Вольга Паўлава - Шклоўскія страсці

— І вось гэты злодзей і дэмаралізаваны так званы служыцель правапарадку — палкоўнік Якімцоў. Факты? Калі ласка. Рукамі "зэкаў" са спецкамендатуры ты пабудаваў шыкоўную дачу, цяпліцы ўзвёў. Дармовай рабсілай усё таго ж спецкантынгенту там у цябе ўсё сеецца, убіраецца, доіцца. Ты толькі наядаешся сам і прадаеш плады іх непасільнай працы на тваёй дачы. Ты ведаеш, хто ты? Рабаўладальнік, які ўварваўся ў сацыялістычнае жыццё са старажытнай гісторыі. А яшчэ ты — хабарнік. Думаеш, людзі не бачаць, як табе проста дахаты небаракі цягнуць свіныя кумпякі і вёдрамі мёд? За якія такія паслугі, палкоўнік Якімцоў, а?

Начальнік міліцыі аж задыхнуўся ад абурэння. Ён ускочыў з месца, быццам уджалены, і закрычаў на ўсю моц лёгкіх:

— Доказы, маць тваю!.. Што ты нясеш лухту? Якое права маеш?

Вось такога раз'юшанага, з павылятанымі ад натугі гузікамі на цывільным адзенні, стрымлівалі яго спачуванцы, гатовага ад адчаю кінуцца на свайго крыўдзіцеля. А Аляксандр Рыгоравіч, хаваючы эмоцыі, запытаўся:

— Ты пры ўсіх скажы, Якімцоў, ты сапраўды маеш дачу?

— Не! — не падумаўшы, крыкнуў той. — Гэта дача не мая.

... Схлусіў тады палкоўнік Якімцоў. Ён сапраўды пабудаваў дачу, выкарыстоўваючы на ўсіх работах дармовую рабочую сілу — кантынгент са спецкамендатуры. А па-простаму — асуджаных, якія знаходзяцца на вольным пасяленні. Дарэчы, паслугамі гэтага кантынгенту і да сёння карыстаюцца на Шклоўшчыне ўладу маючыя...

Але Якімцоў сказаў "не". І, каб узаконіць хлусню, на злом галавы кінуўся па дапамогу. Карыстаючыся ўплывовымі сувязямі, падключыў у процідзеянне абвінавачанню "сваіх" людзей, у прыватнасці старшыню выканкама Каменна-Лаўскага сельскага Савета Г. Півунова. Гэта ягонымі намаганнямі за якія-небудзь суткі-двое была перапісана ўся дакументацыя, дзе згадвалася прозвішча А.К.Якімцова. Запісалі спачатку ўсё на жонку, потым на брата. Перапіс адной толькі пагаспадарчай кнігі чаго каштаваў удзельнікам аферы! Але дарэмнымі былі тыя намаганні. Праўду кажуць, што ў хлусні — кароткія ногі. Яны і прывялі да выкрыцця пасля таго, як у хуткім часе па загаду А.Р.Лукашэнкі праверку зрабілі кантралёры адпаведных органаў.

Чамусьці, калі ўспамінаю Анатоля Канстанцінавіча Якімцова, згадваю адну дэталь: у яго штанах адтапырвалася кішэня, якая выдавала звычку гаспадара трымаць у ёй руку. А яе адкрыты вачам стан сведчыў аб доўгім тэрміне службы. Асабіста мяне гэта, чамусьці, прымушала думаць пра невялікі дастатак гэтага чалавека і, зыходзячы з высокай яго пасады, дадавала павагі. Чаму я зазірала ў тую кішэню, спытаецеся? А не зрабіць гэтага было проста немагчыма: Анатоль Канстанцінавіч, як член райвыканкама, часта прысутнічаў на пасяджэннях, якія праводзіліся ў малой зале Дома Саветаў, і сядзеў заўсёды на адным і тым жа месцы — злева, каля тарца. Усе "не члены" размяшчаліся перпендыкулярна, на крэслах, пастаўленых у канцы залы, а яна, я ж кажу, была малая, вось і бачны былі некаторыя "дэталі" адтуль.

Эх, ведаў бы Якімцоў, чым абернецца для яго гэтая хлусня!

— І навошта ён адмаўляецца ад таго, што сапраўды мае! — падаўлена паціскалі плячыма чыноўнікі ў райсаветаўскіх кабінетах. — На такую зарплату, якую ён атрымоўвае, можна не адну дачу пабудаваць. І камар носа не падточыць.

Але ён сказаў "не". І неўзабаве ланцуг: аддзел міліцыі — выканкам Каменна-Лаўскага сельскага Савета — спецкамендатура падпадае пад кантрольную апрацоўку правяраючых (зверху). Амаль два тыдні яны трэслі і, быццам рэнтгенаўскімі прамянямі, прасвечвалі ўсе ягоныя звёны. А ў завяршэнне райвыканкамаўскія машыністкі адстукалі ледзь не з сотню аркушаў, якія, у сваю чаргу, яшчэ ў рабоце чыталі-перачытвалі і "па сакрэту ўсяму свету" пераказвалі самі ж супрацоўнікі кіруючага органа. Такім чынам, у "курсе спраў" паралельна з аддрукоўкай знаходзілася ледзь не палова Шклова.

Параза Анатоля Якімцова адчувалася ўсё выразней. Але ён не быў да яе падрыхтаваны: сказаўся фактар ранейшай улады і моцных "падвязак". І пакуль ён утрасаў справы на месцы, там, "наверсе", зірнуўшы на канфлікт шырэй, вырашылі прытушыць яго полымя шляхам ракіроўкі кадраў. Не чакаючы грымот, Анатоля Канстанцінавіча адпраўляюць на заслужаны адпачынак. У адстаўку, значыць. А каб утрымаць яго на плаву адначасова даюць новую пасаду — начальніка міжраённай падатковай інспекцыі Міністэрства ўнутраных спраў.

Толькі ўсё аказалася больш зубадрабільным, чым мог уявіць сабе палкоўнік міліцыі Якімцоў і яго высокапастаўленыя сябры. І ў гэтым яны пераканаліся вельмі хутка.