Джаан Роўлінг - Гары Потэр і Філасофскі Камень

Містэр і місіс Дурслі, што жылі ў доме нумар 4 па Прайвет Драйв, вельмі ганарыліся тым, што могуць у любы час заявіць, што яны нармальныя людзі. Немагчыма было ўявіць, такія людзі маглі быць замяшаныя ў чымсьці незвычайным, а ўжо тым больш загадкавым: яны цярпець не маглі ўсялякіх дзівацтваў.

Містэр Дурслі, буйны мясісты мужчына, у якога амаль цалкам адсутнічала шыя, а пад носам раслі вельмі доўгія вусы, працаваў дырэктарам фірмы пад назвай Гранінгс, якая вырабляла дрылі. Місіс Дурслі, худая бландынка вельмі вялікай шыяй, любіла зазіраць за чужыя платы і шпіёніць за суседзямі. У іх быў маленькі сын, якога звалі Дадлі — па меркаванні бацькоў, у свеце яшчэ не нараджалася дзіця больш цудоўнае.

У гэтай сям’і было ўсё, чаго толькі можна пажадаць. Але быў у іх і адзін сакрэт. Прычым больш за ўсё на свеце яны баяліся, што хто-небудзь пра яго даведаецца. Дурслі нават уявіць сабе не маглі, што з імі будзе, калі хтосьці дазнаецца праўду пра Потэраў. Місіс Потэр была сястрой місіс Дурслі, але яны не сустракаліся ўжо некалькі гадоў. Місіс Дурслі нават рабіла выгляд, што ў яе няма ніякай сястры, бо сястра і яе нікчэмны муж былі поўнай супрацьлегласцю сям’і Дурслі.

Дурслі ўздрыгвалі ад адной думкі пра тое, што сказалі б суседзі, калі б Потэры з'явіся ў іх на вуліцы. Дурслі ведалі, што ў Потэраў таксама ёсць маленькі сын, але яны яго ніколі не бачылі. І яны катэгарычна не жадалі, каб іх Дадлі меў зносіны з дзіцем такіх бацькоў.

Калі ў аўторак містэр і місіс Дурслі прачнуліся сумнай шэрай раніцай — таго дня, калі пачынаецца наша гісторыя — нішто, уключна з пахмурным небам за вакном, не прадвяшчала, што па ўсёй краіне адбудуцца таямнічыя, загадкавыя падзеі. Містэр Дурслі нешта спяваў сабе пад нос, завязваючы самы жудасны гальштук, а місіс Дурслі паспешліва пераказвала ўчорашнія плёткі, адначасова ўпіхваючы Дадлі ў высокае дзіцячае крэсла.

Ніхто з іх не ўбачыў вялікую рудавата-карычневую саву, якая праляцела паблізу вокнаў.

А палове дзевятай містэр Дурслі узяў партфель, дзяўбнуў місіс Дурслі у шчаку і паспрабаваў пацалаваць на развітанне Дадлі, але прамахнуўся, таму што ў гэты самы момант Дадлі нібы звар’яцеў, што з ім адбывалася даволі часта. Ён раскалыхваўся ўзад-уперад на крэсле і адчайна шпурляўся аўсянкай.

— Ух, ты мой маленькі, — са смехам выціснуў з сябе Дурслі, выходзячы з дому.

Ён сеў у машыну і выехаў са двара.

На вуглу вуліцы містэр Дурслі зазначыў, што адбываецца нешта дзіўнае: на тратуары стаяла кошка і ўважліва вывучала мапу, якая ляжала перад ёй. У першую секунду містэр Дурслі нават не зразумеў, што менавіта ён убачыў, але затым, ужо абмінуўшы кошку, затармазіў і рэзка азірнуўся. На вуглу Прайвет Драйв сапраўды стаяла паласатая кошка, але ніякай мапы відаць не было.

— І здасца ж такое! — буркнуў містэр Дурслі.

Мусіць, ва ўсім вінаватыя панурная раніца і бляклае святло ліхтара. На ўсялякі выпадак містэр Дурслі заплюшчыў вочы, потым зноў расплюшчыў іх і ўтаропіўся на кошку. А кошка ўтаропілася на яго.

Містэр Дурслі адвярнуўся і паехаў далей, працягваючы сачыць за кошкай у люстэрка задняга выгляду. Ён зазначыў, што кошка чытае шыльду, на якой было напісана " Прайвет Драйв ". “Не, вядома ж не чытае, — хутка выправіў ён самога сябе, — а проста глядзіць на шыльду”. Бо кошкі не ўмеюць чытаць — роўна як і вывучаць мапы.

Містэр Дурслі паківаў галавой і паспрабаваў выкінуць з яе кошку. І пакуль яго аўтамабіль ехаў да Лондана з прыгарада, містэр Дурслі думаў пра буйны заказ на дрылі, які разлічваў сёння атрымаць.

Але, калі ён пад'ехаў да Лондана, дрылі вылецелі з яго галавы ў імгненне вока, бо, патрапіўшы ў звычайны ранішні аўтамабільны корак і ад няма чаго рабіць, гледзячы па баках, містэр Дурслі зазначыў, што на вуліцах з'явілася мноства вельмі дзіўна апранутых людзей. Людзей у мантыях. Містэр Дурслі не пераносіў людзей у недарэчнай вопратцы, ды ўзяць хоць бы цяперашнюю моладзь, якая расходжвае чорт ведае ў чым! І вось зараз гэтыя, апранутыя па нейкай дурацкай модзе.

Містэр Дурслі забарабаніў пальцамі па рулі. Яго погляд спыніўся на дзіўных тыпах, што стаялі недалёка ад яго і ажыўлена шапталіся адзін з адным. Містэр Дурслі прыйшоў у ярасць, убачыўшы, што некаторыя з іх зусім не маладыя, — падумаць толькі, адзін з мужчын выглядаў нават старэй за яго, а дазволіў сабе апрануць ізумрудна-зялёную мантыю! Ну і тып! Але тут містэра Дурсля ахінула думка, што гэтыя незразумелыя асобы, напэўна, усяго толькі збіраюць ахвяраванні або што-небудзь гэткага кшталту... Так яно і ёсць! Машыны нарэшце крануліся з месца, і праз некалькі хвілін містэр Дурслі заехаў на паркоўку фірмы Гранінгс. Яго галава зноў была забітая дрылямі.