Harlan Coben: Tylko Jedno Spojrzenie

– Mijały lata – ciągnęła Grace. – Jack Lawson jest moim mężem. – Zamilkła na moment, wspominając to, co Carl Vespa powiedział o tym, że Jack Lawson odszukał ją we Francji. Nadal coś się nie zgadzało. – Mamy dzieci. Mówię Jackowi, że chcę wrócić do kraju. On nie chce. Nalegam. Są dzieci. Chcę wrócić do Stanów Zjednoczonych. Pewnie to moja wina. Gdyby powiedział mi prawdę…

– Jak byś zareagowała, Grace?

Zastanawiała się nad tym.

– Nie wiem.

Sandra Koval uśmiechnęła się.

– Podejrzewam, że on też nie miał pojęcia.

Grace wiedziała, że Sandra ma rację, ale nie była to odpowiednia chwila na komplementy.

– W końcu przenieśliśmy się do Nowego Jorku. Nie wiem jednak, co stało się potem, Sandro, więc będziesz musiała trochę mi pomóc. Sądzę, że wobec zbliżającej się rocznicy tragedii oraz wyjścia Wade'a Larue na wolność, Sheila Lambert, a może nawet Jack, zdecydowali, że czas wyznać prawdę.

Jack nigdy dobrze nie sypiał. Może oboje chcieli uwolnić się od poczucia winy, nie wiem. Oczywiście, nie mogłaś na to pozwolić. Im może by wybaczono, ale nie tobie. Kazałaś zabić Geri Duncan.

– Ponownie zapytam: a dowodem tego jest…?

– Dojdziemy do tego. Okłamywałaś mnie od początku, ale w jednej sprawie powiedziałaś prawdę.

– Och, cudownie – rzuciła sarkastycznie Sandra. A w jakiejż to?

– Kiedy Jack zobaczył w kuchni to stare zdjęcie, sprawdził w sieci Geri Duncan. Dowiedział się, że zginęła w pożarze, i zaczął podejrzewać, że to nie był wypadek. Dlatego zadzwonił do ciebie. To była ta dziewięciominutowa rozmowa. Bałaś się, że się załamie, i wiedziałaś, że musisz działać szybko. Obiecałaś Jackowi, że wszystko wyjaśnisz, ale nie przez telefon. Umówiłaś się z nim na spotkanie przy New York Thruway. Potem zadzwoniłaś do Larue i powiedziałaś, że to będzie doskonały moment, żeby się zemścić. Sądziłaś, że Larue każe Wu zabić Jacka, a nie porwać go.

– Nie muszę tego słuchać.

Jednak Grace nie zamilkła.

– Moją największą pomyłką było to, że pokazałam ci wtedy tę fotografię. Jack nie wiedział, że zrobiłam kopię. No i nagle pojawiło się to zdjęcie, na którym każdy mógł zobaczyć twojego nieżyjącego brata oraz jego nowe wcielenie. Musiałaś uciszyć i mnie. Dlatego posłałaś tego faceta z pudełkiem śniadaniowym, żeby mnie nastraszył. Jednak ja nie usłuchałam.

Wtedy posłużyłaś się Wu. Miał się dowiedzieć, co wiem, a potem mnie zabić.

– No dobrze, dość tego. – Sandra Koval wstała. – Wynoś się z mojego biura.

– Nie masz nic do dodania?

– Wciąż czekam na dowód.

– Nie mam żadnego – powiedziała Grace. – Może jednak sama Się przyznasz.

Sandra się roześmiała.

– Co, myślisz, że nie wiem, że masz założony podsłuch?

Nie powiedziałam i nie zrobiłam niczego, co byłoby podstawą do oskarżenia mnie o cokolwiek.

– Spójrz przez okno, Sandro.

– Co?

– Okno. Popatrz na chodnik. Chodź, pokażę ci.

Grace pokuśtykała do olbrzymiego panoramicznego okna i wskazała coś palcem. Sandra Koval podeszła ostrożnie, jakby spodziewała się, że Grace wypchnie ją przez szybę. Jednak nie o to chodziło Grace. Wcale nie.

Sandra Koval spojrzała w dół i z jej ust wyrwał się cichy jęk. Na chodniku przed budynkiem, przechadzając się tam i z powrotem jak dwa lwy, czekali Carl Vespa i Cram. Grace odwróciła się i ruszyła do drzwi.

– Dokąd idziesz? – zawołała Sandra.

. – Och – powiedziała Grace, zawróciła i napisała coś na karteczce. – To numer telefonu kapitana Perlmuttera. Masz wybór. Możesz zadzwonić i wyjść stąd razem z nim. Albo możesz spróbować szczęścia na ulicy.

Położyła kartkę na stole konferencyjnym. A potem, nie odwracając się, opuściła pokój.

