Jeffrey Deaver - Dar języków

– Nie ma czasu! Trzeba działać!

– Ręce proszę położyć na dachu.

– Co?

– Mam nadzieję, że nie będzie pan nam utrudniał pracy.

– Co wy, u diabła, wyczyniacie?

Nie odpowiedzieli. Nie od razu. Dwaj policjanci najpierw go obszukali. Następnie zakuli w kajdanki i odczytali mu jego prawa. Dopiero gdy skończyli, poinformowali go, że został aresztowany za morderstwo.

Aaron Matthews uwijał się w mieszkaniu, które wynajął jako James Peters. Pakował się.

Powrót tutaj był ryzykowny. Tate najwyraźniej przeszukał mieszkanie – może nawet Bett wykręciła z gabinetu ten numer. Ale nie miał wyboru. Chciał zabrać książki i obrazy ojca. A przede wszystkim chciał zabrać dziesięć tysięcy dolarów gotówką – część opłat wnoszonych przez parafian Katedry przez długie lata.

Ryzyko, owszem. Ale zabezpieczył się na wypadek odkrycia – właśnie wykonał anonimowy telefon na policję i doniósł na Tate’a. Oceniał, że ma jakieś pięć albo sześć godzin, żeby pozbierać dobytek i wrócić do Katedry. Żeby doprowadzić sprawy do końca.

Zatrzymał się i oparł o ścianę. Był wyczerpany, ale przede wszystkim rozczarowany. Ucieczką Bett McCall. I tym, że go zdemaskowali.

Że jego wielka intryga nie wyszła tak, jak sobie zaplanował.

Udało mu się zatrzeć ślady dziś wieczór, ale wkrótce wypuszczą Tate’a i wyślą policję do Katedry wśród Sosen.

Wyobraź sobie coś najgorszego.

Prawie dwa lata pracy i wszystko roztrzaskane w jeden dzień. Przygotowywał się na Megan, zabijał dla Megan. Była jego. A teraz…

Rzęsiste łzy popłynęły po policzkach. W gardle czuł pieczenie.

Myślę, o Panie, o tych wszystkich latach, zanim wpuściłem Cię do mego serca. Czy zmarnowałem je? Nie, nie zmarnowałem. Nie! Jeśli człowiek na łożu śmierci spojrzy w oczy anioła śmierci i powie: „Przyjąłem Jezusa do mojego serca”, jego życie jest odkupione od urodzenia. Jego wiara przemieniła wszystkie jego dni.

Nie, nie pozwoli, żeby jego dni poszły na marne. Zakończy robotę w Katedrze i poleci do Kalifornii. Świat potrzebuje nowego Davida Koresha, nowego Jima Jonesa.

Co jest najgorsze?

Żyć zawsze w niepewności.

Zajrzał w głąb swego serca i ujrzał, że wykonanie woli Boga wobec Tate’a Colliera było celem jego życia. Mówiło do niego, wzywało go. Nie potrafi się od tego odwrócić.

Megan…

Jaka jest druga najgorsza rzecz?

Odebrać człowiekowi dziecko.

To musi zrobić.

Ojciec pozna los Megan, nie będzie żył w niepewności. Ale Matthews uczyni z niej tak przerażający spektakl, że Collier nigdy nie zapomni tego obrazu. Przybije ją do krzyża, użyje noża, zostawi ją. I ucieknie.

Collier będzie oglądał setki kolorowych zdjęć z miejsca zbrodni z jej okaleczonym ciałem i każdej nocy do końca życia będzie go dręczyć pytanie, jak bardzo cierpiała.

Łazarzu, wróć do grobu. Wróć, wróć. Śpij.

Śpij na wieki, krwi i kości.

– Powiem wam wszystko, co chcecie wiedzieć. Ale, na miłość boską, poślijcie kogoś na poszukiwanie mojej córki.

– Proszę zacząć od początku.

– Jestem pewny, że jest przetrzymywana w obozie odnowy religijnej gdzieś w pobliżu Front Royal. Przez człowieka, który nazywa się Aaron Matthews. Konnie Konstantinakis miał wydruk z bazy danych, listę szarych furgonetek zarejestrowanych w tym rejonie. Matthews jeździ właśnie takim samochodem i…

– Mamy własną listę zadań, panie Collier – odezwał się szorstko detektyw z wydziału zabójstw, tracąc cierpliwość. – Pozwoli pan. Możemy zacząć jeszcze raz od początku? Jest mnóstwo rzeczy do omówienia.

