Harlan Coben - Tylko Jedno Spojrzenie

– Powiedziałam panu wszystko, co wiem. Zamierzałam porozmawiać sobie z facetem z Photomatu, kiedy się pan pojawił.

– Przesłuchamy go, nie ma obawy.

Nie mógł oderwać oczu od zdjęcia. To ona mówiła. On nic jej nie powiedział poza tym, że ta kobieta na zdjęciu to jego siostra. Grace wskazała na przekreśloną twarz.

– Niech mi pan o niej opowie – zażądała.

– Miała na imię Geri. Czy to imię coś pani mówi?

– Przykro mi, ale nie.

– Mąż pani nigdy go nie wymieniał? Geri Duncan.

– Nie przypominam sobie. – I dodała: – Powiedział pan „miała”.

– Co?

– Powiedział pan „miała”. Miała na imię Geri. Scott Duncan skinął głową.

– Zginęła w pożarze, kiedy miała dwadzieścia jeden lat. W akademiku. Grace zamarła.

– Chodziła do Tufts, prawda?

– Tak. Skąd pani wie?

Teraz Grace zrozumiała, dlaczego twarz tej dziewczyny wydała jej się znajoma. Nie znała jej, ale wtedy w gazetach zamieszczono jej zdjęcia. Wracając do zdrowia, Grace czytała sporo tygodników.

– Przypominam sobie, że o tym czytałam. Czy to nie był wypadek? Pożar instalacji elektrycznej czy coś takiego.

– Tak sądziłem jeszcze trzy miesiące temu.

– Co się zmieniło?

– Prokuratura prowadzi sprawę niejakiego Monte Scanlona. To płatny zabójca. Zapłacono mu, żeby upozorował wypadek. Grace próbowała to ogarnąć.

– I dowiedział się pan o tym dopiero trzy miesiące temu?

– Tak.

– Sprawdził pan to?

– Wciąż to badam, ale upłynęło wiele czasu. – Teraz mówił nieco łagodniej. – Po tylu latach niewiele zostało śladów.

Grace odwróciła się.

– Dowiedziałem się, że w tamtym czasie Geri chodziła z miejscowym chłopcem, niejakim Shane'em Alworthem. Czy to nazwisko coś pani mówi?

– Nie.

– Jest pani pewna?

– Tak, całkowicie.

– Shane Alworth był notowany. Nic poważnego, ale sprawdziłem go.

– I co?

– Znikł.

– Znikł?

– Bez śladu. Nie znalazłem żadnych danych w Ministerstwie Pracy. Żaden Shane Alworth nie płaci podatków. Nie znalazłem też jego numeru ubezpieczenia.

– Jak dawno?

– Jak dawno temu znikł?

– Tak.

– Sprawdziłem ostatnich dziesięć lat. Nic. – Duncan sięgnął do kieszeni płaszcza i wyjął następne zdjęcie. Podał je Grace. – Poznaje go pani?

Długo przyglądała się fotografii. Nie było żadnych wątpliwości. Drugi chłopak ze zdjęcia. Pytająco spojrzała na Duncana. Skinął głową.

– Niesamowite, co?

– Skąd je pan ma?

– Od matki Shane'a Alwortha. Ona twierdzi, że jej syn mieszka w jakimś miasteczku w Meksyku. Jest misjonarzem czy kimś takim i dlatego jego nazwisko nie figuruje w spisach. Shane ma również brata, który mieszka w St. Louis. Jest psychologiem. Potwierdza to, co powiedziała matka.

– Jednak pan w to nie wierzy.

– A pani?

Grace położyła zagadkowe zdjęcie na stole.

– Tak więc wiemy już coś o trzech osobach z tej fotografii – powiedziała bardziej do siebie niż do Duncana. – Mamy pańską siostrę, która została zamordowana. Mamy jej chłopca, Shane'a Alwortha, który zaginął. I mojego męża, który znikł wkrótce po tym, jak zobaczył to zdjęcie. Zgadza się?

– Owszem.

– Co jeszcze powiedziała matka?

– Shane jest nieosiągalny. Jej zdaniem przebywa w amazońskiej dżungli.

– W amazońskiej dżungli? W Meksyku?

– Ona niezbyt dobrze zna się na geografii. Grace pokręciła głową i wskazała na zdjęcie.

– Zatem zostają nam te dwie kobiety. Domyśla się pan, kim one są?

– Nie, jeszcze nie. Teraz jednak wiemy już więcej. O tej rudej powinniśmy niebawem czegoś się dowiedzieć. Tę drugą, stojącą tyłem do obiektywu, nie wiem czy kiedykolwiek zidentyfikujemy.

