Аляксей Якімовіч: Эльдарада просіць дапамогі

— У мяне імя ёсць. Я ўжо казала табе… Веcялуха, Весялуха… Яшчэ хлопчыкі называюцца. Я дакажу вам, што ёсць Эльдарада. Я…

Штосьці хацела сказаць Наташа, але Міхась перапыніў яе:

— Калі ты ўпэўнена, што ёсць, то хутчэй білет туды заказвай. На хуткі. На экспрэс. Толькі там цябе не бачылі.

У Наташы адразу і шчокі, і вушы пачырванелі.

— Вы ў мяне яшчэ прабачэння папросіце. Вы не ведаеце, што я знайшла. Папросіце! — крыкнула яна і, павярнуўшыся, пабегла ў вёску.

— Цяжка з дзяўчынкамі гаварыць, — сказаў Міхась.

— Асабліва з такімі,— дадаў я. Крышку пастаяўшы, мы пайшлі ў вёску.

Такі цудоўны настрой зранку быў, такі настрой! За некалькі хвілін Наташа сапсавала. А з-за чаго? З-за нейкага казачнага Эльдарада. Вось як бывае.

Я прыйшоў дамоў і стаў пераглядаць свой «архіў». Вы не падумайце, што ў мяне ёсць нейкія старажытныя дакументы ці кнігі. Не. Я ўжо некалькі гадоў розныя артыкулы збіраю. З газет, з часопісаў вырэзваю. Канечне, не ўсе, а тыя, якія найболей даспадобы. Яшчэ ў чацвёртым классе пачаў іх збіраць. Проста так, для цікавасці. А пасля захапіўся. Так захапіўся, што нават асобныя папкі завёў. Гэткіх папак у маім «архіве» ажно пяць: «Вакол смеху», «Вакол свету», «Самае неверагоднае», «Фізіка і прырода», «Прырода і мы».

Думаеце, чаму да мяне Наташа і Міхась прыбеглі? Яны бачылі мае папкі, ведаюць, што чытаю артыкулы, што таксама сёе-тое кумекаю. І цяпер я гэтыя папкі дастаў, каб пра Эльдарада што-небудзь прачытаць. Адчуваў: сённяшняя спрэчка яшчэ не закончылася.

Узяў папку, дзе напісана: «Вакол свету». Гартаю, назвы артыкулаў чытаю. «У краіне вулканаў і гейзераў…» Не тое… «Пад кожным бананавым лістом па чалавеку…» І гэта не тое. «Бутэлечная пошта. Як узнікла і калі». Цікава, што там напісана? Бутэлечная пошта, бутэлечная пошта… Ого, яшчэ ў старажытнасці закаркаваныя бутэлькі ў ваду кідалі, запіскі пасылалі! Трэба пачытаць.

Пачаў пра бутэлечную пошту чытаць. І зусім пра Эльдарада забыўся…

Вось плыву на караблі, карабель гіне, наскочыўшы на падводныя скалы, і я трапляю на бязлюдны востраў. А там гарачыня, ні яды, ні прэснай вады. І тады, і тады… Тады пішу запіску, засоўваю ў бутэльку, бутэльку закаркоўваю і кідаю ў акіян. Плыві, бутэлечная пошта, плыві… Калі ты прыплывеш да людзей?..

Потым я ў старажытнай Англіі, у палацы каралевы Елізаветы… Потым…

Напэўна, я яшчэ доўга думаў бы, уяўляў, невядома, на якія моры-акіяны мяне занесла б. Ды раптам штосьці стукнула ў шыбіну. Няйначай, каменьчык.

Я адклаў папку ўбок і падбег да акна. На вуліцы стаяла Наташа. Убачыўшы мяне, махнула рукою.

— Андрэй, хадзі сюды. Я выйшаў.

«Зноў штосьці выдумала, — думаю. — Не сядзіцца ёй. Нават артыкул не дала дачытаць».

— Мабыць, спаў? — адразу накінулася на мяне. — Гукаю, гукаю, а ён не чуе.

— Зачытаўся, — кажу. — Пра бутэлечную пошту артыкул знайшоў.

Наташа неяк хітра прыжмурылася.

— Пра бутэлечную пошту? Цікава напісана?

— Не адарвацца. Дам і табе пачытаць, калі хочаш. Ты ведаеш, што здарылася ў 1560 годзе?

— Андрэй, ты нейкі дзіўны. Адкуль я магу ведаць, што здарылася ў 1560 годзе? Гэта ж не ўчора было.

— Я таксама не ведаў,— кажу. — А цяпер ведаю. Паслухай. У 1560 годзе адзін англійскі рыбак злавіў сеткаю залітую смалою бутэльку. Ен разбіў яе, а там — пергамент. Стаў чытаць — тайнае пісьмо… Прынёс яго да англійскай каралевы Елізаветы І. Узяла Елізавета Першая пісьмо…

— І ў мяне пісьмо, — сказала Наташа. — Я сама знайшла бутэльку з пісьмом. Глядзі.

Наташа працягнула бутэльку, якую хавала за спіною.

— Асцярожна трымай. Не разбі,— папярэдзіла. Я ўзяў бутэльку ў рукі. Бутэлька як бутэлька.

Самая звычайная. У такіх напітак «Бураціна» прадаюць, Я паціснуў плячамі.

— І ты хочаш сказаць, што гэта твая бутэлечная пошта?

— Але. Бутэлечная пошта, — кіўнула галавою Наташа.

— Наташа, не смяшы. Даўно напітак выпіла?

— Перавярні бутэльку, — загадала Наташа.

Я перавярнуў бутэльку донцам уверх. На далоню выпала паперка, згорнутая ў трубку. Я аддаў бутэльку Наташы, разгарнуў паперку. Няроўнымі друкаванымі літарамі на паперы было напісана: «Людзі, дапамажыце нам. Вас просяць жыхары Эльдарада. Мы загінем, калі вы не дапаможаце. Кляйн…»

Далей літары расплыліся, няйначай як залітыя вадою.

Я заморгаў вачыма і паглядзеў на Наташу.

— Ты… Ты дзе гэта знайшла?

Наташа ўзяла запіску і спакойна адказала:

— У нашай рэчцы. Бутэльку плынню да берага прыбіла. Шкада, што ўвесь тэкст не зможам прачытаць. Той, хто прыслаў гэтае пісьмо, відаць, вельмі спяшаўся. Корак ледзь-ледзь трымаўся. Вада ў бутэльку трапіла.