Olga Gromyko - Zawód - Wiedźma. Część II

– Żarcie… – syknął.

– Odbiło ci, mdli mnie od samego tylko zapachu!

– Kretynka, w czapce!

– Nie mów, że zamierzasz ograbić żebraka?

– Ten żebrak jest bogatszy niż my wszyscy razem wzięci. Ale niech ci będzie, zostawię mu na piwko.

– Nie waż się, słyszysz? – oburzyłam się. – Len, weź mu powiedz!

Wampir tylko uśmiechnął się zagadkowo. Nie zwracając uwagi na moje krzyki, Wal pochylił się i szeroką dłonią zagarnął dobrowolne dary parafian.

I w tym momencie zdarzył się cud! Zeszłoroczne zmartwychwstanie proroka Owsiugi (oszczercy mówili, że prorok nie był martwy, tylko pijany w trupa) nie dorastało mu do pięt.

– A gdzie pchasz to łapsko, brudna mordo! – wrzasnął ślepy i głuchoniemy żebrak, zrywając się na odrośnięte nogi. Węzły nogawek majtały nad nagimi kolanami.

Zszokowany Wal nie zdążył uciec przed ciosem jesionowej laski, która z łoskotem wylądowała na jego plecach.

Len pękał ze śmiechu, ja również. Miedziaki rozsypały się po drodze. Kaleka opadł na kolana i w pośpiechu pakował je do kieszeni.

– Ale ty jesteś, gościu… – z podziwem sapnął troll, drapiąc się po łopatce. – Ghyrowa sobie praca.

Żebrak obejrzał się, zobaczył, że jego wybuchu nie widział nikt oprócz nas, potężnie splunął i znowu usiadł, wrzucając do czapki garść miedzi – jako wabik na łatwowiernych ofiarodawców.

– I to nogi nie drętwieją, tak na nich siedzieć przez cały dzień? – spytałam wyrozumiale.

– A że tobie język nie zdrętwieje, znęcać się nad kalekimi – odburknął żebrak, pracowicie wcierając w brodę garść przydrożnego kurzu.

– A ja cię zaraz złapię za kołnierz – i do świątyni.

I niech no na oczach łaskawców odrosną ci nogi – warknął Wal, podkasując rękawy.

– Hej no, chłopaki, co wy? – „Kaleka" zmienił nastawienie. – Ile chcecie? Pięć? Dziesięć?

– Dwadzieścia procent. Jednorazowo – zdecydowanie powiedział Len.

– Że też wam nie wstyd… nie ludzie, a wampiry jakieś. – Żebrak wytrząsnął na dłoń całodzienny zarobek, poruszył monety palcem i z westchnieniami i płaczem odliczył jedną piątą do usłużnie podsuniętego woreczka. – Żebyście się, krwiopijcy, zadławili!

– Nie no, co za przenikliwy facet – ironicznie powiedział Wal, klepiąc Lena po ramieniu. – Wampira czuje na wiorstę. Chodź, zalatuje od niego jak ze ścieków, a w tej dziurze jest masa o wiele przyjemniejszych zapachów.

– A ty jak zawsze, wiedziałeś i milczałeś! – wkurzyłam się na Lena.

– Czekałem na wesołe przedstawienie.

– Len, ty nie jesteś człowiek a…

– Masz rację. Nie jestem człowiek – zgodził się chętnie.

– A prawdziwe bydlę! – skończyłam wątek. – Jesteśmy drużyną i powinniśmy działać zgodnie, a nie wystawiać siebie nawzajem na pośmiewisko. Prawda, Wal?

– Tfu, by was! – odpowiedział troll. – Kasę mamy, karczmę żem przyuważył na pagórku, nie macie lepszego czasu, żeby się gryźć!

Ale karczma była zamknięta: wisiała na niej solidna kłódka i obwieszczenie „Lokal ony do jutrzejsza zamknięte będą”. Nad kominem rozwiewał się smakowity dymek, różnokolorowe stadko prosiąt w skupieniu przekopywało ryjkami stos pozostałych po klientach resztek.

Zapatrzyłam się na szyld niegościnnego punktu gastronomicznego. Pod napisem „Wesołe Rusałki” narysowano dwie rozczochrane, wyłupiastookie baby z jasnymi warkoczami, szczerbatymi uśmiechami aż do kłapciatych uszu i śledziowymi ogonami zamiast nóg. W rękach każda trzymała kufel spienionego piwa i gotowanego raka o równie wyłupiastych oczach, wyglądającego na nieco zdziwionego. Może rysownik nie był szczególnie utalentowany plastycznie, ale poczucie humoru miał całkiem niezłe.

Ale w organizmie podróżnika mieściło się tylko jedno uczucie. Praktyczna natura trolla targana była przez wilczy głód.

– A niechby cię szlag trafił w kiblu, oszganie brynny! Ugg jon wahuur! – klął Wal, z wściekłością kopiąc solidne dębowe drzwi. Nagie ciała rusałek naturalnie drżały. – Ghyrze okbanny!