– Dowiedział się pan czegoś jeszcze?

– Właściwie nie. Kazałem ekshumować ciało Geri. Załatwienie tego zajęło mi trochę czasu. Przeprowadzają pełną autopsję, szukając śladów użycia przemocy, ale to trudna sprawa. To – podniósł zdjęcie z Internatu – był pierwszy ślad, na jaki wpadłem. Nie spodobała jej się nuta nadziei w jego głosie.

– Może to zdjęcie nie ma żadnego znaczenia…

– Sama pani w to nie wierzy. Grace położyła ręce na stole.

– Sądzi pan, że mój mąż miał coś wspólnego ze śmiercią pańskiej siostry?

Duncan potarł szczękę.

– Dobre pytanie – rzekł. Czekała.

– Zapewne miał z tym coś wspólnego. Jednak nie sądzę, żeby to on ją zabił, jeśli o to pani pyta. Dawno temu coś się wydarzyło. Nie wiem co. Moja siostra zginęła w pożarze. A pani mąż uciekł za morze. Zdaje się, że do Francji, tak?

– Tak.

– Shane Alworth też znikł. Chcę powiedzieć, że to wszystko się ze sobą łączy. Musi się jakoś łączyć.

– Moja szwagierka coś wie. Scott Duncan kiwnął głową.

– Mówiła pani, że to prawniczka?

– Tak. Pracuje w kancelarii Burton i Crimstein.

– To niedobrze. Znam Hester Crimstein. Jeśli nie zechce nam nic powiedzieć, nie będę mógł jej przycisnąć.

– Co więc pan zrobi?

– Będę nadal potrząsał klatką.

– Potrząsał klatką? Skinął głową.

– Tylko w ten sposób można do czegoś dojść.

– A więc powinniśmy najpierw potrząsnąć Joshem z Photornatu – powiedziała Grace. – To on podrzucił mi to zdjęcie.

Duncan wstał.

– To chyba dobry plan.

– Pójdzie pan tam teraz?

– Tak.

– Chcę pójść z panem.

– No to chodźmy.

– Na moje życie i oddech. Kapitan Perlmutter. Czemu zawdzięczam ten zaszczyt?

Indira Khariwalla była mała i szczupła. Jej ciemna skóra gdyż, zgodnie z tym, co sugerowało nazwisko, pochodziła z Indii, a konkretnie z Bombaju – zaczęła już twardnieć i marszczyć się. Indira nadal była atrakcyjna, lecz nie tą kusicielską egzotyczną urodą jak niegdyś.

– Minęło sporo czasu – zauważył.

– Tak. – Uśmiech, niegdyś olśniewający, teraz przychodził jej z trudem, jakby miała sztywne mięśnie twarzy. Wolałabym jednak nie wspominać przeszłości.

– Ja też.

Kiedy Perlmutter zaczął pracować w Kasselton, przydzielono mu jako partnera doświadczonego policjanta, niejakiego Steve'a Goederta, wspaniałego faceta, któremu został tylko rok do emerytury. Zaprzyjaźnili się. Goedert miał troje dorosłych dzieci i żonę imieniem Susano Perlmutter nie wiedział, jak poznał Indirę, ale miał z nią romans. Susan to odkryła.

Pomińmy przykrą historię rozwodu.

Kiedy skończyli z nim prawnicy, Goedert był spłukany.

Został prywatnym detektywem, ale szczególnego rodzaju: specjalizował się w zdradach małżeńskich. A przynajmniej tak to nazywał. Zdaniem Perlmuttera było to bagno, w dodatku najgorszego rodzaju. Wykorzystywał Indirę jako wabik. Ona uwodziła męża, a Goedert robił zdjęcia. Perlmutter powiedział mu, żeby z tym skończył. Wierność to nie żarty. To nie w porządku, wystawiać ludzi na takie pokusy.

Goedert pewnie wiedział, że źle postępuje Zaczął pić i nie potrafił przestać. On, też miał w domu broń i w końcu on również nie użył jej, by powstrzymać włamywacza. Po jego śmierci Indira się usamodzielniła. Przejęła agencję, zostawiając nazwisko Goederta na drzwiach.

– Dawne dzieje – powiedziała cicho.

– Kochałaś go?

– Nie twój interes.

– Zrujnowałaś mu życie.

– Naprawdę sądzisz, że miałam nad nim taką władzę? Wyprostowała się. – Co mogę dla pana zrobić, kapitanie Perlmutter?

– Zatrudniasz niejakiego Rocky'ego Conwella.