Philip Farmer - De Rivierplaneet

Alle schepen die hij tot dusverre had gezien waren zwaar bemand en dat vertraagde hun vaart. Zelfs een boot met dezelfde mogelijkheden als De Hadji zou haar niet kunnen bijhouden als zij vol soldaten zat. Hij besloot de stroomopwaartse koers aan te houden. Tien minuten later, toen De Hadji scherp aan de wind zeilde, kruiste nog een grote oorlogskano zijn pad. Deze had aan voor- en achtersteven een klein dek, terwijl aan iedere kant zestien roeiers zaten. Op elk dek stonden twee mannen naast een katapult, die op een houten onderstuk was gemonteerd. De twee op de boeg plaatsten een rond voorwerp, waaruit rook opsteeg, in de slinger van de katapult. Eén trok de pal weg en de arm van de machine sloeg tegen de kruisbalk. De kano trilde en er was een korte pauze in het diepe ritmische gebrom van de roeiers. Het rokende voorwerp vloog in een hoge boog tot het ongeveer zes meter voor De Hadji met groot lawaai en veel zware rook, die snel door de bries werd weggevaagd, ontplofte.

Een paar vrouwen gilden en een man schreeuwde. Hij bedacht dat er zwavel in dit gebied moest zijn omdat zij anders niet in staat zouden zijn geweest kruit te maken. Hij riep naar Loghu en Esther om de helmstok over te nemen. Beide vrouwen waren bleek, maar schenen toch voldoende kalm te zijn, hoewel geen van beiden ooit een bomontploffing had meegemaakt.

Gwenafra was in het voorkasteel gebracht. Alice had een taxisboog in haar hand en droeg een bundel speren in een riem op haar rug. Haar bleke huid contrasteerde fel met de rode lippenstift en groene oogschaduw. Zij had echter minstens tien zeegevechten meegemaakt en haar zenuwen waren even gehard als de krijtrotsen van Dover. Bovendien was zij de beste boogschutter van allemaal. Burton was met een vuurwapen een uitstekend scherpschutter maar het ontbrak hem aan oefening met de boog. Kazz kon de rivierdraakhoornenboog zelfs nog verder terugtrekken dan Burton, maar zijn scherpschutterskwaliteiten waren abominabel. Frigate beweerde dat Kazz nooit een goed schutter zou worden omdat het hem, evenals de meeste voorhistorische mensen, aan ontwikkeling van het perspectivische gevoel ontbrak.

De mannen aan de katapult legden geen andere bom op het apparaat. Blijkbaar was de bom een waarschuwing om te stoppen geweest maar Burton was niet van plan voor wat dan ook te stoppen. Hun achtervolgers hadden hem meerdere malen onder pijlen kunnen bedelven. Dat zij dit niet hadden gedaan, betekende dat zij de bemanning van De Hadji levend in handen wilden krijgen.

Met hoogopspattend boegwater en in de zon glinsterende peddels voer de kano dicht langs de achtersteven van De Hadji, waarbij de roeiers eenstemmig bromden. De twee mannen op het voordek sprongen van de kano af en deze schommelde hevig. Een man raakte met zijn vingertoppen de rand van het dek en plonsde daarna in het water. De ander kwam op zijn knieën op de rand terecht. Hij hield een bamboemes tussen de tanden geklemd en in zijn riemen zaten twee scheden, één met een kleine, stenen bijl en een andere met een hoornvisstiletto. Terwijl hij zich aan de natte plankenvloer trachtte vast te grijpen staarde hij één enkel ogenblik in Burton’s ogen omhoog. Zijn haar was blond, zijn ogen waren lichtblauw en hij had een mooi, klassiek gezicht. Zijn bedoeling was waarschijnlijk één of twee bemanningsleden te verwonden en dan van de boot af te duiken met misschien een vrouw in zijn armen. Terwijl hij de bemanning van De Hadji bezighield, zouden zijn kameraden naderbij roeien, De Hadji enteren en het schip overstromen en dat zou dan het einde zijn.

Hij had niet veel kans zijn plan tot uitvoering te brengen. Waarschijnlijk wist hij dit en kon het hem niet schelen. De meeste mensen waren nog steeds bang voor de dood omdat de angst in hun lichaamscellen ingebed lag en zij instinctief reageerden. Enkelen hadden hun angst overwonnen en anderen hadden die nooit gekend. Burton stapte naar voren en sloeg de man met zijn bijl tegen de slaap. De man opende zijn mond en het mes viel eruit. Hij zakte met het gezicht omlaag op het dek in elkaar. Burton raapte het mes op, ontdeed de man van zijn riem en schoof hem met zijn voet het water in.

