Джаан Роўлінг - Гары Потэр і Рэліквіі Смерці

Дадлі рэзка закрыў рот рукамі. Усе ўтаропіліся на яго. Ён павольна апусціў рукі і спытаў:

— Есць… яшчэ?

— Яшчэ? — зарагатаў Гары. — Акрамя тых двух, што напалі на нас? Так! Іх сотні, зараз, магчыма, і тысячы, судзячы па ўсеагульным жаху і адчаю…

— Добра, добра, — сказаў дзядзька Вернан. — Мы цябе зразумелі…

— Спадзяюся, — сказаў Гары. — Таму што як толькі мне споўніцца семнаццаць, усе: Пажыральнікі Смерці, Дэментары, магчыма Інферыі — мёртвыя целы, якімі кіруюць цёмныя чараўнікі, — змогуць знайсці і напасці на вас. А калі вы ўспомніце той раз, калі вы паспрабавалі ўйсці ад чараўніка, то напэўна зразумееце, што вам патрэбна дапамога.

Ненадоўга павісла цішыня, і крозь гады пачуўся гук зламаных Хагрыдам дзвярэй. Цётка Пятуння глядзела на дзядзьку Вернана, Дадлі глядзеў на Гары. Нарэшце дзядзька Вернан выпаліў:

— А як жа мая праца? А школа Дадлі? Не думаю, што гэтыя рэчы важныя для кучкі чараўнікоў…

— Вы што, не разумееце? — закрычаў Гары. — Яны замучаць вас і заб’юць гэтак жа, як маіх бацькоў!

— Тата, — гучна сказаў Дадлі. — Я еду з гэтымі людзьмі з Ордэна.

— Дадлі, — здзівіўся Гары. — Упершыню ў жыцці ты кажаш нешта разумнае.

Ён ведаў, што выйграў бітву. Калі ўжо Дадлі спалохаўся настолькі, каб прыняць дапамогу ад Ордэна, яго бацька відавочна пагадзяцца з ім. Ніхто б не кінуў Дадлі. Гары зірнуў на гадзіннік.

— Яны будуць тут хвілін праз пяць, — сказаў ён і, калі ніхто з Дурслі не адказаў, выйшаў з пакоя. Далягляд расстання з цёткай, з дзядзькам і кузенам, магчыма назаўжды, не мог знерваваць яго, аднак у паветры ўсё роўна была нейкая напруга. Што сказаць пры растанні чалавеку пасля шаснаццаці гадоў узаемнай непрыязнасці?

У сваім пакоі Гары бязмэтна пахадзіў са сваім ранцам, затым прасунуў скрозь пруты клеткі Хэдвіг трохі арэхаў. Яны з гукам зваліліся на дно, і сава іх праігнаравала.

— Мы хутка з’едзем, — сказаў ёй Гары. — І ты зноў зможаш вольна лётаць.

У дзверы пазванілі. Гары затрымаўся, але затым выйшаў з свайго пакоя і накіраваўся ўніз. Ён не думаў, што Хемція і Дзедалус змаглі б ў адзіночку зладзіцца з Дурслі.

— Гары Потэр! — завішчаў радасны голас, калі Гары адчыніў дзверы; чалавек у ліловым капялюшыку нізка раскланьваўся. — Гонар, як заўсёды!

— Дзякуй, Дзедалус, — сказаў Гары, збянтэжана ўсміхаючыся цёмнавалосай Хесціі. — Я вельмі рады, што вы гэта робіце… Яны тут, мая цётка, дзядзька і кузен…

— Добрага вам дня, сваякі Гары Потэра! — радасна сказаў Дзедалус, праходзячы ў гасціную.

Дурслі не выглядалі гэтак жа радасна; Гары ўжо чакаў, што іх рашэнне зноў памяняецца. Дадлі прыціснуўся да мамы пры выглядзе чараўнікоў.

— Я бачу, вы ўжо сабраліся! Выдатна! План, як вам ужо распавёў Гары, просты, — сказаў Дздалус, дастаючы гадзіннік і ўважліва яго разглядаючы. — Мы пакінем хату да таго, як гэта зробіць Гары. Карыстацца магіяй у вашай хаце нельга, гэта можа справакаваць Міністэрства арыштаваць Гары, таму што ён яшчэ непаўналетні. Мы павінны ад’ехаць кіламетраў на пятнаццаць, перш чым дызапарыяваць у бяспечнае месца, якое мы абралі для вас. Мяркую, вы ведаеце, як вадзіць? — ветліва спытаў ён дзядзьку Вернана.

— Ці ведаю я як… Вядома, я вядатна ведаю, ёрш тваю медзь, як вадзіць! — раззлаваўся дзядзька Вернан.

— Значыць, вы вельмі разумныя, сэр, вельмі. Я вось, напрыклад, аслупянеў бы пры выглядзе ўсіх гэтых кнопачак і пімпачак, — сказаў Дзедалус. Яму вельмі падабалася захапляцца дзядзькам Вернанам, які, мабыць, з кожнай секундай усё больш губляў упэўненасць у плане.

— Нават вадзіць не ўмее, — прамармытаў ён, пакуль яго вусы істэрычна тузаліся, але, да шчасця, ні Дзідалус, ні Хесція яго не чулі.

— Ты, Гары, — працягнуў Дзедалус. — Пачакаеш тут сваіх суправаджалых. Нашы планы змяніліся…

— У якім сэнсе? — сказаў Гары. — Я думаў, Вар’яцкае Вока павінен быў забраць мяне для раўналежнага апарыявання.

— Нельга, — адказала Хесція. — Вар’яцкае Вока растлумачыць.

Дурслі, якія без усякай радасці слухалі гэтую гутарку, падскочылі, ад гучнага “Паспяшайцеся!”. Гары агледзеў увесь пакой, перш чым зразумець, што гук зыходзіў ад гадзінніка Дзедалуса.

— Так, час не чакае, — сказаў Дзедалус, ківаючы на свой гадзіннік і прыбіраючы яго зваротна ў пінжак. — Мы паспрабуем перамясціць тваю сям’ю адначасова з тваім ад’ездам, Гары, у момант калі абарона знікне, выўсе павінны быць у бяспецы, — ён звярнуўся да Дурслі. — Ну што, вы гатовы ісці?

Ніхто не адказаў. Дзядзька Вернан глядзеў на грудок у кішэні пінжака Дзедалуса.