Olga Gromyko - Zawód - Wiedźma. Część II

– Co ja twoim zdaniem jestem, punkt wymiany walut banku krasnoludzkiego? – prychnął wampir, grzebiąc w kieszeniach spodni. – Bierz, co dają i podziękuj. Nieszczególnie żeś się, najemniku, przez te trzy dni natrudził.

– Już wolałbym przez trzy lata w kopalniach węgla wagoniki popychać! – zaczął troll, ale natychmiast zamknął paszczę na widok kamienia szlachetnego. Oszlifowany brylant był nieco większy od ziarnka grochu, ale tak czysty, że dowolny jubiler bez chwili namysłu dałby za niego dwa razy więcej, niż żądał najemnik.

– Ostatni – ze smutkiem powiedział wampir, przetaczając kamyczek po dłoni. – O nie, nie śliń się, to nie dodatek za ryzyko. To dla ciebie i Wolhy po połowie.

– Niczego nie potrzebuję! – oburzyłam się. – Nie obrażaj przyjaciół pieniędzmi, zapłacisz, gdy przyjdzie czas… W bardziej dostojny sposób.

– To co, z długu też zrezygnujesz?

– Nie wezmę pod żadnym pozorem.

– Nie zrozumiałaś – cierpliwie powiedział Len. – Nie pożyczam. Oddaję.

– Nie i nie namawiaj.

– Namawiać? Bogowie uchowaj! No to siedź bez stypendium.

– Co?!

– A nie wiedziałaś? Potrącono ci za zaginioną kobyłę plus szkolną uprząż. Równe osiemdziesiąt monet, twoje stypendium za cztery miesiące.

– Ale to nieuczciwe! – zawyłam. – Zwycięzców się nie rozlicza!

– Nie, wsadza się ich do ciemnicy – złośliwie przytaknął troll. – Dawaj kamyczek, białowłosy. Mam na oku porządnego jubilera, da uczciwą cenę, nie to, co ci pośrednicy na targu.

Len jakoś dziwnie spojrzał na trolla i wyciągnięta ręka najemnika pytająco zawisła w powietrzu.

„Oddaj mu – pomyślałam – nie zmuszaj mnie do udawanych uśmiechów i fałszywych podziękowań za pieniądze, które może i są zasłużone, ale nadal mi wstyd przyjmować je z twoich rąk”.

– Żegnaj, strzyguniu, miło się robi z tobą interesy – mruknął troll, zaciskając pięść. – Cześć foczka, wiesz, gdzie mnie szukać.

Skinęłam głową z roztargnieniem oglądając obolałą rękę, przeciętą ciemniejącym strupem. Rana wbrew oczekiwaniom zamknęła się szybko, dosłownie w parę chwil. Bolało i swędziało pod skórą, ale zapalenia nie czułam. Może dawał o sobie znać efekt uboczny leczenia magicznego – udawało mi się coraz lepiej i lepiej, ostatnimi czasy prawie odruchowo. Uczciwie mówiąc, w ogóle nie pamiętałam, jak wyleczyłam tę ranę. Wszystko stało się samo z siebie, jak u… wampira.

…W mroku kałuża wydawała się czarna. Ale tam, gdzie światło pochodni odbijało się w jej tafli, tańczyły karmazynowe odblaski. Aureola krwi powoli rozpełzała się, chwiejąc dookoła mojego ciała. Wspaniałe widowisko. A ja się nie spieszę. Obserwuję. Stoję obok, nie rzucając cienia…

– Arrless, genna! Tredd… Geriin ore guell…

Potrząsnęłam głową, odganiając wizję.

– No dawaj – niecierpliwie powtórzył wampir. – Nie ufasz mi?

– Co? – Okazało się, że Len wyciągnął do mnie rękę na pożegnanie.- A mam wybór? – Nasze dłonie spotkały się w pożegnalnym uścisku, długim, mocnym i bolesnym.

Zdecydowanie spojrzałam w szare ironiczne oczy.

„Nawet o tym nie marz, Len. Nie myśl, że do skończenia świata uda ci się wodzić mnie za nos. Nie uspokoję się, póki nie rozbiorę na cegiełki i kamyczki tych grubych murów otaczającej cię tajemnicy. Zdobędę tę fortecę, Len. Będę oblegać ją ze wszystkich stron, nie dam ci ani chwili oddechu, będę śledzić każdy twój krok, każdego dnia będziesz musiał otworzy i hm im flagę. Bo nie chcę, żebyśmy mieli przed sobą tajemnice. Wspólne – mogą być”.

Wargi Lena wykrzywiły się w diabelskim uśmiechu. Przyjął wyzwanie.

