— Я гатоў!
Артамон павярнуў убок нос і прыўзняў верхнюю губу над белымі зубамі.
— Пакліч каго-небудзь, Артамон! — сказала дзяўчынка. — Трэба зняць небараку Бураціна, перанесці ў дом і запрасіць доктара…
— Гатоў!
Артамон ад гатоўнасці так закруціўся, што сыры пясок паляцеў з-пад яго задніх лап…
Ён кінуўся да мурашніка, брэхам пабудзіў усё насельніцтва і паслаў чатырыста мурашак — перагрызці вяроўку, на якой вісеў Бураціна.
Чатырыста сур'ёзных мурашак папаўзлі адна за адной па вузенькай сцяжынцы, залезлі на дуб і перагрызлі вяроўку.
Артамон падхапіў пярэднімі лапамі Бураціна і занёс яго ў дом… Паклаўшы Бураціна на ложак, сабачым галопам памчаўся ў лясны зараснік і адразу ж прывёў адтуль славутага доктара Саву, фельчарыцу Жабу і народнага лекара Багамола, падобнага на сухі сучок.
Сава прыклала вуха да грудзей Бураціна.
— Пацыент хутчэй мёртвы, чым жывы, — прашаптала яна і адвярнула галаву назад на сто восемдзесят градусаў.
Жаба доўга ціскала вільготнай лапай Бураціна. У роздуме глядзела вытрашчанымі вачыма адразу ў розныя бакі.
Прачаўкала вялікім ротам:
— Пацыент хутчэй жывы, чым мёртвы…
Народны лекар Багамол сухімі, як травінкі, рукамі пачаў кратаць Бураціна.
— Адно з двух, — прашапацеў ён, — або пацыент жывы, або ён памёр. Калі ён жывы — ён застанецца жывым або ён не застанецца жывым. Калі ён мёртвы — яго можна ажывіць або нельга ажывіць.
— Шшшарлатанства, — сказала Сава, узмахнула мяккімі крыламі і паляцела на цёмныя вышкі.
У Жабы ад злосці надзьмуліся ўсе бародаўкі.
— Якое брррыдкае невуцтва! — квакнула яна і, шлёпаючы жыватом, паскакала ў сыры склеп.
Лекар Багамол на ўсякі выпадак прыкінуўся высахлым сучком і вываліўся за акенца.
Дзяўчынка пляснула прыгожанькімі рукамі:
— Ну як жа мне яго лячыць, грамадзяне?
— Рыцынай, — квакнула Жаба з-пад падлогі.
— Рыцынай! — пагардліва зарагатала Сава на вышках.
— Або рыцынай, або не рыцынай, — праскрыгатаў за акном Багамол.
Тады падрапаны, у сіняках, няшчасны Бураціна прастагнаў:
— Не трэба рыцыны, я вельмі добра сябе адчуваю.
Дзяўчынка з блакітнымі валасамі клапатліва нахілілася над ім.
— Бураціна, прашу цябе — зажмурся, заткні нос і выпі.
— Не хачу, не хачу, не хачу!..
— Я табе дам драбок цукру!..
У той жа момант па коўдры на ложак узлезла белая мыш, яна трымала драбок цукру.
— Ты яго атрымаеш, калі будзеш мяне слухацца, — сказала дзяўчынка.
— Адзін цууууукар дайце…
— Ды зразумей жа, — калі не вып'еш лекаў, ты можаш памерці…
— Лепш памру, чым піць рыцыну…
Тады дзяўчынка сказала строга, дарослым голасам:
— Заткні нос і глядзі ў столь… Раз, два, тры.
Яна ўліла рыцыну ў рот Бураціна, адразу ж сунула яму драбок цукру і пацалавала.
— Вось і ўсё…
Высакародны Артамон, які любіў усё, што добра канчалася, схапіў зубамі свой хвост, круціўся пад акном, як віхор з тысячы лап, тысячы вушэй, тысячы бліскучых вачэй.
Дзяўчынка з блакітнымі валасамі хоча выхоўваць Бураціна
Назаўтра раніцай Бураціна прачнуўся вясёлы і здаровы, нібы нічога не здарылася.
Дзяўчынка з блакітнымі валасамі чакала яго ў садзе, седзячы за маленькім сталом, застаўленым лялечнай пасудай.
Яе твар быў свежа вымыты, на кірпатым носіку і шчоках — кветкавы пылок.
Чакаючы Бураціна, яна з прыкрасцю адмахвалася ад надакучлівых матылькоў:
— Ды ну вас, сапраўды…
Акінула вачыма драўлянага хлапчука з галавы да ног, зморшчылася. Загадала яму сесці за стол і наліла ў маленькі кубачак какавы.
Бураціна сеў за стол, заклаў пад сябе нагу. Міндальныя пірожныя ён запіхваў у рот цалкам і глытаў не жуючы.
У вазу з варэннем залез проста пальцамі і з асалодай іх аблізваў.
Калі дзяўчынка адвярнулася, каб кінуць некалькі крошак пажылому жужалю, ён схапіў кафейнік і выпіў усю какаву праз носік.
Папярхнуўся, разліў какаву на абрус.
Тады дзяўчынка сказала яму строга:
— Выцягніце з-пад сябе нагу і апусціце яе пад стол. Не ежце рукамі, для гэтага ёсць лыжкі і відэльцы.
Ад абурэння яна міргала вейкамі.
— Хто вас выхоўвае, скажыце, калі ласка?
— Калі тата Карла выхоўвае, а калі ніхто.
— Цяпер я займуся вашым выхаваннем, будзьце спакойны.
«Вось дык уліп!» — падумаў Бураціна.
На траве вакол дома ганяўся пудзель Артамон за маленькімі птушачкамі. Калі яны садзіліся на дрэвы, ён задзіраў галаву, падскакваў і брахаў з падвываннем.
«Здорава птушак ганяе», — з зайздрасцю падумаў Бураціна.
Читать дальше