Harlan Coben - Tylko Jedno Spojrzenie

Jej poduszka jest zawsze wilgotna.

Naturalnie, można przypuszczać, że gdyby Jack żył, Grace chciałaby mu zadać wiele pytań. To prawda, ale już nie obchodzi jej to, co dwudziestoletni, przestraszony chłopak zrobił w obliczu okropnej tragedii i gniewu opinii publicznej.

Może powinien powiedzieć jej o wszystkim. A gdyby to zrobił?

Gdyby Jack od razu wyznał jej prawdę? Albo po miesiącu znajomości? Lub po roku? Jak by na to zareagowała? Czy zostałaby z nim? Grace myśli o Emmie i Maksie, o prostym fakcie ich istnienia, i na myśl o innej możliwości przechodzi ją dreszcz.

Tak więc późną nocą, gdy Grace leży sama w zbyt dużym łóżku i mówi do Jacka, czując się bardzo dziwnie, ponieważ wcale nie wierzy w to, że on ją słyszy, zadaje pytania dotyczące znacznie istotniejszych spraw: Max chce zapisać się do reprezentacji Kasselton w piłce nożnej, czy nie jest na to za mały? Szkoła chce, żeby Emma uczyła się angielskiego w indywidualnym trybie nauczania, czy to nie będzie dla niej zbyt stresujące? Czy w lutym powinniśmy pojechać bez ciebie do Disneylandu, czy też będzie to zbyt bolesne? I co mam zrobić, Jack, z tą mokrą od łez poduszką Emmy?

Takie pytania.

Scott Duncan odwiedził ją tydzień po aresztowaniu Sandry.

Kiedy otworzyła mu drzwi, powiedział:

– Znalazłem coś.

– Co takiego?

– To było w rzeczach Geri.

Podał jej porysowaną kasetę. Nie było na niej naklejki, lecz ktoś opisał ją czarnym, wyblakłym już atramentem: ALLA W.

W milczeniu przeszli do salonu. Grace włożyła kasetę do odtwarzacza i nacisnęła przycisk.

Trzecią piosenką był Atrament sympatyczny.

Ten utwór rzeczywiście był nieco podobny do Wyblakłego atramentu. Czy sąd uznałby, że Jimmy X popełnił plagiat? Być może, ale Grace doszła do wniosku, że po upływie tylu lat zapewne nie. Jest mnóstwo piosenek podobnych do siebie.

A plagiat od silnego wpływu oddziela bardzo cienka linia.

Miała wrażenie, że Wyblakły atrament balansuje dokładnie na tej niewidzialnej granicy.

Tak jak wiele tych tragicznych zdarzeń mieści się na pograniczu dobra i zła.

– Scott?

Nie spojrzał na nią.

– Nie sądzisz, że powinniśmy oczyścić atmosferę?

Powoli skinął głową. Nie wiedziała, jak zacząć.

– Kiedy się dowiedziałeś, że twoja siostra została zamordowana, zacząłeś dociekać prawdy. Zwolniłeś się z pracy.

Wszystkie siły skupiłeś na śledztwie.

– Tak.

– Z pewnością nietrudno było ustalić, że twoja siostra miała chłopaka.

– Nietrudno – przyznał Duncan.

– I dowiedziałeś się, że nazywał się Shane Alworth.

– Wiedziałem o tym już wcześniej. Chodzili ze sobą sześć miesięcy. Sądziłem jednak, że Gen zginęła w pożarze. Nie miałem powodu, żeby się nim interesować.

– Racja. Jednak teraz, po rozmowie z Monte Scanlonem, miałeś powód.

– Tak. Od tego zacząłem.

– I dowiedziałeś się, że znikł zaraz po śmierci twojej siostry.

– Tak.

– To wzbudziło twoje podejrzenia.

– Łagodnie mówiąc.

– Jak się domyślam, sprawdziłeś jego akta uniwersyteckie, a może nawet szkolne. Porozmawiałeś z jego matką. Domyśliłeś się prawdy. Dość szybko, kiedy przyjrzałeś się temu dokładnie.

Scott Duncan. skinął głową.

– Zatem wiedziałeś, jeszcze zanim się spotkaliśmy, że Jack to Shane Alworth.

– Tak – przyznał. – Wiedziałem.

– Podejrzewałeś, że zabił twoją siostrę?

Duncan uśmiechnął się bez cienia wesołości.

– Facet chodzi z twoją siostrą. Zrywa z nią. Ona zostaje zamordowana. On zmienia nazwisko i znika na piętnaście lat. – Wzruszył ramionami. – Co miałem myśleć?

Grace pokiwała głową.

