Уладзімір Караткевіч: Легенда аб бедным д'ябле і адвакатах Сатаны

— Я ведала, што ты прыйдзеш. Я ведала, што абавязкова… — Яна калоціцца ў яго руках, а ён бязважна цалуе яе вочы, бровы, валасы. Замершы, яна заплюшчвае вочы. Так яны стаяць, а вакол моўчкі глядзяць на іх коннікі.

Ян Шыбень перарывае маўчанне:

— Здароў, Андрэй!

— Здароў. Дзякуй табе. Што новага ў горадзе?

— Чума ў наваколлі знікла. Раптам. Гэтай ноччу.

— Я чамусьці ведаў, - кажа Рогач.

— Здаецца, ведаю і я, — кажа Дубраўка.

— Мы, — паправіў Ян. — Птушкі раззванілі аб гэтым паўсюль.

Ён папраўляе лук.

— Бывай. Ідзіце па зямлі. А мы паедзем. Зямля чакае, і вечар яшчэ далёкі.

— Бывай.

Аддаляецца атрад. Меншае. Меншае. І тады Рогач пытае ў Дубраўкі:

— Што яшчэ?

— З расколіны, што, кажуць, вядзе ў пекла, вырваўся гэтай ноччу смуродны дым і ўстаў грыб нейкай атрутнай пары.

Рогач пахітаў галавой.

— Здаецца, яны дастукаліся.

— Як дастукаліся?

— Калі-небудзь зразумееш. Але пекла пад зямлёй не будзе. А зямное пекла мы таксама знішчым.

— Гэтага доўга чакаць?

— Вельмі. Але мы дачакаемся. Вечна жывы чалавек. І вечна будзем жыць ты і я. Пакуты мужчын і каханне жанчын… Пайшлі.

..Усё аддаляючыся, яны ідуць дарогай. Зварочваюць з яе на сцежку, што вядзе праз квітучы сад. Далей. І зноў узвілася лікуючая песня Рогача:

Яны ідуць, а квітнеючыя галіны саду, гусцеючы, схіляючыся, усё мацней засноўваюць, засцілаюць іхнія постаці і, нарэшце, зусім закрываюць іх.

7 кастрычніка 1961 года