Philip Farmer - De Rivierplaneet

Alice, Ruach, Kazz, De Greystock, Wilfreda en hij hadden geschoten, terwijl Esther de helmstok bediende. Loghu zat halverwege de mast vast en wachtte tot het boogschieten ophield. De vijf pijlen troffen drie doelen in het vlees, een kapitein, een roerganger en een matroos, die op de voor hem verkeerde tijd zijn hoofd had opgestoken.

Esther gilde en Burton wervelde rond. De oorlogskano was achter de schoener vandaan gekomen en lag nu enkele decimeters voor de boeg van De Hadji. De botsing was op geen enkele manier te vermijden. De twee mannen op het platform doken er zijwaarts af en de roeiers stonden overeind of trachtten op te staan zodat zij overboord konden springen. Toen liep De Hadji op de boeg aan bakboordzijde, scheurde deze open en deed het schip ronddraaien zodat de bemanning in De Rivier geworpen werd. De bemanning van De Hadji werd door de schok naar voren geworpen en De Greystock sloeg overboord. Burton gleed op zijn gezicht, borst en knieën over het dek en voelde zijn huid brandend wegschaven.

Esther werd van de helmstok weggerukt en rolde over het dek totdat zij tegen de rand van het luik van het voorkasteel botste. Daar bleef zij bewegingloos liggen.

Burton keek naar boven. Het zeil brandde weg en er was geen hoop op behoud ervan. Loghu was weg en waarschijnlijk op het ogenblik van de botsing over boord geslagen. Terwijl hij opstond, zag hij haar en De Greystock naar De Hadji terugzwemmen. Het water om hen heen was in wilde beroering door het geplas en geploeter van de uit hun boten gevallen kanovaarders, waarvan er — naar hun geschreeuw te oordelen — velen niet konden zwemmen. Burton riep naar zijn mannen dat zij de twee aan boord moesten helpen terwijl hij de schade opnam. De beide boegen van de zeer dunne tweelingkielen waren door de aanvaring opengereten. Het water stroomde naar binnen en de rook, die van het brandende zeil en de mast rondom hen dreef, deed Alice en Gwenafra hoesten.

Uit het noorden naderde snel nog een oorlogskano en de twee schoeners zeilden scherp aan de wind op hen toe. Zij konden doorvechten en hun vijanden nog enige bloedige verliezen toebrengen, want dezen schenen zich in te houden om te voorkomen dat zij gedood werden. Zij konden ook voor hun leven zwemmen. Beide manieren zouden met gevangenschap eindigen.

Loghu en De Greystock werden aan boord getrokken. Frigate rapporteerde dat Esther niet bij bewustzijn kon worden gebracht. Ruach voelde haar pols en opende haar ogen, waarna hij naar Burton terugging.

‘Zij is niet dood, maar volkomen buiten bewustzijn.’

Burton zei: ‘Jullie vrouwen weten wat er met je gaat gebeuren. Jullie moeten natuurlijk zelf beslissen, maar ik stel voor dat je zo diep mogelijk omlaag zwemt en dan water inademt. Morgen word je als nieuw weer wakker.’

Gwenafra was uit het voorkasteel gekomen. Zij sloeg haar armen om zijn middel en keek met droge ogen, maar dodelijk verschrikt naar hem op. Hij liefkoosde haar met één hand en zei toen: ‘Alice, neem haar met je mee!’

‘Waarnaar toe?’ vroeg Alice. Zij keek naar de kano en weer naar hem. Zij hoestte opnieuw toen nog meer rook om hen heen dwarrelde en liep vervolgens tegen de wind in naar voren.

‘Wanneer je naar beneden gaat.’ Hij maakte een gebaar in de richting van De Rivier.

‘Dat kan ik niet,’ zei zij.

‘Je wilt toch niet dat die mannen haar ook in handen krijgen? Ze is nog een klein meisje, maar dat zal hen niet weerhouden.’

Het leek alsof Alices gezicht verschrompelde en door tranen zou worden weggespoeld, maar zij huilde niet.

Zij zei: ‘Heel goed. Jezelf doden is nu geen zonde meer. Ik hoop alleen maar ...’

Hij zei: ‘Ja.’

Hij sprak het woord niet lijzig uit zoals hij anders deed. Daar was nu geen tijd voor. De kano was tien meter van hen verwijderd.

‘De volgende plek kan wel eens net zo slecht of nog slechter dan deze zijn,’ zei Alice, ‘en Gwenafra zal helemaal alleen ontwaken. Je weet dat de kansen om op dezelfde plek te herleven heel klein zijn.’

‘Daar is niets aan te doen,’ zei hij.

Zij klemde haar lippen opeen, opende ze weer en zei: ‘Ik zal tot het laatste ogenblik vechten en dan...’

