Jeffery Deaver - Modlitwa o sen

Jak człowiek martwy może się czuć lepiej? – odpowiedział mu w myśli Hrubek. Jak trucizna może komuś poprawić samopoczucie? No jak, ty dupku, no jak?

Spiskowiec znajdował się o dziesięć stóp od niego. Hrubek zacisnął drżącą dłoń na pistolecie wycelowanym prosto w brzuch doktora Richar-da-oszusta (czyli Johna Spiskowca-zdrajcy).

– Ja ci daję ostatnią szansę. Są ludzie, którzy chcą ci zrobić krzyw-dę…

Oczywiście, wiedziałem, że tak jest, przez cały czas wiedziałem. Myślisz, że to dla mnie nowina? Że to dla mnie jakaś rewelacja? A nie chciałbyś się znaleźć w rewelacyjnych wiadomościach? CNN na pewno potrafi poinformować o tym, że wyprułem ci flaki. Odwiódł kurek. Trzask był bardzo cichy, ale z jakichś niezrozumiałych powodów sprawił, że ogarnął go strach. Hrubek zaczął drżeć. Broń wyślizgnęła mu się z ręki, a on sam przez dłuższą chwilę był jak sparaliżowany. W końcu przestał cokolwiek widzieć i zamarł w bezruchu.

Otworzył oczy dopiero po kilku minutach. Poczuł, że jest chłodniej i że powietrze stało się ciężkie i wilgotne. Spiskowiec zniknął. Jego samochód również. Hrubek znalazł pistolet. Ostrożnie spuścił kurek, a potem schował broń do plecaka. Wstał, oszołomiony i skołowany, i zaczął znowu biec. Biegnąc tak przez noc, zastanawiał się, czy całe to wydarzenie nie było przypadkiem tylko snem. I zaraz doszedł do wniosku, że jeżeli tak, to zjawa doktora Richarda była znakiem od Boga. Gdyż Bóg chciał Michaelowi przypomnieć, że nie może ufać nikomu – nawet tym, którzy byli… którzy udawali, że są jego najlepszymi przyjaciółmi.

Lis nazywała ją Murem Berlińskim.

Tak właśnie nazywała tę wysoką na sześć stóp cedrową palisadę otaczającą prawie bez reszty cztery akry posiadłości L'Aubergetow. W tej chwili szła wzdłuż tej palisady, kierując się w stronę tamy. Ogrodzenie posiadłości kosztowało jej ojca osiemdziesiąt tysięcy dolarów (a były to ni mniej, ni więcej, tylko dolary z 1968 roku). Ta cena jednak nie odstraszyła go. Lis w żartach nadała ogrodzeniu tę nazwę i używała jej tylko w rozmowach z Portią i przyjaciółmi, a nigdy z ojcem. Nazwa funkcjonowała więc, mimo że Andrew L'Auberget nie bał się Czerwonego Zagrożenia, tylko porywaczy.

Miał pewność, że – będąc biznesmenem odnoszącym sukcesy i współpracującym z różnymi firmami europejskimi – znajduje się w niebezpieczeństwie.

– Ci cholerni Baskowie – grzmiał. – Niech ich szlag! Oni wszystko o mnie wiedzą.

No i Czarne Pantery, i inne ugrupowania.

– Piszą o mnie w Who's Who w Biznesie Amerykańskim. Każdy to może przeczytać! Jest tam podany adres! I imiona moich dzieci! Każdy może się dowiedzieć, jak masz na imię, Lisbonne. Pamiętasz, że masz nie otwierać nikomu? Powiedz, co byś zrobiła, gdybyś za bramą zobaczyła Murzyna. No, powiedz!

Ten płot łatwo było rozwalić. Wiedziała to nawet Lis, która była małym dzieckiem. Płot był w istocie nie tyle ochroną, co zawadą dla rodziny. Bo wszyscy oni, chcąc udać się na spacer do lasu, musieli go obchodzić, nakładając trzy czwarte mili drogi. Ale celem LAubergeta była nie tylko ochrona. Gdyż ten handlarz winami, podobnie jak budowniczowie Muru Berlińskiego, pragnął nie dopuścić do tego, aby mieszkanki jego królestwa miały łatwość przemieszczania się.

– Nie dopuszczę do tego, żeby dzieci się włóczyły po okolicy. To są dziewczynki*.

Lis często słyszała te słowa albo jakieś inne oświadczenia w tym samym duchu.

Idąc teraz wzdłuż palisady, pomyślała ironicznie, że podczas gdy Mur Berliński zamienił się w pył, cedrowe szaleństwo jej ojca trwało nadal. Zauważyła też, że gdyby tama została zalana, palisada stanowiłaby dosko

nałą śluzę, która spowodowałaby popłynięcie wody nie w stronę lasu, tylko prosto w stronę domu.

