Уладзімір Караткевіч - Легенда аб бедным д'ябле і адвакатах Сатаны

Быццам заблудная, яна бяжыць на кліч.

…Тронная зала. У змроку, недзе далёка-далёка, пляма святла падае на трон, а на іх сціснулася маленькая постаць. Цень Агаты кінуўся да яго.

— Ты?

— Ма-а, — спалохана крычыць той, папярэджваючы аб чымсьці.

Агата павярнулася — непадалёк, распатланыя, потныя, стаяць з аголенымі мячамі ў руках змоўшчыкі. Паперадзе — гаспадар Іван. Ён глядзіць на маці і сына і цяжка дыхае.

І тады Агата выпрамілася:

— Мячы?! Тут?! На калені, быдла!!!

Разгубленасць на тварах. Нехта падаецца задам. Яна наступае на іх, страшная ў гневе.

— На калені!

І раптам за імі раздаецца каркаючы голас:

— Што ж вы баіцёся? Упярод! Ну!

Каля трона вырасла гаспадыня Аглая з кінжалам у руцэ. Прынц выпраміўся:

— Прэч! Карга!

Бліснуў кінжал. Закруцілася і з ровам стала падаць уніз аблічча Хрыста-Пантакратара ў купале.

Белыя вочы. Жорсткая ўсмешка. З ровам. Уніз. Змрок.

…Агата расплюшчвае вочы. Вакол стаяць змоўшчыкі. На прыступках, галавою ўніз, ляжыць прынц у залатой чузе.

З непрытомнасці ўзнікаюць словы гаспадара Івана.

— Ты яшчэ вернешся да мяне, — усміхаецца ён жорсткай і баязлівай усмешкай, — асвяціш каронай, каб не застацца без следу на зямлі. Гадзіну на роздум. Не згодзішся — вернемся, заб'ем.

Яны ўходзяць, падмятаючы чорнымі мантыямі падлогу: вялізныя чорныя пацукі.

Агата адна. Яна ў адчаі падпаўзае да сына і гладзіць залатую галаву.

— Заснуў.

Яна падымае яго на рукі, нясе залай. Хіляцца, адплываючы назад, калоны.

…Анфілада. Яна асцярожна нясе сына.

— Я памерла. Памерла.

Яна падыходзіць да стойла каровы.

— Карова-карова, ці не возьмеш ты сына?

Карова сапе, косячы на яе вокам. Ззяюць у цемры залатыя рогі.

— Разумееш, я памерла, а ён заснуў. І спіць. Як я яго абараню, мёртвая.

Голас яе гучыць па-дзіцячаму жаласна.

— Абарані яго.

Карова ўдарыла рогам у загарадзь.

— Так, я ж забрала ў цябе цяля.

…Яна ідзе далей. У нішы сядіць вялізны пёс. Схіліў галаву. Глядзіць.

— Забяры. Як я зберагу, мёртвая.

Яна апускае прынца каля сабакі. Сабака ліжа мёртвую руку. Кладзе на грудзі хлопчыка вялізную галаву.

— Што ты, яму цяжка!

Яна хоча ўзяць сына. Але пёс так загыркаў, што Агата адхапіла рукі. Вялізная лабастая галава пса. У вачах туга. Седзячы неўздалёк, Агата гладзіць паветра рукамі, нячутна спявае:

. . . . . . . . . . . .

Цемра. Гулкія рэдкія крокі па камені. І тады Агата выпростваецца:

— Анёл смерці. Ідзі сюды. Вінаватая. Бяры.

Крокі. Крокі. Крокі.

Цагляныя купалы. Гульбішча. На неверагоднай вышыні ўзносіцца яно над натоўпам. З гульбішча гаспадар Іван і гаспадыня Аглая (у латах) глядзяць на народ.

Гаспадар Іван падымае руку, і шум сціхае.

— Людзі! Каралева Агата ў прыпадку вар'яцтва закалола сны і кінулася на меч.

Маўчанне.

— Чаму вы не плачаце? — пытае Аглая. — Хіба вы не распіналіся кожны дзень у тым, што яна добрая гаспадыня?

Маўчанне. Потым адзін з рамеснікаў гавора ў цішыні:

— Можа, цяпер паны перастануць піць, а мужыкі пачнуць есці.

Гаспадар Іван з усмешкай пагарды глядзіць на народ. Гнеўна глядзіць на Івана Пётр-прадракальнік.

І раптам кідаецца на гульбішча.

— Гэта ты. Усё ты. Хай яна была дрэнню, але ўзняць руку на жанчыну?!

Іван, вызваліўшы руку з плашча, кладзе яе на эфес мяча.

- І ты думаеш аб прастоле, зруйнавальнік! Мы развалім вашы замкі, возьмем вашы палі… Царства справядлівасці градзе!

— А пекла? — вызверыўся Іван.

— Горш, чым тут, не будзе.

І тады Іван ударае прадракальніка мячом.

— А, — кажа той.

Натоўп завіраваў. Кінуўся па сходах на гульбішча.

— Бі яго! З раската сытых!

Целы гаспадара Івана і гаспадыні Аглаі цяжка пераваліліся цераз парэнчы. Паляцелі, усё змяншаючыся, уніз. Зніклі ў натоўпе, што самкнуўся над імі. Нехта прыцягнуў да дзвярэй церама бярэмя трэсак. Выбіў крэсівам іскры.