Ich własna lista zadań. Och, oczywiście. Nawet taki prawnik jak Tate, który od pięciu lat nie parał się sądownictwem, potrafił się zorientować, że to podejrzana sprawa. Gdy Tate siedział już w radiowozie pod gabinetem Matthewsa, policjanci spisali oświadczenie Bett, w którym potwierdziła wszystko, co Tate powiedział o szaleńcu. A potem, niezbyt grzecznie, kazali jej się wynosić.

– Pani pojedzie do domu. To nie pani sprawa.

Popędzili na sygnale do głównego biura policji stanowej i zostawili Tate’a w pokoju przesłuchań prawie na dwie godziny, podczas których myślał, że zwariuje. Krążył po pokoju i zwracał się z błaganiem do lustra weneckiego. Nikt nie odpowiedział.

W końcu zaraz po północy w pokoju zjawiło się dwóch detektywów, którzy rozpoczęli przesłuchanie, nie zwracając uwagi na uparte prośby Tate’a, żeby przynajmniej powiadomili policję hrabstwa Shenandoah.

Westchnął.

– Czy jest gdzieś w okolicy Ted Beauridge?

– Nie. Proszę od początku.

– Czy mogą mi panowie przynajmniej powiedzieć, o co chodzi?

– Otrzymaliśmy anonimowy telefon, że ktoś widział, jak zakopuje pan na swoim polu coś, co wyglądało na zwłoki…

– Zwłoki? Czy wyście poszaleli?

– Ofiara nazywała się Emily Rostowski. Sprawdziliśmy, że rozpytywał pan o nią. Bardzo zależało panu na tym, żeby ją znaleźć. Chyba wiemy dlaczego. Dlaczego ją pan zabił?

– Kiedy otrzymaliście ten telefon? Zaraz po tym, jak zadzwoniłem w sprawie Matthewsa. Nie widzicie? To on was zmylił! To wszystko zasłona dymna.

– Ten tajemniczy Matthews – mruknął policjant. I zwrócił się do drugiego: – To chyba diabeł wcielony.

– Musiał ją zabić i zakopać na moim polu. – Tate zawahał się i przypomniał sobie środowy ranek. – Proszę posłuchać, wydawało mi się, że ktoś obserwował dom w tym dniu, kiedy Megan zniknęła.

– Złożył pan doniesienie?

– Nie.

– Dlaczego?

Ponieważ gdy stał przy oknie, pijąc poranną kawę, pomyślał, że widzi Martwego Reba.

– Po prostu nie złożyłem. Ale może ta Emily była świadkiem porwania Megan i on dlatego ją zabił. Może była jego wspólniczką i nie chciał, by żyła. Gdy zrozumiał, że go rozgryzłem, zadzwonił, żeby donieść na mnie, a sobie dać czas na ucieczkę do obozu, gdzie zabije moją córkę.

– To bardzo wymyślne, proszę pana. A jak pan wytłumaczy fakt, że ta dziewczyna została zabita nożem kuchennym, na którym są pańskie odciski palców?

– Proszę porozmawiać z Konniem. On…

– Były detektyw Konstantinatis jest w szpitalu i nie może z nikim rozmawiać. Chyba zdaje pan sobie z tego sprawę.

– A więc z Beauridge’em. Jestem pewny, że Matthews włamał się do mojego domu w środę i podłożył listy, które rzekomo napisała Megan. Wtedy zapewne ukradł nóż.

– Przyczyną śmierci była utrata krwi po poderżnięciu gardła. Ach, poza tym miała wycięty język. To stało się, gdy jeszcze żyła.

– Obrzydliwy rodzaj zabójstwa – dodał drugi detektyw.

Tate czuł coraz większy niepokój. Myślał o twarzy Megan, jej ustach…

– Przeszukaliśmy pański dom…

– Zakładam, że mieliście nakaz.

– Mnóstwo nakazów – odpowiedział radośnie detektyw. – Stwierdziliśmy, że większość rzeczy córki jest spakowana. Jej pokój wygląda jak magazyn.

– Ona mieszka u matki.

– Nie ma żadnych jej zdjęć, ubrań, nic osobistego. Odnieśliśmy wrażenie, że chciał się pan z nią pożegnać już jakiś czas temu. Dlatego zastanawia nas cała ta historia o porwaniu przez wariata.