Harlan Coben - Tylko Jedno Spojrzenie

– Czy Mackenzie nie mógł poświadczyć?

– Był już wtedy zbyt chory. Widzisz, niewinność Larue nie obchodziła komisji do spraw zwolnień. Gdyby Larue chciał pójść tą drogą, musiałby zażądać nowego procesu. To trwałoby miesiące, może lata. Według Sandry Koval, i w tym wypadku mówiła prawdę, Larue miał większe szanse wyjść na wolność, jeśli przyzna się do winy.

– Miała rację – powiedziała Grace.

– Tak.

– I Larue nigdy się nie dowiedział, że Sandra i Jack byli rodzeństwem?

Vespa ponownie rozłożył ręce.

– Skąd mógł wiedzieć?

Grace pokręciła głową.

– Jednak dla Wade'a Larue to jeszcze nie był koniec. On wciąż pragnął zemsty i uniewinnienia. I wiedział, że musi z tym poczekać, aż wyjdzie z więzienia. Pytanie tylko jak? Znał prawdę, ale jak miał jej dowieść? Kto, przepraszam za określenie, ma poczuć jego gniew? Kogo naprawdę winić za to, co stało się tamtej nocy?

Grace kiwnęła głową, jakby kolejny kawałek układanki znalazł się na swoim miejscu.

– Dlatego kazał porwać Jacka.

– Tego, który sięgnął po nóż. Larue namówił swojego kumpla z więzienia, Erica Wu, żeby porwał twojego męża.

Larue zamierzał dołączyć do Wu zaraz po wyjściu z więzienia.

Zmusiłby Jacka do wyznania prawdy, sfilmował to, a potem zapewne by go zabił.

– Oczyściłby się i zaraz potem popełniłby morderstwo?

Vespa wzruszył ramionami.

– Był wściekły, Grace. Może poprzestałby na pobiciu albo połamaniu nóg. Kto wie?

– I co się stało?

– Wade Larue się rozmyślił.

Grace zmarszczyła brwi.

– Powinnaś była go słyszeć, kiedy o tym mówił. Miał takie czyste spojrzenie. Uderzyłem go. Kopnąłem i groziłem, że go zabiję. Jednak ten spokój… nie upuszczał jego twarzy.

Kiedy Larue wyszedł z więzienia, uświadomił sobie, że będzie mógł się z tym pogodzić.

– Jak to, pogodzić?

– Właśnie tak. Odsiedział swoją karę. Nie zdołałby się oczyścić, ponieważ nie był bez winy. Oddał kilka strzałów w tłumie. To wywołało jeszcze większą panikę. Co więcej, było dokładnie tak, jak mi powiedział. Teraz był naprawdę wolny. Nic nie wiązało go z przeszłością. On już nie siedział w więzieniu, ale mój syn pozostał martwy na zawsze. Rozumiesz?

– Tak sądzę.

– Larue po prostu chciał zacząć nowe życie. Bał się tego, co mogę mu zrobić. Dlatego chciał pohandlować. Powiedział mi prawdę. Dał mi numer telefonu Wu. W zamian miałem zostawić go w spokoju.

– A zatem to ty dzwoniłeś do Wu?

– Właściwie dzwonił Larue. Jednak owszem, rozmawiałem z nim.

– I kazałeś Wu, żeby nas do ciebie przywiózł?

– Nie wiedziałem, że ty też jesteś w jego rękach. Myślałem, że ma tylko Jacka.

– Co zamierzałeś zrobić, Carl?

Nie odpowiedział.

– Jacka też byś zabił?

– Czy to teraz ma jakieś znaczenie?

– A co zrobiłbyś ze mną?

Milczał chwilę.

– Miałem pewne wątpliwości – przyznał w końcu.

– W związku z czym?

– Z tobą.

Mijały sekundy. Na korytarzu rozległy się kroki. Przed drzwiami przejechały nosze na piszczących kółkach. Grace nasłuchiwała tych cichnących w oddali dźwięków. Próbowała oddychać wolniej.

– O mało nie zginęłaś w bostońskiej masakrze, a jednak wyszłaś za człowieka, który był za nią odpowiedzialny. Wiedziałem również, że Jimmy X był u ciebie w domu po tym, jak widzieliśmy go na próbie. Nie powiedziałaś mi o tym. A ponadto tak niewiele pamiętasz z tego, co się wydarzyło. Nie tylko tamtej nocy, ale prawie całego tygodnia.

Grace starała się oddychać miarowo.

– Myślałeś…

– Nie wiedziałem, co o tym myśleć. Teraz może już wiem.