– Wal, uspokój się – przekonywałam. – Pójdziemy do świątyni, poprosimy o trochę chleba dla głodnych i jakoś sobie poradzimy.

– Chleba? Na co mi chleb?! Ja chcę mięsa! Wina! Panienek!

– Duszonych czy zasmażanych? – spokojnie zapytał wampir.

W zamyśleniu oglądałam karczmę przez trzycalowe bale. Deski, którymi oszalowano ściany od wewnątrz, dawały lekkie zniekształcenia, ale jednak zdołałam dojrzeć bar, beczkę z niedokładnie zakręconym kurkiem, z którego kapało do drewnianego kufla, kilka stołów i ławek, jak również palenisko z wygaszonymi węglami i pieczonym prosiakiem na rożnie.

– Weźcie mnie podsadźcie! – rozkazałam, podskakując i łapiąc za rynnę. Zaskrzypiała, ale wytrzymała, a ja poczułam pod nogami czyjeś ramię, a potem głowę.

Odepchnęłam się i podciągnęłam, napierając brzuchem na dachówki, po czym znalazłam się na dachu. Wspięcie się na komin zabrało tylko chwilę. Zajęłam pewną pozycję na wąziutkim stopniu dla kominiarza i z ciekawością zajrzałam w czarną dziurę. Ku mojemu zachwytowi szyber był otwarty. Z paskudnym uśmiechem zaczęłam wabić prosiaka palcem. Rożen zadrżał i wyszedł z uchwytów.

– I co tam robi, hę? – wściekły okrzyk zaskoczył mnie w trakcie wyciągania pieczystego. Ręka zadrżała i prosiak na dobre utknął w kominie, definitywnie go blokując.

– Badam okolicę – odpaliłam, osłaniając dłonią oczy i przeszywając spojrzeniem horyzont, jak rycerz z ballady, oczekujący na wrogie wojsko.

– A wy kto? – namolnie dopytywał się nieznany mi łysy facet. Obejrzałam go sobie uważnie, nie odejmując dłoni od czoła. Gdy zadarł głowę, by w odpowiedzi przyjrzeć się nachalnej wiedźmie, zobaczyłam sterczącą jak łopata potężną rudą brodę i pulchne czerwone wargi na twarzy o solidnych policzkach. Pod nogami pętał mu się chudziutki piegowaty chłopczyk w wieku jakichś dziesięciu lat – pewnie syn.

– Jesteśmy sławnymi pogromcami wampirów – wyprodukowałam natchnione kłamstwo. – Jam jest Wolha Redna, a to moi uczniowie i pomocnicy: Wal Jaśniejący i Len Słodkousty. Ugośćcie nas należycie, a odejdziemy w pokoju.

– Chwała bohaterom – odruchowo odparł facet. – Ja jestem Luka Długomiarkić, karczmarz tutejszy. Moja chata blisko, patrzę z okna – łażą tu jacyś koło lokalu. No to se myślę, pójdę i pogonię.

– Ja ci pogonię! – rozzłościł się troll. – Ty weź podróżników nakarm, Ghyr Długomiarkić! Kto to widział – bohaterów głodem morzyć!

– To wy pierwej swoją naczelniczkę zdejmijta z dachu – nieufnie prychnął karczmarz. – Nie ma co się tam pałętać po dachówkach. Czegoś żem nie słyszał o waszej bandzie. Przylezą tu różne różniste, a potem kury znikają.

– Te „różniste" płacą dźwięczną monetą – zimno przerwał słowotok karczmarza Len, podrzucając na dłoni woreczek z jałmużną.

– A czy ja coś? Ja nic! – Facet jakoś od razu ostygł. – Piwa to wam chyba jeszcze utoczę, ale z jedzenia to prawie niczego już nie zostało. Chyba, że państwo łaskawi jajecznicę z szynką…

– Łaskawi, ruszaj się, ruszaj! – ryknął troll. – Foczka, skacz, ja złapię.

Ale złapał mnie Len. To po prostu niesamowite, jak bardzo delikatna i bezbronna może poczuć się kobieta w silnych męskich ramionach. I po raz pierwszy w życiu złapałam się na bluźnierczej myśli, że to wcale nie jest tak źle – być kobietą…

Karczmarz polecił chłopaczkowi rozpalić w kominie i udał się do spiżarni po szynkę, jajka i wino. My upatrzyliśmy sobie stół przy oknie, przytaszczyliśmy do niego ciężkie rzeźbione krzesła i rozsiedliśmy się, nasłuchując i rozglądając się dookoła. Dałam Lenowi kuksańca w bok i skinieniem wskazałam mu długie warkocze czosnku rozwieszone po kątach w celu ochrony przed wampirami. Temu samemu miał służyć srebrny krzyż przybity nad progiem. Wampir z widocznym zainteresowaniem zapoznał się z prostymi ludowymi wynalazkami.