Philip Farmer - De Rivierplaneet

Haar gezicht was grauw en haar ogen stonden dof. Toen zag hij hoe bloed het water rondom haar donker kleurde. Zij verdween voor hij bij haar kon komen. Hij dook haar achterna, kreeg haar te pakken en trok haar weer naar boven. De scherpe punt van een hoornvisdolk stak in haar rug. Hij liet haar lichaam los. Hij wist niet waarom de man haar had gedood, terwijl hij haar gemakkelijk had kunnen vangen. Misschien had Alice haar gestoken en was de man tot de slotsom gekomen dat zij zo goed als dood was en had hij haar daarom overboord gegooid voor de vissen.

Een lichaam kwam uit de rook te voorschijn, gevolgd door een ander. Een man had een gebroken nek en was dood. De ander leefde. Burton sloeg zijn arm om de nek van de man en stak hem in het plekje tussen kaak en oor. De man hield op met worstelen en gleed de diepte in.

Frigate sprong met bebloed gezicht en schouders uit de rookwolk in het water. Hij kwam met een schuine hoek in het water terecht en dook diep onder. Burton zwom naar hem toe om hem te helpen. Het had geen zin zelfs maar te proberen op het schip terug te komen. Het stond vol worstelende lichamen en andere kano’s en boomstamkano’s sloten het in.

Het hoofd van Frigate kwam uit het water te voorschijn. Zijn huid was wit op de plaatsen waar er geen bloed over stroomde. Burton zwom naar hem toe en zei: ‘Zijn de vrouwen weggekomen?’

Frigate schudde het hoofd en zei toen: ‘Kijk uit!’

Burton draaide om te duiken. Iets sloeg tegen zijn benen. Hij bleef omlaaggaan maar kon zijn plan om water in te ademen niet tot uitvoering brengen. Hij zou vechten totdat zij hem zouden moeten doden.

Bij het bovenkomen zag hij dat het water krioelde van de mannen, die er na hem en Frigate ingesprongen waren. de Amerikaan werd half bewusteloos in een kano gehesen. Drie mannen omsingelden Burton. Hij stak twee van hen dood en tenslotte boog een man in een boomstamkano zich met een knuppel naar voren en sloeg hem op het hoofd.

Zij werden aan land naar een groot gebouw achter een muur van pijnboomhouten blokken gevoerd. Bij iedere stap bonsde Burton’s hoofd van pijn. De wonden in zijn schouder en ribben deden ook pijn, maar bloedden niet meer. Het fort was uit houtblokken opgebouwd, had een uitspringende, tweede verdieping en werd door veel schildwachten omringd. De gevangenen werden door een ingang, die met een enorme, balken poort gesloten kon worden, naar binnengedreven. Zij liepen over een twintig meter breed, met gras begroeid terrein en door een tweede, grote poort een hal van ongeveer vijftien meter lang en tien meter breed, binnen. Behalve Frigate, die te zwak was, stonden zij voor een grote, ronde, eiken tafel. Zij knipperden met de ogen in het donkere, koele interieur, voor zij de twee mannen achter de tafel duidelijk konden onderscheiden.

Overal stonden bewakers met speren, knotsen en stenen bijlen. Een houten trap aan het ene einde van de hal gaf toegang tot een overloop met hoge leuning. Over de leuning keken vrouwen naar hen.

Een van de mannen aan de tafel was klein en gespierd. Hij had een behaard lichaam, zwart krulhaar, een haviksneus en zwarte ogen, die even fel als die van een havik stonden. De tweede man was langer, had blond haar en ogen waarvan de kleur in het schemerige licht moeilijk viel vast te stellen, maar die waarschijnlijk blauw waren en een breed, Teutoons gezicht. Een dikke buik en onderkinnen waren tekenen van het voedsel en de drank, die hij uit de gralen van slaven had gestolen.

Frigate was op het gras gaan zitten, maar werd omhooggetrokken toen de blonde man een teken gaf. Frigate keek de blonde man aan en zei: ‘Je ziet eruit als Hermann Göring in zijn jonge jaren.’

Onmiddellijk daarna viel hij op zijn knieën en gilde van pijn door een stoot tegen zijn nieren.

De blonde sprak Engels met zwaar Duits accent. ‘Laat dat, tenzij ik het beveel. Laat hen praten.’

Hij nam hen enkele minuten nauwlettend op en zei toen: ‘Ja, ik ben Hermann Göring.’

‘Wie is Göring?’ vroeg Burton.