Lis podeszła teraz do plaży, do małego półksiężyca ciemnego piasku. Tuż za plażą była tama – stara zapora z kamienia i cementu mająca dwadzieścia stóp wysokości, zbudowana na przełomie wieków. To właśnie o tę tamę obijała się z hałasem biała łódka, którą Lis widziała z domu. Za tamą znajdował się wąski przelew, do którego woda wlewała się wtedy, kiedy była wysoka. Ten przelew, zwykle suchy, dziś przypominał wartką rzekę Colorado. Woda wypływająca z niego znikała w strumieniu, który płynął pod drogą. Tama była częścią posiadłości LAubergetów, ale kontrolę techniczną sprawował nad nią Stanowy Zespół Inżynierów, którego członkom wolno było wchodzić na prywatny teren. Dlaczego nie ma ich dzisiaj? – zastanowiła się Lis.

Podeszła jeszcze kawałek, a potem zatrzymała się, zdezorientowana. Nie miała ochoty iść dalej. Stała więc i patrzyła na spienioną wodę wpływającą do strumienia.

Jej wahanie nie miało nic wspólnego z troską o własne bezpieczeństwo czy ze strachem przed żywiołem. Jedyną myślą, która ją teraz zajmowała, była myśl o pikniku.

O wyjątkowym w rodzinie LAubergetów wydarzeniu – pikniku, który miał miejsce bardzo wiele lat temu.

Tamtego czerwcowego dnia było na przemian gorąco i chłodno. Słońce raz świeciło, a raz chowało się za chmury. Cała rodzina szła z domu na tę właśnie plażę przy tamie. Nie uszli jeszcze dziesięciu jardów, kiedy ojciec zaczął czepiać się Portii.

– Uspokój się wreszcie! – mówił.

Dziewczynka miała dopiero pięć lat, ale już była wesołą i hałaśliwą buntownicą. Lis bała się, że z powodu jej zachowania ojciec odwoła piknik, i uciszała siostrę. Portia, chcąc się odegrać, usiłowała ją kopnąć. Widząc to, matka wzięła ją na ręce i zaczęła nieść. Mąż zmierzył ją ponurym spojrzeniem.

Lis miała wtedy jedenaście lat. Ona i ojciec nieśli kosze, które on zapakował niezwykle starannie. Kosze były bardzo ciężkie. Lis mało nie nadwerężyła sobie ścięgien, niosąc swój. Nie narzekała jednak. Przez osiem miesięcy tęskniła za ojcem, który był w Europie w kolejnej swojej handlowej podróży, i nic na świecie nie mogło jej powstrzymać od maszerowania u jego boku. Odebrało jej mowę z zachwytu, kiedy ojciec pochwalił ją za to, że jest taka silna.

– Może tutaj? – zapytał i zaraz sam sobie odpowiedział: – Tak, to dobre miejsce.

Lis wydawało się, że ojciec podczas ostatniej podróży nabrał leciutkiego akcentu. Portugalskiego, jak przypuszczała. Popatrzyła na jego ciemne spodnie, na zapiętą pod szyją białą koszulę od garnituru bez krawata i na krótkie buty. W latach sześćdziesiątych taki strój nie był modny w Ameryce, ale Andrew UAuberget nie miał nic wspólnego z Braćmi Brooks czy Carnaby Street i pozostawał wierny modzie swoich wspólników z Półwyspu Iberyjskiego. Wkrótce po jego śmierci Lis i matka żartowały, że jego styl można było określić jako postimigrancki.

Tamtego popołudnia Andrew UAuberget obserwował żonę przygotowującą posiłek i udzielał jej ścisłych instrukcji. Jedzenie zostało pokrojone geometrycznie, ugotowane w sposób perfekcyjny i włożone do pojemników tak szczelnych jak kapsuły kosmiczne, które go fascynowały. Matka przygotowała drogie sztućce z nierdzewnej stali i ceramiczne talerze w kolorze jasnośliwkowym.

Kiedy byli już na plaży, przed posiłkiem pojawiło się porto i rodzice napili się po kieliszku. Ojciec zapytał matkę, jak jej smakuje. Twierdził, że ma ona świeże podniebienie i dlatego jej opinia jest więcej warta niż opinia tuzina francuskich piwnicznych. Lis nigdy nie słyszała od matki jednego słowa krytyki pod adresem win, którymi handlował ojciec.

W dniu, w którym urodziła się Lis, Andrew UAuberget był w Portugalii. Upuścił nawet butelkę starego porto, gdyż tak przeraził go ostry dzwonek telefonu. Kiedy podniósł słuchawkę, okazało się, że dzwoni nie wspólnik, a teściowa, która chce go poinformować, że został ojcem. Zaczął się podobno śmiać z katastrofy i nalegał – natychmiast, przez telefon – żeby Ruth i matka nadały jego nowo narodzonej córce imię Lisbonne, na cześć miasta, w którym z jej powodu rozbiła się butelka porto za siedemset dolarów. W związku z tym wydarzeniem Lis – po pierwsze – podziwiała wspaniałomyślność, z jaką ojciec potraktował stratę.