Harlan Coben - Tylko Jedno Spojrzenie

Jimmy zamrugał i spojrzał na Grace.

– Jest tu jakiś bufet?

– Zamknięty.

– Przydałaby mi się filiżanka kawy.

– Nic z tego.

Jimmy zaczął przechadzać się tam i z powrotem.

– I co się stało, kiedy pojawili się w twojej garderobie?

– Nie wiem, jak dostali się za kulisy. Nie dawałem im przepustek. Jednak nagle Lawson pojawia się i pyta „jak leci?”.

Chyba ucieszyłem się, że przyszedł. Ale potem, sam nie wiem, coś poszło nie tak.

– Z czym?

– Z Lawsonem. Oszalał. No nie wiem, był chyba bardziej naćpany ode mnie. Zaczął mnie popychać, grozić. Wykrzykiwał, że jestem złodziejem.

– Złodziejem?

Jimmy kiwnął głową.

– Same bzdury. Powiedział… – W końcu przystanął i napotkał jej spojrzenie. – Powiedział, że ukradłem jego piosenkę.

– Jaką piosenkę?

– Wyblakły atrament.

Grace zastygła. Coś zakłuło ją w lewym boku. Serce zatrzepotało w piersi.

– Lawson i ten drugi facet, Alworth, napisali dla Allaw piosenkę zatytułowaną Atrament sympatyczny. Właściwie tylko to łączyło te dwa utwory. Podobny tytuł. Znasz słowa Wyblakłego atramentu, prawda?

Kiwnęła głową. Nawet nie próbowała niczego powiedzieć.

– Zdaje się, że Atrament sympatyczny miał podobny temat.

W nim też chodziło o to, jak nietrwałe są wspomnienia. I to wszystko. Powiedziałem to Johnowi. Jednak on nadal się wściekał. Wszystko, co mówiłem, tylko jeszcze bardziej go rozjuszało. Popychał mnie. Jedna z dziewczyn, ta z ciemnymi włosami, jeszcze go podjudzała. Mówiła, że połamią mi nogi.

Zacząłem wzywać pomocy. Lawson mnie uderzył. Słyszałaś, że poturbowano mnie w zamieszaniu?

Znowu kiwnęła głową.

– Wcale nie. Pobił mnie twój mąż. Uderzył mnie w szczękę i rzucił się na mnie. Próbowałem go odepchnąć. Zaczął krzyczeć, że mnie zabije. To było… sam nie wiem, to wszystko wydawało się nierealne. Powiedział, że mnie potnie.

Trzepotanie w piersi ustało i zmieniło się w zimny dreszcz.

Grace wstrzymała oddech. Tylko nie to. Proszę, tylko nie to.

– Sytuacja zrobiła się tak nieprzyjemna, że jedna z dziewcząt, ta ruda, powiedziała mu, żeby się uspokoił. Nie warto, powiedziała. Prosiła, żeby zapomniał o wszystkim. Jednak on nie słuchał. Uśmiechnął się do mnie, a potem… potem wyjął nóż.

Grace pokręciła głową.

– Powiedział, że zaraz pchnie mnie w serce. Pamiętasz, jak powiedziałem, że byłem kompletnie zaćpany? No, to mnie otrzeźwiło. Chcesz kogoś otrzeźwić? Zagroź, że pchniesz go nożem.

Znowu zamilkł.

– I co zrobiłeś?

Czy to ona zapytała? Grace nie była tego pewna. Głos brzmiał jak jej własny, ale zdawał się dochodzić gdzieś z daleka, z jakiegoś odległego i ciasnego kąta.

– Nie zamierzałem spokojnie czekać, aż mnie zadźga.

Rzuciłem się na niego. Upuścił nóż. Zaczęliśmy się szamotać.

Dziewczyny krzyczały. Próbowały nas rozdzielić. I wtedy, kiedy wszyscy leżeliśmy na podłodze, usłyszałem strzał.

Grace wciąż kręciła głową. Nie Jack. On nie był tam tamtej nocy, w żadnym razie, to niemożliwe…

– Był taki głośny, wiesz. Jakby broń wypaliła tuż nad moim uchem. I nagle rozpętało się piekło. Usłyszałem wrzaski.

I jeszcze dwa albo trzy strzały. Nie w garderobie. Gdzieś dalej.

Znów usłyszałem krzyki. Lawson się nie ruszał. Zobaczyłem krew na podłodze. Dostał w plecy. Zepchnąłem go z siebie i zobaczyłem ochroniarza, Gordona Mackenziego, stojącego z wycelowanym rewolwerem.

Grace zamknęła oczy.

– Zaczekaj chwilkę. Chcesz mi powiedzieć, że to Gordon Mackenzie oddał pierwszy strzał?

Jimmy kiwnął głową.