– Do zobaczenia – powiedział, otwierając rękę usadowił się w siodle i potrząsnął wodzami. Kapryśny Płomyk zachrapał i cofnął się, przysiadając na zadzie.- Wampir lekko połaskotał uparciucha ostrogami i Płomyk, poddawszy się nieuniknionemu, lekko ruszył z miejsca, Len, nie odwracając się, podniósł lewą rękę w geście pożegnania i szkolna brama zamknęła się za jego plecami.

– Do zobaczenia – szepnęłam, otwierając dłoń, w której nie została nawet cieniutka blizna. – Do szybkiego zobaczenia, Len!

Dogoniłam trolla, chociaż on jakby niezbyt się ucieszył. Wydawało mi się nawet, że próbuje schować się przede mną za drzewem, ale tam, ni z gruszki ni z pietruszki, rzucił się na niego mały kulawy psiak, który przyciągnął moją uwagę wyjątkowo wstrętnym szczekaniem.

– Wal, daleko się wybierasz? – spytałam z przesadną słodyczą, obserwując, jak troll bezskutecznie próbuje odegnać kundla machnięciami rąk, tupaniem i mocniejszymi słowami. Zwierzak tylko zyskiwał na głośności podskakując w miejscu jak głodna pchła.

– Kysz, poganinie! – Troll udał, że schyla się po kamień i psiak, podwinąwszy krótki ogon, zniknął w najbliższej bramie.

– No to bierzemy się do podziału honorarium – zażądałam. – Gdzie ten obiecany „porządny” jubiler?

– Parę kroków – niechętnie przyznał się troll. – Właśnie się do niego wybieram.

– No to wspaniale, pójdę z tobą.

Troll spochmurniał i rzucił tęskne spojrzenie w kierunku wąskiego mrocznego zaułka.

– Foczka, po co tyle zachodu? Do wieczora bym kasę podrzucił. Dla ciebie, jako tej z zasadami, osiemdziesiąt, a reszta dla mnie.

– O nie, na pół, tak jak się umawialiśmy. Po co ja się niby osiem lat uczyłam? Czemu mam w całości oddać Szkole swoje pierwsze honorarium? Ja chcę futro z rysia. I naszyjnik z obsydianu. Wiesz, takie czarne, z zawieszkami. Widziałam w sklepie u Regnera.

– Jakie wy, baby, jesteście zachłanne i małostkowe – z niezadowoleniem stęknął troll. – Dopiero co zadzierała nos, że niby nie potrzebuje tych jego gównianych pieniędzy, a teraz myśli o szmatkach i błyskotkach.

– Wal, ja jestem magiem praktykiem. Ja powinnam być praktyczna. To idziemy czy jak?

Sklepik (świeżo odnowiony domek z jednospadowym dachem i pomalowanymi okiennicami) nosił dźwięczne miano „Graj-Ptaka". Kałuże dookoła niego schludnie przysypano piaskiem, wejście pod szyldem zasłonięte zostało grubą barwną kotarą. Dziesięć kroków od budynku Wal zatrzymał się i dał mi ostrzegawczy znak ręką.

– Rozumiesz, foczka – szepnął troll wprost do mojego ucha, podejrzliwie zezując na sennego strażnika, patrolującego przydzieloną mu uliczkę. – Ten typek, jubiler, nie jest szczególnie praworządnym obywatelem. Naprawdę jest paserem. I w jego chałupie cały czas kręcą się sprzedawcy kradzionego. Mnie znają, a na twój widok mogą złapać za kusze. Przecież nie chcesz dostać po strzale w każde oko, prawda? To poczekaj tu, w cieniu, a ja pójdę i pogadam z nim.

Stałam tam przez pięć minut. Dziesięć. Pół godziny. Do sklepiku wchodzili i wychodzili porządnie ubrani ludzie. Z obawą zezowali na mnie, biorąc ni to za szpiega, ni to za etatowego wykidajłę. Czas mijał, a troll nadal nie wracał.

Gdy nabrałam podejrzeń i wdarłam się do Graj-Ptaka, w środku nie było nikogo. Ani Wala, ani elementów przestępczych, ani jubilera. W sklepiku sprzedawano tkaniny. Siwobrody krasnolud bez pośpiechu mierzył łokciem kawałek barwnego perkalu i w odpowiedzi na mój oburzony wrzask: „Gdzie ten oszust?!” – leniwie skinął w kierunku bocznych drzwi.

O dziwo, ale do rozdrażnienia i rozczarowania, które poczułam, dołączyła się szczera ulga. Te nieoczekiwane i jak mi się wydawało, niezasłużone pieniądze od samego początku budziły we mnie zakłopotanie. Troll uciekł prawdopodobnie daleko i na długo, skoro już zdecydował się ściągnąć na siebie gniew maga. A ja jakoś przeżyję i bez kamienia – mam dach nad głową, w stołówce darmowe jedzenie, buty i kurtka jeszcze nie rozpadły się do reszty, te cztery miesiące jakoś wytrzymam.