Джаан Роўлінг - Гары Потэр і Рэліквіі Смерці

— Магчыма, нам трэба пачакаць у калідоры, Дзедалус, — прамармытала Хемція. Яна відавочна лічыла непрыстойным заставацца ў пакоі, калі Гары і яго сям’я павінны былі сказаць адзін аднаму цёплыя і далікатныя словы растання.

— Не трэба, — ціха пачаў Гары, але дзядзька Вернан пазбавіў яго ад тлумачэння:

— Ну, тады, да пабачэнне, хлопец.

Ён падняў правую руку, каб паціснуць руку Гары, але раздумаўся і сціснуў далонь у кулак, калыхаючы ёй наперад і назад, німы метраном.

— Ты гатоў, Дадзі? — спытала цётка Пятуння, правяраючы зашпільку на сумцы, быццам імкнучыся пазбягаць погляду Гары.

Дадлі не адказваў, а стаяў з адкрытым ртом, трохі нагадваючы Гары гіганта Гропа.

— Пайшлі, — сказаў дзядзька Вернан.

Ён ужо амаль дайшоў да дзвярэй гасцінай, як раптам Дадлі пралапатаў:

— Не разумею.

— Чаго ты не разумееш, лапачка? — спытала цётка Пятуння, гледзячы на сына.

Дадлі падняў тоўстую парсюковую руку, паказваючы на Гары.

— Чаму ён не едзе з намі?

Дзядзька Вернан і цётка Пятуння замерлі, утаропіўшыся на Дадлі, быццам ён толькі што выявіў жаданне стаць балярынай.

— Што? — гучна спытаў дзядзька Вернан.

— Чаму ён не едзе з намі? — сказаў Дадлі.

— Ну, ён… не жадае, — сказаў дзядзька Вернан, паварочваючыся да Гары і дадаючы. —Ты ж не жадаеш?

— Ні кропелькі, — сказаў Гары.

— Вось бачыш, — сказаў дзядзька Вернан. — Цяпер пайдзем.

Ён выйшаў з пакоя. Яны чулі, яе адчыніліся дзверы, але Дадлі не рухаўся, і пасля некалькі праведзеных крокаў цётка Пятуння таксама спынілася.

— Што яшчэ? — раўнуў дзядзька Вернан, з’яўляючыся ў дзвярах.

Здавалася, Дадлі не мог выказаць тое, што жадаў сказаць, словамі. Пасля некалькіх імгненняў відавочнага дужання ён, нарэўшце, сказаў:

— А куды ён едзе?

Цётка Пятуння і дзядзька Вернан пераглянуліся. Дадлі відавочна іх пужаў. Хесція Джонс парушыла маўчанне.

— Але… вы ж ведаеце, куды паедзе ваш пляменнік? — спытала яна збянтэжана.

— Так, ведаем, — сказаў Вернан Дурслі. — Ён кудысьці паедзе з вашай кампаніяй, так? Так. Усё, Дадлі, пайшлі, мы спяшаемся, ты чуў, што сказаў дзядзечка.

І зноў Вернан Дурслі выйшаў з дзвярэй, але Дадлі не пайшоў за ім.

— Кудысьці паедзе з нашай кампаніяй?

Хесція была ў шоку. Гары ведаў гэты выраз твару, бо чараўнікі не разумелі, як родныя людзі, якія жывуць побач, цалкам не цікавіліся знакамітым Гары Потэрам.

— Усё ў парадку, — запэўніў яе Гары. — Гэта не мае значэння, праўда.

— Не мае значэння? — паўтарыла Хесція, падвышаючы голас. — Людзі не разумеюць, праз што табе прыйшлося прайсці? У якой ты небяспецы? То ўнікальнае месца, якое ты займаеш у сэрцах людзей, якія паўсталі супраць Вальдэморта?

— Э-э… не, не разумеюць, — сказаў Гары. — Яны думаюць, што я проста займаю месца, сапраўды кажучы, я ўжо абвык…

— Я не лічу, што ты займаеш месца.

Калі б Гары не бачыў, як вусны Дадлі заварушыліся, ён бы не паверыў сваім вушам. Ён доўга глядзеў на Дадлі, патроху ўсведамляючы, што фразу сапраўды вымавіў яго кузен. Дадлі заліўся фарбай. Гары сам быў здзіўлены і адчуваў сябе ніякавата.

— Ну… э-э… Дзякуй, Дадлі.

І зноў Дадлі пагрузіўся ў роздумы, у канцы выдаючы:

— Ты выратаваў мне жыццё.

— Не зусім, — сказаў Гары. — Дэментар узяў бытолькі тваю душу…

Ён з цікаўнасцю паглядзеў на кузена. Яны не мелі зносім летам, як і мінулым, калі Гары вярнуўся на Прайвет Драйв і не выходзіў з пакоя. Але толькі цяпер Гары зразумеў, што кубак халоднай гарбаты быў зусім не злым жартам. Ён адчуў палягчэнне таму, што Дадлі нечакана выявіў здольнасць да пачуццяў. Адкрыўшы рот яшчэ пару разоў, Дадлі зноў пагрузіўся ў чырвонатваравае маўчанне.

Цётка Пятуння расплакалася. Хесція Джонс паглядзела на яе ўхваляльна, а затым зноў ашаломлена, калі цётка Пятуння замест таго, каб абняць Гары, абняла Дадлі.

— Т-так міла, Дадзерс… — раўла яна на яго масіўных грудзях. — Т-такі мілы хлопчык… с-сказаў дзякуй…

— Ён жа не сказаў дзякуй! — абурылася Хесція. — Ён толькі сказашў, што Гары не займае месца!

— Так, але з яго вуснаў гэта ўсё роўна што “Я цябе кахаю”, — сказаў Гары, адначасова стамляючыся ад сцэнкі, якая зацягнулася і жадаючы пасмяяцца над цёткай, якая абдымала Дадлі так, нібы ён толькі што выратаваў Гары з падпаленага будынка.

— Мы ўвогуле паедзем? — улка крыкнуў дзядзька Вернан, зноў з’яўляючыся ў дзвярах гасцінай. — Мне здавалася, час ісці!

— Так, так, паедзем, — сказаў Дзедалус Дыгл, які трохі ашалеў, назіраючы за метамарфозамі, але зрабіў высілак і сабраўся з думкамі. — Нам сапраўды час, Гары…