Myślę, że twój mąż jest dobrym człowiekiem, który popełnił straszliwy błąd. Sądzę, że uciekł po tamtym zamieszaniu.

Pewnie czuł się winny. Dlatego chciał się z tobą spotkać.

Czytał artykuły w prasie i chciał się upewnić, że dobrze się czujesz. Może nawet zamierzał cię przeprosić. Dlatego odnalazł cię na tej plaży we Francji. A potem zakochał się w tobie.

Zamknęła oczy i opadła na poduszki.

– To już koniec, Grace.

Siedzieli w milczeniu. Nie zostało już nic do powiedzenia.

Po kilku minutach Vespa wymknął się z pokoju, cicho jak noc.

Jednak to jeszcze nie był koniec.

Minęły cztery dni. Grace poczuła się lepiej. Po południu wypisali ją do domu. Cora i Vickie mieszkały u niej. Pojawił się też Cram, ale Grace poprosiła go, żeby sobie poszedł.

Skinął głową i usłuchał.

Oczywiście media szalały. Dziennikarze znali tylko niektóre, oderwane fakty, ale wystarczyło samo to, że pojawił się sławny Jimmy X i natychmiast został zamordowany, żeby dostali szału.

Perlmutter postawił radiowóz przed domem Grace. Emma i Max nadal chodzili do szkoły. Grace spędzała większość czasu w szpitalu, przy Jacku. Charlaine Swain często dotrzymywała jej towarzystwa.

Grace rozmyślała o fotografii, od której wszystko się zaczęło.

Teraz była pewna, że jeden z członków zespołu Allaw znalazł jakiś sposób, żeby umieścić to zdjęcie wśród innych. Po co?

Trudno powiedzieć. Może uświadomił sobie, że osiemnaście duchów nigdy nie zazna spokoju?

Pozostawała jeszcze kwestia czasu. Dlaczego teraz? Dlaczego po piętnastu latach?

Było wiele możliwych odpowiedzi. Może powodem było zwolnienie warunkowe Wade'a Larue. Albo śmierć Gordona Mackenzie. Lub cały ten zgiełk związany z rocznicą tragedii.

Najbardziej prawdopodobnym i sensownym wyjaśnieniem było to, że początek tym burzliwym wydarzeniom dał powrót Jimmy'ego X. Kto naprawdę ponosił winę za to, co zdarzyło się tamtej tragicznej nocy? Jimmy, który ukradł piosenkę? Jack, który go zaatakował? Gordon Mackenzie, który do niego strzelił? Wade Larue, który nie miał pozwolenia na broń, wpadł w panikę i zaczął strzelać w już i tak przerażonym tłumie?

Grace nie wiedziała. Kręgi na wodzie. Te krwawe wydarzenia nie były skutkiem jakiegoś straszliwego spisku. Zapoczątkowało je spotkanie dwóch nieznanych zespołów rockowych, dających koncert w Manchesterze.

Oczywiście, w tej rekonstrukcji wciąż były dziury. Całe mnóstwo dziur. Jednak będą musiały zaczekać.

Są sprawy ważniejsze od prawdy.

Grace spoglądała na Jacka. Wciąż leżał na tym samym szpitalnym łóżku. Opiekujący się nim lekarz, niejaki Stan Walker, siedział przy niej. Splótł dłonie i mówił ponurym głosem. Grace słuchała w milczeniu. Emma i Max czekali na korytarzu. Chcieli wejść. Nie wiedziała, co ma robić. Co ma im powiedzieć.

Żałowała, że nie może zapytać o -o Jacka.

Nie chciała go pytać, dlaczego tak długo ją okłamywał. Nie chciała, żeby jej wyjaśnił, co naprawdę stało się tamtej okropnej nocy. Ani pytać o to, jak doszło do tego, że spotkał ją wtedy na plaży, czy szukał jej specjalnie? Czy dlatego się pokochali?

Nie o to chciała pytać Jacka.

Chciała zadać mu jedno tylko jedno, ostatnie pytanie: czy chce, żeby dzieci stały przy jego łóżku, kiedy będzie umierał?

W końcu pozwoliła im zostać. Po raz ostatni byli razem, we czwórkę. Emma płakała. Max siedział, wpatrując się w podłogę.

A potem, wraz z lekkim ściśnięciem serca, Grace poczuła, że Jack odszedł na zawsze.

Na pogrzebie był tłum ludzi. Grace zwykle nosiła szkła kontaktowe. Tego dnia zdjęła je i nie założyła okularów.

Wszystko to łatwiej było znieść, kiedy się rozmazywało.