Arthur Clarke - Burza słoneczna

— No tak naprawdę pracuję nad zastosowaniem teorii chaosu do kontrolowania pogody.

— Więc przerzuciłeś się z pogody w kosmosie na pogodę na Ziemi?

— W rzeczywistości obie te dziedziny nie są tak oderwane od siebie, jak mogłabyś sądzić…

Myra wzięła go pod rękę i poprowadziła w stronę stołu z napojami.

Bisesa podeszła do Siobhan i pozostałych trochę niepewnie, upłynęło tak wiele czasu. Ale wszyscy uśmiechali się, wymienili pocałunki i uściskali się serdecznie.

Siobhan powiedziała:

— Myra nie traci czasu, co?

— Zawsze dostaje to, czego pragnie — z żalem powiedziała Bisesa. — Ale teraz takie są dzieci.

Michaił przytaknął.

— To dobrze. A jeśli okaże się, że to jest to, czego chce także Eugene, no cóż, miejmy nadzieję, że im się uda.

Nawet teraz Bisesa wyczuła w jego głosie żal i nutę utraty. Pod wpływem impulsu jeszcze raz go uścisnęła, ale ostrożnie. Wydawał się niezwykle kruchy; mówiono, że podczas burzy słonecznej spędził zbyt wiele czasu na Księżycu, nie dbając o własne zdrowie.

Powiedziała:

— Jeszcze ich nie żeńmy.

Uśmiechnął się, a jego twarz zmarszczyła się.

— Wiesz, on orientuje się, co do niego czuję.

— Tak?

— Zawsze to wiedział. Jest na swój sposób miły. Tylko że w jego głowie nie ma zbyt wiele miejsca na cokolwiek poza pracą.

Siobhan prychnęła.

— Mam wrażenie, że jeśli ktoś potrafi to zmienić, to właśnie Myra.

Bisesa i Siobhan pozostały bliskimi koleżankami, kontaktując się ze sobą za pomocą e-maili, ale osobiście nie spotkały się od wielu lat. Siobhan przekroczyła pięćdziesiątkę i włosy miała przyprószone delikatną siwizną, miała na sobie elegancki kostium. Jest w każdym calu tym, czym jest, pomyślała Bisesa; była wciąż Astronomem Królewskim, postacią popularną w mediach oraz ulubienicą establishmentu w Wielkiej Brytanii, Eurazji i obu Amerykach. Wciąż miała bystre spojrzenie, wyraz owej błyskotliwej inteligencji oraz pełen humoru i otwartości sceptycyzm, dzięki któremu przed laty z uwagą wysłuchała dziwnej historii Bisesy o obcych i innych światach.

— Wyglądasz niesamowicie — powiedziała Bisesa szczerze.

Siobhan machnęła ręką lekceważąco.

— Niesamowicie staro.

— Czas leci — powiedział Bud trochę sztywno. — Myra miała rację, prawda? Ostatnim razem, kiedy byliśmy razem, to był czas rozdawania medali, zaraz po burzy.

— Podobało mi się to — powiedział Michaił. — Zawsze lubiłem filmy katastroficzne! A każdy dobry film katastroficzny powinien się kończyć uroczystością rozdania medali albo ślubem, a najlepiej jednym i drugim, w ruinach Białego Domu. Faktycznie, jeżeli pamiętacie, ostatnim razem spotkaliśmy się wszyscy na ceremonii rozdania Nagród Nobla. — Ceremonia o mało nie skończyła się katastrofą. Eugene’a trzeba było zmusić, żeby przybył i odebrał nagrodę za pracę poświęconą burzy słonecznej; upierał się, że ktoś, kto tak bardzo się pomylił, nie zasługuje na żadne uznanie, ale Michaił zdołał go przekonać. — Myślę, że kiedyś mi za to podziękuje — powiedział.

Bisesa obróciła się do Buda. O głowę niższy od żony dobiegał już sześćdziesiątki i był opalonym, szczupłym, bardzo przystojnym oficerem, jakich w amerykańskich siłach zbrojnych były dziesiątki. Ale Bisesa odniosła wrażenie, że dostrzega napięcie w jego uśmiechniętej twarzy i postawie.

— Bud, cieszę się, że jesteś tutaj — powiedziała. — Słyszałeś, że Myra ma zamiar poświęcić się astronautyce? Miałam nadzieję, że mógłbyś z nią na ten temat pogadać.

— Żeby ją zachęcić?

— Żeby jej to wybić z głowy! I bez tego mam mnóstwo zmartwień.

Bud dotknął jej ramienia swą wielką, pełną blizn dłonią.

— Myślę, że cokolwiek powiemy, i tak zrobi to, na co ma ochotę. Ale będę miał na nią oko.

