Джаан Роўлінг - Гары Потэр і Рэліквіі Смерці

У жыцці Рыта Скітар значна прыемней, чым то ўражанне, якое пакідаюць яе знакамітыя нататкі. Сустрэўшы мяне ў пярэднім пакоі сваёй утульнай хаты, яна праводзіла мяне на кухню, каб пачаставаць кубачкам гарачай гарабаты, кавалачкім торціка і цэлым дымлівым кацялком найсвежага слыху.

— Вядома, Дамблдор — мара біёграфа, кажа Скітар. — Такое доўгае, насычанае жыццё. Я ўпэўнена, мая кніга будзе першай з шматлікіх, вельмі шматлікіх.

Скітар хуткая як ніколі. Яе праца на дзевяцьсот старонак была скончана ўсяго толькі праз чатыры тыдня пасля загадкавай смерці Дамблдора. Мне стала цікава, як ёй атрымалася зладзіцца так хутка.

— Ах, калі ў вас такі вялікі досвед журналстыкі за плячамі, пісаць да тэрміна — гэта ваша другае натура. Я ведала, што чарадзейны мір жадае ведаць усё, і я жадала быць першай, хто падаў яму такую магчымасць.

Я мімаходзь згадваю водгук Эльфіяса Доджа, Адмысловага Дарадніка Уізангамота і даўняга сябра Дамблдора, пра тое, што “кніга Скітар не распавядзе больш, чым картка ўнутры Шакаладнай жабы”.

Скітар закідае галаву ў прыступе рогату.

— Дарагі Даджы! Я памятаю інтэрв’ю з ім некалькі гадоў таму пра правы русалаў. Зусім з’ехаў з шпулек, думаў мы сядзім на дне возера Віндэрмер, і прасіў сцерагчыся фарэляў.

І ўсё жа абвінавачванні Эльфіяса Доджа — не адзін выпадак падобных дамаганняў. Няўжо Скітар здаецца, што за чатыры тыдня яна змагла скласці поўную карціну пра доўгае і дзіўнае жыццё Дамблдора?

— О, мая мілая, — ззяе яна, паляпваючы мяне па руцэ. — Вы не горшмяне ведаеце, колькі інфармацыі можа вывудзіць мяшочак з Галеонамі, адмова чуць “не” і вострае Жвава Пішучае пяро! Ды людзі ў чаргу ўставалі, каб вываліць свой цэбар бруду на Дамблдора. Не ўсе думалі, што ён быў такім выдатным… ён перайшоў не адну дарожку. Але стары добры Доджы Додж можа не лётаць на Гыпагрыфу, таму што я звязалася з крыніцай, за якую шматлікія журналісты падалі б свае палачкі. Ён ніколі не выступаў на публіцы, але быў вельмі блізкі з Дамблдорам падчас самога цяжкага перыяду яго юнацкасці.

Залішняя зацікаўленасць кнігай ужо дазваляе выказаць здагадку, што нас чакае шок ад прачытанага, а Дамблдор жыў не такім ўжо ідэальным жыццём. Так якія ж неспадзеўкі нам трэба чакаць?

— Перастань, Бэцці, я не збіраюся выдаваць падрабязнасці да таго, як хто-небудзь купіць кнігу! — смяецца Скітар. — Але я абяцаю, што тых, хто дагэтуль думае, што Дамблдор жыў жыццём супраць Самі-Ведаеце-Каго, і ў галаву б не прыйшло, што ў юнацкасці ён захапляўся Цёмнымі Мастацтвамі! Так, у Альбуса Дамблдора вельмі цёмнае мінулае, я ўжо не кажу пра вар’яцкую сямейку, пра якую ён імкнуўся нікому не распавядаць.

Я пытаю, ці мае Скітар на ўвазе брата Дамблдора Аберфорта, які пятнаццаць гадоў таму справакаваў скандал у Візенгамоце за непрыстойнае выкарыстанне магіі.

— О, Аберфорт — гэта ўсяго толькі вяршыня кучы з гноем, — смяецца Скітар. — Не, я кажу пра больш горшыя рэчы, чым брат, які любіў інтрыжкі з козамі, нават горш, чым бацька, які калечыў маглаў, абодва трапіўшыя пад следства Візенгамота. Не, я кажу пра маці і сястру, яны вельмі зацікавілі мяне, але вам прыйдзецца пачакаць раздзелы з дзевятага па дванаццаты. Усё, што я магу сказаць: нядзіўна, чаму Дамблдор ніколі не распавядаў, як ён зламаў свой нос.

Ці стане Скітар адмаўляць заслугі Дамблдора, выцягваючы шкілеты з сямейнай шафы?

— Вядома, мазгі ў яго былі, — кажа яна, — хоць цяпер шматлікім цікава, ці яму прыналежылі ўсе заслугі. У раздзеле сем, напрыклад, Айвор Дылонсбі распавядае пра тое, як ён ужо адкрыў восем спосабаў ужывання драконавай крыві, калі Дамблдор “пазычыў” яго паперы.

А як жа важнасць такіх падзей, як, напрыклад, перамога над Грындэльвальдам?

— Ах, я рада, што вы згадалі Грындэльвальда, — кажа Скітар з чароўнай усмешкай. — Баюся тыя, хто верыць у дзіўную перамогу Дамблдора, павінны прыгатавацца да сапраўднай бомбы… магчыма нават з гноем. Гэтулькі там бруду. Усё, што я магу сказаць, не будзьце ўпэўненыя ў тым, што гэтая легендарная бітва адбылася на самай справе. Пасля чытання маёй кнігі шматлікія, хутчэй за ўсё, прыйдуць да высновы, што Грындэльвальд усяго толькі стварыў белую зустачку сваёй палачкай і паціху сышоў.

Скітар адмаўляецца раскрываць якія-небудзь тэмы, таму ма загаварылі пра адносіны.

— Так, — з ківам адказвае Скітар. — Я прысвячаю цэлы раздзел адносінам Потэра і Дамблдора. Так агідна. Чытачам прыйдзецца купіць маю кнігу, але я магу сказаць, што Дамблдор выяўляў да хлопчыка нездаровую цікавасць. Ці было гэта не самай справе… Паглядзім. Гэта не сакрэт, што ў Потэра было цяжкае малалецтва.