Sandra Koval wolała zadzwonić do kapitana Perlmuttera. Potem do swojego adwokata. Miała ją reprezentować Helen Crimstein, żywa legenda. Zapowiadało się, że będzie to trudna sprawa, ale ze względu na pewne nowe fakty prokurator okręgowy sądziła, że sobie poradzi.

Jednym z tych faktów był powrót rudowłosej Sheili Lambert, niegdyś należącej do zespołu Allaw. Kiedy Sheila przeczytała o aresztowaniu Sandry oraz apele o pomoc, zgłosiła się. Rysopis człowieka, który zastrzelił jej męża, pokrywał się z opisem człowieka, który nastraszył Grace w supermarkecie. Nazywał się Martin Brayboy. Został schwytany i zgodził się być świadkiem oskarżenia.

Sheila Lambert powiedziała prokuraturze, że Shane Alworth był tamtej nocy na koncercie, ale w ostatniej chwili postanowił nie iść za kulisy i nie kłócić się z Jimmym X. Sheila Lambert nie wiedziała, dlaczego zmienił zdanie, ale podejrzewała, że Shane zrozumiał, iż John Lawson jest zbyt naćpany, za bardzo pobudzony i agresywny.

To powinno pocieszyć Grace, ale jakoś nie pocieszało.

Kapitan Perlmutter połączył siły z byłą szefową Scotta Duncana Lindą Morgan z prokuratury okręgowej. Zdołali nakłonić do współpracy jednego z bliskich współpracowników Carla Vespy. Krążyły plotki, że wkrótce go aresztują, chociaż trudno będzie mu udowodnić zamordowanie Jimmy'ego X.

Cram któregoś popołudnia zadzwonił do Grace. Powiedział jej, że Vespa stracił chęć do walki. Całymi dniami nie wstaje z łóżka. „To jak patrzeć na czyjąś powolną śmierć” – powiedział. Nie chciała tego słuchać.

Charlaine Swain przywiozła Mike'a ze szpitala do domu.

Znów żyli jak kiedyś. Mike wrócił do pracy. Teraz oglądają telewizję razem, a nie oddzielnie. Mike wciąż chodzi wcześnie spać. Ich życie seksualne trochę się ożywiło, ale nadal brakuje im spontaniczności. Charlaine i Grace bardzo się zaprzyjaźniły. Charlaine nigdy się nie skarży, ale Grace widzi jej niepokój. Wie, że ta sytuacja wkrótce musi się zmienić.

Freddy Sykes jeszcze nie doszedł do siebie. Wystawił dom na sprzedaż i zamierza kupić apartament w Fair Lawn, w stanie New Jersey.

Cora pozostała Corą. Tyle na ten temat.

Evelyn i Paul Alworth, czyli matka i brat Jacka, a raczej Shane'a, również nawiązali kontakt z Grace. Jack wykorzystał pieniądze funduszu powierniczego, żeby opłacić studia Paula.

Kiedy zaczął pracować dla Pentacol Pharmaceuticals, Jack kupił matce mieszkanie, żeby mieć ją bliżej. Przynajmniej raz w tygodniu jedli razem lunch w jej domu. Zarówno Evelyn jak i Paul bardzo chcieli widywać dzieci, jako ich babcia i wujek, ale rozumieli, że Emma i Max muszą przyzwyczaić się do nich powoli.

Każde z dzieci inaczej radzi sobie z tragedią.

Max lubi rozmawiać o ojcu. Chce wiedzieć, gdzie jest tatuś, jak jest w niebie, czy tatuś naprawdę na nich patrzy. Chce mieć pewność, że ojciec wciąż może obserwować najważniejsze chwile jego młodego życia. Grace próbuje mu to wyjaśnić najlepiej jak umie, usiłuje go przekonać, lecz jej słowom brakuje przekonania. Max chce, żeby Grace śpiewała razem z nim piosenkę o Jenny Jenkins, kiedy się kąpie, a kiedy to robią, Max śmieje się i tak bardzo przypomina przy tym ojca, że ten widok łamie Grace serce.

Emma, córeczka tatusia, nigdy nie mówi o Jacku. Nie zadaje pytań. Nie ogląda jego zdjęć ani nie wspomina. Grace usiłuje sprostać oczekiwaniom córki, ale nie wie, jak do niej podejść.

Psychiatrzy mówią, że dziecko z czasem się otworzy. Grace, która też przeżyła tragedie, nie jest tego taka pewna. Z doświadczenia wie, jak bardzo można zamknąć się w sobie, odgrodzić od innych ludzi i całego świata.

Co dziwne, Emma sprawia wrażenie zadowolonej. Dobrze radzi sobie w szkole. Ma dużo przyjaciółek. Jednak Grace zna prawdę. Emma nie pisze już wierszy. Nawet nie zagląda do dzienniczka. Gdy kładzie się spać, zamyka drzwi swojego pokoju. Czasem, późną nocą, Grace staje pod nimi i wydaje jej się, że słyszy płacz. Rano, kiedy Emma idzie do szkoły, Grace sprawdza pokój córki.