‘Dan is het misschien te laat,’ zei hij. Hij pakte zijn boog en trok een pijl uit zijn koker. De Greystock was zijn boog kwijtgeraakt en nam die van Kazz. De Neanderthaler legde een steen in een slinger en begon deze rond te zwaaien. Lev raapte zijn slinger op en koos een steen ervoor in zijn zak uit. Monat gebruikte Esthers boog omdat ook hij de zijne kwijt was.

De kapitein van de kano riep in het Duits: ‘Leg uw wapens neer! Wij zullen u geen kwaad doen!’

Een seconde later sloeg de pijl van Alice in zijn borst en hij viel van het platform op een roeier. Een andere pijl, waarschijnlijk een van De Greystock, deed de tweede man tollend van het platform in het water belanden. Een steen trof de schouder van een roeier en hij zakte met een schreeuw in elkaar. Een andere steen schampte langs het hoofd van een andere roeier en hij liet zijn peddel vallen.

De kano bleef doorvaren. De twee mannen op het achterdek vuurden de bemanning aan naar De Hadji te blijven roeien. Met pijlen in het lichaam vielen zij neer.

Burton keek achter zich. De twee schoeners lieten hun zeilen nu zakken. Klaarblijkelijk waren zij van plan naar De Hadji te drijven, zodat de matrozen hun enterhaken erop konden werpen. Maar als zij té dichtbij kwamen, zouden de vlammen naar hen overslaan.

De kano ramde De Hadji met veertien leden van de oorspronkelijke bemanning, dood of te zwaar gewond om te vechten. Net voor de boeg van de kano De Hadji raakte, lieten de overlevenden hun peddels vallen en hieven kleine, ronde, leren schilden op. Niettemin schoten twee pijlen door twee schilden in de armen van de mannen erachter. Er bleven niettemin twintig mannen tegen zes mannen, vijf vrouwen en een kind over.

Een van de aanvallers was een anderhalve meter lange, harige man met geweldige kracht, die een grote stenen bijl droeg. Juist voor de kano de romp aan stuurboord ramde, sprong Kazz in de lucht en kwam een seconde nadat de kano stillag, erop neer. Zijn bijl verbrijzelde twee schedels en hakte daarna door de bodem van de kano. Het water stroomde naar binnen en De Greystock, die iets in zijn Cumberland Middenengels schreeuwde, sprong naast Kazz neer. Hij hield een stiletto in de ene en een grote eiken knuppel met vuurstenen pennen in de andere hand. De anderen aan boord van De Hadji bleven pijlen afschieten. Plotseling klauterden Kazz en De Greystock op de catamaran terug, terwijl de kano met zijn doden, stervenden en doodsbange overlevenden aan het zinken was. Een aantal van hen verdronk en de anderen zwommen weg of probeerden aan boord van De Hadji te komen. Deze laatsten vielen met afgehakte of platgeslagen vingers terug.

Dicht naast Burton viel iets op het dek en daarna kronkelde iets anders zich om hem heen. Hij draaide snel rond en hieuw naar het leren touw, dat om zijn nek was gedraaid. Hij sprong opzij om een ander touw te ontlopen en rukte wild aan een derde touw, waardoor hij de man aan het andere eind over de reling trok. De man sloeg schreeuwend uit de boot en kwam op zijn schouder op het dek van De Hadji terecht. Burton sloeg zijn gezicht met zijn bijl in.

Nu sprongen er echter mannen van de dekken van beide schoeners en overal werden touwen geworpen. Rook en vlammen droegen tot de verwarring bij, ofschoon zij misschien meer in het voordeel van de bemanning van De Hadji dan van de enteraars waren. Burton schreeuwde tegen Alice, Gwenafra te halen en in De Rivier te springen. Hij kon haar niet vinden en moest vervolgens de aanval van een grote neger met een speer ontwijken. De man scheen alle bevelen om Burton gevangen te nemen vergeten te zijn en maakte de indruk, dat hij Burton wilde doden. Burton sloeg de korte speer opzij en haalde snel ronddraaiend naar de nek van de neger uit. Burton bleef ronddraaien maar voelde een scherpe pijn in zijn ribben en in zijn schouder. Hij sloeg twee mannen neer en kwam toen in het water terecht. Hij viel tussen de schoener en De Hadji, ging kopje onder, liet zijn bijl los en trok de stiletto uit de schede. Toen hij boven water kwam, keek hij omhoog en zag een lange, schonkige, roodharige man, die de gillende Gwenafra met beide handen boven zich uittilde. De man wierp haar ver weg in het water. Burton dook weer onder en zag bij het bovenkomen het gezicht van Gwenafra op maar enkele decimeters vóór hem.