Harlan Coben: Tylko Jedno Spojrzenie

– To oryginalne polaroidowe zdjęcie, które powiększyłem i kazałem włożyć do twojej koperty. Moja siostra napisała datę na odwrocie. Zdjęcie zostało zrobione dzień przed koncertem.

Grace kręciła głową.

– Ta tajemnicza kobieta po prawej, ta, której prawie nie widać? Myślałaś, że to Sandra Koval. Być może, Grace, tylko może, to byłaś ty.

– Nie…

– I może, skoro już zastanawiamy się, kogo jeszcze obwinić, może powinniśmy zastanowić się nad śliczną dziewczyną, która odwróciła uwagę Gordona Mackenziego, żeby pozostali mogli wejść do garderoby Jimmy'ego X. Wiemy, że nie była to moja siostra, Sheila Lambert ani Sandra Koval.

Grace wciąż kręciła głową, ale potem wróciła myślami do tamtego dnia na plaży, kiedy pierwszy raz zobaczyła Jacka, do tego uczucia, tego dziwnego ściskania w piersi. Z czego to się wzięło? Tak się czujesz…

…kiedy spotykasz kogoś znajomego.

Najdziwniejsze z możliwych deja vu. Takie, kiedy jesteś już z kimś związana i lekko zauroczona. Trzymacie się za ręce i kiedy zaczyna się zamieszanie, nagle z przerażeniem czujesz, jak jego dłoń wysuwa się z twojej…

– Nie – powiedziała stanowczo-Grace. – Mylisz się. To niemożliwe. Pamiętałabym to.

Scott Duncan pokiwał głową.

– Pewnie masz rację.

Wstał i wyjął kasetę z odtwarzacza. Wręczył ją Grace.

– To wszystko jest tylko przedziwnym zbiegiem okoliczności. Chcę powiedzieć, że z tego, co wiemy, może właśnie z powodu tej tajemniczej kobiety Jack nie poszedł za kulisy.

Może ona go zatrzymała. Albo uświadomił sobie, że tam, w kanale dla orkiestry ma coś ważniejszego od wszystkich piosenek świata. Może szukał tego i trzy lata później znalazł.

Z tymi słowami Scott Duncan wyszedł. Grace wstała i poszła do swojej pracowni. Od śmierci Jacka nie malowała. Włożyła kasetę do magnetofonu i nacisnęła klawisz odtwarzania.

Wzięła pędzel i zaczęła malować. Chciała go namalować.

Chciała namalować Jacka – nie Johna, nie Shane'a. Jacka.

Myślała, że obraz będzie niewyraźny i mglisty, ale wcale taki nie był. Pędzel śmigał i tańczył po płótnie. Znowu zaczęła rozmyślać o tym, że nigdy nie wiemy wszystkiego o tych, których kochamy. I może, jeśli dobrze się nad tym zastanowić, nie wiemy wszystkiego nawet o nas samych.

Kaseta się skończyła. Przewinęła ją i puściła od początku.

Pracowała w cudownym, szalonym transie. Po jej policzkach płynęły łzy. Nie ocierała ich. W pewnej chwili spojrzała na zegarek. Wkrótce będzie musiała przerwać. Kończą się lekcje.

Musi odebrać dzieci. Emma ma dziś lekcję gry na pianinie.

Max trening drużyny piłki nożnej.

Grace chwyciła torebkę i zamknęła za sobą drzwi.

* – Musi pani zrozumieć. Nie możemy rozpocząć dochodzenia, dopóki nie uzyskamy dowodów, że popełniono przestępstwo. Takie są przepisy NCIC. – Ponownie wskazał formularz i dodał poważnym tonem: – Czyli National Crime Information Center * . Miała ochotę przewrócić oczami. – Nawet gdybyśmy znaleźli pani męża, nie moglibyśmy Pani powiedzieć, gdzie przebywa. To wolny kraj. On jest dorosły. Nie możemy go zmusić do powrotu. – Zdaję sobie z tego sprawę. – Moglibyśmy wykonać kilka telefonów, może trochę dyskretnie popytać. – Wspaniale. – Będzie mi potrzebna marka i numer rejestracyjny pojazdu. – To ford windstar. – Kolor? – Ciemnoniebieski. – Rocznik? Nie pamiętała. – Numer rejestracyjny? – Zaczyna się na M. Funkcjonariusz Daley popatrzył na nią. Grace poczuła się: jak idiotka. – Na górze mam kopię dowodu rejestracyjnego – powiedziała. – Mogę sprawdzić. – Czy korzystacie z karty EZ, przejeżdżając przez płatne odcinki drogi? – Tak. Funkcjonariusz Daley kiwnął głową i zapisał to sobie. Grace poszła na górę i znalazła zapasowy dowód rejestracyjny. Za pomocą skanera zrobiła kopię i oddała ją funkcjonariuszowi Daleyowi. Znów coś zapisał. Zadał kilka pytań. Grace trzymała się faktów: Jack wrócił z pracy do domu, pomógł jej położyć dzieci spać, zapewne pojechał na zakupy… i to wszystko. Po mniej więcej pięciu minutach Daley wyglądał na usatysfakcjonowanego. Uśmiechnął się i powiedział, żeby się nie martwiła. Popatrzyła na niego. – Odezwiemy się za kilka godzin. Jeśli do tego czasu nic: się nie wyjaśni, jeszcze porozmawiamy. Wyszedł. Grace ponownie spróbowała zadzwonić do biura l Jacka. Wciąż nikt nie odpowiadał. Spojrzała na zegarek. Dochodziła dziesiąta. Zaraz otworzą Photomat. Dobrze. Chciała zadać kilka pytań Joshowi Koziej Bródce. Krajowe Centrum Informacji o Przestępstwach