‘Dat kan je vriend je later wel vertellen,’ zei de Duitser. ‘Als er een later voor je bestaat. Ik ben niet boos over het prachtige gevecht dat je leverde. Ik bewonder mannen, die goed kunnen vechten. Ik kan altijd meer lansknechten gebruiken, vooral omdat je er zoveel hebt gedood. Ik geef jullie de keus, dat wil zeggen, de mannen. Sluit je bij me aan en jullie krijgen een goed leven met al het eten, drank, tabak en vrouwen die jullie maar willen. Of jullie kunnen als slaven voor mij werken.’

‘Voor ons,’ zei de andere man in het Engels. ‘Vergeet niet, Hermann, dat ik hierover net zoveel te vertellen heb als jij.’

Göring gniffelde en zei: ‘Natuurlijk! Ik gebruikte alleen maar het koninklijke Ik, bij wijze van spreken. Goed dan, wij. Als jullie zweren ons te dienen — en jullie zullen veel beter af zijn als je dat doet — zweer je trouw aan mij Hermann Göring en aan de voormalige koning van het oude Rome, Tullius Hostilius.’

Burton bekeek de man nauwlettend. Zou hij inderdaad de legendarische koning van het oude Rome kunnen zijn? Van het Rome toen dit nog een klein dorp was dat door andere Italiaanse stammen zoals de Sabijnen, de de Aequi en de Volsci werd bedreigd, welke volksstammen op hun beurt weer door de Ombriërs werden opgedreven, terwijl de Ombriërs op hun beurt onder druk van de machtige Etruskiërs stonden? Was dit echt Tullius Hostilius, de oorlogszuchtige opvolger van de vredelievende Numa Pompilius? Er was niets dat deze man van duizend andere mannen, die Burton in de straten van Siena gezien had, onderscheidde. Als hij echter degene was die hij beweerde te zijn, zou hij historisch en taalkundig gezien een ware schatkamer zijn. Hij zou dit stellig zijn omdat hij zelf waarschijnlijk Etruskiër was en die taal en bovendien voor-klassiek Latijn en Sabijns en misschien ook het in Campanië gesproken Grieks kende. Hij zou misschien zelfs Romulus, de vermoedelijke stichter van Rome, gekend hebben. Wat zou deze man al niet kunnen vertellen!

‘Wel?’ vroeg Göring.

‘Wat moeten we doen als we ons bij jullie aansluiten?’ vroeg Burton.

‘In de eerste plaats moet ik... moeten we er zeker van zijn dat je een man bent van het kaliber dat we nodig hebben. Met andere woorden, een man die zonder aarzelen onmiddellijk elk bevel dat wij geven uitvoert. We zullen een kleine proef nemen.’

Hij gaf een bevel en even later werd een groepje mannen naar voren gebracht. Ze waren allen broodmager en verminkt.

‘Dit stelletje werd gewond in onze steengroeven of bij het bouwen van onze muren,’ zei Göring, ‘behalve twee, die gevangen werden toen zij probeerden te ontsnappen. Zij zullen hun straf moeten ondergaan. Zij zullen allen gedood worden omdat zij nu nutteloos zijn. Aarzel dus niet hen te doden en ons je besluit om ons te dienen, te laten zien.’ Hij voegde hieraan toe: ‘Bovendien zijn het allen joden. Waarom zou je je iets van hen aantrekken?’

Campbell, de man met het rode haar, die Gwenafra in De Rivier had geworpen, stak Burton een grote knuppel waarop hoornstenen messen waren aangebracht, toe. Twee bewakers grepen een slaaf en dwongen hem op zijn knieën. Het was een grote, blonde man met blauwe ogen en een Grieks profiel. Hij staarde Göring woest aan en spuwde naar hem.

Göring lachte. ‘Hij bezit al de arrogantie van zijn ras. Ik zou hem kunnen reduceren tot een trillende, schreeuwende hoop vlees, die om zijn dood smeekt, als ik daar zin in had, maar ik geef niet zoveel om marteling. Mijn landgenoot zou hem graag aan de vuurproef onderwerpen, maar ik ben in de grond van mijn hart humanist.’

‘Ik dood om mijn leven of dat van anderen, die bescherming nodig hebben, te verdedigen,’ zei Burton, ‘maar ik ben geen moordenaar.’

‘Als je deze jood doodt, kun je dat als een daad van zelfverdediging beschouwen,’ antwoordde Göring. ‘Als je het niet doet ga je er in ieder geval aan, alleen duurt het dan veel langer.’