowy, ogromny teleskop. Michaił jest w to poważnie zaangażowany. Nawet Pierworodni muszą podlegać prawom fizyki: muszą istnieć ślady ich działalności. Oczywiście pozostawione przez nich ślady mogą nie być subtelne, trzeba ich tylko poszukać we właściwych miejscach.

— Co masz na myśli?

— Dlaczego mielibyśmy zakładać, że Pierworodni interweniowali jedynie tutaj? Przypomnij sobie S Fornax, rozbłyskującą gwiazdę Michaiła. Zaczynamy analizować możliwość, że to zdarzenie oraz wiele innych nie miało charakteru naturalnego. A poza tym jest Altair, skąd przybyła ta ogromna planeta. Zdaniem Michaiła w ciągu ostatnich trzech czwartych stulecia około jedna czwarta jasnych gwiazd nowych — gwiazd, które wybuchają — jakie obserwowaliśmy, jest skupiona w pewnym małym zakątku nieba.

— Pierworodni działają — wydyszała Bisesa.

Siobhan powiedziała:

— I być może, nawet jeśli nie zobaczymy samych Pierworodnych, znajdziemy innych, którzy przed nimi uciekają.

— I co wtedy?

— I wtedy zaczniemy ich szukać. W końcu nie powinno nas tutaj być. To mogła być interwencja zorganizowana przez jakąś ich frakcję, żeby za twoim pośrednictwem nas ostrzec i żebyśmy mogli się uratować. Jeśli o nas chodzi, Pierworodni stracili swoją jedyną szansę. Drugiej nie będą już mieli.

Mówiła głosem pewnym siebie, pełnym siły. Ale to zaniepokoiło Bisesę.

Siobhan widziała burzę słoneczną, ale Bisesa na Mirze była naocznym świadkiem zdumiewającego procesu przebudowy świata i jego całej historii; wiedziała, że potęga Pierworodnych jest znacznie większa, niż Siobhan była w stanie sobie wyobrazić. I nie zapomniała owego krótkiego rzutu oka w odległą przyszłość Ziemi, kiedy wracała z Mira do domu — zaćmienie Słońca, kraina wyraźnie starta na proch przez wojnę. A jeśli rodzaj ludzki zostanie wplątany w wojnę Pierworodnych? Ludzie będą wówczas równie bezbronni jak postacie greckiego dramatu uwikłane w konflikt rozgniewanych bogów. Miała wrażenie, że przyszłość może być znacznie bardziej skomplikowana, a nawet bardziej niebezpieczna, niż Siobhan sobie wyobrażała.

Ale nie ona miała ją kształtować. Spojrzała na twarze Eugene’a i Myry zwrócone nieustraszenie w kierunku Słońca. Przyszłość, z całym jej bogactwem i ze wszystkimi jej zagrożeniami, była teraz w rękach nowego pokolenia. Był to początek odysei rodzaju ludzkiego, odysei w czasie i przestrzeni, i nikt nie potrafił powiedzieć, dokąd może zaprowadzić.

Usłyszała zbiorowy okrzyk podziwu i wszystkie twarze, jak kwiaty, obróciły się ku Słońcu.

Bisesa przesłoniła oczy. A na niebie, pośród roju samolotów i helikopterów, z góry opadała migocąca nić.

W tym potrójnym układzie gwiazd znajdował się świat, który krążył z dala od centralnego tygla. Z krajobrazu pokrytego lśniącym lodem wyrastały skaliste wyspy, czarne plamki na oceanie bieli. Na jednej z tych wysp znajdowała się sieć przewodów i anten, na których migotał szron. Było to stanowisko nasłuchowe.