Daarop volgde een gebrul van de mannen in de oorlogskano, die bezig was te keren. Burton zag dat de oever snel naderbijkwam en gaf orders overstag te gaan. Het schip zwenkte rond en de gaffel zwaaide over het dek. Weer voeren zij schuins dwars over De Rivier, terwijl een dozijn boten hen snel tegemoetkwam. Drie ervan waren boomstamkano’s waarin vier mannen zaten, vier ervan waren grote oorlogskano’s en vijf waren schoeners met twee masten. Deze laatste hadden een aantal katapults aan boord en vele mannen aan dek.

Halverwege De Rivier gaf Burton bevel De Hadji weer te keren. Door deze manoeuvre kwamen de zeilschepen veel dichterbij, maar daar had hij op gerekend. Scherp aan de wind zeilend doorkliefde De Hadji het water tussen de twee schoeners. Zij lagen zo dicht naast elkaar dat hij de gezichten van allen aan boord van beide vaartuigen duidelijk kon zien. Zij waren voornamelijk van het Kaukasische type, ofschoon hun huidkleur van zeer donker tot Noordeuropees blank varieerde. De kapitein aan boord van de boot aan bakboordzijde schreeuwde in het Duits naar Burton en eiste dat hij zich overgaf. ‘Als je je overgeeft, zullen we jullie geen kwaad doen, maar als jullie doorgaan met vechten zal je gemarteld worden!’

Hij sprak Duits met een accent dat Hongaars klonk.

Als antwoord schoten Burton en Alice pijlen af. Alices pijl miste de kapitein, maar raakte de roerganger. Deze wankelde naar achteren en viel over de reling. Onmiddellijk veranderde het vaartuig van koers. De kapitein sprong naar het stuurwiel en Burton’s tweede pijl sloeg door zijn knieholte.

Beide schoeners liepen schuin overhellend met een enorme klap op elkaar en raakten onder luid gekraak en versplintering van houtwerk weer los. Mannen schreeuwden en vielen op het dek of sloegen overboord. Zelfs als de boten niet zonken waren zij toch buiten gevecht gesteld. Voor zij op elkaar liepen, hadden de boogschutters evenwel een dozijn brandende pijlen in de bamboezeilen van De Hadji gejaagd. De pijlen waren omwikkeld met droog gras, dat door terpentine, dat uit pijnboomhars was gemaakt, was gehaald. Door de wind aangewakkerd verspreidden deze het vuur snel. Burton nam de helmstok weer van de vrouwen over en schreeuwde bevelen. De bemanning haalde in uit klei gebakken vaatwerk en hun open gralen water uit De Rivier en gooide dit op de vlammen. Loghu, die kon klimmen als een aap, klom met een touw om haar schouder in de mast. Zij liet het touw zakken en haalde de watervaten omhoog.

Hierdoor werden de andere schoeners en verscheidene kano’s in staat gesteld dichterbij te komen. Eén ervan lag op een koers die hem rechtstreeks in de vaarlinie van De Hadji bracht. Burton liet de boot weer keren, maar door Loghu’s gewicht op de mast verliep deze manoeuvre traag. De boot draaide rond en de gaffel zwaaide wild over het dek toen de mannen er niet in slaagden de touwen onder controle te houden. Nog meer pijlen sloegen in het zeil en stichtten nog meer branden. Verscheidene pijlen sloegen in het dek. Een ogenblik dacht Burton dat de vijand zijn plannen gewijzigd had en hen probeerde neer te schieten, maar de pijlen waren alleen verkeerd gericht. Opnieuw sneed De Hadji tussen twee schoeners door. De kapiteins en bemanningen van beide grijnsden. Misschien hadden zij zich heel lang verveeld en haalden zij in de achtervolging hun hart op.

Niettemin doken de bemanningsleden achter de reling weg en lieten de officieren, de roergangers en de boogschutters onder het vuur van De Hadji achter. Plotseling klonk er getrommel en donkere schichten met rode koppen en blauwe staarten schoten op wel vijfentwintig plaatsen door de zeilen. Een aantal sloeg in de mast of de gaffel en een dozijn viel sissend in het water. Eén pijl suisde op enkele centimeters Burton’s hoofd voorbij.