Carlos Fuentes - Instynkt pięknej Inez

Oto dwa morskie stworzenia, dwa razy tak długie jak ty, gdy się położysz. Kłębią się w wodzie w zawziętej, czasem nawet śmiertelnej walce, kiedy dwie ryby posłużą się swym pyskiem – tak jak małpa posłuży się kijem – używając swoich ostrych zębów. To, owszem, zobaczysz.

Nie będziesz rozumiała, dlaczego tak walczą. Poczujesz się opuszczona i samotna, i smutna, kiedy idąc kamienistą plażą, zobaczysz dwie małe rybki, takie same jak tamte duże, różniące się od nich tylko rozmiarami – będą leżały na kamieniach, roztrzaskane, ze śladami zębów dużych ryb odciśniętymi na ich martwych ciałach jak wpisane tu specjalne znaki. I powróci jak olśnienie z nieba to wspomnienie: znaki napisane krzemieniem w otworach obronnych w górach.

Zobaczysz, jak większe ryby atakują się nawzajem w morzu, póki się nie pozabijają albo nie pouciekają, i wyda ci się, że rozumiesz tę walkę, ale nie zrozumiesz śmierci dwóch małych rybek-dzieci zamordowanych przez własnych rodziców i – będziesz to widziała jeszcze niejeden raz -martwych, porzuconych na plaży.

Kiedy indziej te same ryby, duże i białe, i żwawe, będą igrały wśród fal, popisując się gigantycznymi skokami i zachowując się tak, jakby morze było miejscem rozrywki. Będziesz szukała sposobu na to, aby myśleć, czując, że jeśli będziesz myśleć, będziesz musiała pamiętać. Będzie kilka rzeczy, które, owszem, zechcesz wspominać, i parę innych, o których chciałabyś – lub powinna byś – zapomnieć.

Zapominać i pamiętać, stojąc nad morzem – oto dwa trudne momenty, które twoja głowa musi rozróżnić. Instynktownie podniesiesz rękę, dotykając czoła, ilekroć o tym pomyślisz. Bo dla ciebie jeszcze bardzo niedawno temu nie istniało żadne „przedtem” ani „potem”, lecz tylko to: chwila i miejsce, gdzie się znajdziesz, robiąc to, co powinnaś robić, tracąc wszystkie swe wspomnienia, choćbyś zaczynała sobie wyobrażać, że pewnego dnia staniesz się młodsza, będziesz mała jak te martwe małe rybki, będziesz żyła przytulona do kobiety opiekującej się tobą, o wszystkim tym zapomnisz, czasem będzie ci się zdawało, że zrobiłaś to wszystko teraz, dopiero co, na tej kamienistej plaży, że nie zrobisz nic, zanim nadejdzie ta chwila, ani potem, po jej nadejściu -wiele trudu włożysz w wyobrażenie sobie tego „przedtem” i „potem” – ale tego mglistego ranka, gdy zaćmione słońce będzie niewidoczne, ujrzysz wielkie białe ryby wyskakujące nad powierzchnię wody, igrające z morzem, po tym jak zabiły swoje dzieci, porzucając je na plaży, i po raz pierwszy powiesz sobie: nie może być, to się nie stanie, i poczujesz się tak, jakby czyhała na ciebie jakaś wewnętrzna siła podobna do ruchu fal, wśród których igrają ryby, ci radośni mordercy.

Wówczas coś, co tkwi w tobie, w twoim wnętrzu, każe ci biec po plaży, poruszać się, wyginać i prostować, wznosząc ramiona, zaciskać pięści, dotykać piersi, rozsuwać nogi, przykucać, tak jakbyś miała rodzić czy siusiać, czy oddawać się mężczyźnie.

Zaczniesz krzyczeć.

Będziesz krzyczała, bo poczujesz, że to, co chce ci powiedzieć twoje ciało, tu, nad samym morzem, i ta zabawa białych ryb, i śmierć rybek zamordowanych to już zbyt gwałtowne i zbyt nagłe doznanie (możesz to wyrazić także w inny sposób). Będziesz to czuła: wybuchniesz gniewem podsumowując to, co ma ci się przydarzyć – małpa ponownie zamorduje węża, wąż zostanie znowu pożarty przez jeżozwierza, ty zejdziesz z drzewa i przepłyniesz przez rzekę, uśniesz, dysząc ciężko, i zbudzi cię dudnienie rozlegające się na równinie, po której będą się bezładnie uganiały stada włochatych żubrów, aby oznakować swój teren i kopulować ze swymi samicami, a ty, zbudziwszy się, staniesz nad brzegiem morza, patrząc, jak walczą ze sobą ryby i jak zabijają swoje potomstwo, po czym wracają do wesołej zabawy – i może zaczniesz krzyczeć takim głosem jak ptak, którym nigdy się nie staniesz, jeżeli nie zdobędziesz się na śpiew, dziwny, gardłowy, może zaczniesz krzyczeć, aby powiedzieć, że jesteś samotna, że nie wystarczy ci poruszanie się w tańcu, że pragniesz iść jeszcze dalej w tej chęci powiedzenia czegoś, pragniesz wykrzyczeć coś, co się nie łączy z twoim zachowaniem nad brzegiem morza, że chciałabyś krzyczeć i śpiewać namiętnie, aby oznajmić, że jesteś tutaj, tu, we własnej osobie, gotowa na wszystko, ty…