– Mówiłeś mi, że lubisz potrząsać klatką. Żeby w ten sposób sprawa ruszyła z miejsca.

– Owszem.

– Wiedziałeś, że nie możesz po prostu zapytać Jacka o siostrę. Nic na niego nie miałeś.

– Racja.

– Dlatego potrząsnąłeś klatką.

Milczał.

– Odwiedziłam Josha w Photomacie – powiedziała Grace.

– Ach tak. Ile mu zapłaciłaś?.

– Tysiąc dolarów.

Duncan prychnął.

– Ja zapłaciłem mu tylko pięćset.

– Za umieszczenie zdjęcia w mojej kopercie?

– Tak.

Allaw zaczęli następną piosenkę. Śpiewali o głosach na wietrze. Mieli surowe brzmienie, ale również spore potencjalne możliwości.

– Rzuciłeś podejrzenia na Corę, żebym nie naciskała Josha.

– Tak.

– Nalegałeś, żebym razem z tobą pojechała do pani Alworth. Chciałeś zobaczyć, jak zareaguje na widok wnucząt.

– Mocniej potrząsnąć klatką – przyznał. – Widziałaś. wyraz jej oczu, kiedy zobaczyła Emmę i Maxa?

Widziała. Tylko wtedy nie miała pojęcia, co oznaczał i dlaczego ta kobieta mieszkała przy drodze, którą Jack codziennie jeździł do pracy. Teraz już wiedziała.

– Ponieważ zostałeś zmuszony do złożenia rezygnacji, nie mogłeś wykorzystać FBI do śledzenia Jacka. Dlatego skorzystałeś z usług prywatnej agencji detektywistycznej, która zatrudniała Rocky'ego Conwella. I to ty umieściłeś kamerę w naszym domu. Jeśli zamierzałeś potrząsnąć klatką, chciałeś zobaczyć, jak zareaguje podejrzany.

– To wszystko prawda.

Pomyślała o skutkach.

– Wielu ludzi zginęło z powodu tego, co zrobiłeś.

– Prowadziłem śledztwo w sprawie zamordowania mojej siostry. Nie możesz oczekiwać, że będę za to przepraszał.

Wina, pomyślała. Jest tylu winnych.

– Mogłeś mi powiedzieć.

– Nie, Grace. Nie mogłem ci zaufać.

– Powiedziałeś, że nasze przymierze jest tymczasowe.

Spojrzał na nią. W jego oczach coś się kryło.

– Kłamałem – powiedział. – Nigdy nie byliśmy sprzymierzeńcami.

U siadła i ściszyła muzykę.

– Nie pamiętasz masakry, prawda, Grace?

– Tak się zdarza – powiedziała. – To nie amnezja ani nic takiego. Otrzymałam silne uderzenie w głowę, po którym zapadłam w śpiączkę.

– Uraz czaszki – skinął głową. – Wiem o tym. Widziałem wiele takich przypadków. Na przykład u tego joggera, którego napadnięto w Central Parku. Tak jak i w twoim, w większości przypadków ofiara nie pamięta kilku dni przed napadem.

– I co?

– Jak tamtej nocy znalazłaś się w kanale dla orkiestry?

To pytanie ją zaskoczyło. Obrzuciła go badawczym spojrzeniem, jednak z jego twarzy niczego nie zdołała wyczytać.

– O co ci chodzi?

– Ryan Vespa… No cóż, jego ojciec kupił bilet od konika za czterysta dolarów. Członkowie zespołu Allaw dostali bilety od Jimmy'ego. Jedynym sposobem zdobycia wejściówki było wywalić kupę forsy albo znać tam kogoś. – Nachylił się do niej. – Jak się tam dostałaś, Grace?

– Mój chłopak załatwił bilety.

– Todd Woodcroft? Ten, który nawet nie odwiedził cię w szpitalu?

– Tak.

– Jesteś pewna? Ponieważ przedtem mówiłaś, że nie pamiętasz.

Otworzyła usta i zaraz je zamknęła. Nachylił się jeszcze bliżej.

– Grace, rozmawiałem z Toddem Woodcroftem. Nie był na tym koncercie.

Nagle zrobiło jej się zimno.

– Todd nie odwiedził cię, ponieważ zerwałaś z nim dwa dni przed koncertem. Uważał, że to wyglądałoby dziwnie, gdyby przyszedł do szpitala. I wiesz co, Grace? Shane Alworth tego samego dnia zerwał z moją siostrą. Geri nie poszła na ten koncert. Jak myślisz, z kim zamiast niej poszedł Shane?

Grace zadrżała i czuła, że to drżenie obejmuje całe jej ciało.

– Nie rozumiem.

Wyjął fotografię.