Вольга Паўлава - Шклоўскія страсці

Прывітаўшыся, я "панесла" кампліменты пра поспехі працоўнага калектыву, пра неабходнасць расказаць пра іх радыёслухачам.

— А вы прыязджайце да нас, на месцы пра ўсё і пагутарым. За вамі прыслаць машыну?

Ад машыны я тактоўна адмовілася, а сам факт гэтай прапановы спадабаўся. Не без хвалявання папрасіла яго аб сустрэчы праз гадзіну. Хуценька сабралася ў дарогу, да мяжы горада даехала на гарадскім аўтобусе, а там прагаласавала спадарожнай машыне ды паімчалася ў ёй на сустрэчу з тады яшчэ мала каму вядомым Аляксандрам Рыгоравічам Лукашэнкам.

На месцы яго ў той момант не аказалася: як мне сказаў мужчына на ганку, "панёсся нейкія справы вырашаць". У бухгалтэрыі, куды я пастукалася, былі апавешчаны пра мой візіт і ветліва папрасілі прабачэння ад імя дырэктара за "адлучку", запэўніўшы, што зараз ён з'явіцца. І сапраўды, пакуль перакінуліся фразамі аб усім адразу і ні аб чым канкрэтна, пад'ехаў да канторы і сам гаспадар. Убачыўшы машыну, а яшчэ раней пачуўшы характэрны гук матора, жанчыны панасунулі на твар маскі засяроджанасці, утупіліся ў бухгалтарскія паперы і зашчоўкалі лічыльнікамі. Адным словам, пачалі дэманстраваць актыўную занятасць. І своечасова. Праз секунду дзверы расчыніў высокі вусаты мужчына і, спыніўшы на мне позірк, ветліва запрасіў у свой кабінет. Але на паўшляху павярнуўся да мяне з прапановай:

— Не люблю я кабінеты. Давайце пойдзем на мехдвор. Ён зусім побач.

І мы накіраваліся па сцяжынцы за кантору. Усяго за некалькі дзесяткаў метраў ад яе за сталёвай агароджай і знаходзілася стаянка для саўгаснай тэхнікі.

Я раптам трапіла ў палон — палон парадку і чысціні, якія тут панавалі. Ніколі да гэтага нічога падобнага нідзе ў гаспадарках я не бачыла. І, не хаваючы свайго здзіўлення, я разглядвала і тэхніку, і прылады да яе — чысцюткія і па сезону расстаўленыя па перыметру вялікай заасфальтаванай пляцоўкі. Вось дзе я на справе пераканалася ў дакладнасці выразу "на лінейцы гатоўнасці". Так, сапраўды, быццам пад лінейку выстраіліся гэтыя сталёвыя волаты і прыгожыя агрэгаты. Захапіўшыся сузіраннем, я на імгненне забылася пра свайго суразмоўцу. А потым, слізгануўшы поглядам па яго твары, сумелася, адчуўшы, што ён адкрыта чытае мае эмоцыі. Відаць, яму было прыемна, што такое ўражанне зрабіў на мяне саўгасны мехдвор.

— Такой прыгажосці я не бачыла дагэтуль ні ў адной гаспадарцы, — шчыра прызналася.

— Ва ўсім павінен быць парадак, — стаўшы адразу сур'ёзным, адказаў ён.

Каля гадзіны размаўлялі мы тады прама на пляцоўцы пра справы гаспадарчыя, ужо рэальныя перспектывы выканання даведзеных дзяржавай планаў і заданняў. І калі я раптам пацягнулася да клавішаў магнітафона, каб уключыць яго на запіс, Аляксандр Рыгоравіч адмоўна пахістаў галавой:

— Я запісвацца не буду. Лепш справай гаварыць, чым языком, чаго, дарэчы, не прытрымліваюцца нашы кіраўнікі. Вось каб расказаць пра іх бяздзейнасць, пра тое, як і чым яны варочаюць, — от, справа была б добрая... Толькі пра гэта казаць небяспечна. Для цябе, маю на ўвазе. Ты ж тады і з работы вылеціш, не паспеўшы нават і кватэру атрымаць. Ты ж дзеля гэтага ў Шклоў прыехала, так?

Я згодна кіўнула галавой. Ён лёгенька тузануў мяне за руку:

— Пойдзем, пагутарыш са старшынёй прафкама. Праз яго і атрымаеш патрэбны матэрыял. А я, — зірнуў на гадзіннік, — праеду па гаспадарцы, справаў вельмі многа.

Прозвішча таго прафкамаўца сцёрлася з памяці, помніцца толькі ягоная залішняя мітуслівасць. Засяроджваючы ўвагу на працоўных здзяйсненнях гаспадаркі, ён увесь час наракаў пры тым на рабочых. Маўляў, шмат каторыя п'юць, работы не шануюць, таму кіраўніцтву пастаянна даводзіцца трымаць іх у полі зроку. І нават прымаць неардынарныя меры. Менавіта якія — я ўдакладняць не стала. Занатаваўшы некалькі расповедаў прафкамаўца, я, развітаўшыся, заспяшалася ў дарогу, — трэба было тэрмінова рыхтаваць чарговую радыёперадачу.

Прыехаўшы ў рэдакцыю, падзялілася ўражаннямі з калегамі. Выказала тады сваё меркаванне:

— Сапраўднага гаспадара беспамылкова можна пазнаць па ягоных справах. Як Лукашэнку, напрыклад.

— Што ты маеш на ўвазе? — запыталіся ў мяне.

— А хоць бы той парадак на мехдвары, — адказала. — Ды і ўвогуле...

Я пачала тармазіць, заўважыўшы на тварах маіх калег даволі іранічныя выразы.

— Э, не! — адмоўна пахістаў галавою фотакарэспандэнт Аляксандр Бялясаў, якога паважалі ў калектыве за высокую працавітасць і гаспадарлівасць (у працоўнай кніжцы гэтага саракапяцігадовага мужчыны толькі адзін запіс: аб прыёме ў рэдакцыю райгазеты фатографам). — А ці бачыла ты той бур'ян вакол ягонага дома ў Рыжкавічах? А так званую агароджу, што ўзведзена немаведама якімі рукамі і ў якім стане?