Przez dłuższy czas będziesz samotnie przemierzała pustą ziemię, bojąc się, że nie spotkasz istoty takiej jak ty…

„Dłuższy czas” to określenie trudne do pojęcia, ale kiedy wymawiasz te dwa słowa, zawsze będziesz widziała siebie samą u boku jakiejś nieruchomej kobiety, w jednym jedynym miejscu i w jednym momencie.

Teraz, ledwo ruszysz w drogę, poczujesz, że już nie jesteś sama; to obciąży twoje życie tak silnie jak nagły upadek na duchu, jakby wszystko, co zdołasz ujrzeć, usłyszeć, wyczuć dotykiem, nie było prawdziwe.

Nie będzie już przy tobie kobiety, która cię chroniła. Nie będzie ciepła. Nie będzie pożywienia.

Rozejrzysz się wokół siebie.

Zobaczysz tylko to, co cię otacza, a tym czymś nie będziesz ty, ponieważ będziesz tym, czym znowu chciałabyś być.

Ruszysz w drogę powrotną, do lasu, bo poczujesz głód. Zrozumiesz, że tylko z konieczności wyszłaś z lasu w poszukiwaniu jedzenia, a teraz ta sama konieczność każe ci wrócić z pustymi rękoma do leśnej gęstwiny. Poczujesz pragnienie i uświadomisz sobie, że morze, w którym zawsze będą igrać żwawe ryby, nie użyczy ci spokoju. Wrócisz nad mętną rzekę. Po drodze znajdziesz owoce koloru krwi i zjesz je żarłocznie, aby potem patrzyć na swoje poplamione dłonie. Zdasz sobie sprawę, że chodzisz, jesz, zatrzymujesz się i śpisz w zupełnej ciszy.

Nie będziesz rozumiała, czemu naśladujesz teraz taniec morza, ten gwałtowny ruch całego ciała, bioder, ramion, szyi, kolan, paznokci…

Kto cię ujrzy, kto zwróci na ciebie uwagę, kto podchwyci to niepokojące wołanie, jakie w końcu wydobędzie się z twego gardła, kiedy pobiegniesz z powrotem do lasu i będziesz się przedzierać przez kolczaste gałęzie? Zdyszana wyjdziesz znów na step, potem będziesz biegła pod górę skuszona widokiem wysokiej skały, zamkniesz oczy, aby złagodzić ból po długim podchodzeniu, i wówczas zatrzyma cię krzyk. Otworzysz oczy i zobaczysz, że stoisz nad przepaścią. Urwisko i pustka u twoich stóp. Głęboki wąwóz, a po drugiej stronie, na wysokiej wapiennej równinie, jakaś postać, która będzie krzyczała do ciebie, będzie machała ramionami, będzie podskakiwała, abyś ją spostrzegła, będzie cię wzywała każdym ruchem, całym ciałem, ale przede wszystkim będzie wołać pełnym głosem: zatrzymaj się, nie upadnij, niebezpieczeństwo…

On będzie nagi, tak jak ty. Tobie po raz pierwszy coś przyjdzie na myśl. Zobaczysz tamten moment, w którym oboje będziecie czymś okryci, choć teraz nie jesteście, teraz identyfikować was będzie nagość; on będzie miał kolor piasku – on cały, jego skóra, owłosienie, jego głowa -i biały mężczyzna krzyknie do ciebie: „zatrzymaj się, tu niebezpiecznie”, ale ty zrozumiesz dźwięki e-de, e-me – „pomóc”, „kochać” – szybko przemieniające się w twoim spojrzeniu i w wyrazie twarzy, i w głosie w coś, co dopiero w tym momencie, kiedy krzykniesz do mężczyzny z drugiego brzegu, rozpoznasz w sobie samej: on na mnie patrzy, ja na niego patrzę, ja do niego wołam, on do mnie woła, a gdyby nie było nikogo tam, gdzie jest on, nie wołałabym tak, krzyczałabym, żeby odpędzić gromadę czarnych ptaków, albo krzyczałabym ze strachu przed jakimś przyczajonym drapieżnikiem, ale teraz będę krzyczała po raz pierwszy, żeby prosić albo dziękować za coś tej istocie, takiej samej jak ja, ale różniącej się ode mnie, już nie będę krzyczała z konieczności, będę krzyczeć, bo tego pragnę: e-de, e-me, pomóż mi, kochaj mnie.