Wspierając się na lasce, Michaił pochylił się do przodu.

— Ale powiedz jej, żeby nigdy nie zaniedbywała ćwiczeń. Patrz, co się stało ze mną!

Siobhan rzuciła Bisesie ostrzegawcze spojrzenie. Bisesa zrozumiała: Michaił najwyraźniej nie wiedział, że Bud ma raka, będącego ponurym następstwem burzy słonecznej. Bisesa pomyślała, że Siobhan i Buda spotkał okrutny los, dając im tak niewiele czasu, nawet jeśli, jak podejrzewała, choroba doprowadziła do ich pojednania po tamtej smutnej kłótni w okresie napięć towarzyszących burzy słonecznej.

Wróciła podniecona Myra, ciągnąc Eugene’a za rękę.

— Mamo, wiesz co? Eugene naprawdę pracuje nad tym, jak kontrolować pogodę!

Bisesa w istocie wiedziała coś niecoś na ten temat. Był to najnowszy z mnóstwa projektów zmierzających do przywrócenia poprzedniego stanu, i to nawet nie najbardziej ambitny wśród nich. Ale w tym czasie właśnie ambicja była ludzkości najbardziej potrzebna.

Burzę słoneczną przeżyło dziewięćdziesiąt procent ludności Ziemi. Dziewięćdziesiąt procent. Oznaczało to, że około miliarda ludzi straciło życie. Oczywiście mogło być o wiele gorzej.

Ale planeta otrzymała miażdżący cios. Oceany były puste, lądy wyschnięte, a dzieło wielu pokoleń w ruinie. Łańcuch pokarmowy został przerwany na lądzie i w morzu. I chociaż podjęte na początku gorączkowe wysiłki sprawiły, że tylko niewiele gatunków wyginęło, liczba istot żywych na Ziemi dramatycznie spadła.

W pierwszych dniach po katastrofie sprawą bezwzględnie najważniejszą było zapewnienie ludziom schronienia i pożywienia. Władze były do tego w pewnym stopniu przygotowane i heroiczne wysiłki, aby utrzymać na odpowiednim poziomie zaopatrzenie w wodę i zapewnić warunki sanitarne w znacznej mierze zapobiegły wybuchowi epidemii. Ale zapasy żywności zgromadzone przed burzą szybko uległy wyczerpaniu.

Pierwsze miesiące po przejściu burzy, podczas których starano się uzyskać pierwsze zbiory, stanowiły bardzo trudny okres. Pierwiastki promieniotwórcze w glebie, które przenikały do łańcucha pokarmowego, nie ułatwiały życia. A po tym jak natura pochłonęła olbrzymie ilości energii, wskutek czego została zaburzona równowaga w atmosferze i oceanach, klimatem Ziemi podczas tego pierwszego roku rządził zupełny chaos. W zrujnowanym Londynie ewakuowano mieszkańców z obszaru zalewowego stale poszerzającej swoje koryto Tamizy do miasteczek namiotowych, pośpiesznie zbudowanych w okolicy.

Ponieważ burza słoneczna miała miejsce podczas wiosny na półkuli północnej, leżące na północy kontynenty ucierpiały najbardziej; gospodarka rolna Ameryki Północnej, Europy i Azji została niemal unicestwiona. Kontynenty położone na południu szybciej dochodziły do siebie. Zwłaszcza Afryka stała się spichlerzem świata, a ludzie obdarzeni zmysłem historycznym słusznie zwrócili uwagę, że Afryka, kontynent, na którym narodził się rodzaj ludzki, teraz wyciągała pomocną dłoń, aby wesprzeć innych w potrzebie.

Kiedy pojawił się głód, nastąpił pewien impas, ale najbardziej mroczne obawy wybuchu wojen o przestrzeń życiową czy nawet z powodu zadawnionych urazów na szczęście nie potwierdziły się. Jednakże realiści zaczęli spekulować na temat długofalowych zmian geopolitycznych.

Kiedy minął kryzys tego pierwszego roku, zapoczątkowano bardziej ambitne programy naprawcze. Podjęto aktywne wysiłki na rzecz odtworzenia warstwy ozonowej oraz oczyszczenia powietrza z najgorszych pozostałości burzy słonecznej. Na lądach posadzono szybko rosnące drzewa i odpowiednie gatunki traw, a do oceanów wstrzyknięto związki żelaza, aby pobudzić rozwój planktonu, małych stworzonek będących podstawą morskiego łańcucha pokarmowego i w ten sposób przyśpieszyć odbudowę biomasy w morzach. Nagle Ziemia stała się planetą, na której zaroiło się od inżynierów.