– Usłyszał hałas i moje wołanie o pomoc, więc… – Znów urwał. – Przez moment tylko patrzyliśmy na siebie. Dziewczyny krzyczały, ale zagłuszał je wrzask tłumu. Ten ryk, sam nie wiem… Ludzie mówią, że najstraszniejszym odgłosem jest wycie rannego zwierzęcia, ale ja nigdy nie słyszałem niczego gorszego od ryku oszalałego tłumu. Sama wiesz.

Nie wiedziała. Szok całkowicie zatarł te wspomnienia. Mimo to kiwnęła głową, żeby mówił dalej.

– W każdym razie Mackenzie stał tak przez moment, oniemiały. A potem uciekł. Te dwie dziewczyny złapały Lawsona i wyniosły go. – Wzruszył ramionami. – Wiesz, co było potem, Grace.

Próbowała to ogarnąć. Usiłowała zrozumieć to wszystko, wpasować w znane jej realia. Stała kilka metrów od miejsca tych wydarzeń, po drugiej stronie sceny. Jack. Jej mąż. On też tam był. Jak to możliwe?

– Nie – powiedziała.

– Co nie?

– Nie wiem, co było potem, Jimmy.

Nic nie powiedział.

– Ta historia na tym się nie kończy. Allaw składał się z pięciu osób. Sprawdziłam. Dwa miesiące po tym zamieszaniu ktoś wynajął zawodowego zabójcę, który zamordował jedną z nich, Geri Duncan. Mój mąż, ten, który podobno cię zaatakował, uciekł za ocean, zgolił brodę i zaczął używać imienia Jack. Shane Alworth, według tego, co mówi jego matka, też przebywa za morzem, chociaż podejrzewam, że to nieprawda.

Sheila Lambert, ta rudowłosa dziewczyna, zmieniła nazwisko.

Jej mąż został ostatnio zamordowany, a ona znowu znikła.

Jimmy pokręcił głową.

– Nic nie wiem o tym wszystkim.

– Sądzisz, że to tylko niezwykły zbieg okoliczności?

– Nie, chyba nie. Może obawiali się tego, co mogłoby się stać, gdyby prawda wyszła na jaw. Pamiętasz, co było przez kilka pierwszych miesięcy – wszyscy chcieli krwi. Mogliby wpakować ich do więzienia, albo zrobić coś gorszego.

Grace pokręciła głową.

– A co z tobą, Jimmy?

– Co ze mną?

– Dlaczego przez tyle lat trzymałeś to w tajemnicy?

Nie odpowiedział.

– Jeśli to, co mi powiedziałeś, jest prawdą, nie zrobiłeś nic złego. To ciebie napadnięto. Dlaczego po prostu nie powiedziałeś policji, co się stało?

– Nie chodziło tylko o mnie. Gordon Mackenzie też był w to zamieszany. Wyszedł na bohatera, pamiętasz? Gdyby ludzie się dowiedzieli, że to on oddał pierwszy strzał, jak myślisz, co by się z nim stało?

– Chcesz powiedzieć, że kłamałeś przez te wszystkie lata, osłaniając Gordona Mackenziego?

Nie odpowiedział.

. – Dlaczego, Jimmy? Dlaczego nic nie powiedziałeś? Czemu uciekłeś?

Unikał jej spojrzenia.

– Słuchaj, powiedziałem ci wszystko, co wiem. Teraz idę do domu.

Grace podeszła bliżej.

– Ty naprawdę ukradłeś im tę piosenkę, prawda?

– Co? Nie – powiedział, kręcąc głową.

Jednak ona zrozumiała już wszystko.

– To dlatego czułeś się odpowiedzialny. Ukradłeś tę piosenkę. Gdybyś tego nie zrobił, to wszystko by się nie wydarzyło.

W ciąż kręcił głową.

– To nie tak.

– Dlatego uciekłeś. Nie dlatego, że byłeś naćpany. Ukradłeś przebój, który uczynił cię sławnym. Od tego wszystko się zaczęło. Słyszałeś, jak Allaw grali ten utwór w Manchesterze.

Spodobał ci się. Ukradłeś go.

W ciąż kręcił głową, ale bez przekonania.

– Były pewne podobieństwa…

W tym momencie przyszła jej do głowy nowa, okropna myśl.

– Jak daleko byłeś gotów się posunąć, żeby ukryć ten sekret, Jimmy?

Spojrzał na nią.

– Po tamtej tragedii Wyblakły atrament stał się jeszcze większym przebojem. Płyta rozeszła się w milionach egzemplarzy. Kto ma te pieniądze?

Kręcił głową.

– Mylisz się, Grace.

– Czy wiedziałeś, że wyszłam za Jacka Lawsona?

– Skądże. Oczywiście, że nie.