Алексей Якимович - Сакрэт Тунгускага метэарыта, Прыгоды шасцікласніка Максіма

— Чаго ён так? — пытаюся ў Васіля.

— Не ведаю, — паціснуў той плячыма.

— Рукзакі звычайна за плячыма носяць, — кажу.

— А ён на галаве, — прагаварыў Васіль. — Гэты турыст усё наадварот робіць.

Ну й турыст! Такіх мы ні разу не бачылі. Цікава: ці доўга будзе вось так, на галаве, рукзак насіць?

— А-а-а, хлопцы, бліжэй падыходзьце, не бойцеся, — усё-ткі заўважыў нас.

Мы падышлі бліжэй. А ён стаіць, усміхаецца. Нарэшце зняў рукзак, паклаў на зямлю.

— Паспрабуйце падняць. Узяўся Васіль, крыху патрымаў.

— Піліп Макаравіч, вы камяні ў рукзаку носіце?

— Сёння лягчэйшы. Вось каб учора паднялі!

— Вы і ўчора яго на галаве насілі?

— І ўчора, і заўчора.

— А калі мне паспрабаваць? Можна?

«Бач, — думаю, — і Васілю захацелася з рукзаком на галаве пахадзіць. І чаго ж так за рупіла? Можа, партфель з кніжкамі стане на галаве насіць?»

— Можна, — сказаў Піліп Макаравіч.

Васіль абедзвюма рукамі схапіў рукзак, пачаў паволі падымаць угору. Я падскочыў, стаў дапамагаць яму. Нарэшце сяк-так паклалі на галаву. Галава ў Васіля адразу палезла ў плечы, а твар стаў барвовы-барвовы, нібы хтосьці непрыкметна памаляваў барвоваю фарбаю. Я ляпнуў яго па плячы.

— Давай, Васіль. Падарожнічай па родным краі. Ды падарожнічаў Васіль нядоўга. Секунд пяць, дзесяць. Ступіў, перавальваючыся, што гусак, некалькі крокаў, нагнуў галаву, і рукзак упаў на зямлю. Я падышоў да Васіля.

— Не выйшла? Ну, што? Ен адвёў убок вочы.

— Я пранёс бы, калі б не зваліўся.

— Мне здалося, што ты яго сам скінуў.

— Табе заўсёды немаведама што здаецца, — агрызнуўся Васіль.

А Піліп Макаравіч вясёлы, усміхаецца:

— Хлопцы, без трэніроўкі не абыдзешся.

— Значыць, вы трэніруецеся? — пытаюся.

— Трэніруюся.

— У вас хіба хвароба якая? Дактары вам параілі?

— Бачылі фільмы, у якіх расказваецца пра жыццё ў Афрыцы?

Я кіўнуў галавою.

— Ну, бачылі.

— Бачылі, як афрыканскія жанчыны цяжар на галаве носяць?

— Бачылі.

— А чаму яны так робяць? Я паціснуў плячыма.

— Так прывыклі. У нас у руках, а яны на галаве.

— На галаве лягчэй, — сказаў Піліп Макаравіч. — Калі афрыканка нясе на галаве пяцідзесяцікілаграмовы цяжар, то яна затрачвае энергіі ў два разы менш, чым турыст, які нясе яго за плячыма.

— І вы хочаце менш энергіі затрачваць? — скумекаў Васіль.

— Канешне. Магу і вас навучыць насіць цяжар, як афрыканскія жанчыны носяць.

«Без гэткай навукі абыдземся», — падумалася.

— Лепей не трэба, — хуценька адказаў я.

І Васілю не спадабалася насіць цяжар, як афрыканскія жанчыны носяць.

— Не трэба. Нас толькі на гадзінку адпусцілі.

Мы павярнуліся і — трушком, трушком — па сцяжынцы. Калі адышліся крыху далей, Васіль пытаецца ў мяне:

— Ты не заўважыў каля палаткі воўчых слядоў?

— Не прыглядаўся, — прызнаўся я. — Забыўся.

— І я забыўся, — прамовіў Васіль. — Нічога. Прыйдзем дамоў, наямося і зноў сюды прыбяжым. Дамовіліся?

— Дамовіліся, — сказаў я.

Праз гадзіну мы з Васілём зноў былі каля палаткі. Вельмі хацелася паглядзець, ці ёсць там воўчыя сляды. А яшчэ два «чаму?» цвіком у галаве сядзелі. Першае — чаму Піліп Макаравіч трэніруецца цяжар на галаве насіць? Хоча менш энергіі затрачваць? Але ж не адзін ён з рукзаком падарожнічае. Есць і другія турысты. Хіба тым, другім, не хочацца менш энергіі затрачваць? Ды яны носяць рукзак, як усе людзі: за плячыма. Чаму ён, адзін-адзінюткі, вырашыў па-новаму рукзак насіць? Няўжо з рукзаком на галаве ён і па горадзе ходзіць?

І другое «чаму?». Чаму ён у вёску ні разу не зазірнуў? Калі турысты спыняюцца ў нашым лесе, то абавязкова прыходзяць у вёску. І малако купляюць, і яйкі, і кансервы, і хлеб. А гэты не вылазіць з лесу. Хіба яму ні малако, ні хлеб не патрэбны? Няўжо ён так шмат прадуктаў набраў? Няўжо ў яго два рукзакі? Адзін на галаве нясе, а другі за плячыма. Ці магчыма такое? Напэўна, не. Есць нейкі сакрэт. Без прычыны і сабака не брэша.

На гэты раз мы з Васілём вырашылі схавацца, каб не паказвацца Піліпу Макаравічу на вочы, каб пасачыць за ім. А раптам убачым такое, што адразу дапаможа адказаць на гэтыя «чаму?».

Падкраўшыся да палаткі, мы схаваліся за кустом. А каля палаткі ані душы. Ціха-ціха вакол. Толькі авадні гудзяць, нібы прывязаныя, каля носа круцяцца.

Не памятаю, колькі так сядзелі. Магчыма, дваццаць хвілін, магчыма, трыццаць. Мяне нават на сон пацягнула. На якую секунду заплюшчу вочы, пасля страпянуся, расплюшчу, зірну на Васіля, што праз цьмянае шкло, і зноў заплюшчваю. Усё-ткі паўночы не спаў, па лесе цягаўся.